We zitten te ontbijten in het hotel, relaxed, want we hebben de tijd. Want o, wat een luxe, we worden opgehaald. Vandaag vliegen we naar Yangon. Ondertussen kijken we naar de overkant, waar ze een huis aan het bouwen zijn. We zitten ons te vergapen aan hoe het er aan toegaat. Vrouwen dragen op hun hoofd zand, cement en water naar de cementmolen. Er staat een opzichter, denk ik, te meten met een centimeter. Één man is bakstenen aan het leggen. Ernaast zijn twee restaurants waar mensen op lage plastic krukjes iets aan het drinken zijn. Het is overal nogal stoffig. Gisteren kwam ik langs een winkeltje met boeken, Engels, Duits noem het maar op. Waarschijnlijk achtergelaten door toeristen, stonden ze hier in folie verpakt te wachten op een koper. Het was maar goed dat ze in folie zaten, er lag al een laagje zand op. De winkels en ook de restaurants zijn open en de weg ervoor enorm stoffig. Soms gooit men er water over, maar overdag blijf je bezig met deze warmte.
Onze chauffeur is gearriveerd horen we, vroeger dan afgesproken, wat we al hadden gehoopt. We zien rijstvelden onderweg, waar ze de grond aan het plantklaar maken zijn. Mensen met strohoeden op planten rijstplantjes in de grond. Het is druk op de weg. Een hele conversatie vindt er plaats. Een getoeter van jewelste. In mijn hoofd vertaal ik het met: toet toet mag ik er even langs? En dan, bedankt hè. Of, pas op dat je niet uitstapt want ik kom eraan. En, hé jij daar uitkijken, niet oversteken anders zit je onder mijn wagen. Zelfs de honden hier schijnen die taal te snappen. Alleen wanneer er weer een kudde koeien op de weg staat, heb je er niets aan. Die zijn blijkbaar Oostindisch doof.
We stappen uit voor het hoofdgebouw van het vliegveld in Heho. Het gaat er hier heel relaxed aan toe. Inchecken. Onze rugzakken worden bij ons opgehaald, op het hoofd gezet en weggebracht. We laten onze paspoorten zien en we belanden in ons eerste propeller vliegtuig. Even later staan we in Yangon, waar we worden opgewacht en naar ons hotel worden gebracht. Je voelt gelijk dat je in de stad rijdt. Geen vriendelijk getoeter. Meer van: he stomkop je snijdt me. En van: hé schiet eens op, ik heb niet de hele dag de tijd of rij potjandorie een centimeter door dan kan ik er langs. Ons hotel is een typisch stadshotel. Niks tuin of mooie oprit. Op de hoek van de straat is wel een grote boom met een tempeltje met boeddha-tje wat er tegen aangetimmerd is.
We hebben nog een hele middag, daarom gaan we kijken in de dierentuin of we daar nog wilde dieren kunnen spotten. Ook hier betalen we extra omdat we buitenlanders zijn. Drieduizend inplaats van duizend. Wat neerkomt op ongeveer drie euro, nog niet veel. Er is veel groen in de dierentuin, zodat we heerlijk van schaduw naar schaduw kunnen wandelen. Het aantal casuarissen hier is groot, meer dan tien. Terwijl ze in Australië zo zeldzaam zijn. We zien herten die hier voorkomen. Smalle snuiten hebben ze, net even anders als onze edelherten. Ze zien er om eerlijk te zijn een beetje zielig uit, met huidziekten, niet gezond. En wat ik vreemd vind, met geweien in verschillende stadia. Net afgeworpen, waar de stangen zaten nog bloederig. Een paar zijn aan het knokken, met stangen die al geveegd zijn. En er ligt er een die is halverwege, nog in de groei, met nog zo'n zacht laagje huid er over.
Verderop staan zo grappig, twee ezels. Die zie je in Azië niet, dus dat zal voor veel mensen uit Myanmar wel bijzonder zijn. Ik vind de verblijven oud, maar over het algemeen wel meevallen. Alleen dat plastic overal, heel irritant. Je ziet het zelfs in de dierenverblijven liggen. Ik heb al vaak hier in Azië koeien tussen het plastic zien grazen. Zullen er veel koeien aan het eten van plastic overlijden vraag ik me af? Gisteren, dat was dan wel weer grappig, zag ik een koe een stuk plastic opeten, hij kauwde er even op en spuugde het toen weer uit. Dus misschien hoef ik me niet al te veel zorgen te maken.
Zo lopen we langs zwarte beren, een witte tijger en olifanten. Die laatste krijgen wel heel veel aandacht van iedereen. Je kan ze voeren met suikerriet als je dat wil. Ze zijn er op gespitst, de dames. Want zodra de verzorger even naar achteren gaat om het suikerriet te halen en te snijden, komen ze gelijk op een rijtje aan de rand van hun verblijf staan. Ze zijn er handig mee, eerst voorzichtig aanpakken, knakken en dan hap slik weg.
Diverse vogelkooien met roofvogels en pauwen. Er is een pauwensoort bij, die hier voorkomt, maar bijna is uitgestorven. Hij heeft andere kleuren dan de pauwen die wij vaak hebben lopen.
Af en toe zijn WIJ een bezienswaardigheid en vragen de Myanmarezen of we met ze op de foto willen. Voor de olifanten bijvoorbeeld. Leuk, kun je je vrienden die rare buitenlanders laten zien.
Zo dwalen we langs nijlpaarden, giraffen en krokodillen. Een piepklein hertje, mousedeer. En tig stekelvarkens, tot we er genoeg van hebben. Het was de moeite waard.
Hetty