Hee allemaal! Heb de laatste tijd weer genoeg beleefd, dus tijd voor een update:

6 & 7 maart:

Vanuit het bruisende Rotorua ging ik naar de stille oostkust: Gisborne. En rustig was het daar zeker. Mijn bus vertrok pas om 2 uur in de middag en uiteindelijk was ik rond 7 uur in Gisborne. Een vermoeiende dag met alleen maar reizen. Het is niet allemaal feest. Nadat ik ingecheckt had, heb ik snel even een broodje van de Subway gehaald. Handig hoor, die Amerikaanse invloeden. Op elke hoek van de straat (zelfs in de kleinste dorpjes) staat een fastfoodrestaurant. Na nog even gezellig met wat mensen in het hostel gezeten te hebben, ben ik maar naar bed gegaan.

Omdat ik niet goed wist wat ik moest doen in Gisborne, besloot ik om naar de i-Site (Nieuw-Zeelandse VVV) te gaan. Daar vond ik een behulpzame kiwi (de inwoner, niet het fruit of de vogel) die zei dat je hier in de omgeving wel leuk kon fietsen en wandelen. Bovendien gaf hij mij 30 dollar korting op het huren van een fiets. Tja, dan moet je wel...
Uiteindelijk heb ik een lekker fietstocht je gemaakt langs de kust, met mooi uitzicht over de Stille Oceaan. Bovendien waren de stukjes die ik wandelde ook mooi. Maar als dit nou het hoogtepunt van Gisborne is... Je kunt wel begrijpen dat ik zin had om verder te gaan.

8 & 9 maart:

En gelukkig was de volgende stop een betere: Napier. Toen ik de bus uitstapte genoot ik al van de sfeer van het stadje. Maar eerst even een geschiedenis lesje: Napier was in de jaren 30 getroffen door de grootste aardbeving in de moderne geschiedenis van Nieuw-Zeeland en na die aardbeving was er niks meer over van de hele stad. Geen probleem, dan bouw je gewoon een nieuwe stad. Het centrum van Napier hebben ze gebouwd in Art-Deco stijl.
Die gebouwen zijn heel anders (en veel mooier) dan de standaard gebouwen die je in Nieuw-Zeeland tegenkomt. Napier was veel 'frisser'. Bovendien was er een martkje aan de gang toen ik uitstapte en dit alles zorgde ervoor dat ik Napier gelijk al super vond :)

In de middag heb ik eerst eventjes het stadje bezichtigd en heb ik even een kijkje genomen in het national aquarium van Nieuw-Zeeland. Zeker wel even leuk, maar voor een nationaal aquarium was het niet zo groot en ik was dan ook alweer snel buiten. Daarom heb ik de namiddag en avond lekker 'domme' films gekeken (American Pie, Eurotrip, Superbad) met Anna en Lenny, 2 Duitsers die ik in mijn hostel heb ontmoet. Ook lekker. Ik ging niet te laat op bed, want de volgende dag stond de wekker om 5:30. Ik kwam namelijk met het briljante idee om de zonsopkomst te bekijken. Tja, je zit nu toch aan de oostkust en je bent dan wel en van de eersten in de wereld die de zond ziet opkomne

5:30 was toch wel heel vroeg. Maar goed, kleren aan en samen met Anna en Lenny 'beklommen' we Bluff Hill, een heuvel in Napier. Vanaf daar hadden we een prachtig uitzicht over de zee. Maar ik was te ongeduldig en toen het al praktisch licht was en de fotos tegenvielen wilde ik terug naar het hostel gaan. En toen kwam de zon... Wauw, wat was dat mooi zeg! En nu heb ik wel mooie foto's kunnen nemen. Wat een heerlijke manier om de dag te beginnen.
Na een kort slaapje (5:30 is niet de ideale vakantietijd) wilde ik in de middag naar een Cape om een kolonie Jan van Genten te bekijken. Helaas waren de getijden niet gunstig en moest ik wat anders bedenken. Omdat Napier me zo goed beviel, wilde ik nog wat meer van de stad genieten. Stadswandeling it is! Dag 2 hier was zelfs beter: het was net alsof je eventjes in de jaren 30 liep: allerlei oldtimers, een jazzpianist op straat, allerlei mensen in klederdracht en natuurlijk de art-deco huizen. Genieten!
De wandeling was ook wel even lekker (en goedkoper dan een fiets huren).
Conclusie: ondanks dat er verder niet veel te doen is, is Napier wel een hele mooie stad. Blij dat ik hierheen ben gegaan.

10 t/m 13 maart:

Van de grootste oceaan ter wereld naar het grootste meer (en het begin van de langste rivier) van Nieuw-Zeeland: Lake Taupo en de Waikato River. Het plekje waar ik verbleef heet Taupo. Het hostel (een voormalig) was super netjes en -dat zou later blijken- mijn kamergenoten waren ook supergezellig.

Op dag 1 in Taupo wou ik de rivier bekijken. Korte wandeling gemaakt langs de Waikato River en als iemand die rivieren als de Rijn en zo gewend is moet ik zeggen dat ik nog nooit zo'n mooie, heldere rivier gezien heb. De omgeving was zoals ik me Nieuw-Zeeland had voorgesteld. Eindbestemming van de wandeling waren de Huka Falls, een stroomversnelling en kleine waterval die laat zien dat de Waikato ontzettend krachtig is. En weer helder blauw water natuurlijk.

Terug in mijn kamer ontmoette ik de jongen waarmee ik in Wai-O-Tapu wat tijd heb doorgebracht. Beetje jammer dat ik nog steeds niet weet hoe hij heet. Maar het blijft leuk, mensen opnieuw tegenkomen.
Daarnaast deelde ik de kamer met 2 Duitse meiden, Annika und Chiara, waar ik het ook goed mee kon vinden. Maar vanavond was er geen tijd voor gezelligheid. De wekker stond dit keer op 5:00, want de volgende dag werd ik heel vroeg opgehaald om de Tongariro Crossing, volgens velen de mooiste dagwandeling in de wereld, te doen. Jippie!

Na de wandeling kon ik ook wel begrijpen waarom mensen dat vinden. Wat was dat ontzettend mooi zeg. Ik heb nog nooit zoiets gezien. Je begint de wandeling al op 1 km hoogte en je loopt tussen de bergen door. Na een uurtje wandelen begin je te klimmen. Ik moet toegeven, af en toe waren er wat steile stukjes en het klimmen was best zwaar, maar als je dat gehad hebt, bevind je je op een magische plek. Het is ontzettend moeilijk te beschrijven hoe het eruit ziet, maar in wezen loop je over oude vulkaankraters (de bergen om je heen zijn allemaal ACTIEVE vulkanen) en overal zie je kliffen, bergen etc. Het voelt alsof je op Mars wandelt. De vulkanen hebben ervoor gezorgd dat het hele landschap dood is (als je de honderden wandelaars even negeert). Fenomenaal. Ik zou zeggen, bekijk de fotos, die omschrijven het beste wat ik gezien heb.
Vermoeid, maar zeker voldaan kwam ik terug in mijn hostel. WAT een geweldige dag.

Je kan wel begrijpen dat ik de volgende dag geen zin neer had in wandelen. De Crossing duurde namelijk een dikke 7 uur. En ik had Lake Taupo nog niet gezien. Ik ging daarom lekker met de beentjes omhoog relaxen tijdens een zeiltripje over het meer. Onderweg kwam ik aan de praat met een Ierse familie die naast me zat. Supergezellig en omdat ze het zo knap vonden dat ik met mijn 19 jaar al alleen reisde, boden ze me een biertje en chips aan. Altijd goed :)
Het meer zelf is echt enorm: 620 vierkante kilometer. Vanaf de ene kant kon je niet eens naar de overkant kijken. En net als de Waikato River was het water ongelofelijk helder. Eindbestemming van onze trip waren metershoge Maoribeelden, uitgehouwen uit de rotsen aan de kant van het meer. Ondanks dat ze vrij modern waren (uit de jaren 70) waren ze zeker de moeite waard om even te bekijken. En in combinatie met zo'n relaxte boottocht was het een goede manier om de middag door te brengen.

Het plan was om de volgende dag naar Hamilton te gaan, maar daar was geen plek meer in de herberg. Bovendien had ik het erg gezellig met mijn kamergenoten. En omdat ik toch 3 maanden de tijd heb, kon ik best een nachtje extra blijven. Ik had geen plannen, dus heb ik de hele middag geluierd aan het meer met Annika en Chiara. Nu weet ik in elk geval zeker dat ik goed uitgerust ben na de Crossing. 's Avonds ben ik nog met een groepje kamergenoten op stap geweest. Wederom erg leuk.

