Ik vertrek 's ochtends vanuit Kaikoura richting Nelson. Onderweg verbaas ik me weer hoe mooi het hier is. Ik vermaak me prima door simpelweg uit het raam te kijken. Een van de mooie gebieden die we tegenkomen onderweg zijn de saltworks. Hier winnen ze zout en op de één of andere manier (Kate heeft het uitgelegd, maar ik zat niet zo op te letten) is het water roze. Ziet er supergaaf uit. We stoppen in Picton waar we wat mensen ophalen die zojuist met de ferry van het noordereiland zijn gekomen. Het volgende stuk van de rit stoppen we bij een wijnproeverij. De wijnen zijn super lekker en Nir, die in Picton is ingestapt, pakt steeds stiekem een tweede glas voor ons. Uitspugen doen we natuurlijk niet. We zitten op het moment in de Marlborough region, waar heel veel wijngaarden zijn en ik realiseer me nu pas dat ik de naam Marlborough best vaak op de flessen wijn thuis zie staan. Na de proeverij ben ik sterk geneigd om een van de flessen te kopen, want die derde wijn was geweldig. Ik weersta de verleiding en loop met Nir door naar de likeurproeverij. Voor 5 dollar krijgen we drie shotjes en mogen we een shotglas meenemen. De eerste is een soort van bitterkoekjes likeur. Erg lekker. De tweede smaakt naar 'after eight' en laat ik dat nou net heel smerig vinden. Gelukkig is de laatste weer heel lekker. Een soort fruitig likeurtje gemixt met Spa rood. We krijgen onze shotglaasjes mee en stappen weer de bus in op naar Nelson. Ik zit in Paradiso. Een hostel met zwembad! Erg relaxt. Ik heb voor de volgende dag een tour naar het Abel Tasman National Park geboekt. Als ik 's ochtends vroeg opsta om de bus ernaartoe te nemen, ziet het weer er niet goed uit. 'Laten we hopen dat het in Abel Tasman beter is', zegt de buschauffeur. Hoe dichter we echter bij het park komen, hoe slechter het eruit gaat zien. Op een gegeven moment komt het met bakken uit de hemel vallen. Fijn. Op de folder zag je mensen zonnen en kajakken in de zon met helderblauwe zee en mooie omgeving. Dat ga ik dus niet meemaken. Ik wordt afgezet bij het bootcruise kantoor, waar ik moet inchecken. 'Do you get seasick?' vraagt de man achter de balie. 'Usually I don't' zeg ik. Ik ben nu echter niet zo zeker van m'n zaak, want ik ben al een beetje misselijk van de rum-cola van gister. Ik stap in de zeikregen de boot op en ga binnen zitten. Onze kapitein waarschuwt ons dat het een zware rit gaat worden, want het regent niet alleen, het waait ook heel hard. Het eerste stuk gaat prima, maar zodra we verder op zee zijn, begint de boot als een gek te deinen. 'Niks aan de hand, gewoon naar buiten blijven kijken' denk ik. Ondertussen zit een Frans stel tegen me aan te praten. Superlieve mensen en ze zijn hier op huwelijksreis. Ik beantwoord beleefd hun vragen en stel zelfs vragen terug. Omdat ik niet onbeleefd wil zijn, kijk ik ze telkens aan als ik met ze praat, maar dit betekent dat ik niet meer naar buiten kijk. Na 40 minuten heb ik het erg zwaar. Met de laatste stop bijna in zicht, heb ik toch een moment van zwakte. 'Nog maar heel even, nog maar heel even, gewoon naar buiten blijven kijken' blijf ik op mezelf inpraten. 'Ik ga echt niet kotsen als we er al over 10 minuten zijn'. Maar toch.. Amana, Simone en Gwenn (die ik heb uitgelachen toen ze kotsend overboord hingen tijdens het personeelsuitje van Binnen) zullen me vast uitlachen, maar echt waar.. Ik heb gekotst. Een van de bemanningsleden kwam met een ginger/lemon thee aanlopen. 'Werkt erg goed', zei hij. 'Mag ik die zo van je aanpakken?' vroeg ik, 'ik heb m'n handen een beetje vol' zei ik wijzend op de kotszak in m'n handen. Toen we (letterlijk 2 minuten later!) aan wal gingen, haalde ik m'n thee op. 