We ontbijten samen met twee Londenaren, die net als wij vandaag naar het noorden rijden. Misschien lukt het om het zoutmeer te bereiken, want dat is een eind rijden en het weer is onzeker. Helaas maken we de vergissing de RN 9 te pakken richting San Salvador de Jujuy, een bijzonder bochtige weg door de bergen, waardoor we veel te lang onderweg zijn. De jungle is wel indrukwekkend.

De bergen in het noorden zijn heel hoog, vaak meer de 5.000 meter, en hebben prachtige kleuren, vooral rood van het ijzer en groen van het koper. Een hoogtepunt is in dat opzicht de Cerro de los Siete Colores, een berg met de zeven kleuren wit, bruin, rood, paars, oranje, geel en groen.

Rond lunchtijd zijn we in Purmamarca, dat ooit een authentiek Inca-dorpje moet zijn geweest. Nu verkopen alle inwoners identieke kleden, aardewerken potten en mutsen aan kuddes rugzaktoeristen 'off the beaten track'. Toch is het een mooie plek, die wat doet denken aan San Pedro de Atacama, ook een stoffig dorpje met de hoge Andes op de achtergrond. We lunchen met lokale gerechten, zoals een homp lamavlees en een plak gepaneerde geitenkaas. Helaas hebben ze geen bruin bier, maar wel een fles Norte pils. Ook lekker.

Het zoutmeer laten we letterlijk links liggen en we rijden verder noordwaarts, naar het dorp Tilcara. Na een paar keer vragen vinden we, aan de andere kant van een antieke gietijzeren brug met een wegdek van losliggende houten balken, het archeologische museum Pukara, wat letterlijk 'fort' betekent. Op deze plek woonden al mensen toen Nederland nog werd geteisterd door de laatste IJstijd, ongeveer tienduizend jaar geleden. De stenen woningen zijn hier in de twaalfde eeuw AD gebouwd door de Omaguaca stam, die later zijn ingelijfd door de Inca en kort daarna door de Spanjaarden. Vanaf de oude ruïnes heb je uitzicht over de Huamahuaca kloof, die ook bekend is van de mooie kleuren.

Het is niet meer zo erg als in de zeventiende eeuw, maar nog altijd springt Argentinië slordig om met haar oorspronkelijke bewoners. Twee jaar geleden riep VN rapporteur James Anaya de Argentijnse overheid op om meer te doen tegen het verjagen van lokale indianen, zoals de Omaguaca, Mapuche, Toba en Wichí, van de heilige grond waar ze al eeuwen op wonen.

De weg terug naar Finca Valentina gaat iets sneller dan de heenreis, maar het blijft een lange rit, ook omdat het weer is omgeslagen, het regent zelfs een tijdje. Bij een benzinestation zien Yvonne en Richard op een TV scherm iets langskomen over een aanslag in Frankrijk met twaalf doden, het is niet helemaal duidelijk wat er aan de hand is. Pas 's avonds voor het eten lezen we op internet over de tragische gebeurtenissen. We leven in een bizarre wereld.