Laten we twee weken niets van ons horen, krijgen we mailtjes dat men een blog en foto´s wil...

Voor de foto´s moeten jullie nog een nachtje slapen, want in hippie hoofdstad El Bolson lijkt het alsof ook het internet in het gras ligt te blowen. Bovenstaande foto is dan ook (helaas), niet van ons, maar morgen zal daar wederom een culinair hoogtepunt verschijnen.

Punta Arenas
Omdat de bus vanuit Puerto Natales naar Ushuaia maar een aantal keer per week rijdt, besloten we om een tussenstopje in te lassen in Punta Arenas, een aardig stadje dat zijn bestaan dankt aan de nabijheid van Chili (marine), Duitse immigranten (bier), en Britse schapenboeren (...schapen dus). Omdat de walvissen op de boot nog niet genoeg waren voor Sarah, moesten we natuurlijk nog pinguïns gaan bekijken. Aangezien de goedkope optie niet altijd ´pinguïnverzekerd´ is, kozen we voor de iets duurdere variant. Vanaf de boot naar het eilandje zagen we allemaal zwarte puntjes, alsof het eiland bezaaid was met rare struikjes, maar dat bleken dus pinguïns te zijn.. Ongeveer 70.000 paartjes, met allemaal 1 of 2 jongen. En aangezien ze elke dag wel een horde toeristen zagen, vonden zij ons minder bijzonder dan wij hen. (Maar vast even belachelijk) Regel 1 op het eiland: even wachten als een pinguïn het pad wil oversteken. Dus af en toe sta je even stil om een groepje waggelende vogels over te laten. Het lukte Sarah dan ook om in een uur meer foto´s te maken dan tijdens 5 dagen Torres del Paine.

Ushuaia
vanuit Punta Arenas was het een stuk makkelijker om een bus te krijgen naar de zuidelijkste stad op aarde, waar we na een tripje van 13 uur aankwamen. Helaas was Sarah het slachtoffer van een lekkende airco, waardoor tijdens de laatste acht uur elke halve minuut een druppel water naar beneden viel. Maar gelukkig was er een oplossing, een paar stukjes wc-papier om de boel af te drogen. Thijs heeft heerlijk geslapen trouwens... Aangezien het Chileense deel van Tierra del Fuego bestaat uit een paar schapenboerderijen, ziet Chili niet echt de noodzaak van een asfaltweg richting een Argentijnse toeristenstad. Een hobbeldebobbelweg van een paar honderd kilometer is dan wel goed genoeg. Na de luxe bus vanuit Buenos Aires dus even schrikken, maar het uitzicht is in ieder geval een goedmakertje. Ushuaia zelf dankt zijn naam vooral aan de ligging, maar als je door de hoofdstraat heen kijkt (!Nu cruise naar antarctica, slechts USD7000!), is het een aardig havenstadje, met een prima camping, met de beste douche tot nu toe, en in het restaurant slapen de nacht voor je weer weg gaat. Bussen naar het noorden vertrekken namelijk om 5.00, en dan betekent tent opbreken dat je om 3 uur op moet staan. In nationaal park Tierra del Fuego nog even een rondje gewandeld. Door het brakke water is de vegetatie heel bijzonder, met een wat grijzig groene kleur. Daarnaast ook veel roofvogels en mosselen. En een stempel in ons paspoort, waarmee we kunnen bewijzen dat we er geweest zijn!

El Calafate-El Chalten
Na vier douaneposten (2 keer over de grens), en evenveel stempels hebben we maar even geteld hoeveel grenzen we over gaan deze reis. We kwamen op minimaal 13... Laten we hopen dat ze de stempels een beetje inschikken. Door dit oponthoud kwamen we om 1 uur aan in El Calafate. Waar ze heerlijk ijs hebben, dus Thijs bestelt natuurlijk de plaatselijke specialiteit, ´Calafate´ smaak. (Groninger koek is namelijk ook heel lekker) Maar calafate blijkt gewoon zwarte bes te betekenen. En die hebben ze overal...

Aangezien El Calafate naast de mooiste gletsjer ter wereld ligt, kost een wandeling daarop zo´n €130pp (5x dagbudget). Daarop besloten we maar door te reizen naar El Chalten, en de Perito Moreno totaal te skippen. Ook met gletsjer, maar dan voor de helft, met persoonlijke gids én ijsklimmen. De eerste dag van de vierdaagse hike stonden we onder Cerro Torre, de heilige graal voor klimmers, en aangezien de vorm doet denken aan een naald met een paddestoel erop konden we ons dat indenken. Tomás, onze gids op dag 2 had ´m in december beklommen (duurt 5 dagen), dus een paar hollanders op een gletsjer laten lopen en een stukje laten klimmen bleek een eitje. Wij vonden het in ieder geval heeeel cool, en volgens Tomás waren we klaar om de Cerro Torre te beklimmen. Gezien de spierpijn de volgende dag lijkt ons dat een slecht idee...
Dag 3 ging naar de hoogste berg, Fitz Roy. De voet van de berg dan. Eerst via de campsite, tent opgezet, en vervolgens 4 uur heen en weer. Toen we terug kwamen deed ons tentje denken aan de Gaza-strook. Compleet omsingeld door Israeliërs, die een meter voor onze ingang gezellig zaten te beppen, en onze aankomst geen teken vonden om dat ergens anders te doen. Later op de middag bleek dat van de 40 tenten er 30 Israelisch waren. Op zich niet erg, maar ze hebben nogal een reputatie, die ze helaas waar maken. Ze reizen in groepen van een man of 8, gaan voor niemand aan de kant op de berg, en zijn wat luidruchtigheid betreft net Nederlanders. De bordjes rond Fitz Roy, waren dan ook in het spaans, engels en hebreeuws. Dag vier sloten we af in het enige café dat geen siësta hield, met de tekst ´hausbrauerei´ op de deur. Het bier was in ieder geval uitstekend, en aangezien de oosterburen dit als een stukje thuis zagen is ons Duits ook weer op peil.

El Bolson
De bus vertrok om 3.00 (´s nachts), dus na een paar uur hangen op het busstation kon de reis van 30 uur naar El Bolson beginnen. Normaal duurt het tien minuten voor we in elke bus in slaap vallen, maar als je zo lang moet wil dat opeens niet meer. Maar gelukkig slapen we nu in het beste hostel tot zover. Met een eigenaar die op jezus lijkt, en hangmatten in de tuin. De meeste mensen blijven er minstens een week hangen, omdat ze het zo relaxed vinden.
Maar aangezien we al weer een wandeling op het oog hadden konden we na een nacht goed slapen weer aan de bak. Op de helft van dag 1 bedachten we dat we ondertussen wandelmoe zijn. Maar na een steil en stoffig stuk waarin we 1000m omhoog liepen bleek de refugio gelegen aan een verkoelend beekje, en voorzien van een echte (wit en schoon) WC, woehoe!
Dag 2 was begon uitermate relaxed, totdat we nog steiler naar beneden moesten dan we omhoog waren gekomen (Sarah 4x onderuit). Maar de refugio waar we daarna kampeerden bleek nog beter dan de vorige. Warme douche, huisgebrouwen bier, en een boerderij in de middle of nowhere. Waar we vandaag helaas afscheid van moesten nemen om weer op tijd in El Bolson te zijn om buskaartjes naar Pucon, Chili, te fixen. Het kostte wat moeite, maar als het goed is gaan we daar vrijdag aankomen.