Mijn bus vertrekt vandaag om half 7 's ochtends (!) via Waitomo naar het national park. Onze chauffeur Dan vraagt of er mensen zijn die in Waitomo overnachten. 'Good luck with that' zegt ie als ik zeg dat ik twee nachten blijf. 'There's absolutely nothing there.' Ik vermaak me wel hoor. Mijn hostel heeft een zwembad en morgen ga ik lekker tuben in een glowworm cave. Ik zit voorin de bus en heb twee stoelen voor mezelf. De bus is ongeveer half vol namelijk. Na een klein uurtje stoppen we ergens om iemand op te pikken. Het is een Aziatisch meisje met de raarste kleding combinatie ever. Nou begrijp ik dat je een backpacker bent en er niet altijd even charmant uitziet, maar dat is nog geen reden om je zo te kleden. De enige reden die ik voor deze combinatie kan geven is dat ze 15 jaar geleden begonnen is met reizen en daarna nooit meer iets nieuws heeft gekocht. Ze draagt een rode houthakkers/ruitjesblouse met een zwarte ruitjesbroek die veel te strak en te hoog zit. Daarbij draagt ze een zonnebril scheef over haar gewone bril heen. Ze gaat achterin de bus zitten, maar toch weet ze me te irriteren. Ze gaapt om de twee minuten, wat op zich niet erg zou zijn, als ze er niet zo ontiegelijk veel geluid bij zou maken. Dan komt ze na een tijdje naar voren lopen en vraagt of ze naast me mag komen zitten. What the hell?! De bus is leeg, moet je dan perse naast mij komen zitten?! 'Yeah, whatever' zeg ik verveeld en geïrriteerd, maar dat schijnt haar niets te doen. Wanneer ze bij de eerstvolgende stop uitstapt om naar de wc te gaan, gooi ik snel mijn voeten op de stoel naast me. Wanneer ze terugkomt kijkt ze eerst bedenkelijk naar 'haar' (lees: mijn!) stoel en pakt ze de stoel aan de andere kant van het gangpad. Nu kan ik haar niet alleen horen als ze gaapt, maar ik kan het ook nog eens zien. Man, wat werkt dat mens me op de zenuwen. Even later begint ze te zuchten (blijkbaar van de warmte) en trekt ze haar blouse uit. Na een tijdje vraagt ze of ze weer naast me mag komen zitten. Als ik haar vervolgens aankijk alsof ze niet goed is geworden legt ze uit dat het zo heet is aan die kant van de bus. Ik zucht en haal m'n voeten van de bank. Even later trekt ze haar wanstaltige blouse weer aan en ben ik in staat haar van mijn stoel te duwen. Je had het toch zo heet?! Als je je blouse weer aan kan doen, kan je net zo goed weer oprotten naar je eigen kant. Begrijp me niet verkeerd, ik ben normaal gesproken niet zo territoriaal, maar die bus was zo goed als leeg. Dan wil ik ook lekker breeduit zitten zonder dat iemand me lastig valt. Net als ik haar wil vragen of ze al is afgekoeld, stoppen we weer ergens en gaat ze eruit. 'Hèhè, die zijn we ook weer kwijt' denk ik terwijl ik demonstratief mijn voeten weer op de stoel gooi. Na een ritje van ongeveer 2,5/3 uur zijn we in Waitomo. We blijven hier 3 uur, zodat er mensen kunnen gaan tuben en daarna kunnen ze verder naar het national park. Ik heb een andere tubing trip geboekt dan de rest doet. Mijne duurt langer en is beter (en ik heb evenveel als de rest betaald!). Ik wacht met wat andere mensen die niet gaan tuben tot iedereen terug is. Daarna zal Dan mij naar m'n hostel brengen. Ik lunch samen met Lydia uit Duitsland en Kim uit Zevenbergen en na een tijdje blijkt dat we alledrie de pabo hebben gedaan. Toevallig! Het zijn gezellige meiden maar jammergenoeg gaan zij straks meteen verder naar het national park. Als Dan terug komt, heeft hij goed nieuws. 'I arranged for you to go on a free glowworm tour tomorrow night'. De eigenaar van een van de organisaties heeft mij en een andere jongen die ook blijft overnachten uitgenodigd voor een boottour door de grot. Morgenavond om 10 uur worden we opgehaald. Overdag dus eerst in een band door de grotten drijven en dan 's avonds nog een keer met een boot erdoorheen. Ik kan niet vaak genoeg zo'n grot in, dus ik ben blij. In mijn hostel aangekomen, zitten een paar jongens 'The big bang theory' te kijken. Dat vind ik een geweldige serie dus ik kijk mee. Dan wil het meisje achter de receptie een film kijken. Ze zet 'The devil wears Prada' op. Ach, ik zit hier nou toch, ik kijk dit ook wel. Even later vind ik het tijd om wat te gaan doen. Ik loop het hostel uit en door de berm (er is geen voetpad) loop ik richting het 'centrum'. Binnen 5 seconden stopt er een auto naast me. 