Daar zijn we weer, met deel twee van dit Amerikaanse avontuur. We gaan nog even door op wat onderwerpen uit mijn vorige blog, want ja, er is ook zó veel te vertellen! Ik voel me af en toe net Alice in Wonderland... Here we go!

Uit eten gaan gaat hier een beetje anders dan in NL. Je wordt helemaal scheel van de smile en de overdreven vriendelijkheid die ermee gepaard gaat. (Gebeurt trouwens overal, dat smilen... Inmiddels begin ik zelf al te roepen 'Hi how are you doing?' als ik ergens binnenkom.) Maar goed, alles voor de fooi, geloof ik. Soms staat de fooi trouwens al op de rekening; 18% extra afrekenen, thank you very much!

Wel een beetje gek alleen dat rustig dineren of natafelen hier een onbekend concept is. Zo gingen we naar een steakhouse om te eten, en 1.5 uur later waren we weer thuis. Dit was inclusief heen en weer lopen, voorgerecht, hoofdgerecht, en nog even kletsen met de serveerster. En we hebben niet gerend naar huis! Ging ook een beetje moeilijk, want (alles is groot hier) ik zat een beetje vol van de halve spare-rib die ik besteld had. En ik had niet eens mijn bord leeggegeten! Stel je voor dat ik de hele had genomen...

Gister gingen we ook uit eten, maar dan met de mensen van de basis waar Willem deze dagen moet zijn. Een donker restaurantje volgehangen met militaire dingen; foto's, plaatjes 'we support our troops'-teksten, en ohja toch wel zeker acht tv's in een ruimte van zo'n 50m2.

We zaten aan een lange tafel met allemaal soorten militairen. Niet te geloven. Jonge broekies, ouwe rotten, en hoe meer bier erin ging, hoe sterker de verhalen werden. Een hoop testosteron. Toen we weggingen moest Willem een heleboel handjes schudden, waarbij één van die kerels zei: 'We didn't get to talk but I'm sure you're awesome!'. Hahaha. Gekke Amerikanen...

Vandaag was ik weer alleen op pad en ging ik naar Tombstone; 'the town too tough to die'. Een westernstadje waar allemaal saloonbarretjes, cowboywinkeltjes etc zitten. Compleet met een straat die ze leeghouden voor de dagelijkse schietshow, zoals je ze in westernfilms ziet. Ik heb een klein showtje in een restaurantje gezien. Héél toeristisch maar wel grappig. Dit stadje is trouwens echt een wild west town geweest en werd gesticht vanwege de mijnen. Het ging er alleen niet zachtzinnig aan toe; als iemand te veel aanspoorde om samen een biertje te drinken, kon je al een kogel verwachten... Vandaar ook de naam Tombstone (grafzerk)...

Tombstone was een fijn eindje rijden en ik besloot om terug de snelwegen te vermijden. Echt een mooie route door de bergen en de landerijen. Je ziet het echt voor je dat de Marlboro Man op zijn paard voor je langs schiet... Dit gecombineerd met de lokale country zender, en ik had écht het gevoel helemaal weg te zijn. Wat een land...

Morgen gaan we nog een beetje sightseeën in de buurt; o.a. naar een vliegtuigmuseum waar een grote verzameling afgedankte vliegtuigen staat. Ik reed er vandaag langs en zag al o.a. US Airforce, NASA en gewone passagiersvliegtuigen. Ben benieuwd naar de rest! Dan overmorgen gaan we the road hitten, richting Grand Canyon. Belooft ook weer een heel mooie route te worden.

Toedeloe,

Titia