Van een medereiziger hoorden we de wijze spreuk; ´Je bent pas op reis als je een paar dagen alleen maar naar de WC rent.´Nou, we zijn dus echt op reis. Cuzco (Peru) is namelijk een prachtige stad, maar op het gebied van voedselveiligheid kunnen ze nog wat leren van de Chilenen.

Arica, Chili

Na de zoutvlakte hadden we zin om een paar dagen helemaal niets te doen, dus trokken we naar de stad van de eeuwige lente, Arica (Chili). Waar we om half acht ´s ochtends aankwamen, en bij het hostel te horen kregen dat de reservering niet was doorgekomen. Gelukkig deed Nieuw-Zeelandse eigenaar Ross niet heel moeilijk, en zette ons toch aan het all-you-can-eat ontbijt met échte koffie, terwijl hij Amerikaan Franklin belde (we work very closely together) voor een plek in zijn hostel. Alwaar we weer aan ontbijt en koffie werden gezet. Blijkbaar heeft Franklin nog een andere bron van inkomsten, want het was allemaal te luxe voor 8 euro per persoon. Zo kon het WC-papier gewoon in het toilet, hadden we een ´cama-americana´ en handdoeken waarvan je een tent kan maken.

Na een middag strand besloten we een auto te huren om ons naar het nabij gelegen nationaal park te brengen. Nadat we het eigen risico hadden afgekocht (slechte weg, huurbedrijven die oude schade´s proberen te verhalen) kregen we de sleutels van onze prachtig witte Daewoo, met inderdaad behoorlijk wat oude schade´s.

De eerste dag reden we richting Putre, op 3500m om een nachtje te acclimatiseren. Aangezien het laagseizoen is was er wel één heel restaurant open, waar Thijs zich te goed deed aan een lokale zoetwateralg die alleen op die hoogte groeit, en die (verwacht je niet) uitermate lekker was. Dag twee ging richting een meer op 4500m, waar we die nacht ook gingen kamperen. Niemand anders was op dat idee gekomen, dus we hadden de campsite, het meer en de vulkanen helemaal voor ons alleen, om er ´s ochtends achter te komen waarom… Het bleek namelijk -5 te worden, zodat Thijs kleumend wakker werd (fijn zo´n verjaardag) en Sarah had last van hoogteziekte, en was dus ook niet helemaal top. Snel werd alle zooi dus achterin de auto gegooid, waarna we maar weer snel richting zeeniveau en zonnig Arica reden. Hier bleek Franklin opeens geen plek meer te hebben, maar hij had al gebeld met Ross (we work very closely together), zodat we nu echt in zijn hostel konden slapen. Dat bleek de perfecte hangplek te zijn. Zo kan je lekker een lange aflevering van Inspector Morse kijken, zonder dat iemand je raar aankijkt. En Sarah had het beste verjaardagscadeau ooit bedacht; surfles!

Leraar JoJo bleek een ware slavendrijver te zijn, zodat we aan het eind van de drie uur zonder al te veel problemen konden staan. Helaas waren de armpjes toen al te moe om nog een golf te pakken…

De dag daarna vertrokken we met de bus naar Cusco. Aangekomen bij het kantoortje waar we een paar dagen eerder een voucher hadden gekocht, die we later in zouden kunnen wisselen voor buskaartjes, werd er koortsachtig gezocht en gebeld, waarna we de mededeling kregen dat de kaartjes al in Peru lagen te wachten, en dat dat heel normaal was. Na het ritje over de grens met de auto werden we inderdaad al meteen gespot door de mensen van het Peruaanse kantoortje, en overdreven aardig rondgeleid door het busstation. Men had dus duidelijk geen buskaartjes geregeld, en de bus bleek ook inderdaad van een hele andere maatschappij. Sarah over de zeik, maar gelukkig was het niet al te shabby, en kwamen we de volgende dag netjes aan in Cusco

