Na een matige nachtrust in Canberra, met dank aan een paar schreeuwende dronkelappen, vertrekken we in Westelijke richting, waarna we al snel door het prachtige boerenland van de staat Victoria rijden. Ongeveer negentig procent van de Australiërs woont in steden, dus de overige twee miljoen inwoners hebben lekker de ruimte. Het grootste gebied in particulier bezit is zo groot als België.

We zien glooiende heuvels van rode aarde, begroeid met groene en gele grassoorten en grillige bomen, soorten die we in Nederland niet vaak zien, zoals alle familieleden van de eucalyptus en acacia. In de schaduw van de bomen lopen zwarte Angus runderen - meer interessante informatie daarover in Nigel Austin’s boek 'The story of Angus in Australia’ - en natuurlijk duizenden schapen, want daarvan heeft het land er ongeveer tachtig miljoen. Naarmate we verder rijden zijn er steeds minder dorpjes, met daartussen af en toe een boerderij. Op de radio wordt de hele dag geneuzeld over de huizenmarkt (prijzen stijgen heel snel) en over de federale onderwijsbegroting, omdat een paarhonderd Katholieke scholen minder geld dreigen te krijgen.

Na een korte lunch in het plaatsje Albury verlaten we de provinciale weg en volgen een B-weg langs exotische namen als Murdering Hut Creek. Tussen Yarrawonga en Wodonga ligt Rutherglen, een dorpje omgeven door een stuk of twintig wijngaarden. Het plan was om hier een fiets te huren, maar dat kost 70 AUD voor de middag, en die is al bijna voorbij. We beginnen aan een wandeling naar wijngaard Jones, maar die blijkt iets verder dan gedacht. Een Australiër stopt zijn auto even. "Are you allright, guys? Need a lift?" Het is hier niet gebruikelijk om langs de weg te wandelen, want de afstanden zijn meestal veel te groot. We bedanken vriendelijk, maar keren wel om naar het dorp. We kunnen ook wijn proeven bij Rutherglen Vineyards, tegenover ons motel. Ze hebben wijn van de Durif, een druivensoort die ook wel Kleine Shiraz wordt genoemd en die hier veel voorkomt. Lekkere tanines!