4 december - Moni Kelimutu - Flores
Doordat we ons niet zo lekker voelden na ons macadamia-avontuur was gistermiddag en avond zo'n moment dat 'thuis' in beeld kwam. Je vergeet dan even waar je bent en met wat voor moois je bezig bent. Andere moeten dan even moed inspreken vanuit het koude kikkerland. En dat is gelukt. We sliepen al bijna toen de skype-phone rinkelden. "Wilde even met jullie skypelen" klinkt het van ver. Anne kan even vertrouwd kletsen. Wanneer we ophangen schijnt de zon weer.
Vanuit Bajawa dalen we af richting de zee. Na een uur of twee schuiven we aan in de plaatselijke Coffee Company. Lui hangend op een paar rotanmatten vragen we in ons beste Behasa om dua kopi. "Where you from?" "Belanda" "Ah good" Onze buurman vertelt het nieuws verder. Knikkende gezichten. Een lach als ik zeg Orang Belanda. "You speak indonesia?" "sidikit" Het is zo makkelijk om het ijs te breken. De koffie verschijnt terwijl ik wat foto's maak van de zee. We hebben een fantastisch uitzicht. Door een stel palmbomen heen zien we de zee met hoge golven die stuk slaan op een zwart lavazand strand.
Vanuit auto's en vanaf brommertjes worden we continu aangestaard. De verbaasde blikken draaien allen net op tijd terug naar voren om de scherpe bocht aan te kunnen snijden. Soms voelen we ons wel zo'n hollywoodstel, opgejaagd door de paparazzi.
De koffie smaakt, maar is toch verre van een lekkere espresso van thuis. Ze gooien gewoon een paar scheppen gemalen koffie in je glas, warm water erover et voila! 's Avonds pulken we nog de koffiedrap uit onze kiezen. Ik neem net een laatste hap koffie wanneer Robbie de ramen van de auto laat zakken. "Bad boys, bad boys, what you gonna do….." tijd om te gaan, de muziek staat weer lekker hard aan.
Het is nog een uurtje of vier tuffen richting Moni. Een piepklein plaatsje bij de Kelimutu vulkaan. Onderweg stoppen we nog even aan het zwarte strand. Een strand dat bezaait ligt met blauwe stenen. Vandaar ook de logische naam Blue stone beach. Anne, de strandjutter, struint het strand af. Ik ga kniediep in de zee staan en maak wat foto's.
Inmiddels zijn we in Moni aanbeland. We zitten een kop koffie te eten op de veranda van ons hotel. Aan de voet van de vulkaan zitten we te genieten van de koelte terwijl de zon achter de bergen zakt. Om ons heen rijstvelden en een veld met pepers. Een aantal eenden loopt tussen de plantjes met pepers. Ze spelen verstoppertje. Totdat manlief het niet meer houdt en de dames bespringt. Het is geen romantisch beeld.
Beatles of de Stones? Je moet het nu zeggen. We eten wat halfgekookte spaghetti bij het hotel en aan een tafeltje in de hoek spelen wat lokale jongens op hun gitaren. De drumsolo's worden met mes en vork op een leeg bierglas uitgevoerd. Heerlijk. De krekels zijn wakker en de temperatuur is nog net geen trui waard. Onder het getokkel en gezang spelen wij ons 2000ste potje Yathzee. "Now I'll never dance with another (whooh) Since I saw her standing there" Er gaat toch niets boven de Beatles bij kampvuur. Ik zie in gedachten iemand zijn hoofd schudden. Maar hij heeft dan ook weinig verstand van muziek. Niet helemaal waar want ben door hem wel gek van Coldplay. Wanneer de heren de eerste maten van Warning sign inzetten proost ik met mijn rijstwijntje even richting Nederland. Yep u leest het goed: rijstwijn. Lekkere dit keer en ik ben op eigen kracht richting kamer kunnen lopen. Dit keer geen flauw gedoe....

5 december - Moni Kelimutu - Flores
Klop, klop. "Goodmorning" klinkt het schor vanachter onze hoteldeur. "hoe laat is het?" 04:00, tijd om wakker te worden. Pff wat een tijd. Een kwartier later zitten we achterin onze auto en start Robbie de wagen. Wij hebben niet zoveel uur geslapen maar zo te zien is Robbie helemaal niet naar bed geweest. Waarschijnlijk tot in de late uurtjes mee blijven zingen met de Beatles.
We zijn op weg naar de Kelimutu vulkaan. Boven in de krater zijn 3 meertjes gevormd na de laatste uitbarsting. En die hebben alle drie een andere kleur. Turquoise, blauw-groenig en rood-bruin. Maar om de zoveel tijd verandert dit weer. Het heeft te maken met de vulkaan activiteit en de mineralen in de bodem. Maar helemaal weet men het niet. Het is een dik half uur klimmen met de Toyota. "En nu nog 10 minuten lopen" zegt Robbie gapend terwijl hij zijn stoel naar achteren klapt. De beroemde aziatische '10 minutes' blijken er 40 te zijn. Geen straf want een heerlijke frisse ochtend. De zon komt al boven de horizon spieken. De wolken staan in een diep diep oranje rode gloed. Erg mooi. Boven gekomen kunnen we al een glimp zien van de krater en de meren. Maar de zon moet nog wel wat klimmen voordat we echt van de mooie kleuren kunnen genieten. "KOPI" roept een oud vrouwtje die opeens achter ons staat. Lekker koffie, dua, terima kasih. Ze heeft in een doek een thermoskan met heet water en wat oploskoffie mee de vulkaan op gezeuld. Met de warme mok tussen onze handen ingeklemt wachten we op het klimmen van de zon.
Het is werkelijk schitterend. De meren hebben alle drie inderdaad een andere kleur. Vreemd want ze liggen in de zelfde krater. Het huis van de geesten noemt de lokale bevolking deze top. Regelmatig worden er ook offers gebracht. Er zijn al heel wat buffels in het meer gegooid om de geesten gunstig te stemmen.
We blijven nog een tijdje op de top. Het is stil, de wind waait, de vogels worden wakker. Rustgevend hier. We stellen onze afdaling zo lang mogelijk uit. "Robbie wake up" Nu zijn wij het die hem wakker maken. "Let's get some breakfast"
Na een bananenpannenkoek nemen met weinig spijt afscheid van ons hotel. Met stip op #1 als het gaat om vieze hotels tijdens onze reis. De wc moest doorgespoeld worden met de douche. Koud water ok, is te doen. Maar hier kwam bruine drap uit. De kamer hadden we niet voor ons alleen. Werkelijk alle soorten vliegen, muggen en torren hebben we zien vliegen. Die torren zijn nog het ergst. Van die dikke harde lijfen hebben die. En gek op lampen. Daar sjezen ze dan als gekken omheen ondertussen steeds heel hard met hun harde kop tegen het plafond aanrammend. Alsof ze een lijntje teveel hebben gesnoven voordat ze het luchtruim kozen. Gek wordt je van dat getik. Na een tijdje zijn ze waarschijnlijk zo duizelig dat ze een attack recht naar beneden uitvoeren. Als kamikaze piloten storten ze zich dan in de diepte, meestal op mij. Dat is het nadeel van nog even een boekje lezen.
Na het ontbijt zetten we koers richting Maumere. Een uurtje of 3 rijden naar de kust.