Lieve allemaal,

Ik zou maar heel even in Chili zijn en verwachtte toch niet al te veel mee te zullen maken in die kleine week in dit land. Maar het land heeft inmiddels een verpletterende (sic!) indruk bij me achtergelaten. Donderdag was ik een dagje in Puerto Montt, een havenplaats dat op me overkwam als een Hulk, maar dan op stadsniveau. Stel je een dorp voor dat van allemaal winkelcentrum/supermarkt/speelhal geweld uit zijn voegen barst, en je hebt een beetje een beeld van Puerto Montt. Ik voelde me er niet erg relaxed en was blij dat ik 's avonds in de nachtbus naar Santiago kon.

In Santiago was ik vrijdag een beetje rustig aan aan het rondlopen en de stad op me in laten werken en wilde zaterdag weer het toeristenbusje nemen om de hele stad in één keer te zien. Ik was moe dus ging vroeg naar bed, maar werd tegen 4 uur wakker door enorme schokken. Eerst dacht ik dat er iemand dronken op het stapelbed probeerde te klimmen. Toen dacht ik (het werd steeds erger); er zijn twee mensen héél druk bezig in bed, kan dat niet wat minder?? Maar het hield niet op en voor ik het wist liep ik met een kamergenote hand in hand van een wiebelende trap af en snel naar buiten. Totaal in shock.Net als de rest van het huis.

Dit was mijn eerste aarbeving en het was er meteen een van 8.8 op de schaal van Richter. Wat mij betreft genoeg voor de rest van mijn leven! Het epicentrum ligt op zo'n 5 uur rijden vanuit Santiago. Als je op de kaart kijkt en ziet hoe langgerekt Chili is, besef je dat dit een afstand van niks is! Gelukkig is iedereen in het hostel ongedeerd, maar het hostel vertoont op verschillende plekken enorme scheuren in de muur. In mijn kamer zitten in twee muren een scheur van beneden naar boven. Ik wilde absoluut niet meer in die kamer slapen, dus de rest van de nacht heb ik buiten op een stretcher geslapen, ondertussen vele naschokken voelend.

The day after een beetje door het centrum gaan rondlopen om de schade op te nemen. Het lijkt mee te vallen in Santiago zelf; hier en daar is er pleisterwerk van muren af of een beetje meer, maar ik heb geen ingestorte gebouwen gezien. (op tv trouwens wel, niet te geloven!) De sfeer is raar, maar ik voel me zelf ook raar. Ik voel de spanning nog in mijn lijf, en ben geloof ik nog niet helemaal uit die fight-or-flight modus. Misschien komt dat pas als ik in Peru ben. Alle winkels en de metro's zijn dicht, mensen slaan extra veel broodjes in bij de bakker, dat soort dingen. Hoe moet ik het omschrijven; mensen lopen een beetje rond als op een zondag, maar je voelt de spanning. Het is geen normale zondagse rust. Het is geen fijn gevoel, dat kan ik je wel vertellen.

Hoe nu verder? Ik weet nog niet hoe het met die bus zal aflopen die ik voor komende maandag geboekt heb. Je weet wel, die bus van 50 uur van Santiago naar Lima. Overigens heb ik inmiddels een vliegticket van Lima naar Cuzco geboekt en daarmee bespaar ik mezelf een extra 24 uur busreizen. De vraag is alleen of ik op tijd in Lima ben om die vlucht te pakken. Ik weet niet of ik de 50-uur bus kan pakken of dat ik ga vliegen, maar voorlopig is het vliegveld dicht. Onzekerheid alom, en helaas is dat voor iedereen nu hetzelfde. We zitten in hetzelfde schuitje en dat is ergens een opluchting, maar soms moet je ook iemand hebben die van buiten komt en je er doorheen praat. Dat moet ik nu even uit mezelf halen, en uit een kort telefoontje met thuis.

Helaas dit keer even geen lollig verhaal dus ben ik bang, maar ben wel zielsblij dat ik ongedeerd ben!
Die cliffhanger die ik in mijn vorige blog had heeft dus wel een heel verrassende plotwending gekregen...

Hopelijk ben ik hier snel weg en kan ik een beetje bijkomen van alle spanning.

Veel liefs,
Titia