'You need a ride?' vraagt een jongen achter het stuur. 'Yeah sure, thanks' zeg ik en ik stap in. Hij blijkt bij Blackwater Rafting te werken. 'Ik ga tuben bij Waitomo Adventures' zeg ik (een van de andere tientallen organisaties die in de grotten zitten). 'You'll love it' antwoord hij. Oh I'm sure. Ik kijk hier al heel lang naar uit. We rijden het dorp in en hij wijst aan waar ik later zou kunnen eten. Hij zet me af bij een café. Blijkbaar zie ik er ondertussen uit als een doorgewinterde alcoholist. Ik bedank hem en denk 'ach, laat ik dan ook maar een drankje doen'. Laat ik even duidelijk zijn dat het met het 'drinken' heus niet zo erg is gesteld als jullie denken. Maar meestal als er gedronken wordt, is het de moeite waard om over te schrijven. 'No great stories started with a person eating a salad'.. Ik vond dat ik dat even moest mededelen aangezien ik meerdere berichten heb gehad van mensen die zich zorgen maakten over de staat van mijn hersencellen. Don't worry, ik drink echt niet meer dan normaal. Ik geef mijn geld liever uit aan leuke dingen. Ik stap dus het zo goed als lege café in en bestel een cider (eentje!) en wat water. Ik ga buiten zitten want het is super lekker weer. 'Nu ik hier toch ben, kan ik net zo goed maar meteen gaan eten' denk ik na een tijdje. Ik bestel een kleine vegetarische pizza. Super lekker (ik begin morgen wel weer met gezond eten..). Als ik m'n pizza op heb, loop ik op m'n gemakje terug naar het hostel. Onderweg krijg ik onwijze hoofdpijn en ik begin misselijk te worden. Ik probeer wat water te drinken en ga op bed liggen in de hoop dat het over gaat. Ik krijg een paracetamol van een jongen in mijn kamer. Het werkt niet echt en na tien minuten kom ik erachter dat die pizza die zo goed smaakte bij het naar binnen gaan, niet echt smakelijk is op de weg terug.. Klein voordeel; ik ben al een stuk minder misselijk, maar de hoofdpijn blijft mega. Ik dwing mezelf m'n flesje water op te drinken en ga slapen. Ik kan nu echt niet ziek worden want morgen ga ik tuben! De volgende ochtend word ik wakker en voel me een stuk beter. Aw yeah, tubing, yeah!! Rond 2 uur loop ik naar Waitomo Adventures. Ik moet een formulier invullen met betrekking tot m'n gezondheid en dan kunnen we even later vertrekken. We zitten ongeveer een kwartier in het busje tot we aankomen bij een schuur. Hier krijgen we onze wetsuit, laarzen en helm. We lopen een paar minuten door de wei totdat we bij een héél nauwe doorgang naar beneden komen. Ik stap het gammele trapje op en krijg m'n reet nog net door het gat. Ok, vanavond begint echt mijn gezonde eetstijl weer. Man, dit is smal! Ik ben onder de grond en vind het al meteen super. We klimmen over rotsen en waden door het water en ondertussen vertelt Brad, onze gids, ons over de grot. Ik lach me ondertussen kapot om het gezin uit Australië dat met ons mee is. Twee puberende meisjes en hun ouders. Hun moeder gaat steeds op haar smoel en het ene meisje lacht haar dan steeds vol uit terwijl de ander vol schaamte zegt 'oh my god, I don't know her'. Very entertaining. Even later komen we aan bij de banden. We klimmen een rotswand op, krijgen onze band en springen achterwaarts het water in. Het water is koud! Gelukkig hebben we een heel dik wetsuit aan. Brad maakt wat foto's en even later zetten we allemaal onze lampjes uit en drijven we door de aardedonkere grot. Niet veel later drijven we het glowworm gedeelte in en zien we honderden lichtjes op het plafond van de grot. Dit is awesome! Even later komen we aan bij een wat groter gedeelte waar we rustig kunnen zitten met een chocoladekikker en hete appelsap. Klinkt raar, maar was best wel lekker! Dan gaan we door en moeten we na weer een stukje tussen de rotsen te manoeuvreren