Wat een wereld van verschil. Van Sydney, hectische wereldstad, naar Christchurch, wat in vergelijking met Sydney wel uitgestorven lijkt. Aangekomen op het vliegveld van Christchurch kreeg ik het ook wel even benauwd. Terwijl ik in de rij voor de douane stond te wachten, werd mijn naam omgeroepen. 'Miss Plat traveling from Sydney, Qantas flight QF45, come to bagage inquiries please.' Ineens vlogen allerlei 'Border security' scenario's door mijn hoofd. 'Iemand heeft drugs in mijn tas gestopt en nu mag ik nooit meer naar huis' dacht ik. Ik had de verdachte zelfs al aangewezen in gedachten. 'Die vent in mijn dorm was toch wel erg vreemd. Maar ik heb zelf mijn tas uit en weer ingepakt. Kan nooit.. Maar waarom willen ze me dan spreken? Ach Jezus, straks is mijn tas kapot gegaan en moet ik al mijn ondergoed van de bagageband plukken. Nouja, beter dan dat ik in de boeien wordt geslagen omdat iemand drugs in mijn tas heeft gedaan.' Zo zat ik mezelf een tijdje gek te maken tot ik bij de balie kwam en mijn naam zei. 'I didn't page you. You're not on the list' zei de man achter de balie. 'Did you page Miss Plat?' vroeg hij aan zijn collega. 'Ah, yes I did. They found this in your seat on the plane.' Hij haalde een soort boekje tevoorschijn wat ik nog nooit ik mijn leven had gezien. Daarbij vond ik het er ook niet uitzien als iets waardevols wat desastreus zou zijn als je het in het vliegtuig zou laten liggen. Desalniettemin, erg aardig. Heel aardig zelfs, maar niet mijn boekje en het had me een hartslag van 300 bezorgd. Uit de gevarenzone en in de aankomsthal op Christchurch loop ik naar de informatiebalie. Ik moet op zoek naar een hostel. De jongen achter de balie is nogal een vreemde. Hij maakt de volledige 5 minuten die ik met hem praat geen een keer oogcontact, tenzij mijn tieten ineens ogen hebben gekregen, dan was hij wel erg sociaal. Hij wijst wat folders van hostels aan en zegt me dat ik zelf met de telefoon een eindje verderop moet proberen of er ergens plek is. Na vier hostels te hebben gebeld die 'fully booked' zijn, zakt de moed me een beetje in de schoenen. Ik dacht dat Christchurch niet zo druk zou zijn.. Uiteindelijk lukt het me een bed te krijgen in YHA. Met de bus rij ik in ongeveer een half uurtje naar het centrum. De eerste indruk van Nieuw Zeeland: een hoop bergen. Maar erg mooi en rustgevend. Zoals ik al zei, compleet anders dan Sydney. Ik kom meteen tot rust, maar hoop stiekem wel dat er hier wel wat te beleven valt. Aangekomen bij het hostel installeer ik me in m'n Aladdinbroek op de bank en Skype ik met het thuisfront. Alhoewel, thuis.. Die stinkerds liggen op een zonbed te chillen in Thailand. De rest van de dag doe ik niet veel. Ik laat een pizza bezorgen en ga vroeg naar bed. Na het stappen in Sydney heb ik niet echt meer geslapen, dus dat moet ik even inhalen. De volgende ochtend check ik voor de zekerheid of er echt niet nog een nachtje extra vrij is in YHA, maar ze zitten echt vol. Ik moet op zoek naar een ander hostel. Eerst maar even ontbijten. Verderop in de straat is een soort lunchroom waar ik een koffie en een bagel bestel. Een warme bagel met kip en cranberry spul. Mmmmm.. Topontbijtje. Voldaan loop ik vervolgens wat in de rondte, op zoek naar een hostel. YMCA zit ook al vol. Tenzij ik een private room wil voor 90 dollar. Ik kijk nog wel even verder.. Ik besluit naar de iSite te lopen; het toeristen informatie centrum. Daar regel ik een nacht in een hostel en boek ik ook meteen mijn bus voor de komende 5 weken. Ik besluit de 'Magic bus' te boeken, want die hebben gratis wifi 'on board'. Tevreden verlaat ik de iSite en loop ik langs het museum. 'Ach, laat ik eens wat cultureels doen' denk ik en loop naar binnen. De entree is gratis en ik kom binnen in een zaal waar de geschiedenis van de Maori wordt afgebeeld. Een hoop poppen laten zien hoe er vroeger werd geleefd. De volgende zaal vertelt meer over de tijd dat de Europeanen naar Nieuw Zeeland kwamen. De zaal die ik vervolgens in loop is heel anders. Er staat een huis middenin en er zit een meneer voor de deur. 