Even bijkomen op onze eerste ochtend in Bangkok is er niet bij. We zijn vroeg uit de veren, want vandaag willen we onze visa aanvragen voor China. Dat schijnt nogal moeilijk te zijn, dus we zijn lichtjes gespannen. We hebben een lijstje met wat we nodig hebben en vrijwel alles hebben we al, behalve kopieën van onze paspoorten met de aankomststempels van Thailand. We zijn dus al vroeg op zoek naar een plek waar we die kunnen maken, en hebben nog niet ontbeten, want alle restaurantjes zijn nog dicht. Het kost ons aardig wat moeite, want ook veel shops zijn nog dicht, maar bij een hotel lukt het om de benodigde kopieën te laten maken. Nu de volgende hobbel, een taxi te vinden die ons naar de ambassade kan brengen. Er zijn er genoeg zou je denken, maar het kost ons nog aardig wat moeite om er één te vinden die én die kant op wil rijden, en de meter wil gebruiken. In de taxi staat op het dashboard een klein boeddha beeldje. Er liggen wat verwelkte bloemenslingertjes bij. Wanneer we ergens in de file staan te wachten, komt er iemand langs met een stok vol verse. Zou me niets verbazen als dat dagelijks gebeurd. Het ruikt ineens heel lekker naar jasmijn in de auto. Het is half negen wanneer we afgezet worden bij de ambassade, en er staat al een flinke rij voor de deur.
Zodra de deur open gaat stroomt de groep naar binnen. Daar is een volgende rij waar je aan kan sluiten voor een nummertje. En dan begint het grote wachten. Na twee uur zijn we aan de beurt en mogen we onze stapel met informatie voorleggen. Helaas zijn de met zoveel moeite gemaakte kopieën van ons paspoort op A5, wat niet mag. We hebben de vluchtgegevens van Sri Lanka naar Peking, en van Hong Kong naar Amsterdam, maar China wil blijkbaar ook van ons weten hoe we van Bangkok in Sri Lanka komen. Daar hadden we niet op gerekend. Ze zijn wel erg veeleisend. Het kost ons heel wat stress in de overvolle zaal vol met pratende mensen en gillende en huilende kinderen. Bovendien hangt er nogal wat van af, de reis door China was niet goedkoop, en alle vliegtickets zijn ook al betaald. Er op uit dus, om alles vóór half twaalf, wanneer de ambassade dicht gaat, bij elkaar te sprokkelen.
Het staat allemaal wel in de iPad, maar onder stress is het lastig zoeken. Bovendien moet het nog op papier en dat is altijd wel een gedoe. Eerst maar eens op zoek naar een internet café. We hebben gemerkt dat daar de kans op een printer het grootst is. Je moet alleen wel op een free wifi plek zijn om het te kunnen mailen naar het café. En internetcafés hebben nooit wifi, zo hebben we gemerkt. Afijn we zijn zolangzamerhand zijn we er al aardig bedreven in. Alleen een café vinden die open is kan nog een probleem zijn. Maar gelukkig lukt het allemaal en hebben we het nu hopelijk allemaal compleet.
We hadden voor we op pad gingen weer een nummertje getrokken. Volgens het bord gaat de ambassade om half twaalf dicht, dus we zijn wel erg benieuwd wat er dan gaat gebeuren, want er wachten nog wel meer dan honderd mensen. Ondertussen proberen we weer een stoel te veroveren, het lijkt wel een stoelendans hier.
Als het half twaalf is, gaan de deuren dicht, maar gelukkig wordt niemand weggestuurd. Wanneer we eindelijk aan de beurt zijn, hebben we er echt genoeg van. Hopelijk gaat nu alles goed.
Het meisje achter de balie gaat stap voor stap na hoe onze reis verloopt voor we China binnen komen en hoe we vervolgens onze reis verder gepland hebben wanneer we China weer uit gaan. Het schijnt allemaal goed te zijn. Ze vraagt of we getrouwd zijn en waar ons trouwbewijs is. Ojee, het zal toch niet! Maar gelukkig neemt ze genoegen met het feit dat in mijn paspoort staat dat ik getrouwd ben met ene Van Es. Poeh!
We krijgen ons felbegeerde briefje, waarmee we de visa kunnen betalen en later ophalen. Gelukkig leest Theo het goed na, want we kunnen de visa pas ophalen op 6 maart, de dag dat we 's-morgens het land alweer uit gaan. Dat is niet handig als het vliegtuig om 11 uur vertrekt en je pas na negen uur je visa op kunt halen. De enige oplossing is een express aanvraag te doen, maar daar moeten de ambassademedewerkers wel eerst toestemming voor geven. Het meisje vertrekt naar achteren, en komt na een paar minuten terug met aan de ene kant goed nieuws. Maar aan de andere kant is het ook balen, want die visa zijn zo al duur genoeg, en zo'n express aanvraag is duurder. Maar goed we hebben ons felbegeerde briefje.
Het betalen van de visa, moet bij de Chinese bank naast de ambassade. We zijn nu toch bezig, dus sluiten we ons aan bij de volgende rij. Pas als we aan de beurt zijn, komen we er achter dat het betalen pas kan op de dag dat je de visa ophaalt. We hebben nu echt genoeg van visa en ambassades, wat gaat er toch veel tijd en geld in zitten. Vanmiddag gaan we nog een tweehonderd jaar oude tempel bezoeken die tegenover ons hotel staat. Er is een boom bij die even oud is, leuk. Maar eerst gaan we op zoek naar een taxi die ons terug wil brengen, één met meter.
Hetty