in een rijtje gaan staan, met onze handen op elkaars schouders. De lichten moeten weer uit en zo schuifelen we door de pikkedonkere grot. Even later zien we weer de ontelbare glowworms op het plafond. Het zijn er zo veel dat ik zelfs de gestalten van de rest kan zien. Brad vertelt ons weer wat over de wormen en even later gaan we weer terug in ons rijtje. Dit keer loop ik helemaal achteraan en dat is best wel een beetje eng. We mogen na een tijdje weer onze lichten aan en komen weer bij een rivier, dus er staan weer wat banden op ons te wachten. Deze keer gaan we op ons buik op de band en laten we ons weer drijven onder het licht van de glowworms. Hierna hebben we de banden niet meer nodig en gaan we het laatste stuk verder met klimmen en door het water waden en zwemmen. Ik vind het geweldig en wil nog lang niet de grot uit, hoewel ik zeker al drie uur onder de grond zit. Als ik over een grote kloof in de rotsen klim, stoot ik keihard m'n hoofd tegen een stalactiet, die vanuit het niets gekomen lijkt te zijn. Zo hé! Dat was hard! Ik moet lachen, want het geluid van mijn helm op steen galmt door de hele grot. Op en gegeven moment draait Brad zich om en vraagt hij aan mij 'are you up for a challenge?'. 'Sure' antwoord ik. 'Ok, crawl into there' zegt hij wijzend op een supersmalle tunnel in de muur. Het is misschien hooguit 40 centimeter hoog en breed. Met mijn hoofd eerst, klim ik erin en al snel merk ik dat de enige manier door deze tunnel tijgerend vooruit is. Als ik voor me kijk, zie ik geen uitgang. Even twijfel ik of Brad me in de maling neemt, maar al snel realiseer ik me dat dat nogal een sadistische grap zou zijn, want ook al zou ik willen, ik kan hier niet meer achteruit uit. Ik moet wel verder. Als ik dan ook nog eens mijn hoofd stoot (die helm is echt zijn gewicht in goud waard) en mijn lampje uit gaat, vraag ik me even af waarom ik nou weer zo nodig in deze benauwende tunnel ben geklommen. De rest van de groep heeft de wijde doorgang genomen, waar ze gewoon rechtop lopend doorheen kunnen. Even later hoor ik stemmen en zie ik licht links voor me. De uitgang! Zijwaarts rollend kom ik de tunnel uit en zie ik de rest van mijn groep weer. We zijn aangekomen bij het laatste stuk van de grot. Dit doen we zwemmend door ijskoud water. Niet veel later is het dan echt tijd om de grot uit te gaan. Het is weer even wennen om daglicht te zien na vier uur in een donkere grot te hebben gezeten. Mijn god, wat was dat awesome! Sweet as! Zoals ze hier in Nieuw Zeeland zouden zeggen. Zeker een hoogtepunt van mijn reis. 's Avonds vraag ik iets voor tienen aan de jongen die ook mee naar de grot zou gaan of hij nog komt. 'Nee, ik heb hele erge keelpijn'. Wat een softy. Hij ligt al twee dagen op z'n bed te janken dat ie ziek is. Heel erg irritant en stiekem ben ik blij dat hij niet mee gaat. Maar wacht even.. Dit betekent dat ik 's avonds laat, met een wildvreemde man een grot in ga, in een vreemd, stil dorp. Ik denk aan Dan, de chauffeur, die zei hoe aardig deze man wel niet was. 'He was always such a nice guy' hoor ik een vrouw in mijn hoofd zeggen, terwijl ze haar verslag doet over de buurman die twintig lijken in zijn tuin bleek te hebben begraven. Misschien toch niet zo'n heel goed idee om te gaan. Maar met wat potentiële wapens in mijn tas besluit ik het er toch maar op te wagen. Ik sta voor het hostel te wachten tot ik word opgehaald, maar om kwart over tien is er nog niemand. 'Nou, daar zal mama blij mee zijn' denk ik terwijl ik terug naar binnen loop. En ze had natuurlijk ook wel gelijk. 'Het is toch altijd donker in een grot?! Waarom moet je daar 's avonds heen?' stuurde ze, toen ik zei dat ik nog een keer naar de grot zou gaan. Ik kijk dus maar nog wat Big Bang Theory en ga daarna slapen. De volgende dag ga ik naar het national park. Het is een compulsory overnight stop, dus ik moet daar in ieder geval een nachtje blijven. Je kan er de Tongariro crossing doen, maar dan moet je twee nachten blijven en ik heb het nu wel gehad met vulkanen beklimmen..