Cusco

Er is 1 groot nadeel van nachtbussen: je komt op vrij onmogelijke tijden aan. Gelukkig stond in Cusco ook om 6uur iemand van het hostel (compleet met bordje: Thijs Beetsma), om ons op te halen, dus zaten we om half 7 lekker aan het ontbijt. Een voordeel is dat je vervolgens nog een hele dag hebt, en zo stonden we om 8 uur in het eerste museum. Om de ruines om Cusco te kunnen bezoeken heb je een nogal duur kaartje nodig, wat ook toegang geeft tot allerlei nietszeggende musea met pijlpunten; maar ja, Hollanders willen waar voor hun geld, dus toch maar 2 musea meegepikt. Daarna bezochten we la Merced, een prachtige kerk, waar we spontaan een tour kregen en alle heiligen in het kerkgebouw benoemd kregen… ´s Middags was het tijd voor souvenirshoppen, ons eerste matige peruviaanse diner en toen lekker op tijd naar bed!

De volgende dag gingen we op jacht naar een Machu Picchu tour; er zijn vele opties, en alles is duur, maar kiezende voor ´goedkoop´ en redelijk snel kozen we een autotour: 2x 8 uur rijden, 1 nacht in Aguas Calientes aka Machu Picchu town, incl eten voor 90/110$ voor resp Thijs (student) en Sarah (even geen student). Na deze grote uitgave was het tijd voor een tripje naar buiten de stad: ruines spotten! We lieten ons door een lokale bus 10 km boven Cusco afzetten, om vervolgens via 3 Inca ruines terug naar de stad te lopen; veel oude stenen, mooie uitzichtjes, scharrelende varkentjes, kippen en kinderen... ´s Avonds hadden we een date met Jeroen en Marleen, die we inmiddels voor de 4e keer tegenkwamen. Een gezellig etentje in een leeg restaurantje, waar niet meer dan 2 flesjes bier in huis waren, maar waar je wel voor 3,50 pp een 3-gangen menuutje kreeg...
Vrijdag was het tijd voor de Machu Picchu tour. Gezellig krap met 11 personen in een busje. Het eerste stuk weg was prima, maar nadat we voorbij het punt waren waar de Sacred Valley tours eindigen, werd de weg slechter, de mist dichter, en de regen harder. Aangevuld met vrachtwagenchauffeurs die niet altijd hun eigen baan houden in de haarspeldbochten een aardig avontuur. We stonden dan ook 2 keer stil ivm een frontale botsing van andere minibusjes met vrachtwagen/bus. Ondanks de vertraging werd er uitgebreid geluncht, waardoor we precies op tijd aankwamen in Hidroelectrica, alwaar een treintje vertrok naar Aguas Calientes. 40 min later waren we er, een regenachtig stadje met hotels, restaurants en souvenirs. Leuk. Tijdens het avondeten ontstond er eindelijk wat interactie met onze tourgenoten, maar daarna zocht iedereen snel z´n bedje op, het was namelijk vroeg dag, zaterdag... Om als eerste in Macchu Picchu te zijn sta je namelijk om vier uur op, om vervolgens anderhalf uur trappen op te lopen. Dat betekent dus dat je eerst snel je ontbijt naar binnen werkt, en vervolgens veel moeite doet om dat binnen te houden. Met wisselend succes (geholpen door de Peruaanse ´haute cuisine´, wat zoiets betekent als; ´op hoogte gekookt´, en totaal geen garantie is.) . Gelukkig was dit het allemaal waard, want het maakt zijn faam waar. Zie foto´s.
We moeten iets opbiechten. Na acht uur terughobbelen met het busje bleek McD op bed echt héél lekker...
Vandaag bezochten we voor de verandering ruïnes, en kochten we souvenirs. Morgen gaan we terug naar Bolivia, waar we gaan hangen, van gevaarlijke wegen mountainbiken en in rap tempo naar Brazilië reizen.