De aankomst in Jijian verloopt een beetje vreemd. Wanneer we aan de taxichauffeurs laten zien op een briefje waar we heen moeten, schudden ze allemaal nee. Ze kunnen ons niet wegbrengen. We moeten lopen! Hoezo lopen! We zullen toch naar het dorp moeten, lijkt ons zo. Na veel heen en weer gedoe, zonder elkaar te begrijpen. Begint het kwartje bij mij te vallen. We kunnen wel weggebracht worden, maar alleen tot aan de grens van Old Town. Dus dat doen we. In de taxi blijkt al wat een andere wereld dit is. Geen grote stad en wat daar aan vast zit. Heel veel leegte en mooie uitzichten. De mensen zien er anders uit, veel donkerder van kleur en getekender. We zitten hier ook meer in de richting van Tibet. Bij Old town worden we de auto uitgezet en moeten een soort poort door om in het dorpsgedeelte te komen. Het dorp valt onder Unesco World Heritage, het lijkt wel een soort efteling dorp. We vragen ons af in hoeverre het authentiek is. Het ziet er allemaal zo perfect uit. De sfeer die er hangt is heerlijk. Het is warm. We gaan eerst wat eten en drinken bij een van de restaurantjes. Laten onze spullen staan en gaan opzoek naar ons hotel. We halen de spullen later wel op. We hebben moeite het hotel te vinden ondanks dat we een kaart bij ons hebben. Niemand schrijnt het te kennen. Eindelijk komen we bij de goede straat. Wat blijkt. Het bestaat niet meer, met de grond gelijk gemaakt. Vreemd, maar ja. Terug naar onze spullen en dan gaat 1 van ons wel opzoek naar een nieuw plekje. Ik ben het deze keer die oppad gaat een slaapplek te zoeken. Ik vind een superleuk courtyard hotel. Hebben maar 9 kamers en alles gezellig ingericht. Er zijn nog twee kamers over, naast elkaar. Voor 30 Euro per nacht in totaal kunnen we hier blijven. Lekker de ruimte en bij mensen die engels spreken. Heel fijn, want er zijn toch weinig mensen die engels spreken.

De volgende ochtend is het nog steeds lekker weer, we willen gaan fietsen hebben via de lonely planet gelezen over een fietsverhuurder die engels spreekt en kinderzitjes heeft. Daar gaan we heen. Met heel veel oponthoud komen we er eindelijk aan. Het is gaan miezeren en eigenlijk is Pepijn aan slapen toe. Eerst even eten en daarna gaan we de fietsen wel halen. Maar wat te verwachten was, het regent nu wel heel hard. Niet fietsen dus. Jasmijn is super boos op ons, we doen nooit wat we beloven. Na veel gemopper zegt ze eindelijk dat ze het snapt. We gaan morgen wel, zeggen we tegen haar. Ook de volgende dag wanneer we erheen lopen miezert het, tegen de tijd dat we er zijn regent het keihard. Opnieuw wordt Jasmijn boos. Jullie hadden het beloofd!!! Dit werd dan voor het eerst een tik op haar billen. Oef nu is ze pas echt boos. Even later komt ze wel bij, want het regent echt keihard en we hebben het koud. Gelukkig hebben de meisjes vorige week nieuwe gympen gekregen en mila een vest. Er zit niets anders op, paraplu's te kopen en terug naar ons hotel te gaan. Pepijn gaat lekker slapen en ik ga lezen (ook slapen). w***o is al bezig met onze volgende bestemming te boeken en moet nog even naar het reisbureau. De meiden kijken naar een chinese film, waar later blijkt iedereen te worden vermoord en baby's in putten worden gegooid. Weet niet of dat nu echt bevordelijk is geweest. Misschien kunnen we morgen gaan fietsen, maar ik ben bang. Het heeft vandaag ook de hele dag geregend. Overmorgen hebben we een minivan met chauffeur gehuurd.

Terwijl we 's-avonds weer naar huis lopen, regent het eindelijk niet meer. Het is alleen al laat aan het worden en Pepijn moet poepen en heeft bedacht dat dat op de wc moet. Niet echt handig, er zijn hier over het algemeen hele vieze wc's of het zijn hurktoiletten. Dus we moeten wel terug naar huis. Onderweg kopen de meisjes nog wel een souvenier voor Oma Christel. Er zijn hier heel veel leuke kleine dingetjes te koop. We zullen hier nog wel meer souveniers kopen. Jammer dat het nu al zo laat is. Had nog wel even willen rondlopen.

Jasmijn heeft in het begin van de avond met haar vriendinnen gewhats'appt (vreemd woord). Sindsdien ziet ze er breekbaar en verdrietig uit. Ze zegt dat ze misselijk is en dat haar hart pijn echt doet. Het is verdrietig haar zo te zien. Ze mist thuis nu wel echt. Ze geniet nog steeds van de dingen, maar als we morgen op het vliegtuig zouden stappen zou ze wel heel erg blij zijn. We hebben haar de tickets laten zien die we hebben geboekt om weer naar Amsterdam te vliegen. Geloof dat dit wel een fijn idee voor haar is. Al vroeg ze vandaag wel, wat we gaan doen als we het vliegtuig missen. We spelen iederen dag een "potje pesten". Een tijdje wilde Jasmijn niet meedoen, nu doet ze gelukkig weer heel erg graag mee en is het heel gezellig. Pepijn gooit zo af en toe een kaart voor iemand op de stapel. Zo is het echt een familie spel. Heel leuk.

