Om zes uur staat onze taxi voor de deur en kunnen we onze spullen in het busje stouwen. Vandaag kunnen we als alles mee zit weer een land aan ons lijstje toevoegen. Bij het bezoek aan Myanmar krijgen we hulp van een reisbureau. Die heeft samen met ons de grove lijnen uitgezet en hotels, treinen en boten geboekt. Ons voorzien van allerlei nuttige informatie en voor een auto met chauffeur gezorgd die ons ophaalt van het vliegveld en naar het hotel brengt. Het is voor een keer best leuk om op het vliegveld opgewacht te worden door iemand die een bordje met jouw naam omhoog houdt.
We waren gewaarschuwd dat de ING-pas niet werkt in Myanmar. Dus waren we de afgelopen paar dagen smetteloze honderd dollarbiljetten aan het verzamelen, wat nog best lastig was. Geen kreukje of vouwtje mogen ze hebben die biljetjes en dat wil je natuurlijk zo houden, dus waar laat je ze. Na een korte vlucht dalen we af in een droog en heet landschap. We gaan betrekkelijk makkelijk door de douane en worden verwelkomt door een man met een rok aan. Nu nog het geld, dus gaan we op onderzoekingstocht. En inderdaad, ondanks het Maestro teken wil de automaat ons geen geld leveren vanwege onze ING passen. Wanneer we in de rij staan om de dollars te wisselen die we bij elkaar gesprokkeld hebben, wordt degene die voor ons staat weggewimpeld. Zijn dollars hebben vouwtjes of een pennenstreepje misschien. Dus we voelen ons een beetje opgelaten. Wanneer wij aan de buurt zijn worden onze biljetten zo goed bekeken en gekeurd dat ik me afvraag of ze überhaupt wel willen wisselen. Maar gelukkig, ondanks de kleine potloodstreepjes, die wij niet gezien hadden, krijgen we Kyat. Stapels en stapels bankbiljetten, die we in een plastic tasje mee krijgen. We voelen ons een miljonair.
Onderweg vallen de stupa's op die overal in het land staan. Nog meer mannen en vrouwen met lange rechte rokken, een soort sarong. Op fietsen en scooters en motoren is zo te zien zo'n rok geen probleem. Ik zie geen vuilnishoopjes langs de kant van de weg, het ziet er schoon uit en we kunnen goed doorrijden. Geen huistempeltje zo te zien, zoals we die kennen uit Laos en Cambodja. En vrouwen met modder op hun gezicht. En droog, droog en warm. Tja, dat is onze eerste indruk.
We stoppen bij een klein maar mooi hotel met een bordje naast de deur: " Warmly Welcome Mr. Theodorus A. Maria VAN ES & mrs. Henderika C.B. DE Jong". We trekken onze schoenen uit en gaan naar binnen. Het is wat krap bij de ingang, want er staat een grote met houtsnijwerk bewerkte stoel pal achter de deur. En wanneer Theo met rugzak op zijn rug ineens stopt, pak ik de stoel vast om mijn evenwicht te bewaren. Helaas breekt er een stuk af van het prachtige houtwerk. Daar sta ik beteuterd met het stuk in mijn handen. Al ziet het eruit alsof het vaker gebeurd, want ik zie lijmresten en de manager verblikt of verbloost ook niet. Het hele hotel is van binnen een en al houtsnijwerk, zo ook onze kamer. We tellen ons geld, je snapt dat kost even tijd, verdelen het en bergen het op.
Het is nog vroeg, daarom gaan we het "must seen" paleis bezoeken waar we bijna op uitkijken. Een replica, want herbouwd in 1995 nadat het de tweede wereldoorlog niet heeft overleefd. Het is een heel groot complex, waar je als buitenlander alleen over de hoofdweg naar toe mag. De meeste mannen die we onderweg zien, op de soldaten na, hebben een katoenen kleed om hun benen heen geslagen. Die ze vast zetten, door er aan de voorkant een knoop in te leggen. Lijkt me lastig zo zonder zakken. Je ziet ze voortduren iets roods uitspugen en de grond Is bezaaid met rode vlekken. Een beetje moe en stoffig komen we bij het eerste gebouw aan. Op het eerste gebouw na is alles leeg, op een enkele boeddha beeld na en wat tronen. Helaas is het museum wat erbij hoort net gesloten. Wel kunnen we de wachttoren met trappen rondom beklimmen. Het ziet er groen uit met de bomen nog in het blad. De lucht is heiig. Terug nemen we een taxi.
De eerste dag heeft ons heel wat vragen opgeleverd, misschien dat internet uitkomst biedt.
Hetty