'Mag ik er een KitKat bij?' vroeg ik. Ik graaide in m'n zak voor het geld, maar hij zei dat ik op de terugweg wel kon betalen. Erg gevaarlijk om mij te zeggen dat ik later wel kan betalen. Vraag maar aan Eske en de jongen bij Domino's (als hij daar nog werkt na een stel pizzadieven te hebben laten gaan). Ik stap aan wal terwijl het met bakken uit de hemel komt vallen. Ik heb ongeveer 4 uur om naar de plek te komen waar de boot me weer ophaalt. De hike duurt maar iets van anderhalf/twee uur maar ze geven je wat vrije tijd om te gaan zwemmen en zonnen. Zou leuk zijn als er dan ook daadwerkelijk zon zou zijn of op z'n minst geen regen. Nog steeds misselijk loop ik door het regenwoud. Ik voel me een beetje zielig zo misselijk door de regen lopend. Maar dan realiseer ik me dat ik in Nieuw Zeeland ben en door een van de mooiste nationale parken aan het lopen ben (met gratis thee en KitKat!). Ik kijk om me heen en eerlijk is eerlijk; zelfs met slecht weer is het mooi. Ik loop door het regenwoud dat over rotsen en langs de zee loopt. Af en toe vang ik vanuit het dicht beboste woud een glimp op van de zee. Na ongeveer een uurtje lopen, kom ik aan bij een stuk strand. Vanuit de rotsen komt er een waterval naar beneden denderen, waarvan het water richting de zee loopt. Dit is geweldig en ik kan me alleen maar voorstellen hoe dit zal zijn wanneer de zon schijnt. Ik loop na een tijdje de plek in me op te hebben genomen door over de trail. Ik kom aan bij een hutje waarvan ik weet dat de boot hier 10 minuten vandaan stopt. En ik heb nog 2 uur.. In de hut vind ik het Franse stel. Ze zitten TimTams te eten en de vrouw staat erop dat ik er eentje neem. 'You don't eat!' zegt ze. Ze heeft gelijk, ik heb nog niet echt gegeten, maar ik heb ook niet echt trek. Maar de vrouw is erg 'persuasive' en ik neem toch de TimTam. Ik besluit een van de slaapzalen in te gaan en even te gaan liggen. Dit is niet hoe ik mijn tijd zou indelen als het mooi weer was, maar ach, je kan niet alles hebben. Na een tijdje is het tijd om naar de boot te lopen. Ik stap de boot op en gelukkig is de zee een stuk rustiger, dus geen gekots dit keer. Als we aankomen bij het eindpunt zegt de kapitein dat we een 'wet foot landing' moeten uitvoeren. Het is te slecht weer om goed aan te meren. We moeten dus onze schoenen uitdoen en met blote voeten de loopplank aflopen, het strand op. Als ik aan de beurt ben, komt er net een golf en glij ik uit. Ik weet mezelf staande te houden, maar zie even later terwijl ik over het zand loop dat er een diepe snee in mijn teen zit. Lekker zeg, heb ik weer. Ik loop naar het kantoortje waar de bus mij straks komt ophalen. Ik vraag om een pleister en meteen komt er een vrouw van het management aanlopen. Ik krijg een zak met een dikke sandwich en wat fruit juice. Chill! 'Het is maar een sneetje hoor, no big deal' zeg ik tegen de vrouw. Maar ze komt even later weer terug met een formulier. 'I have a few questions for you' zegt ze. 'Don't worry, I'm not gonna sue you' zeg ik. 'It's just to make our company better' zegt ze. En de komende 10 minuten zit ik al haar vragen te beantwoorden. Als ik terug ben in het hostel stap ik onder de douche en lees ik in m'n Aladdinbroek en dikke trui mijn laatste deel van Fifty Shades. De volgende dag is het mooi weer! Ik hang een beetje aan het zwembad als Davide naast me komt liggen. 'These sunbeds are so prehistoric' klaagt hij terwijl hij ruzie heeft met 't ligbed. We raken aan de praat en hij is hilarisch. We hebben het over de hetero mannen in Nieuw Zeeland en ook over (het gebrek aan) homo's. Want dat is hij overduidelijk. We praten en lachen tot de zon weg is en ik wens hem uiteindelijk veel succes bij het vinden van een leuke homo als ik naar mijn kamer terugga. De volgende dag ga ik met de bus verder naar Greymouth.