Ik heb gisteravond drie glazen wijn gedronken. Zoals steeds vaker lig ik dan wakker 's nachts. Het is bijna 4 uur. Morgenochtend moeten we vroeg opstaan. Althans om half 7. We vliegen door naar Lijiang. Dit is een iets kleinere plaats in China. We hebben geen hotel geboekt. Wel hebben we twee namen van schijnbaar leuke plekken. We zullen zien of we daar terecht kunnen. Het is best lastig om op de leuke plekken te slapen. Wij met z'n 5 nemen toch een behoorlijke ruimte in. Naar de aziatische maatstaven zijn we dan ook nog eens verwend. We willen nog wel ruimte om rond te lopen, zelfs nadat het travelbed van Pepijn is opgezet.

Nog een paar uur voordat we weer vertrekken uit Chengdu. w***o en ik zijn hier eerder geweest. We herkennen niets meer. w***o gelooft het eigenlijk niet en stuurt z'n vader een sms. We zijn er echt geweest krijgen we te horen.Wanneer we 's avonds naar een restaurant zoeken lopen we langs een hotel. w***o denkt het te herkennen. Volgens hem hebben we hier geslapen. Een stukje verder lopen we langs een ander hotel, waarvan ik denk dat we daar hebben geslapen. Gelijk komt de herinnering erbij dat wij hier erg kort zijn geweest. Zo gek is het dus niet dat we de stad niet meteen terug herkennen. Deze keer gaan we kijken wat de stad allemaal in zich heeft. Het hotel waar we nu slapen is super met een lekker westers ontbijt. Onze kamer is klein maar betaalbaar. Geen ruimte om te lopen. Soms moet je consesies doen (ha, ha).

De eerste dag komen we een paar chineze meisjes tegen, die een soort onderzoek moeten doen voor op school. Een beetje verlegen vragen zij of wij de vragen willen beantwoorden. De vragen zijn in het engels. Vreemd eigenlijk, wanneer je bedenkt dat weinig chinezen engels spreken. Volgens mij zijn de vragen toch echt bedoeld voor de chinezen en niet voor de toeristen. Een van de vragen is of je meer dan 1 kind zou willen. Het is en blijft toch wel raar zo'n 1 kind beleid. Bijna alle mensen die je rond ziet lopen zijn enigkind. Misschien komt het daar wel door dat de chinezen toch een beetje raar blijven. Een van de meisjes vraagt of ze onze gids mag zijn. We spreken met haar af voor over twee dagen. We gaan samen met haar naar de Jinli straat. Lijkt mij erg leuk, en misschien kunnen we dan met een gerust hart dingen uitproberen die er spannend uitzien.

Wanneer we hier over straat lopen, kijkt iedereen ons aan. Vanuit allerlei hoeken worden foto's van ons genomen en je ziet mensen elkaar aantikken om dan vervolgens te gaan smoezen. We kunnen er allemaal wel mee omgaan, behalve Mila ze kan er nog steeds niet aan wennen. Die wil nu niet eens meer op onze foto's. Pepijn wordt er steeds beter in. Hij is een volleerd model met veel verschillende poses. Jasmijn begeleidt hem hier heel graag in. Zelf kan ze ook al goed poseren voor alle chinezen.

