'i'm really sad,you know.' Hâu zei het al na de eerste dag en beloofde mij nooit te vergeten. Hij was mijn gids voor vier dagen en een beetje en heeft me de tour van mijn leven bezorgd. Nu,een busrit van vijf uur later en een wasje in de wasbak,zit ik in mijn hotelkamer in Saigon. Morgen is mijn laatste dag Vietnam. In de vier dagen dat ik met Hâu was heb ik meer van het land gezien dan in de 14 dagen dat ik alleen van noord naar zuid ben gereisd. Ik heb vandaag nog niks van de stad gezien en ben lichtelijk geraakt door het avontuur van afgelopen dagen. Ik weet nog dat ik, niet zo lang geleden, Hâu op straat tegen kwam en erg op mijn hoede was. Ik vertrouwde de zaakjes die zich op straat afspeelde niet en moest uitgebreid nadenken voor ik een beslissing kon nemen. Toen ik na mijn vorige verhaal Hâu opzocht kwam ik hem vertellen dat ik er vanaf zag. Hij keek teleurgesteld en nodigde me uit om binnen te komen. Hij had ook eendagstouren. Vooral vanwege de kosten bleef ik nee zeggen maar was wel geinteresseerd. Toen ik vertelde dat ik een budget per dag heb en daar al mijn dingen van moest doen zei hij dat ik net zijn zusje ben. Hij begreep het en kwam met een plan: hij belde zijn kantoor dat hij vakantie nam zodat hij mij op eigen gelegenheid en wat minder geld mee kon nemen. Ik stemde in.
De volgende ochtend vertrokken we met de hele hotel staff als uitzwaai comitee. Eenmaal achterop de motor heeft het hooguit tien minuten geduurd voordat ik helemaal in mijn element was. Met 'free airco' en de rugzak achterop lieten we de stad achter ons,voor 'real vietnam'. We stopten bij een vissersplek waar ik even rond kon lopen waarna we door tuften naar een zeer groen en verlaten gebied. Terwijl Hâu mij vertelde dat ik me geen zorgen hoefde te maken en nu familie was werd mijn vertrouwen gelijk op de proef gesteld:lekke band. Ik moest afstappen en zag de motor door rijden,op zoek naar een 'garage'. Bij de eerste scootertjes die passeerden voelde ik me vrij kwetsbaar,maar toen ik in de verte Hâu aan zag komen wist ik dat het goed kwam. 'Real Vietnam',zei hij. We reden een hele dag met verschillende stops voor een foto,eten en strekje en kwamen tegen zessen aan bij het eerste hotel. We checkten in en zouden samen gaan eten in de stad. Op het plekje die Hâu kenden kregen we een bbq op tafel en dronken we biertjes. Hâu bestelde een fles wodka en wist zich er wel raad mee. Het was leuk om andere easy riders in dezelfde tent te zien en ze kenden elkaar allemaal. Hâu legde ons (touristen) het bekende 'no money no honey' uit en er werd gegrapt over een Zweed met een Vietnamees meisje. Het was erg gezellig tot de telefoon ging wat het kantoor bleek te zijn. Ze vertrouwden zijn vakantie niet helemaal,aangezien we waren gespot. Hâu zei dat het wel goed kwam en ik me geen zorgen moest maken,maar deed dit wel. Hij besloot anderen de indruk te geven dat ik zijn girlfriend was (wat niemand geloofde toen hij het zei). Na een mooie tour en gezellige avond sloot ik de dag wat verward af vanwege het belletje en het hele girlfriend gedoe (zeggen okee maar moves maken niet okee).
