12 november - Kathmandu

Vanmiddag gaan we naar Kathmandu. Dus vanochtend nog alle tijd om te ontbijten en op het gemak nog een beetje door Bhaktapur te slenteren.
"Is that your daughter?" vraag ik aan een jongen van het hotel die heel trots zijn jonge spruit door het restaurant tilt. "My son" klinkt het kortaf.
Nou zie ik bij een baby al nauwelijks van welk geslacht het kind is maar als de ouders dat ding aankleden als een jonge Gordon dan twijfel ik, oprecht sorry. Wie doet zijn zoontje dan ook een roze jasje aan, een gehaakt mutsje met pony's en roze schoentjes met bloemen.

Omdat we dicht bij het stadje slapen zijn we ook voor de drukte in het oude centrum. Het hele Durbar square is nog leeg wanneer wij een heerlijke Lavazza koffie drinken.
We zien de eerste groepen scholieren in schooluniform langslopen. En op een of andere manier valt me bij de jongens iets op. Wanneer er even later nog meer lokaal manvolk het plein op loopt begin ik ineens een deuntje in mijn hoofd te krijgen. "Het zijn je beste vrienden, Adriaan is acrobaat en Bassie zit vol kattenkwaad".
"Wat zing jij nou?" lacht Anne.
"Moet je die schoenen van die gasten hier zien"
Allemaal Bassie schoenen. 5 maten te groot en met een enorme neus erop die aan het einde omhoogkrult. Lijkt de landingsbaan van Lukla wel.

Vandaag heb ik de camera thuis gelaten. Even met eigen ogen kijken naar alles om me heen. We herkennen al sommige figuren. Een meisje met haar zusje en kleine broertje die we gisteren ook al gezien hebben. De oudste weet het stel behendig voor elke lens te krijgen van de toeristen. Op deze manier verdienen ze weer een paar Roepie.
Een verkoopster die we gisteren ook achter ons aan hadden loopt nu haar verkooppraatje tussen een grote groep duitsers te verkondigen. Er is weinig animo maar ze houdt stug vol, wij krijgen een dikke knipoog als ze ons ziet lachen.

Na de koffie duiken we de achteraf straatjes weer in. We kopen wat lekkers bij een bakker die net een broodje verkocht heeft aan een andere klant. Die klinkt erg tevreden met zijn aankoop want hij laat ons achter met een hele tevreden lang rollende boer.
Met ons broodje struinen we verder. Gezang en muziek. We kijken over een hek en zien een school. Op het schoolplein zijn een stel meisjes bezig met een dans en zingen daarbij totdat wij opgemerkt worden. Gegiebel is daarna het enige wat er nog uit komt.
Aan de zijkant van de school zien we een stuk of 5 jochies uit een klaslokaal klimmen via het raam. Twee beginnen meteen in het wilde weg te plassen, de rest rent langs ons de straat op en duiken een winkeltje in. Met handen vol snoep rennen ze terug naar school en duiken weer het raam in.

Kruip door, sluip door. Langzaam komen we weer in de toeristen wereld. We zijn vlak bij een groot marktplein als ik vriendelijk lach naar twee leuke dames die ons tegemoet lopen. Een dikke fluim vlak voor mijn voeten is het antwoord. Weet niet of dat hier iets positiefs is, denk het wel.

Nu eind van de middag zijn we weer in het Summit hotel in Kathmandu. Na dagen van zon en blauwe luchten rolde er zowaar een dikke donderklap uit de donkere wolken.

Uurtje of zes in de vroege avond, tijd voor een biertje. En als het allemaal goed gegaan is dan moeten onze klimgenoten al dicht in de buurt van de bar zitten.
Het is een warm weerzien. De verbrande en enigzins vermoeide koppen zitten al vrolijk achter een koud Everest biertje. Binnen no-time vliegen de verhalen over tafel. Herinneringen aan onze eerste week samen. En ook onze en hun avonturen in de 2 weken die volgden.
De groep is in Tengboche aangevuld met het Brabantse stel Hetty en Nico. Allen hebben de top van Kalle Patar en het Mount Everest Basecamp gehaald. Het is een zware tocht geweest. Marton vat het goed samen door te zeggen dat je je de blubber kan trainen voor deze tocht maar het echte zware en onderschatte onderdeel is toch je mentale uithoudingsvermogen. En veel zijn er diep gegaan.

Wanneer de eerste foto's op de diverse schermpjes verschijnen moet ik toch even slikken. Vooral de aanblik van een foto van de Everest zelf, badend in de gouden gloed van de laatste zonnestralen van die dag, doet de haren op mijn armen hoog opkrullen. Wat mooi.
De revanche zal er komen. We zullen terugkomen naar dit mooie land. Unfinished business!

13 november - Kathmandu

Vandaag is het Divali, het lichtjesfeest. In de tuin van het hotel worden kilometers stroomdraad met lampjes uitgerold en in de struiken en bomen gehangen.
In de stad is het een drukte van belang. De markten stromen over van de mensen die lampjes en bloemenkransen kopen. Alle winkels hangen vol met veelal kitscherige lampjes en boven de ramen en deuren hangen bloemenkransen van afrikaantjes. Vele auto's en brommers zijn ook vol behangen met de oranje bloemen.

We beginnen de dag bij Durbar Square. Maar om daar te komen zal onze taxichauffeur toch eerst over de drukke markt moeten rijden. Er is werkelijk geen doorkomen aan. We worden helemaal ingesloten. Voor ons nog een andere taxi met een wanhopig om zich heen kijkende toerist. Wij kunnen er nog wel de lol van inzien. Centimeter voor centimeter kruipt de taxi richting het plein.

