Op maandag halen we in Sydney de huurauto op en rijden naar de Australian Capital Territory, de ministaat van hoofdstad Canberra. De volgende ochtend lopen we vrij rond in het Australische parlementsgebouw, dat op een paar schoolklassen na helemaal verlaten is. De vergaderzaal van het Huis van Afgevaardigden is mooi groen, in de kleuren van de eucalyptus, en de zaal van de Senaat heeft allerlei tinten rood. Vanaf het dak van het parlement, onder een grote wapperende blauwe vlag, kijken we uit over het land en de regeringsstad. Canberra vormt strakke geometrische lijnen, cirkels en rechthoeken, doordat het in 1912 vanuit niets is ontworpen. Het ziet er van boven ook meer uit als een park dan als een stad. Vanwege rivaliteit tussen Melbourne en Sydney is destijds besloten een gloednieuwe hoofdstad aan te leggen, ergens halverwege.

Australië is een federatie van zes staten en drie territoriale gebieden, elk met een eigen regering. De Ozzies kunnen kiezen uit tientallen partijen, waarvan een aantal zich maar kan concentreren op één onderwerp. Zo hebben we de Daylight Saving Party, No Parking Meters Party, Smoker's Rights Party, Mental Health Party, Cyclist Party, Recreational Fishers Party, Antipaedophile Party, Sex Party, Bullet Train for Australia en de Help End Marijuana Prohibition Party. Gelukkig zijn deze partijen allemaal kansloos, dankzij het Instant Runoff Voting systeem dat de macht uiteindelijk verdeelt tussen maar twee fracties. Op dit moment zijn de liberalen en conservatieven aan de macht, zij het met een minderheid van dertig zetels. De volgende keer zijn de sociaaldemocraten van de Labor Party weer aan de beurt.

De rijke schakering van het land zien we niet alleen terug in de politiek, maar ook in de historie zoals getoond in het National Museum of Australia, op ongeveer vier kilometer lopen van het parlement. De collectie is bewust niet chronologisch opgebouwd, maar belicht thema's die belangrijk zijn voor het land, zoals immigratie en natuur. Er is ook ruim aandacht voor de aboriginals, maar daarover later meer.

Vandaag bezoeken we ook nog de National Art Gallery, een groot museum met allemaal minstens even grote namen: Brancusi, Pollock, Kiefer, Warhol, Magritte. Véél bekende kunststukjes. We moeten dus opschieten, want we mogen niet te laat zijn bij het Australian War Memorial. Vandaag is de laatste bijeenkomst naar aanleiding van 'ANZAC Day', de dag waarop de gevallenen van het Australian and New Zealand Army Corps worden herdacht. Dat zijn er sinds 25 april 1915, de eerste veldslag van de ANZAC in de Eerste Wereldoorlog, al meer dan honderdduizend. Tijdens diezelfde oorlog verloor één op de honderd Australiërs het leven aan het front.

Elke dag wordt het volkslied gezongen bij het War Memorial. Dan volgt een treurig lament van een doedelzak en wordt het verhaal verteld van een willekeurige soldaat, elke dag een andere. Vanwege ANZAC Day legt een Duitse vertegenwoordiger van de Bundeswehr een krans. Tot slot klinkt, zoals elke dag, om exact 16:55 uur The Last Post op de bugel. Het is mooi om met honderd Australische schoolkinderen en enkele tientallen bezoekers stil te staan bij al die slachtoffers. Als we de trap aflopen van het War Memorial kijken we recht naar het parlement, waar de grote beslissingen worden genomen. Politiek is een zaak van leven en dood.