Toen we de volgende ochtend,na vele excusen van Hâu, vertrokken was alles weer goed. We reden door de bergen,door dorpen,stopten op schitterende plekken,reden door het National Park en aten erg lekker vietnamese gerechten (en met hem erbij ook voor real vietnam prijzen). Onze tweede bestemming was een dorp waar we verbleven in een homestay. Oftewel,er midden in! Nooit gedacht dat ik dit zo het einde zou vinden,maar het was meer dan dat. De hele dag was ik al uitgebreid begroet,aangestaard,bewezen en bewonderd omdat we door 'real vietnam' tourden. Hier hebben mensen misschien een keer en sommige nog nooit een buitenlander gezien. Soms wel spannend als ik even een stukje moest lopen en Hâu verderop ging wachten. Maar behalve dat ook erg leuk! Weet nu hoe het voelt om een ster te zijn of iig iets heel aparts of bijzonder. Mensen keken zo ver om als hun hoofd kon draaien en elk kind langs de weg wilde met me lachen en zwaaien. In het dorp waar we verbleven was nog een andere tourist,waarvan ik wel benieuwd ben hoe die er verzeild was geraakt. Hâu en ik deelden een huis op palen en moesten naar het begin van de straat lopen voor warm water. Super lekker gegeten,vreselijke beesten zien lopen en leuk gekletst. Op de terug weg troffen we het: er was een bruiloft voor de deur (midden op straat) en wij konden aanschuiven. Ik werd aan een tafeltje gezet en kreeg direct allerlei zaden in mijn hand en een glas alcohol die ik in een keer leeg moest drinken. Ik werd door een vriendin van Hâu bij mijn arm gepakt en verplaatst. Aan dit tafeltje gingen de shotjes wodka-achtig rond en kreeg ik voedsel in mijn mond wat niet te doen was. Weigeren was geen optie want de stokjes bleven voor mijn mond tot ik open deed (heb het een paar keer mogen meemaken). Weer werd ik bij mijn arm gepakt (ondanks tegenstribbelen) en stond ik voor het podiun om te dansen. Het hele dorp zat en ik stond daar ongemakkelijk te zijn. Er kwam een man,pakte me beet en vroeg me ten dans. Ik deed mijn uiterste best om de pasjes te volgen en de blikken te negeren. Weer kwam ik aan een ander tafeltje en weer werd en volop geproost. Iedereen wilde met me proosten,maar een slokje was onacceptabel. Er werd zelf ter plekke een drankje gestookt en iets anders was er ook niet. Op een gegeven moment werd ik in het vietnamees op het podiun geroepen (ik werd toegejuicht en mee getrokken en hoorde 'holland' op zn vietnamees) en stond nu òp het podium. Ik moest een liedje zingen maar liet dat over aan Hâu en werd weer door iemand ter dans genomen. Na de dans nam hij me mee naar zijn tafeltje. Toen Hâu me een sigaret gaf en ik die aan stak begon er een man een discussie met mij in gebaren en vietnamees. Ik probeerde dit te negeren en toen ik door had wat hij bedoelde (vrouwen roken niet) voelde ik me erg ongemakkelijk. Hâu probeerde uit te leggen dat ik uit een andere cultuur kom en me geen zorgen hoefde te maken. Toen ik weer door iemand werd verplaatst kwam Hâu me halen. We moesten bij de buren gaan zitten (politie) omdat die ene man naar Hâu had uitgehaald (wat ik niet had gezien). De politieman hield een oogje op onze veiligheid. Toen we van een afstandje toe keken zagen we hoe de politie de man een klap verkocht en mee nam. Later hoorden we dat hij in de cel moest zitten. Volgens Hâu heb je net als overal 90% goede mensen en een paar slechte,maar dat dit door mij/roken veroorzaakt werd vond ik wel heftig.

De volgende ochtend ging mijn wens in vervulling. Nadat iemand vier uur had gelopen om een olifant uit de bergen te halen mocht ik een ritje maken. We liepen door het dorp,langs de rijstvelden en door een rivier. Erg bijzonder! Na deze rit vervolgden wij onze tour op de motor waar ik onderweg weer uitgebreid gezwaaid heb (net de koningin). Onze bestemming was Dalat wat een hele leuke plaats is. Het is de honeymoon plek van Vietnam omdat het zo romantisch is (zeggen zij) vanwege de vele franse invloeden. Over al die jaren oorlog met frankrijk heb ik niet veel gehoord,maar ik zie het wel terug in bijvoorbeeld eten en in deze plaats de architectuur. Een alternatief voor noodles of rijst is stokbrood met de lachende koe. De oorlog met Amerika is veel meer merkbaar,aangezien er extreem veel moois is verwoest in die tijd. Ik heb veel kapotte monumenten gezien,gesloopte natuur en beelden om de overwinning te vieren en de slachtoffers te herdenken. Het is onvoorstelbaar dat veel dingen,zoals wegen en steden,er twintig jaar geleden nog niet waren. Hâu vertelde dat de eerste touristen in '99 kwamen en in 2000 veel. Het is daardoor wel logisch dat er een grote achterstand in ontwikkeling is,sommige mensen geen touristen kennen en de mensen achter je geld aan zitten. Veel mensen leven hier van tourisme. Over het algemeen zijn de vietnamesen erg arm en wordt er hard gewerkt. Je ziet geen mensen op straat leven,want iedereen doet wel iets. Als je een hele dag onderweg bent zie je veel mensen met blikjes drinken of fruit langs de weg zitten. Veel mensen hebben een honda werkplaatsje waar even gauw gesleuteld kan worden als je met pech staat. Over het algemeen werken de vrouwen en doen ze ook zware arbeid. Overal zie je vrouwen bezig en vrij zelden mannen. Meestal liggen zij in een hangmat of zitten ergens anders te relaxen. Waarom dat zo is weet ik niet,maar ik weet wel dat de vrouwen op de tweede plaats komen. De man is de baas. Vroeger werd er 100% geslagen. Nu is dat 50% volgens Hâu waarna je na een waarschuwing de gevangenis in moet. In sommige gebieden moet de vrouw alles betalen voor de man en in andere is het andersom. Om deze reden is Hâu de liefde van zijn leven mis gelopen,aangezien haar familie hem te arm vond dus niet goed genoeg. Hâu is in de oorlog zijn vader verloren en zijn moeder aan diabetes toen hij 14 was. Zij waren erg arm en sliepen op straat en hadden geen bezittingen. Hij poetste schoenen op het strand en verkocht pakjes kauwgom. Op zijn arm heeft hij een tatoeage wat staat voor zijn familie en op zijn been staat zijn naam,zodat de familie elkaar teug kon vinden als ze moesten vluchten en elkaar kwijt raakten. Hij heeft jaren als fiets taxi gewerkt en toen hij een keer iemand drie weken rond heeft gefietst door vietnam heeft diegene voor hem een motor gekocht. Ondanks dat hij geen luxe kent en nog steeds amper iets te besteden heeft geeft hij weinig om geld. Hij geniet er enorm van om mensen het echte vietnam te laten zien en heeft hier veel vrienden aan over gehouden die iets voor hem betekenen,waar ik blij om ben.