14 maart:

Beetje erg moe van de nacht ervoor nam ik de bus naar Hamilton. Op naar de wedstrijd van de Chiefs! In Hamilton heb ik de middag doorgebracht in de stad. Niet omdat ik dat leuk vond, maar omdat ik een nieuwe oplader moest hebben. De vorige was ik vergeten en is nu in Duitse handen. Tja, heb ik een goede reden om deze zomer een weekendje naar Duitsland te gaan :)

In het hostel kwam ik erachter dat er meer mensen waren die naar de rugbywedstrijd gingen en ze boden me een lift aan. Altijd goed. In het stadion zat ik naast een Nieuw-Zeelands stel, die ontzettend aardig waren. Na de wedstrijd kreeg ik van hen programmaboekje van de wedstrijd in mijn handen gedrukt. 'Als souvenir'. :)
De wedstrijd was ontzettend gaaf en volgens bijna iedereen was de gemiddelde rugbywedstrijd niet zo spectaculair als deze. Wat ben ik ook een mazzelpik. Als grote bonus kwam ik Bunder Aki, speler van de Chiefs (het thuisteam) tegen en die wilde wel even mijn ticket signeren.
Je kan dus wel stellen dat de rugbywedstrijd ontzettend leuk was.

15 & 16 maart:

Het aantal toeschouwers in het stadion was ongeveer 300 keer zoveel als het aantal inwoners in het plekje waar ik naar toe ging: Waitomo. Waitomo is bekend om zijn mooie grotten, met daarin lichtgevende wormen, de glowworms.
Tijdens de tour zag je ontzettend veel mooie stalactieten en stalagmieten en andere mooie rotsformaties. Bovendien kwam de om de zoveel tijd een groepje blauwe lichtjes tegen in de grotten. Het leken net alsof het gewoon lampjes waren die de mensen daar hadden bevestigd, maar het waren dus echt gewoon wormen!
Onze gids legde uit dat 'glowworms' eigenlijk een mooie naam is voor kannibale wormen met lichtgevende poep :)

Omdat ik nog niet genoeg had van die kleine kannibalen, heb ik ook nog een boottocht over een ondergrondse rivier gedaan in de Waitomo Cave, de bekendste grot met de glowworms.
Disneyland is er niks bij, wat is dat magisch zeg! Duizenden kleine blauwe lichtjes in de grotten! Supergaaf! Helaas is mijn camera te slecht voor foto's van de worms, dus als jullie willen zien wat ik bedoel: google weet het ook wel.

17 t/m 20 maart

Het einde van het Noordereiland komt nu dan toch in zicht. Voordat ik naar Wellington ging, heb ik eerst nog even een stop gemaakt in New Plymouth.
Ik kwam daar maandagavond om half 9 aan. Omdat het St Patrick's day was, wilde ik eigenlijk wel even naar een van de Ierse pubs hier. In het hostel kwam ik aan de praat met 2 Engelsen en een Duitser. Wel even leuk om te vertellen is dat 70 procent van alle backpackers hier Duitser is. Echt belachelijk. Soms hoor je meer Duits dan Engels. Hoe dan ook, met z'n vieren zijn we naar de pub gegaan en gingen we lekker los op Ierse volksmuziek, onder het genot van een Guinness. Erg gezellig.

De andere dagen in New Plymouth ben ik aan de wandel gegaan. De ene dag een kust wandeling en de dag erna rondom de mooie berg Mount Taranaki. Heb ik m'n beweging ook weer gehad. En bovendien genoten van de mooie omgeving.
En die omgeving gaat alleen maar mooier worden. Ik heb namelijk al foto's gezien van het zuidereiland en dat is nog mooier dan hier. Maar eerst nog even naar Wellington. Ik heb er zin in!

Ondertussen ben in ook al helemaal ingeburgerd hier. Ik begin zelfs het accent al over te nemen en heb al mijn favoriete soort brood. Nog even en ik kan hier wel blijven :)
(Grapje, ik wil pinksteren in Zoutkamp vieren)

See ya!