Sua s'dei!

Inmiddels ben ik via Laos (Vientiane) gereisd en aangekomen in Cambodja. Ondanks dat het de hoofdstad van Laos is, vond ik Vientiane vlees noch vis. Het is geen stad en het is geen dorp, maar het was vooral niet te geloven hoe weinig daar te beleven valt! Ik heb er twee dagen rondgehangen maar was blij toen mijn vlucht naar Cambodja vertrok. Wel heb ik een dag een brommertje gehuurd om naar een park vol met Buddha-beelden te gaan. Dit was eigenlijk de enige attractie van de stad, en was gelukkig de moeite waard.

Na in het derde land aangekomen te zijn kan ik al wat vergelijkingen maken. Zo is er bijvoorbeeld de tuk-tuk; een bromertje met daarachter een karretje waarin passagiers vervoerd worden. Die ziet er in Thailand, Laos en Cambodja niet overal hetzelfde uit. In Thailand heb je een achterbank in de breedte, in Laos heb je er twee in de lengte en in Cambodja heb je er twee in de breedte. Verder verschilt ook in hoeverre men moeite doet om je erin te krijgen voor een ritje. In Thailand, vragen ze het een keer; in Laos kan het ze niet veel schelen en dus ze doen geen moeite; en in Cambodja word je gillend gek van het geroep en gezwaai. Zie ook mijn vorige blog en stel je voor dat je dat non-stop hoort, van het moment dat je de deur van je hostal/bus/boot/tuk-tuk/restaurant/etc uitkomt tot je weer ergens binnenstapt. Het zijn net aasgieren! Soms grappig, maar soms ook doodvermoeiend.

Muziek is in Laos en Cambodja ieder een eigen belevenis. In Laos hoor je de meest vreselijke jaren-80 ballads met jankende gitaren in Lao-style. Ze worden gedraaid op maximaal volume (alle ramen en deuren staan open) en men zingt in familieverband keihard mee, eventueel aangevuld met wat instrumenten. Hoe harder de muziek staat, hoe beter, en ze lijken zelfs wedstrijdjes met de overburen te doen; wie hem het hardst kan zetten! Groot is het contrast met Cambodja, waar mensen die een arm/been/beide zijn verloren als gevolg van de vele landmijnen die nog altijd in het land liggen. Hier hoor je op straat meer de muziek die zij in groepsverband maken om wat geld op te kunnen halen. Dit is meer de Aziatische muziek zoals je die in de restaurants in NL hoort. Grappig detail is dat ze beginnen te spelen als je binnen 10 meter afstand komt, maar zodra je voorbij bent stoppen ze accuut met spelen!

Een nadeel van reizen in deze tijd van het jaar is dat het laagseizoen is. Oftewel tot nu toe struikelde ik (afgezien van Thailand) nog niet over de backpackers. Dat maakt het lastig om vriendjes te maken. Helaas zijn de vriendjes die ik op de boot naar Laos gemaakt had allemaal weer vertrokken, dus daarna was ik een tijdje alleen.

Gelukkig heb ik vandaag nieuwe vrienden gemaakt voordat we naar een heel naargeestige 'attractie' gingen in Phnom Penh, namelijk de killings fields en S-21; twee musea waarin de gruwelen van het Rode Khmer-regime tentoon worden gesteld (en waar die gruwelheden ook hebben plaatsgevonden). Ik zag er nogal tegenop om daar alleen naartoe te gaan, maar gelukkig waren er drie Engelsen uit mijn guest house die dezelfde tour hadden geboekt. Het was echt vreselijk om te zien, je voelt ook lichamelijk wat voor een nare energie er hangt. Mijn keel werd dichtgeknepen en ik voelde een druk op mijn borst; sommige stukken van de tentoonstelling heb ik dus ook overgeslagen. En foto's heb ik al helemaal niet genomen, de beelden op mijn netvlies zijn erg genoeg.

Wat een enorm contrast met de schoonheid van de tempels van Angkor die ik in Siem Reap (ook Cambodja) zag. De ene nog mooier dan de andere, en heel indrukwekkend ook hoe groot de blokken zijn waaruit alles is opgebouwd, en de architectuur. Daarnaast waren de routes naar de tempels ook heel mooi. Met de tuk-tuk reed ik door dorpjes waar de tijd stil lijkt te staan. Helaas was er geen gelegenheid om daar foto's van te maken, maar ik heb het allemaal in me opgenomen. Grappig ook dat sommige iets mooiere hutjes zijn gefinancierd door rijke westerlingen; er staat dan een mooi bord voor op het erf: Jantje uit Amerika was hier toen en toen en heeft dit huis gefinancierd.

Morgen ben ik nog in Phnom Penh, daarna ga ik naar het zuiden (Sihanoukville) en hopelijk even relaxen aan de kust na alweer een maand vrij hard gereisd te hebben. Volgende week zal ik dan richting Vietnam gaan. Daar is het plan om vanuit Saigon in het zuiden helemaal naar boven te reizen, af en toe uitstappend in een leuke stad of dorp. Tjonge, wat gaat de tijd toch snel...

Toedeloe!

Titia