Dear all,

(dit wordt een wat langere blog, maar er is ook genoeg te vertellen...)

Een dag na de aardbeving werd het stukje bij beetje weer iets rustiger in Santiago. We zijn weer in het centrum gaan rondlopen en de sfeer was rustiger. Meer winkels waren open, maar nog steeds maar heel weinig. Ik zag overal rijen; voor de pinautomaat, voor het beltegoed, voor brood. Ik hoorde dat er hier en daar gehamsterd werd, maar dat was nog niets vergeleken met Concepción, bij het epicentrum. Daar werd geplunderd; er was complete chaos uitgebroken.

Van de medewerkers van het hostel begreep ik ook dat wij in deze wij in onze handjes mochten knijpen met water en electriciteit; op vele andere plaatsen was dat er namelijk nog niet, en dat in de hoofdstad! Wij waren in ons hostal dus in een héél gelukkige positie, dat we gewoon konden skypen en mailen en afleiding hadden in het filmkanaal op tv.
Overigens waren de mensen van het hostel echt geweldig in deze situatie. Ze bleven rustig en hebben geduldig voor iedereen die dat nodig had telefoontjes gepleegd, dingen geprint, bedden geregeld, contact gehouden met het busstation en het vliegveld etc etc. En dat allemaal zonder dat ze geïrriteerd werden of wat dan ook. Ik heb een enorm respect gekregen voor hoe die jongens (want ze zijn echt niet ouder dan 25) voor ons bleven zorgen.

Dinsdag was er voor 1.5 miljoen mensen nog steeds geen licht en voor 800.000 geen water. Stel je voor dat de hele gemeente Amsterdam al een halve week zonder water zit en de Randstad zonder licht! Het was en is voor mij nog steeds niet te bevatten.

Ik had een busticket vanuit Santiago naar Lima, die ene van 50 uur. Ik voelde me totaal niet relaxed in Chili na de aarbeving dus besloot om zoals gepland die bus te nemen, ook al zag ik er zeer tegenop. En de wegen naar het noorden leken niet beschadigd, dus als het goed was konden we vertrekken. Hoe eerder weg daar, hoe beter. Ik naar het busstation, waar ik de enige buitenlander was die die bus wilde nemen. Alleen maar locals die héél veel spullen bij zich hadden (dozen van één kuub, grootste formaat turkentassen, complete tv's...). Heel chaotisch allemaal. Uiteindelijk bleek dat de bus niet ging (geen idee waarom) en dat ik 's avonds maar moest bellen of 'ie de volgende dag wel zou gaan. Ik was compleet over de zeik, want ik had er erg naartoe geleefd en wilde asap weg uit die ellende. Terug naar het hostel dus waar gelukkig mijn bed nog vrij was.

Na even met het thuisfront gebeld te hebben realiseerde ik me dat het nu niet goed voelde om uit alle macht te proberen om in Peru te komen voor die vrijwilligersklus. Ik besloot dus om mijn plannen om te gooien en terug naar Argentinië te gaan, naar Mendoza. Maandag ben ik de hele dag bezig geweest om hostels te boeken dan wel annuleren, tickets terug te brengen en te annuleren, etc.
's Avonds ben ik uit eten gegaan met wat anderen uit het hostel. Even een klein beetje op adem komen, met het fijne gevoel dat ik een nieuwe uitweg gevonden had die wél zou werken. Een heerlijk glas Chileense wijn, en daarna een ander lokaal drankje; pisco sour (een alcoholische versie van bitter lemon). Het was een klein lichtpuntje aan het eind van de donkere tunnen die mijn verblijf in Chili grotendeels was.

Dinsdag nam ik dan eindelijk de bus naar Mendoza, die er 4 uur langer over deed dan gepland. Een sterk staaltje inefficiëntie op de grensovergang, maar het kon mij niet op stang jagen want ik was zo intens blij dat ik weer 'thuis' was in Argentinië. Ook dit keer was het chaotisch op het busstation. Ik denk dat er in een half uur minstens 15 bussen richting Mendoza of BA vertrokken. Richting het oosten was de enige uitweg voor iedereen.

Ik begin me ook steeds meer te realiseren dat ik echt héél veel geluk heb gehad. Ik zag de beelden van Concepción voorbij komen, maar probeerde het ook te blokken uit mijn systeem. Ik heb er niets aan om nog meer van die ellende op mijn netvlies te krijgen, ik heb al genoeg aan het onrustige gevoel in mijn lijf waar ik een uitweg voor moet vrijmaken. Niet te vergeten; het geeft me echt heel veel steun om te horen hoe iedereen thuis met me meeleeft. En ook hier ontmoet ik ware engeltjes die mijn dagen licht geven. Heel fijn...

Het valt niet mee om het allemaal alleen te moeten bedenken hoe ik het moet doen. Iedereen in het hostel in Santiago had zijn eigen verhaal en ongemakken als gevolg van de beving, dus ik merk dat ik niet erg veel had aan de anderen in dat opzicht. Je hebt elkaar als lotgenoot, maar je praat er niet constant over omdat iedereen intussen ook zijn eigen s*** heeft om te regelen. Dat maakte dat ik liever naar huis belde, en nog steeds. En nogmaals, al die mailtjes en berichten doen me heel veel goed.

Nu in Mendoza is het weer een andere vreemde gewaarwording. Deze stad heeft alleen maar laagbouw als gevolg van een zware beving in 1861. Ze hebben het hier wel gevoeld, maar hier lijkt alles zijn gewone gangetje te gaan. Ik begreep dat zelfs in BA, letterlijk aan de andere kant van het continent, gebouwen zijn ontruimd zaterdagnacht. Kan je nagaan! Maar goed, in Mendoza is alles dus business as usual, terwijl ik nog steeds niet relaxed ben. Toch is het een fijn idee om in een ander land te zijn. Morgen vertrek ik richting Córdoba, waar ik een paar dagen kan crashen bij vrienden van Marieke. Een veilige haven waar ik erg naar uitkijk. Ik denk ook dat ik daar eindelijk een beetje zal uitrusten en alles op een rijtje zetten.

Goed, ik heb het dus overleefd, thank God! Hoe het verder gaat met mijn klus in Peru weet ik nog niet, dat zien we over een paar dagen wel weer.Hopelijk is mijn volgende blog een beetje minder heavy dan deze en de vorige...

Veel liefs,
Titia