Hallo beste lezers!

Terwijl jullie de dagen steeds korter zien worden, de nachten langer en het weer kouder en kouder, maken wij kennis met de Thaise winter: een stralende zon en temperaturen van om en bij de 30°C. Toch is dit wat de Thaien 'winter' noemen, omdat dit het koudste seizoen is én het bovendien niet regent. En geloof het of niet, maar ook wij vonden het redelijk fris toen we op 31 oktober van het vliegtuig stapten in Bangkok. We hadden een plakkerige warmte verwacht - zoals we Thailand in augustus en september hadden ervaren - maar een koele avondbries verwelkomde ons. Heerlijk, die Thaise winter!

De voorbije 18 dagen brachten we dus opnieuw in Thailand door. Na 2 dagen Bangkok (waar we enkele koopjes deden!) reisden we westwaarts, naar Kanchanaburi. Behalve om een heuse tijgertempel (die we omwille van ethische redenen niet bezochten) staat die stad bekend om haar geschiedenis uit WOII. We bezochten de brug over de Kwai (bekend en berucht van het boek en de populaire film uit de jaren '50), enkele musea, de hellfire pass, de 'spoorweg des doods' en twee oorlogskerkhoven.Naast die indrukwekkende geschiedenisgerelateerde bezichtigingen vonden we ook de tijd om te ontspannen in een warmwaterbron en om een prachtige waterval te bezoeken.

Doordat Thailand geteisterd werd door overstromingen (die nu blijkbaar jullie kant zijn opgegaan?!), konden we Ayuthaya of andere centraal-Thaise gebieden niet bezoeken. We reisden daarom in één keer redelijk ver noordwaarts en kwamen terecht in Sukhothai, de eerste hoofdstad die Thailand ooit gehad heeft. Het stadscentrum van Sukhothai had niet veel te bieden. We besloten dan maar om eens goed te ontspannen en fietsten (op een kinderfietsje!) naar het dichtstbijzijnde openbare zwembad, 4km verderop. Door renovaties konden we daar helaas niet gaan zwemmen, dus vroegen we of er in de buurt geen ander zwembad was. Een vriendelijke Thaise man wees ons de weg naar een hotel waar we konden gaan zwemmen, maar dat was nog eens 6km fietsen! Sportief als we zijn, denkend aan de oase van rust die ons te wachten zou staan in het zwembad, vatten we de fietstocht aan. Dolgelukkig (en oververmoeid van het trappen) waren we toen we eenmaal aan het hotel aankwamen… Dat was echter van redelijk korte duur, want toen we het zwembad binnen gingen, zagen we dat er minstens 100 Thaise kinderen in het zwembad aan het spelen waren. Alles behalve een oase van rust dus! Helemaal leuk werd het toen de kinderen ons begonnen te volgen: waar wij ook heen zwommen, die plaats van het zwembad was binnen de kortste keren gevuld met geschreeuw, gejoel en gespet. Uiteraard konden we daar wel om lachen, en we genoten dan ook met volle teugen van ons zwembadbezoek.

De volgende dag besloten we om naar de 'old city', zo'n 15km verderop, te rijden, opnieuw op ons kinderfietsje. De 'old city' van Sukhothai wordt ook wel het kleine broertje van Angkor Wat genoemd omdat er een heel tempelruïnecomplex uit de middeleeuwen staat. Wauw, dat was echt indrukwekkend! Niet alleen zijn de tempelruïnes adembenemend, ze staan bovendien midden in het groen en het is supertof om er doorheen te fietsen! Een aanrader voor iedereen die Thailand bezoekt!

Onze reismicrobe zette ons aan om de volgende dag alweer de bus te nemen naar onze volgende bestemming: Chiang Mai, 'de roos van het noorden'. Deze stad die zo'n 700km ten noorden van Bangkok ligt, was vroeger een belangrijke stad langs de zijderoute. Nu nog worden de meeste producten die in Thailand te vinden zijn, in Chiang Mai vervaardigd. In tegenstelling tot Bangkok is Chiang Mai een rustige, groene stad waar smalle straatjes je langs tempels, straatkraampjes en marktjes leiden. Heerlijk om in verloren te lopen of gewoon rustig te kuieren.

