'chong chong wong wong' was het teken dat de naar binnen geholde mannetjes op zoek waren naar mij. We hadden schijnbaar geen tijd te verliezen en dat was prima, want ik zat er al helemaal klaar voor. Ik stak mijn hand op en schoof in het busje. Ik was de eerste, maar moest mijn royale zitplaats (benen omhoog,naar rechts,door het gangpad,over elkaar) al gauw af staan aan extra uitklapbare zitplaatsen in het looppad.

De rit van 150 kilometer duurde niet langer dan vier uur, maar we hadden geluk: halverwege ergens in de middle of nowhere stond ineens een reusachtig souvenierscomplex waar we even naar de wc konden. Bij de ingang werd je afgezet en een half uur later moest je er aan de andere kant weer staan. Dat was echt een goede grap! Vooral omdat er bussen zoals die van ons af en aan reden.

Bij de haven aangekomen gingen we vrij snel de boot op en bleek het een boot per busje, of een busje per boot. Dat viel ons alles mee. We zaten met een gezin uit Denemarken, een stel uit Brazilie en Zwitserland (ze weten nog niet hoe ze dat aan gaan pakken) en een jongen uit L.A. die net als ik alleen gekomen was. Omdat het eten en vervoer inclusief was, werd vrij snel de tafel gedekt voor een vietnamese lunch. Voor mij de eerste keer,aangezien ik niet zo dapper ben op dat gebied. Er kon nog even gechilled worden nadien voordat we de baai echt bereikt hadden en een grot gingen bezoeken. Dit was de grootste van het gebied. Erg mooi, maar erg weinig van het verhaal begrepen. Ik zag de rest van de groep knikken, maar hoorde achteraf dat ze ook geen idee hadden wat de gids vertelde (hij doet wel erg zn best). Terug op de boot ging het gas erop, want er ging gekayakt worden vanaf een eilandje iets verderop. Dat was erg leuk om te doen! Zo'n enorm zee gebied met allemaal rotsen en boten en daar dan door heen peddelen vond ik bijzonder. Terug op de boot vaarden we weer iets verder waar een strand was en we gingen zwemmen. Na het diner hadden we de optie om te relaxen, een film te kijken of karaoke. Dat laatste is natuurlijk een hit in Azie, maar wat minder onder ons. En stiekem vind ik dat wel leuk maar dan in een heel andere setting! In ieder geval, na het horen van de hits van andere boten was er toch iemand bij ons aan boord enthousiast geworden. We besloten eerst met zn vieren vodka te delen en dan een poging te wagen, maar tegen de tijd dat we er klaar voor waren was het al te laat volgens de crew (die we volledig beschonken voor op het dek aantroffen). Schijnbaar waren we een populaire boot of de bemanning had zich goed schuil gehouden, want in plaats van de vier leden die we kenden zaten er zo'n 15. Ik en het andere meisje werden uitgenodigd om er bij te komen zitten. Zij nam haar bier mee naar boven, waar de rest zat en ik speelde een potje 100% mee. