De 17 daagse reis door Myanmar die we hebben laten samenstellen is erg basic. Alleen alle overnachtingen met ontbijt en bijna alle verplaatsingen. Echter geen groep, geen dagprogramma, en geen gids. We hebben dit basic pakket uitgebreid met vier dagtochten. Meteen vandaag is de eerste: een bezoek aan drie koningssteden in de buurt van Mandalay. Na het ontbijt worden we opgehaald door Ko, die ons ook gisteren van het vliegveld heeft afgehaald. Ook vandaag is hij alleen maar chauffeur, en geen gids. Hij zet ons af bij de bezienswaardigheden, en dan spreken we een tijd af dat we weer terug moeten zijn.

We starten bij de Maha Muni pagoda in Mandalay. Ik was er de afgelopen weken al achtergekomen dat het niet handig is om op schoenen met sokken en veters te lopen, als je bij iedere tempel geacht wordt blootsvoets naar binnen te gaan. Bij één van de winkeltjes in de lange gang naar de tempel koop ik daarom een paar goedkope plastic slippers. Als eerste zien we een gigantische gong, en twee grote bronzen klokken. Verder ziet het er uit als zoveel tempels die we al hebben gezien, met veel bogen, gelede torens en vergulde tierelantijntjes. Aan het einde van een grote zaal die volstroomt met mensen, zien we een gouden Boeddha beeld. Het is zo druk dat we er nauwelijks bij kunnen komen. Uiteindelijk lukt het me om er een paar foto's van te maken. Later blijkt dat het één van de belangrijkste Boeddha beelden van het land is. Volgens overlevering is het beeld ruim 2500 jaar geleden gegoten, toen Boeddha zelf deze streek bezocht. Veel gelovigen plakken kleine velletjes met goudfolie op Boeddha beelden. Doordat dat bij dit beeld al zo lang wordt gedaan, is er een 25 cm goudlaag ontstaan op het beeld, en heeft Boeddha een nogal bobbelig uiterlijk gekregen.

Buiten zien we enkele groepen van feestelijk in blauw, oranje of roze geklede meisjes met hoedjes, die worden begeleid door eveneens kleurrijk geklede vrouwen, en door mannen met hun traditionele lange rok (longyi) die een goudkleurig parasolletje ophouden.

Het is ons niet helemaal duidelijk waarom deze meisjes zo feestelijk gekleed zijn.

In één van de tempelruimten staan prachtige bronzen beelden van een man, een leeuw en een driekoppige olifant. Deze beelden zijn in 1598 geroofd uit Thailand, nadat de Siamezen ze eerder al hadden geroofd uit Ankor Wat in het huidige Cambodja. Ondanks dat de beelden dus mogelijk al duizend jaar oud zijn, mag iedereen de beelden aanraken op de plaats waar hij zelf lichamelijke klachten heeft, in de hoop dat die daarmee verdwijnen.

Ko brengt ons nu naar de voormalige hoofdstad Amarapura, waar hij ons afzet bij het Maha Ganayon Kyaung klooster. Hier staan al busladingen toeristen met hun camera's in de aanslag klaar om te zien hoe om elf uur 1200 monniken met hun etensblik langs grote pannen lopen en daarna gaan lunchen. Ook wij vinden het wel leuk om dit te zien, maar schamen ons wel een beetje voor de overweldigende inbreuk op hun privacy die we hiermee met zijn allen realiseren.

Omdat Hetty er wel wat meer over wil weten, heeft ze hier twee boekjes gekocht over het boeddhisme.

We rijden daarna naar de tweede voormalige hoofdstad, Sagaing en bezoeken daar eerst de Umin Thounzeh tempel, waar in een lange gebogen zaal 45 Boeddha beelden langs de wand zitten.

De tweede tempel die we hier bezoeken is de Pon Nya Shin Paya, met een hoge stupa, oorspronkelijk uit 1312 en donatieboxen in de vorm van een bronzen kikker en een bronzen konijn. Bij binnenkomst valt meteen het grote Boeddha beeld op, omringd met kleurrijke kermisverlichting.

We rijden nu de over de nieuwe brug over de Irrawaddy (Ayeyarwady) rivier, waarna Ko ons afzet bij de zijrivier Myintge. Met een veerpontje bereiken we de ruïnestad Ava. Hier staan tientallen paardenkoetsjes te wachten op de toeristen die net zijn aangekomen. Voor nog geen acht euro laten we ons twee uur lang rondrijden langs diverse stupa's, Boeddha beelden, stadsmuren, torens en tempels. Het uit teakhout gebouwde Bagaya Kyaung klooster uit 1834 bevat prachtig houtsnijwerk. Het gebouw is nog in gebruik en achterin wordt door een monnik lesgegeven aan een groepje kinderen, die deels op schoolbanken zit, deels achterin de klas op de grond zit of ligt.

Nadat we met het veerpontje weer bij de auto zijn teruggekeerd, rijden we naar Amarapura, waar we vanmorgen al waren. We bekijken even een weverij van zijden stoffen, en rijden dan naar de U-Bein brug, met zijn 1300 m de langste teakhouten brug van de wereld. Het is er erg druk en we moeten oppassen niet per ongeluk van deze brug zonder leuning geduwd te worden. Uiteraard staan er beide zijden van de brug, maar ook er op, tientallen kraampjes waar van alles en nog wat verkocht wordt. De brug behoort tot de meest gefotografeerde objecten van het land, speciaal bij zonsondergang. Wij zien de zon ondergaan vanaf een primitief terras op een eiland halverwege het meer, onder het genot van een kokosnoot en een glas geperst suikerriet. In de verte wordt een bruidspaar gefotografeerd aan de waterkant.

Theo