Na 3 maanden reizen vonden we het hoog tijd om eens zelf te koken (want ja, we gaan hier 3x per dag op 'restaurant') en dus schreven we ons in voor een eendaagse kookcursus. We maakten elk 7 overheerlijke Thaise gerechten die we ook zelf mochten verorberen. De mango sticky rice is onze grootste favoriet en we hopen echt dat we dat in België ook eens zullen kunnen maken! Mmmm…

Na zoveel eten, hadden we nood aan lichaamsbeweging en dus besloten we om op trekking te gaan. Drie dagen trokken we door de Thaise jungle (die slechts een flauw afkooksel is van de Sumatraanse versie) langs dorpjes van traditionele stammen (waarbij we ons altijd een beetje slecht voelen, omdat dat net een levende zoo is) naar een olifantenkamp. Dat olifantenkamp was echt de moeite! We mochten de olifanten niet alleen eten geven en berijden, we mochten ze ook wassen! Dat betekent dat we 's morgensvroeg samen met de olifanten een vijver in gingen, met emmertjes de olifanten helemaal nat maakten en vervolgens hun huid schrobden. Om het gemakkelijker te maken, mochten we zelfs op de rug van de olifanten gaan zitten (de gigantische dieren lagen neer in het water) en ze op die manier schrobben. Een onvergetelijke ervaring!

Toen we na drie dagen afscheid namen van onze trekkinggenoten (Canadezen, Britten en Australiërs), spraken we af om 's avonds met z'n allen uit te gaan in Chiang Mai. Het werd een supertoffe avond waarbij we dansten op zowel westerse als Thaise muziek, Thaise whisky uitprobeerden (jakkes!) en verliefd werden op de Thaise bars waar (echt goede!) livemuziek gespeeld wordt.

We besloten nog één dag langer in Chiang Mai te blijven, enerzijds om uit te rusten, en anderzijds om de zondagmarkt mee te maken. We hadden gehoord dat die wekelijkse markt echt een aanrader was, maar dat ze zó gigantisch zou zijn, hadden we ons nooit kunnen voorstellen. We liepen er maar liefst vier uur rond en hebben nog niet alles gezien! Steven probeerde de plaatselijke delicatesse uit: gefrituurde bidsprinkhanen, zijdewormen, kevers, gewone sprinkhanen, krekels… 'Niet voor herhaling vatbaar' is zijn oordeel.

Onze laatste busrit, van Chiang Mai naar het noordelijker gelegen Chiang Rai verliep niet van een leien dakje. Het was snikheet in onze bus, de airco scheen niet te werken en de ramen konden niet opengezet worden, en na een uurtje rijden gaf de bus het blijkbaar op. De chauffeur en enkele bereidwillige passagiers probeerde de motor weer aan de praat te krijgen, maar al snel bleek dat niets zou helpen. Er zat niets anders op dan op een andere bus te wachten, in de blakende middagzon. Na iets meer dan een uur wachten, was de nieuwe bus er en kon onze reis verdergezet worden. De chauffeur wou echter blijkbaar wat tijd inhalen en scheurde over de kronkelende wegen. Elkes maag heeft het geweten! Zijn tijdsinhaalmanoeuvre scheen wel te werken, want we arriveerden slechts 40 minuten te laat op onze bestemming.

Chiang Rai, het stadje waar we nu zijn, is klein en rustig. Er zijn enkele tempels en er is een leuke avondmarkt met lekker eten! We komen hier helemaal tot rust. Gisteren hebben we onze reisplannen eens goed bekeken, en met spijt in het hart hebben we besloten om wegens tijdsgebrek niet naar Vietnam te gaan. Dat betekent dat we de komende 8 weken de tijd hebben om Laos en Cambodja te bezoeken, alvorens we in januari naar Myanmar vliegen.

Verder zijn we hier allebei naar de kapper geweest. Voor 12 euro hebben we allebei een nieuwe coupe, die van Steven wat gewaagder dan die van Elke (zie foto's). Alsof dat nog niet genoeg is, hebben we ook onze haren gekleurd. Stevens haar was eerst knalrood (hoewel het eigenlijk ros had moeten zijn) en heeft daarom vandaag een nieuwe kleuring gekregen: het is nu pekzwart, net zoals Elkes vingers (de haarverf gaat er echt niet meer af!). Plastieken handschoentjes worden hier namelijk niet samen met de haarverf verkocht.

Morgen nemen we de bus naar Laos. We kijken er al heel hard naar uit!

Groetjes, Steven & Elke

PS: onze foto's zijn in iets betere kwaliteit te bewonderen op:http://www.flickr.com/photos/pereke75
Het gaat hier over een gratis flickr account, dus je kan daar telkens de 200 meest recentstgeuploade foto's bewonderen.