Na Dalat zijn we naar Mui Ne gereden waar ik onderweg weer heel veel mooie natuur heb gezien. Wij zijn weer gestopt in dorpjes, bij een tempel waar kinderen wonen en bij zandduinen met een super mooi uitzicht. Boven op de berg sprak ik twee meisjes die vrij goed Engels spraken maar niet naar school bleken te gaan. Zij vullen hun dagje met een stukje plastic verhuren,zodat touristen van de duin naar beneden kunnen glijden. Ik heb het niet gedaan maar heb er nog wel een tijdje aan moeten denken. Het is erg naar om te zien hoe sommige mensen helemaal niks hebben en zo blij zouden kunnen zijn met iets kleins wat bijna niemand ze wil geven. Het nare is ook dat je vanaf het eerste moment hier aanleert niemand te vertrouwen,op je spullen te letten en altijd nee zeggen op straat. Je wordt ook zo vaak aangesproken dat je ziet dat mensen zelden de tijd nemen om het te horen of even stil te staan.

In Mui Ne was mijn laatste avond met Hau en we hebben gezellig samen,met de eigenaar, gezeten.spelletjes gedaan,drankjes gedronken en vietnamese liedjes gezongen. De spelletjes zijn trucjes voor mij als souvenier,zodat als ik weer in NL ben het aan mijn vrienden kan laten zien. Toen het wederom laat was wist ik al wel weer hoe laat het was en moest Hau opnieuw uitleggen dat ik niet zijn vriendin wil zijn. Overdag was het helemaal koek en ei en elke avond was het weer gedoe,dat was wel een beetje jammer. Volgens hem had ik iets bijzonders en bovenal een goed hart wat het meest belangrijk is in het leven. Ik ben het wat dat betreft met hem eens maar toch een beetje anders ;) Het is wel leuk dat hij in tegenstelling tot veel anderen best veel weet over andere culturen,vanwege al die jaren touristen. Het meest erge van de hele reis is dat Hau de laatste dag door zijn kantoor werd gebeld met de melding dat hij niet terug hoeft te komen. Ze belden elke dag om te vragen waar hij zat en na wat check werk scheen hij overduidelijk met een tourist gezien te zijn. Hij zegt dat het hem niet uit maakt,omdat ze alleen maar geld willen. Over een aantal jaar heeft hij zijn eigen bedrijf en op een dag zal hij veel geld hebben (hebben al veel mensen gezegd die zijn hand hebben gelezen). Ik vind het echter vrij verdrietig en hoop op een goede afloop. Zoiets als dit heeft hij nog nooit gedaan/meegemaakt (iemand voor te weinig rondrijden) maar voor mij maakte hij een uitzondering en is hij gelijk zijn werk kwijt..

Ik zit inmiddels al een aantal uren bij de receptie van mijn hotel te typen (na drie keer drukken op een toets van het toetsenbord komt de letter in beeld) en ben zo wel toe aan een filmpje op mijn kamer. Ik ben net even de straat op geweest om wat te eten en het is weer gillend gek worden zo druk. Nu ik dit zie ben ik des te meer blij dat ik ook wat anders heb gezien. Morgen vertrek ik per vliegtuig naar Hanoi waar ik overstap voor mijn vlucht naar Bangkok. Met Hau heb ik vandaag al even gebeld (of ik wel veilig ben aangekomen) en hij is really sad,omdat de dag kwam dat ik weg ging en dat is vadaag. En ik was dat ook wel een beetje. Ik heb zo'n goede tijd gehad dat ik me afvraag of het nog wel beter kan worden.