Durbar square is eigenlijk net zo'n drukte als dat het in de straten is. We klimmen de steile trappen van een tempel en bekijken dit eens mooi vanaf een rustig plekje in de zon. Ondanks deze voor ons niet te overziene chaos is weinig ruzie te zien op straat. Veel getoeter, ja, maar dat hoort er hier een beetje bij. Vreemd genoeg ook minder ongelukken gezien in alle dagen Nepal dan in een ochtendje file rijden in Nederland.

Vanaf Durbar Square wurmen we ons door de mensenmassa naar een straat waar het wat minder op Koninginnedag in Amsterdam lijkt. We stoppen een taxi want we willen naar de Swayambhunath Stupa. De chauffeur, die net uit de drukte achter ons ontsnapt is kijkt een beetje sip. De weg naar de stupa ligt nou net weer een stuk door de massa mensen en blik.
We hebben de stupa al in het begin van de Nepal reis bezocht. Daar toen een heel leuk schilderij gezien. Onder het mom van 'die zie je vast overal in Nepal' hebben we die toen niet gekocht. Ik moet eens wat vaker naar mijn zus luisteren. "Koop het nou meteen, je komt het niet meer tegen! En dat klopt, nergens meer gezien.

Met een mooi schilderij opgerolt in een stevige koker lopen we richting een taxi met schitterende stickers met vlammen op de zijkant. Harde Bollywood muziek klinkt uit de boxen.
"To Pashupati please"
"5000 roepie!" komt het er ietwat onzeker uit. (€ 50, red.)
"How much?? We do not need to go to Mumbai!"
"Eh ok, 600?"
Binnen in de auto met de vrij stevige boxen in onze nek klinkt de muziek nog een tandje doordringender. De Hindu tempel waar we nu heen gebracht worden ligt aan de Bagmati rivier helemaal aan de andere kant van de stad. Gelukkig pakt onze Bollywood chauffeur de ring. Niet denken dat dat een mooie 4 baans snelweg is hoor. Het is ietsie breder dan de wegen in de stad. De vele vrachtwagens die hier rijden maken het er ook niet echt veel veiliger op. Als een klein wit muisje in een grote kudde olifanten ontwijken we links en rechts de mooi beschilderde vrachtwagens. Onderwijl ook nog uitkijken voor op de weg spelende kinderen, fietsende mensen, waggelende oude oma's die het spelletje 'met 1 been op de stoep, met 1 been in de goot' lijken te spelen. Koeien zijn ook nog een extra handicap op deze hindernisbaan tot de macht 10.
Bij het afrekenen van de toegangskaartjes vertelt een gids dat er op dit moment ook lijken worden verbrand langs de rivier. Kan niet wachten.
Voorzichtig kijk ik over het randje richting de rivier. De rook die opstijgt hadden we al van ver gezien. Nu ook de plateau's waar de doden op gelegd worden. En er zijn er een aantal die in volle vlam staan. De lijken zijn helemaal bedekt met hout en takken. Ik twijfel of het wel echt is totdat Anne wijst op een uit de brandstapel stekende arm.
De dood is voor Hindu's iets heel anders dan voor ons westerse mensen. Kan best zijn maar ik krijg er toch een naar gevoel bij. Loop over de stenen brug de rivier over en ga even zitten bij een rustig tempeltje. Anne hangt nog vol belangstelling over het muurtje naar de brandende stapels te kijken.

Er hangt een naargeestige sfeer. Komt door die rookpluimen maar zeker ook door de figuren die hier rondhangen. Denk dat er menig lijmpotje doorheen is gegaan vandaag bij een aantal verwilderd uitziende gozertjes. Denk dat we maar eens lekker het terras bij het hotel moeten gaan opzoeken.

Het Everest biertje smaakt goed. We zijn stoffig en vies van het dagje in deze chaotische stad.
Al een paar dagen zit er een groepje britten bij ons in het hotel. Als ik ze goed heb afgeluisterd komen ze in Nepal werken. Beetje type blaaskaken. Grote waffel over alle plaatsen waar ze gewoond en gewerkt hebben. Afghanistan, Irak en nog meer van die romantische plaatsen. De één heeft nog grotere praat dan de andere. 'Wedstrijdje ver piesen' noemt Anne dit altijd. Hier in Nepal komen ze ook weer de meest fantastische projecten uitvoeren, och wat moeten die arme Nepalezen zonder deze weldoeners. Welpraters hebben we ze gedoopt.

14 november - Kathmandu

De laatste zaken zijn afgehandeld. Vanochtend nog de laatste mails eruit gestuurd. Alvast ingechecked voor de vlucht van morgen naar Bangkok en een dag later naar Lombok.
Twee dagen reizen, hangen op vliegvelden en veel slechte koffie. Maar de beloning lonkt. Gili Trawagan vlakbij het Indonesische Lombok. De duikspullen liggen daar al op ons te wachten.

We hebben genoten van Nepal. De schitterende natuur. En vooral de mensen. Overal even vriendelijk en behulpzaam. Ik zal nooit vergeten dat we in de bergdorpjes op weg naar Lukla steeds moesten uitleggen waarom Anne op een paard over die gevaarlijk paadjes liep. En de oprechte spijt dat we niet verder konden, erg mooi.
Ondanks dat we de Everest niet hebben kunnen zien hebben we het erg leuk gehad. En elk nadeel heb zijn voordeel, doordat we weg moesten uit de bergen hebben we veel van de rest van Nepal gezien. En dat smaakt naar meer.