De volgende dag regent het weer de hele dag. Het is nog erger wanneer ik er achter kom dat mijn paraplu lekt. Ik ga echt geen nieuwe kopen. We hangen de hele dag een beetje rond bij ons hotel. w***o heeft de overbodige bagage inclusief mijn grote rugzak naar huis gestuurd. Dat scheelt wel veel volume. Ga er eigenlijk vanuit dat dit wel weer opgevuld wordt. w***o heeft ook kaartjes gekocht voor een theatervoorstelling. Een soort ballet, waarin alle verschillende minderheden optreden. Het duurt anderhalf uur en Pepijn die vindt het van het begin tot het eind helemaal leuk. De meisjes ook, maar hebben een iets kortere concetratieboog. De zon schijnt wanneer we uit het theater komen. Het is inmiddels 6 uur en we beginnen trek te krijgen. We halen wat gebakken kwartel eitjes op een stokje, beefsate en deegballetjes gevuld met walnoten puree.

De laatste dag hebben we een minibus met taxichauffeur geregeld. We hebben het plan om naar .... mountain te gaan, nog een tempel en een oude stad. 's ochtends om acht uur gaat de wekker en het eerste wat ik hoor is de harde regen op het dak. Het gaat niet meer droog worden vandaag. Toch om 9 uur staan we op de afgesproken plek om aan de dag te beginnen. Als eerste naar de berg. We moeten met een kabelbaan om daar te komen. De wolken hangen laag, we zullen niet veel uitzicht hebben, toch denken we dat het wel leuk is. Wanneer we de tickets wilen kopen voor de kabelbaan, zien we dat je ook hele dikke winterjassen kunt huren en zuurstof kunt kopen. Hmm. We beginnen te twijfelen of het wel zo'n goed plan is. We moeten per jas een borg betalen van 1000 yuan , zoveel hebben we niet bij ons. Daarnaast hebben ze geen kinderjassen. Stom van ons, hebben er nooit aan gedacht dat er boven op die berg van de eeuwige sneeuw ook daadwerkelijk sneeuw ligt. Niet erg handig met de sandalen van pepijn en de dunne truitjes van de meisjes. We gaan volgend jaar wel naar Oostenrijk ofzo.

Onze chauffeur heeft een alternatief, aangezien hij geen engels spreekt, belt hij steeds een vriend wanneer hij ons wat wilt vragen. We gaan nu een halfuurtje paardrijden. MIjn angst voor paarden is weg en deze keer gaan ook w***o en Pepijn mee. Het is niet echt paardrijden er lopen begeleiders mee. Iets waar ik later wel blij mee ben. Het paard waar ik op zit is wat opstandig en gaat zelfs stijgeren. Helemaal relax zit ik er niet meer op. Wanneer we bijna terug zijn gaat het opnieuw hard regenen en iedereen gaat wat harder lopen. Het paard waar ik op zit is het er niet mee eens en gaat weer gek doen. De begeleider krijgt hem nauwelijks rustig en ik zit niet goed en val er bijna af. Ik probeer de aandacht van de man te krijgen om te zeggen dat ik goed wil gaan zitten, maar hij reageert niet op mij, komt waarschijnlijk omdat hij iets eerder om extra geld heeft gevraagd en wij hem dat niet hebben gegeven. Maar ja intussen zit ik heel erg ongemakkelijk op dat paard. Ik weet er heel snel van af te gaan en mijn enige verwonding is een bloedblaar op mijn hand. Dat extra geld, daar kunnen ze naar fluiten.

Morgenochtend vertrekken we via Chengdu naar Xi'an de oude hoofdstad van China. Hier hebben we weer een appartement gehuurd en als het goed is worden we van het vliegveld afgehaald. Lekker makkelijk.

Je raadt het al. Het is stralend weer, een mooie dag om te fietsen en allerlei andere buiten dingen te doen. Maar wij moeten naar het vliegveld. Het is een enorm hobbelige weg. We hebben voor Pepijn een soort sticker gekocht die achter zijn oor geplakt moet worden. Het helpt niet. Hij kotst alles onder. De chauffeur wil niet stoppen, hij draait een raampje open en ik krijg wat toiletpapier.

Bij het eerste gedeelte van de reis, krijgen we te horen dat er iets niet helemaal goed is met de boeking. Pepijn staat er niet bij. Ze doen niet moeilijk, we krijgen gewoon een boardingkaart voor pepijn. In Kunming, waar we overmoeten stappen naar Xi'an. Hebben bijna geen tijd. Ik moet daar heel snel gaan inchecken en w***o gaat als een speer onze koffers ophalen. Het kon niet in 1 keer worden geregeld in Lijian. Ik krijg heel snel alle tickets en het wachten op w***o duurt lang. We hebben onze boardingkaart. Ik ga er vanuit dat het wel goed komt. Totdat er een dame op mij afkomt en zegt dat het ticket van Pepijn niet geldig is. We moeten nog bijbetalen. Ik heb gelukkig nog de afrekening van het ticket en laat dit zien. Zij geeft aan dat ik toch moet betalen en met haar mee moet gaan. Ik was al niet echt vrolijk, nu daalt mijn omgeving ook van temperatuur. Ik geef haar het telefoonnummer van degene bij wie wij betaald en geboekt hebben. Ze gaat weg om te bellen, komt terug en zegt dat ik toch echt met haar meemoet en bij moet betalen. We hebben voor het ticket van Pepijn evenveel betaald als voor de meisjes. Ik vertik het en zeg dat ze het maar moet regelen. Ik doe niet en ik ga niet met haar mee. Na veel gedoe en heen en weer gebel krijgen we de dame waar wij hebben geboekt en betaald hebben aan de telefoon. Wanneer we vragen "whats the Problem, we've paid you", krijgen we als antwoord "ok". We mogen door. Het is chinees zullen we maar zeggen. Een geval van de paarse krokodil.