Dag lieverds allemaal

Na een laatse blik van op ons balkonneke zijn we dan volle goede moed begonnen aan onze tocht van 186 km . Deze vieuws staan dan ook weeral op ons netvlies gebrand. We rijden langs een prachtige kustweg van ongeveer 30 km en we passeren de ene vieuw van prachtige baaien na de andere.

We reden het eerste dorpje in en terug uit en plots:

RAKKETAKKETAKKETAK

Ik moest ineens stoppen want dit klonk niet normaal. En waar we voor gevreesd hadden, is dan ook gebeurd. We konden niet meer verder want mijn scooter startte helemaal niet meer. (Ervoor waren er problemen met de starter). We stonden op een grote baan en de moed zonk ons (even) in de schoenen. We waren 46 km ver. WAT NU......

Na 10 minuten stopte er een jonge kerel die waarschijnlijk wou laten horen dat hij een beetje Engels sprak, en ons wou helpen natuurlijk, want echt, de Vietnamezen zijn tot hier toe super vriendelijk. Hij zei dat er een garage was ietske terug en hij is er met ons naartoe gegaan om even te vertalen.

Verdict: de krukas was afgebroken en het ging 2 dagen duren om hem te maken. WAT??? 2 dagen??? We hadden wel ons verblijfje al geboekt in Mui Né!!! Maar P & P zouden P & P niet zijn als ze direct actie en reactie hadden. Verblijfje verzet, ander verblijfje geboekt en er het beste van gaan maken.

Er is een hotelleke liggend niet ver van het strand. Mooi maar er was niet veel te zien, enkele kitesurfers en dat was het. We moesten ook nog eten, maar daar schrijf ik een wedstrijdje voor uit. Je gaat een foto zien, en jullie mogen raden wat het is of wat we gingen eten. Stuur mij een persoonlijk bericht via mail of messenger of whatever.... voor 4 maart, en na de vakantie maak ik de winnaar bekend. (Niet in de reacties hieronder vermelden hé). De winnaar krijgt een origineel geschenk van hier.

Wat gingen we nu doen hier, ik had wel iets opgezocht, maar Paullie wou naar een tempel gaan die hij had gezien in het voorbij rijden. Dus wij de volgende dag daarheen. Het was een tempel waar ze nog aan het bijbouwen waren, en Paullie heeft ook zijn steentje bijgedragen. Onder weg naar boven, hebben we weer verschillende fotoshoots moeten ondergaan, want grote westerlingen is toch wel een attractie. Toen we helemaal naar boven waren geklommen, kwamen we terecht in oase van rust. Man man wat een gevoel... Samen kregen we traantjes van emotie en we keken elkaar liefdevol aan.

Toen was er weer iemand die ons aanmaande om nog hoger te klimmen. Daar waar niemand eigenlijk komt. Even tussen catussen wandelen, dan wat rotsen bestijgen, om dan van een uitzicht van een 360° te genieten over heel Phan rang. Zaaaalig uitzicht.....

Onderweg terug naar beneden, werden we uitgenodigd door de mensen van de tempel om mee een hapje te eten. Een hapje te eten?? We werden overladen met verschillende kommetjes typische vegetarische gerechten. Wat was dat weer lekker zeg. Buikje vol en terug weg.

Op weg naar ons hotelleke, zien we ook weer massage, en ja hoor wij er weer binnen. Blinde massage had ik gelezen. Nu wat is dat vragen jullie je waarschijnlijk af? Wel het is een massage gedaan door blinde Vietnamezen. Vietnam is communistisch, dus iedereen heeft werk. Awel het was weer anders en ook weer zalig.

Ontspannen aangekomen in ons hotel, kunnen we nog even meegenieten van de 'supermaan'. Waaauw wat is dat toch ook weer fantastisch.

En zo zit onze dag er weer op. Paullie is moe en wij gaan al rusten, hopende dat morgen mijn scooter gerepareerd is.

Mui Né... here we come!

Toedeloe

de travelgoeroes