Xin chào!

De afgelopen twee weken heb ik in Cambodja rondgehangen; vier steden varierend in grootte (sommige waren eigenlijk meer een dorp met grootse plannen dan een stad); de laatste was aan het strand. Dit was Sihanoukville en daar ben ik een beetje langer gebleven, even uitrusten van al dat reizen. Heerlijke tijd gehad daar; chillen op het strand, goeie restaurantjes, leuke bars om uit te gaan, leuke mensen... Ik kan me voorstellen dat je hier per ongeluk een jaar blijft hangen als je niet uitkijkt.

In Sihanoukville en Phnom Penh ben ik ook een aantal keer uitgegaan met mijn Engelse vriendjes (met wie ik naar de killing fields was geweest). Onverwacht stonden we elke keer in een bar waar de verhoudingen man/vrouw vrij scheef liggen. Ze waren namelijk telkens voor zeker driekwart gevuld met 'working girls', die de Westerse mannen proberen te verleiden om wat geld te verdienen. Ik associeerde dit eerder met Thailand dan met Cambodja, maar hier is het dus ook business as usual. De meisjes zijn vaak nog geen 20 en geven Westerse meiden een vuile blik als ze de bar binnenkomen. Een ander meisje en ik waren er een avond met wat jongens en fungeerden ongewild als bodyguard; de working girls maken namelijk geen avances als er een Westerse vrouw naast een man staat...

Later op het strand van Sihanoukville spraken we een meisje van 15 die vertelde dat ze geld moet verdienen om een schooluniform, pen, boek en papier te kopen, want haar ouders kunnen het niet betalen. Haar droom is om advocaat te worden in Australië. Een kleine calculatie later realiseerden we ons dat ze waarschijnlijk ongeveer 70 dollar nodig heeft om een maand naar school te kunnen. Dit meisje verkocht dag in dag uit geknoopte armbandjes en fruit voor een dollar op het strand, maar die andere meiden hebben het geld misschien wel in een avond bij elkaar. Het maakt het bijna (!) begrijpelijk waarom sommigen voor die snellere optie kiezen. Maar toch blijft het een ranzig gezicht om die westerse mannen (jong en oud) erop in te zien gaan. En een heel naar idee dat het ook hier op grote schaal gebeurt.

Het hierboven beschrevene is een van de vele gevalletjes 'same, same... but different'. Als je vraagt aan iemand hoe iets in vergelijking is met iets anders, hoor je vaak 'same, same', wat betekent dat het wel zo'n beetje hetzelfde is maar niet helemaal (vandaar '...but different', maar dat zeggen ze er meestal niet bij). Gemakkelijk om dit zelf ook over te nemen, bijvoorbeeld als ik denk aan de verschillende kookkunsten die ik heb geproefd. Het lijkt erg op elkaar, maar is toch net even anders. Na de cursus in Thailand heb ik ook in Cambodja een kookcursus gedaan en de kans is groot dat ik in Vietnam ook weer aan de slag ga, dus daarna kan ik het ook echt beoordelen...

Ik ben erg benieuwd hoe Laos en Cambodja er over 10 jaar bij liggen... Op dit moment lopen ze nog behoorlijk achter op Thailand. Ik sprak iemand die hier zaken doet voor Westerse investeerders en hij zei dat als het Westen een 10 is op een schaal van 1 tot 10, dan is Thailand 7, Vietnam 6, Cambodja 4, en Laos is 3. Hier kan ik me wel iets bij voorstellen. Maar, overal waar je langsrijdt, ook al hebben ze geen stok om hun kont mee te krabben, iedereen heeft een tv met kabel. Misschien wordt het ding aangedreven door een accu, maar ze hebben een tv! Stilaan komen er ook Westerse/Koreaanse/Chinese investeerders die de landprijzen doen stijgen. Was een m2 land een paar haar geleden nog een paar dollar waard; nu is dat al een paar hónderd dollar! Het zou dus best snel kunnen gaan in deze landen!

Maar goed, mijn visum voor Vietnam ging deze week in (je moet hem van tevoren aanvragen en ook de aankomstdatum opgeven. Voor die datum kom je er niet in!) dus ik wilde verder! Vrijdagavond kwam ik na een busrit van 10 uur aan in Ho Chi Minh City, meestal afgekort tot HCMC en beter bekend als Saigon. Dit is echt weer een stad met wolkenkrabbers, zoals ik die voor het laatst gezien had in Bangkok. Even omschakelen dus, maar ook wel weer leuk om het gevoel te hebben in een metropool te zijn.

Saigon heeft 6 miljoen inwoners en... 3 miljoen brommers! Totale chaos dus op alle wegen in de stad. Ik heb nog nooit zoveel brommers bij elkaar gezien! Alles gaat kriskras door elkaar, toeterend en snijdend, of zelfs gewoon aan de verkeerde kant van de weg rijdend. Een taxiritje op de brommer moet een ware belevenis zijn, maar ik heb me er nog niet aan gewaagd! Niet overal zijn voetgangerslichten dus regelmatig moet je maar gewoon beginnen met lopen als je wilt oversteken. Elke keer weer spannend, maar tot nu toe ging het goed!

Ik had het niet direct verwacht met al dat hectische verkeer, maar eigenlijk mag ik Saigon tot nu toe wel! Het doet me denken aan grote steden in Spanje, zoals Barcelona. Ik zou me kunnen voorstellen dat dit een stad is die mensen aantrekt om in te wonen. Maar kan me ook helemaal voorstellen dat ik na een paar dagen gek wordt van dat getoeter om me heen! Vandaar dat ik waarschijnlijk dinsdag doorga naar de volgende stad. Ik zal in ongeveer vier weken van Saigon (het zuiden) naar Hanoi (het noorden) reizen, en uitstappen in verschillende tussenliggende plaatsen.

Later meer!

Toedeloe,

Titia