'De film is net begonnen, wil je 'm zien?' zegt de man. 'Ja hoor' antwoord ik en ik loop achter de man aan een kleiner zaaltje in. De film gaat over een oud echtpaar dat schelpen verzamelde. Hun hele huis versierden ze met schelpen, wat op een gegeven moment zo vol stond, dat er mensen van overal vandaan kwamen om ernaar te kijken. Het Paua schelpenmuseum van Fred en Myrtle. In de film zag je de schattige ouwe Fred en Myrtle vertellen over de verschillende schelpen (ik vond ze er allemaal precies hetzelfde uitzien..) en hoe leuk ze het vonden dat al deze mensen bij hen thuis kwamen. Na de film liepen we het 'huis' van het (ondertussen overleden) echtpaar binnen. En inderdaad, overal schelpen. Ik liep de zaal weer uit en besloot de rest van het museum te ontdekken. Er was een ruimte volledig gericht op de poolexpedities, een ruimte met foto's van de aardbeving en een nabootsing van het Christchurch van vroeger. Na een aardige tijd in het museum te hebben doorgebracht, besluit ik naar Re:START te lopen. Dat is een winkelcentrum bestaand uit allerlei gekleurde containers. Omdat Christchurch nog helemaal in opbouw is, staan er overal hekken. Telkens kom ik een hek tegen en besluit ik er links omheen te lopen. Zo eindig ik een aardig stuk van het winkelcentrum vandaan. Een bouwvakker ziet mij lopen en vraagt hoe het met me gaat. Hij zegt dat het nogal heet is om rond te lopen en vraagt of ik wel eens Nieuw Zeelands bronwater heb geprobeerd. Als ik hem vertel dat dit niet het geval is, loopt hij naar zijn 'shack' en haalt een fles water tevoorschijn. 'Voor onderweg', zegt ie, waarna hij me de weg wijst naar Re:START. Ondertussen is een man met twee kinderen aan komen lopen. Hij moet ook naar het winkelcentrum. Ook zij krijgen allemaal een fles water. Na de bouwvakker te hebben bedankt, loop ik met de man en zijn twee zoons, Oliver en Dylan verder. De twee jongens zijn heel gezellig en we praten de hele weg tot we bij Re:START zijn. Zodra ik de 'container city' inloop, voel ik meteen een aparte vibe. Het is hier gezellig. Ik loop wat containers in en vind een funky kledingwinkel. Ik vind hier een supergaaf vest maar jammergenoeg (of misschien wel gelukkig voor m'n budget) niet meer in mijn maat. Ik loop een andere container binnen, waar ik koffie en een panini bestel. Christchurch is dus meer dan alleen ingestorte gebouwen.. De volgende ochtend loop ik naar het punt waar mijn bus mij hoort op te pikken. Het begint te regenen dus ik ga iets verderop onder een afdakje staan. Na een tijdje kijk ik even om het hoekje of er al een bus is. Ik zie wel een bus, maar er staat nergens 'magic' op, ofzoiets. Er komt een meisje de bus uit en begint uitbundig te zwaaien. 'Stephanie! Joehoeee! Welcome to the magic bus!' schreeuwt ze. Ik loop haar richting uit terwijl ik me afvraag wie ze is en waarom ze weet hoe ik heet. Het is nog vroeg, dus het daagde me pas iets later dat dit de buschauffeur was die op haar schema had staan dat ze Stephanie zou oppikken. Kate, de buschauffeur, heet me welkom in haar bus en ik vind het al meteen gezellig. Niet te veel mensen en Kate heeft een hoop te vertellen. Over van alles. Ze waarschuwt ons voor haar muziek, want dat kan nogal eens fout zijn. Terwijl Christina Aguilera's 'dirty' door de speakers knalt, ga ik er lekker voor zitten en heb ik helemaal zin in de rit die voor ons ligt. We rijden naar Kaikoura, wat een paar uurtjes zal duren, met wat stops onderweg (waaronder een zeehonden kolonie). Als we de stad uit zijn, kijk ik tevreden naar buiten en ik wil niet slapen. Het is veel te mooi buiten! En na een uurtje rijden weet ik het zeker; hier wonen de Teletubbies.