10 november - Bhaktapur

Vandaag weer een reisdag. We zitten business class. Helemaal voorin de bus, alleen geen beenruimte. We zitten 2 cm achter de chauffeur en hebben 'the best seat in the house' om eens mee te kijken hoe schumi ons naar Kathmandu tuft. En het moet gezegd, keurig. Hij rijdt ons behoedzaam door de bergen richting de hoofdstad.
Dit keer is het Anne die de hele weg slaapt. Ze leek wel zo'n 'hoedenplank-hondje', als dat een woord is; Hans, wellicht iets voor Wordfeud? Anne haar hoofd ging van links naar rechts, net de andere kant welke kant de chauffeur op stuurde. En naar voren, de snelheid hiervan lag aan de remkracht van schumi.

Het zal 5 á 6 uur duren, was er vooraf gezegd. En dat klopte. Vijf uur om de rand van Kathmandu te bereiken en één vol uur om in Kathmandu bij het busstation te komen, wat overigens gewoon een stop langs de kant van de weg was. Geen busstation te zien. Wel een hoop taxi's, dus zal het wel goed geweest zijn.
In één van die taxi's vervolgen we onze weg naar Bhaktapur. Een dorpje buiten Kathmandu volgens de geleende Lonely Planet uit 2003. Er kan veel gebeuren in negen jaar. Het is nu eigenlijk een wijk van Kathmandu geworden. Het is helemaal vergroeid met elkaar.

We hebben een hotel met een Italiaanse eigenaar. Vanavond Pasta!

11 november - Bhaktapur

"Buongiorno" Klinkt het erg mediteraans uit de mond van de nepalese ober. Spreekt goed italiaans. Inclusief die vervelende handgebaartjes.

Het was vandaag een dagje kuieren door het dorp. Slenteren in het kwadraat.
We zijn al vroeg in het stadje, buiten op de velden hangt nog mist.
Durbar square ligt nog in de schaduw behalve één café. Daar zitten we dan ook vrij snel achter een kopje espresso, dopio.

Al snel openen overal om ons heen winkeltjes hun scheve deuren. Het is een oud stadje en werkelijk geen huis staat nog recht. Geen raampost is nog vierkant. Geen deur sluit meer normaal. Maar het is heerlijk om door de kleine steegjes de verdwalen. Je komt steeds wel weer ergens op een plein uit. Dan weer een plein waar het markt is. Dan weer op een plein waar werkelijk iedere winkel boedhistische cd's verkoopt. En allemaal hebben ze die klote 'um mani padme um' mantra op staan. Mij maak je nog gelukkiger met een cd van Franske Bauer waarop hij alleen maar herhaalt: 'Heb je even voor mij'.

En zo wandelen we van café naar terras. Door achterafstraatjes naar pleinen vol schoolkinderen, die allemaal met ons op de foto willen. We neuriën boedhistische mantra's. Lezen wat in het zonnetje geleund tegen een tempeltje. Bezoeken een piepklein schooltje. Kopen mandarijnen op de markt.
En zo kruipt de dag naar de avond. Een heerlijke dag. Morgen naar de chaos van Kathmandu.