¡Hola!

Inmiddels ben ik verder gereisd naar Patagonië. Tjonge, wat een woestenij ineens: ik kan het landschap het beste omschrijven als stug. Met van die struiken die overal tegen kunnen. Ik heb twee steden bezocht, de ene aan de Atlantische kust en de andere tegen de grens met Chili. Verder naar het zuiden ben ik helaas niet gegaan wegens tijdgebrek, waarover later meer.

Ik kan me inmiddels wel een beetje voorstellen hoe het is om auto te rijden in het binnenland van een land als Australië. Ik heb namelijk twee dagen in de auto gezeten om de omgeving van Puerto Madryn te verkennen, en we kwamen geen kip tegen op de weg. Wel af en toe een schaap, lama of struisvogel, maar dat terzijde.
De toertjes waren geweldig! We gingen naar een kolonie van 700.000 penguins; echt té schattig. Leuk detail is trouwens dat zij een geluid produceren dat doet denken aan dat van een ezel. Vreemde gewaarwording. Verder zagen we ook nog zeeleeuwen en andere spannende beestjes, zoals een armadillo (waarvan ik de NL naam niet weet) en zelfs een vos. Ik voelde me bijna een bioloog bij de aanblik op zoveel fauna in één keer...

Hierna volgde de flora, want diezelfde avond ging ik hop! door naar een ander deel van Patagonië, namelijk het Lake District. Ik streek neer in Bariloche, dat een soort Alpendorp is. Hier kon ik even op adem komen na vier nachtbussen in acht dagen. Bariloche is omgeven door een heleboel meren en daaromheen een onmetelijke hoeveelheid steppes. Echt waar, er gebeurt daar helemaal niets, alleen maar struiken, struiken, struiken, hier en daar een meer of een rivier, en verder bergen. Een geweldig uitzicht. Erg indrukwekkend ook!

Wat heb ik in en om Bariloche zo'n beetje gedaan? Een berg opgeklommen en weer afgeklauterd, en genoten van het ge-wel-di-ge uitzicht over de meren! De volgende dag een hele fijne boswandeling gemaakt van 4 uur, en niets gehoord behalve wat vogeltjes en de wind door de bomen. Het was trouwens sowieso heerlijk rustig in het bos, ik kwam echt helemaal tot mezelf.

Als laatste heb ik in de omgeving een bustour gedaan langs een aantal meren, en weer afgewisseld met een eindeloze steppe. Onze reisgids was een enthousiaste Patagoniër die om de haverklap riep ´wat een spektakel!´. Hij vertelde ook vele mooie verhalen (overigens allemaal in het Spaans, en ik kon het goed volgen!). Zo bleek dat je maar een riviertje hoeft over te steken en het klimaat is totaal anders. Van een gemiddelde 200mm regen per jaar, binnen 40 km. naar een omgeving waar het 2000mm per jaar regent! Indrukwekkend! Verder vertelde hij dat in Patagonië de grond zo woest en niet erg voedselrijk is, dat er per schaap vijf vierkante km nodig is om te grazen. We kwamen dus heel weinig vee tegen. Hier en daar een groepje paarden of koeien (de gids: rechts ziet u een bife de chorizo lopen)(bife de chorizo is die steak waar ik aan verslaafd ben geraakt), maar verder alleen maar groen, steen en aarde.

Overigens wordt het vee dat in Patagonië staat niet gebruikt voor de vleesindustrie. Ze produceren te taai vlees en ze eten planten die het vlees bitter maken. Daarom worden alleen de koeien op de Pampa en om BA gebruikt voor consumptie. Daar is de grond vruchtbaarder en hoeven ze dus minder te lopen, met als gevolg malser vlees.

Ten slotte vertelde onze gids een schokkend verhaal over de Mapuches, de oorspronkelijke bewoners van Patagonië. Die zijn namelijk rond de vorige eeuwwisseling met veel geweld vrijwel allemaal weggejaagd en te voet (!) op weg naar Buenos Aires gestuurd. Mind you, dit is bijna 1600 km! Weinigen overleefden deze barre tocht, en degenen die wel aankwamen in BA werden vrijwel meteen in de gevangenis gestopt. Ongelooflijk. Overigens is de situatie voor de Mapuches die nog wel in Patagonië wonen nog niet erg best: ze hebben wel stukken land in bezit maar hebben hier vrijwel niets over te zeggen. Projectontwikkelaars uit binnen- en buitenland bouwen er gerust huizen etc. op, zonder hier iets tegenover te stellen. Ik vond het behoorlijk ontluisterend om te horen.

Enfin, Bariloche is dus bijna 1600 km ver weg van BA, en de ervaring leert dat echt alle steden op minstens twaalf uur busrit afstand liggen. Ik moet toegeven dat ik dit een beetje onderschat had... Terugkijkend op Azië is twaalf uurtjes nachtbus in Viëtnam nu een lachtertje! Maar het betekent ook dat ik nu geen tijd heb om verder naar het zuiden te gaan, en dus moet ik deze reis de gletsjers en andere spannende natuurverschijnselen missen die Patagonië te bieden heeft.

Ik word namelijk begin maar verwacht in Cuzco, Peru, en moet nu dus als een ware vliegende Hollander (maar dan met de bus) richting het noorden. Morgen vertrek ik daarom naar Chili, waar ik het weekend een bliksembezoek breng aan Santiago. Daarna volgt iets waar ik me nu al enorm op verheug (NOT!), namelijk 50 uur in de bus van Santiago naar Lima. Ja, ik ben echt hardcore...

Dit lijkt me wel een mooie cliffhanger voor nu. Stay tuned en je leest binnenkort hoe ik die 50 uur ben doorgekomen...

Veel liefs,

Titia