Als ik even na openingstijd bij de Bank of China aankom, zijn er al veertig wachtenden voor me. Het duurt daarom even voordat ik hier de visumkosten kan betalen. Met het betalingsbewijs loop ik vervolgens naar het naastgelegen visumkantoor van de Chinese ambassade, waar Hetty zit te wachten. Het is hier nog drukker dan gisteren. Ik moet een tijdje in de rij staan om het betalingsbewijs van de bank om te wisselen voor een betalingsbewijs van de ambassade. Hiermee kan ik uiteindelijk bij het volgende loket onze paspoorten weer ophalen, met daarin de felbegeerde visa. Voordat we vertrekken controleren we of alles goed is ingevuld in de visa. Het zou toch een ramp zijn als vanwege een typefoutje onze China-reis niet zou kunnen doorgaan.
Schuin tegenover het visumkantoor ligt een zeer luxe winkelcentrum van tien verdiepingen. Hier doen we wat inkopen in een zeer goed gesorteerde supermarkt, en proberen we dollars op te halen voor onze reis naar Myanmar. In dat land zijn nog nauwelijks geldautomaten, en de automaten die er zijn, accepteren geen ING bankkaarten, zo hebben we gehoord van het reisbureau.
Hoewel we de hotels en de meeste reizen al hebben betaald, hebben we wel geld nodig voor eten en drinken. Het is lastig om in te schatten hoeveel we daarvoor nodig hebben, maar we kunnen beter wat teveel dan te weinig meenemen. Myanmar accepteert uitsluitend nieuwe, onbeschadigde dollarbiljetten, zonder vouwtjes, vlekjes of omgebogen hoekjes.
Op de vijfde verdieping van het winkelcentrum zitten meer dan tien banken bij elkaar. Ik probeer eerst om dollars te kopen via mijn bankpas, maar dat blijkt een brug te ver voor de banken waar ik binnenstap. Als ik dollars wil hebben, moet ik Thaise baht omwisselen, zo wordt me verteld. Ik doe dat liever niet, omdat ik dan tweemaal wisselkosten en koersverliezen heb, maar als het niet anders kan, dan moet het maar. Bij een geldautomaat kan ik gelukkig wel een groot bedrag pinnen, want voor iedere keer pinnen betaal je een vast bedrag van bijna vijf euro.
Als ik weer binnenstap bij de bank waar ze me eerder vertelden dat ik alleen dollars kon krijgen tegen baht, blijkt nu dat ze helemaal geen dollars hebben. Ik sta verbaasd, want bij de ingang staat vermeld dat ze geld wisselen, en op een groot bord hangen de actuele wisselkoersen, uiteraard ook van de dollar, zowel voor aankoop als verkoop.
Bij de volgende bank moeten we eerst een tijdje in de rij wachten voordat we aan de beurt zijn. Mijn verzoek om te wisselen is de baliemedewerkster duidelijk. Ze berekent hoeveel baht ik moet betalen voor 500 dollars. Als ik daarmee akkoord ga, maakt ze een kopie van mijn paspoort. Pas daarna blijkt dat ook deze bank helemaal geen dollars heeft! "Sorry", zegt ze. Op mijn vraag waar ik dan wel dollars kan krijgen, verwijst ze naar een tegenoverliggende bank. Ook hier moet ik weer wachten voordat ik aan de beurt ben. "Sorry, geen dollars", krijg ik te horen, ondanks ook hier de fraaie teksten en borden met wisselkoersen. Mijn waardering voor de Thaise banken, ondanks hun fraaie kantoren met airco, zakt dan naar een dieptepunt. Op dat moment vertelt een andere bankmedewerker, die heeft meegeluisterd, dat er beneden, in het metrostation, een wisselkantoortje is die wel dollars heeft. Op zijn aanwijzing nemen we de lift naar -1, en inderdaad zit er naast de ingang naar de metro een klein wisselkantoortje, van dezelfde bank als waar we zojuist waren. Helaas hebben ze hier maar één biljet van 100 dollar op voorraad, die ik uiteraard wel koop, want het is een mooi schoon en glad biljet. Er komen nieuwe dollars over twee uur, maar we hebben geen zin om daar op te gaan wachten.
Als we met een taxi weer in het centrum aankomen, zien we al snel een klein wisselkantoor in een straatje. Hier hebben ze wel voldoende dollars, en de koers is zelfs iets beter dan van de banken.
Het is inmiddels al twee uur en we zijn alleen nog maar bezig geweest met visa en geld wisselen. We willen ook nog wel eens wat van Bangkok zien! Gisteren hadden we gezien dat je voor bijna vijf euro een dagkaart kunt kopen voor een toeristenboot, waarmee je ook gebruik kunt maken van alle veerdiensten die af en aan varen langs de 30 pieren aan weerszijden van de rivier.
We starten bij pier 13 en nemen een veerboot naar het noorden. Dit is niet het meest toeristische deel van de stad, maar het is wel leuk om naar de huizen en hutjes op palen te kijken, aan de rand van de rivier. Aan het eindpunt van de lijn hebben we net voldoende tijd om over te stappen op een veerboot die klaarligt om helemaal naar het zuiden te varen. Hier valt vanaf het water meer interessants te zien.
Ook hier nemen we aan het eindpunt meteen een boot terug. Deze speciale toeristenboot vaart minder snel dan de veerboten die we eerder hadden, en er is nu een gids aan boord die in onverstaanbaar Engels iets vertelt over wat er links en rechts te zien is. Omdat we er toch niets van verstaan, heeft het geen zin om verder met deze boot door te varen, en we stappen nu uit bij pier acht. Met een klein veerbootje steken we de rivier over om de prachtige tempel Wat Arun te bezoeken. De negen torens van de tempel zijn bedekt met schelpjes en stukjes glinsterend porselein. Er zijn prachtige beelden van demonen en olifanten. Omdat de tempel momenteel wordt gerestaureerd, is de middelste en hoogste toren nu helaas niet te beklimmen.
Met de boot keren we terug naar pier 13. Naast de pier ligt één van de twee resterende forten van Bangkok, en een parkje aan de rivier. Hier is het prima toeven, met wind over het water, schaduw van de oude bomen, en een heerlijke koude koffieshake. Ook anderen vinden hier hun rust, zo vlak naast het drukke centrum van de stad, zowel Thai als toeristen. Precies om zes uur begint er muziek te spelen, en gaat iedereen staan. Het blijkt het Thaise volkslied te zijn, dat dagelijks om acht uur en om zes uur wordt afgespeeld. Direct na het volkslied klinkt er wat moderner muziek, en begint een groep van zo'n veertig vrouwen, onder leiding van een jonge gespierde breinaald, aan intensieve gymnastiekoefeningen. Dit houden ze een uur vol! Leuk om naar te luisteren en naar te kijken, terwijl het laatste zonlicht uitdooft.
Hetty heeft vlakbij ons guesthouse een tweedehands boekwinkel gezien, en kan hier tegen een kleine bijbetaling twee boeken die ze al heeft gelezen, ruilen tegen één nieuwe.
Na het eten brengen we nog een uurtje op het terras van ons guesthouse door, om blogs en foto's te versturen, en mijn broer Lambert alvast te feliciteren met zijn verjaardag. Het is hier inmiddels twaalf uur geweest, maar in Groningen duurt het nog zes uur voordat hij jarig is. Voor ons doen erg laat gaan we vandaag slapen.
Theo