De heilige hostie, dat is natuurlijk de belangrijkste maaltijd in het zeer katholieke Nicaragua, zeker op Aswoensdag. De hostie mogen we helaas niet ontvangen, maar de meeste nationale volksgerechten hebben we geprobeerd.

De Nicaraguaanse keuken is een keuken van arme agrariërs, wat betekent dat je met beperkte middelen zo veel mogelijk calorieën op het bord krijgt. Vanzelfsprekend zijn er veel gelijkenissen met de keuken van andere Latijns-Amerikaanse landen, met een mengeling van creoolse, indo-Amerikaanse en Spaanse invloeden. De basis wordt gevormd door maïs, rijst en bonen, waarvan er meestal twee worden gebruikt in een gerecht. Kip en rund zijn populaire proteïnen, en aan zee zie je uiteraard veel vis.

Hét nationale gerecht is Gallo Pinto, wat letterlijk "gespikkelde haan" betekent. Het wordt op elk moment van de dag gegeten en is makkelijk te maken. Je bakt rijst met ui en groene paprika, alvorens deze gaar te koken in water, en tegelijkertijd kook je bruine bonen tot ze vrij zacht zijn. De bonen bak je in olie en plet je met een vork. Beetje kookvocht erbij en dan de rijst erdoor scheppen.

Een andere klassieker is Pico de Gallo, wat zo mogelijk nóg eenvoudiger is. Je hakt tomaten, ui, groene paprika en koriander en gooit het door elkaar. Beetje zout en citroensap erover. Klaar is Carlos.

Op weg naar Managua komen we weer langs Granada en Hotel Con Corazón - het 'hotel met een hart'. In de middag doen we een kook-workshop thuis bij Doña Delía, een lieve mevrouw van rond de zestig. Behalve Gallo Pinto en Pico de Gallo maken we ook Nicaraguaanse Enchiladas en Tostana con Queso Frita. De laatste is geplette bakbanaan met kaas, alles gebakken in olie. Veel olie! We zien in Doña's keuken ook een pot Jumbo pindakaas staan. De verklaring is dat de zoon van Doña Dalía in Nederland woont en net op bezoek is geweest met zijn Nederlandse vrouw.

's Avonds eten we iets minder zwaar bij El Zaguán, waar we vorige week ook lekker hebben gedineerd. Op het plein voor de kathedraal is een concert aan de gang. Een paar honderd mensen zitten op een mooie stoel met een witte overtrek en een gekleurd lint eromheen. Oude mensen zingen gepassioneerd mee met een zanger uit Guatemala, er gaat zelfs een ouder stel dansen. Een zwerfhond komt aanlopen en gaat voor het podium zitten kijken.

In Hotel con Corazon zijn twee oudere Nederlanders aangekomen die heel luidruchtig willen laten weten dat ze net zo goed Spaans spreken als Johan Cruijf. Ze roepen zelfs in het Spaans tegen elkaar. Gelukkig zijn er vooral leuke mensen in het hotel. We drinken Flor de Caña (Nicaraguaanse rum) met twee sympathieke Canadezen uit Calgary. Een mooie start van de vastentijd!