Footprint: "Never sit on the backseat of a Bolivian bus. You'll spend more time in the air than on your actual seat."
Thijs: "We zijn eruit, we nemen alleen nachtbussen als de weg goed genoeg is. Bovendien betalen we graag wat meer voor cama (=stoel die plat kan). Anders zijn we een dag niet te genieten."

Om van Cuzco, Peru tot aan de Pantanal, Brazilie te komen moesten we slechts heel Bolivia doorkruisen. Dit resulteerde in een lange busrit naar Copacabana, aan Lago Titicaca. Gevolgd door een ritje achterin de bus naar la Paz en 2x een nachtbus (17 en 14 uur), Boliviaanse stijl. Daar gingen alle goede voornemens…
Maar, we hebben het overleefd, scoorden een hoop aanzien bij de Bolivianen (steeds de enige toeristen in de bus) en hebben onderweg toch heel wat leuke dingen gedaan.
Inmiddels zijn we weer terug op vertrouwde bodem, Argentinie, en is het tijd voor de laatste loodjes.

Bolivia
Na 9 uur buszitten was de grens van Peru naar Bolivia snel overgestoken en streken we neer in Copacabana. Na een dagje tv kijken (in hostel Sonya, bestierd door doña Sonya) besloten we toch ook nog maar wat van de omgeving te gaan zien. Daarom namen we de (erg langzame) boot naar Isla del Sol, geboorteeiland van de 1e Inca. Daar liepen we van noord naar zuid. Helaas had de combi hoogte (3800m), opstandig darmkanaal en bergop lopen niet een geweldige invloed op Sarah en was het behoorlijk afzien, maar de uitzichtjes maakten veel goed. Naast water waren er veel ruines en ezels. Erg leuk.
Van Copacabana vervolgden we de reis naar la Paz. Daar hadden we een "sjiek hotel" geboekt, wat behoorlijk was blijven steken in de jaren 80; veel spiegels en goud. Thijs ging heel hard van een berg af fietsen (the World Most Dangerous Road, slechts 13 fietsers overleden), terwijl Sarah souvenirs insloeg, naar de kapper ging (leg daar maar eens uit dat de kapper in Nederland 10x zo duur is en precies hetzelfde doet...) en tv keek. Na Thijs z'n heelhuidse terugkeer wisselden we alle nieuwtjes over deze enige dag zonder elkaar uit boven een (te kleine, te dure) op de hotelkamer bezorgde pizza.
Zaterdag om 17u stapten we weer op de bus; weinig beenruimte, geen eten aan boord, Spaanstalige film, geen airco... (Thijs: dit klinkt zo negatief. Sarah: dat was het ook!), waar we zondag om 9 uur in Santa Cruz weer uitstapten. 30 graden en een Dengue epidemie. Dat betekent lange broek en lange mouwen tegen de muggen en hangen in een cafe met airco tegen de warmte. Helaas namen we eerst even de bus de verkeerde kant op, en stonden we na een half uur tussen de varkens en koeien, in een mugrijke buitenwijk. De locals leken niet zo bang voor dengue en gingen gewoon gekleed in minirokjes en hempjes; wij namen snel de bus terug naar het centrum.
Om weg te komen uit Santa Cruz hadden wij een trein voor ogen. Deze was helaas vol en dus waren we aangewezen op de bus; niet voor niks 3x zo goedkoop als de trein, maar hij bracht ons wel naar de grens met Brazilie. De door het raam aangeboden gefrituurde kippetjes hebben we tijdens de stops maar beleefd afgeslagen.

Brazilië
Nadat we even moesten wachten tot de grens open ging waren we er toch echt: Brasil! We neurieden het bekende melodietje en namen de stadsbus richting Corumba. Hier was het even zoeken naar een paspoort stempel, maar toen die eenmaal erin stond konden we een tour boeken. Het ons geadviseerde tourbureau bleek echter niet een echt kantoor te hebben aan deze kant van de Pantanal, maar na een telefoontje werden we van straat gepikt door Rony Anaconda (we hopen een artiestennaam...), die weer iemand anders aan de telefoon had, die ons details over de tour kon vertellen. En zo werd de deal zittend op onze tas, op een straathoek beklonken. We pinden de nodige reales, waarvan een groot deel in Ronys broekzak verdween en de rest in een envelop die we weer terug kregen, en werden op de bus richting Pantanal gezet.
Aangekomen op Pousada Santa Clara beleefden we 4 uitermate relaxte dagen. Het geld dat we hadden uitgespaard door de bus ipv de trein te nemen hadden we geinvesteerd in een plekje in de lodge ipv in een hangmat. Met als resultaat een tweepersoonskamer met eigen badkamer, een lodge met zwembad, hangmatten, pooltafel, tafeltennis en 3x per dag een lopend buffet. En alsof deze luxe nog niet genoeg was deden we ook nog 5 uitstapjes het natuurgebied in; per boot, per jeep, per paard, met de benenwagen en om piranha´s te vissen. Dit alles begeleid door gids Carlos (gekarakteriseerd door Australische groepsgenoot: Carlos, you should come to Australia and fight kangaroos), die met dieren kan "praten". We zagen in ieder geval een hele hoop: kaaimannen, capibaras, ijsvogels, reuzenotter, apen, armadillo, wilde zwijnen, herten, papagaaien, toekans, etc etc.
Helaas was het donderdagochtend tijd om te gaan. Na de transfer naar Campo Grande sprongen we daar direct op een nachtbus richting Foz de Iguazu (zeg maar Foz), voor ons laatste dagje in Brazilië: watervallen!
De grootste watervallen ter wereld liggen op de grens van Argentinië en Brazilië, en je moet ze dan ook van beide kanten bekijken. Veel oude Amerikanen op witte gympen, maar ook mooie uitzichtjes op de gigantische watermassa.
Na ons bezoekje aan de Braziliaanse kant namen we weer eens de verkeerde bus, waardoor we een buitenwijk van Foz konden bewonderen en wat later dan gepland in Argentinië aankwamen. Daar wachtten gelukkig een lekkere douche en een zacht bed.

Argentinië
Ook hier: watervallen!
Omdat we nogal lang getwijfeld hadden over wel/niet het winkelparadijs in Paraguay bezoeken voor wel/geen grote mooie camera voor weinig geld waren we een beetje laat in het Argentijnse park. We haastten ons daarom naar het hoogtepunt: Devil´s throat, om snel wat foto´s en filmpjes te schieten. Ook deden we het spelletje: spot-de-Nederlander. De Nederlander is te herkennen aan kleren van Perry Sport en bergschoenen (het is hier dus 30 graden...), raar volkje. Daarna namen we de trein terug naar de rest van het park, om te besluiten dat het niet ging lukken om alles te zien en vervolgens heel relaxed de resterende trails af te slenteren op onze slippertjes. Een veel beter plan in dit weer.
Terug in het hostel aten we verse pasta van de traitteur, terwijl ook hier gewoon Nederland-Schotland werd uitgezonden.

Morgen vertrekken we richting de Paraguayaanse Jezuitenruines, de Uruguayaanse stranden, Semana Santa in Montevideo en het vliegveld in Buenos Aires.