We gaan met de bus naar het Panda research centre aan de rand van de stad. Het busstation is vlakbij, we lopen er naar toe in de brandende zon. Kinderen beginnen met klagen maar desondanks gaat het nog wel. Bij het busstation spreekt weer niemand engels. Ik heb een folder meegenomen van het Panda centre, zo kunnen we dus aanwijzen waar we heen willen. Er zijn een paar loketten waar we kaartjes kunnen kopen. Bij ieder loket worden we weggestuurd. Zo gaat er dus wel even voorbij. Uiteindelijk is er iemand die ons iets beter de wegwijst en schrijft het busnummer op ons foldertje. Wat blijkt, we kunnen hier geen kaartje kopen. Iets verderop staat een busnummer 902. Daar moeten wij in. Het is nu inmiddels vijf over twaalf. We kunnen de bus al in. Wel heel heet. Maar Pepijn is inmiddels in slaap gevallen in de kinderwagen. Zo kan hij lekker blijven slapen. We tillen hem de bus in met wagen en al. We gaan pas om 1 uur rijden. Hadden we dat geweten, hadden we wel lekker buiten gewacht. Nu hebben we tenminste een goed plekje en kan Pepijn blijven slapen. Anderhalf uur later komen we in het Park aan. We hebben eindelijk iets wat we herkennen. Wij zijn hier eerder geweest met Euwha, Marion, Martin en Moniek. Weet dat er toen geen Panda te vinden was. We hebben er toen uiteindelijk 1 gezien. Deze keer lijkt het niet anders. Overal waar we komen, staat een bord "ssst silents pleace, we are sleeping" Wel heel diep dan, want wij zien geen Panda's. Wat blijkt het is te warm voor de beestjes!!! Ze zitten allemaal binnen. We hebben dus wel heel wat panda's gezien, allemaal achter tralies. Dat maakt het toch wat minder leuk. Aangezien ik een nieuwe camera heb, wil ik ze het liefst in een boom. Wat wel heel erg leuk is dat de Panda's wakker zijn. Ze eten of slapen en wij hebben het geluk dat ze nu allemaal eten krijgen. Wanneer we weer terug willen gaan naar het hotel, komt er een vrouw op ons af. Ze wil ons graag wegbrengen. De zogenaamde zwarte taxi. Voor een prijs van 60 Yuan brengt ze ons terug. De bus was maar 6 Yuan, toch nemen we deze dure (omgerekend 6 euruo) graag aan. We zijn binnen 20 minuten bij ons hotel. We hebben nog geen zin om naar de kamer te gaan. We pakken de Ds'en en de Laptop, bestellen een fles Chardonay, 2 Cola, 1 Jus d'orange, Cashewnut's en een Fruitplate. Daar zitten we dan heerlijk te relaxen in de hotelbar. Kinderen stil door de electronische oppas. Zelfs pepijn lukt het nu om een hele film te kijken. Dat leren we thuis wel weer af. Nu een hele fijne manier om zelf rust te krijgen. Het gekke is, dat wij dan ook stil worden. Heb je eindelijk even voor elkaar.

Inmiddels is het Dinsdag, vandaag hebben we met Ray (uitgesproken als Rie) afgesproken. Om 12 uur op het Tianfu plein. Met haar gaan we naar Jinli, een door de regering aangelegde oude wijk. Dus je begrijpt het wel, te mooi om waar te zijn. Toch nog steeds heel erg leuk om te zien. Waar ik vooral op hoop, is het eten. En jawel we gaan bij een Hotpot restaurant eten. Dat is een soort Fondue, behoorlijk pittig en super lekker. We bestellen wat extra dingen voor de kinderen. Voor hun is het wel erg pittig. Dat blijkt al wanneer ik Pepijn een hIpje rijst geef met mijn chopsticks. Hij begint heel hard te huilen en roept "Pit". Ray vindt het helemaal niet pittig. We zijn de hele dag onderweg met Ray. Het is erg leuk om door haar begeleid te worden en ook erg makelijk. Wat mij vooral opvalt, ze is zo ontzettend aardig. Voordat ik deze keer naar China ging, zei ik altijd dat de Chinezen zo gek als een deur zijn. Voor sommige geldt dat zeker. Ray laat zien dat het niet iedere Chinees hetzelfde is. Wij zijn de afgelopen twee weken in Hongkong en China al zoveel echt aardige mensen tegengekomen. Zelfs de Thaise, Burmesen en de Cambodjanen redden het niet bij de Chinezen. Een onverwacht maar leuke nieuwe wending vind ik. In het begin van de dag vinden de meisjes het nog wennen, maar al snel vechten ze om een plekje naast Ray. Zelfs Mila durft in het engels dingen aan haar te vragen. Ze leren tellen tot 10 op hun vingers. Dat is heel anders dan gewoon simpel iedere keer 1 vinger erbij. Na het eten gaat Ray weer naar huis, wij stoppen de kindjes in bed en gaan zelf ook niet veel later naar bed. Morgen vroeg op. Maar ja... Daar zit ik dan nu midden in de nacht. Inmiddels kwart over 4. Ga maar weer proberen te slapen.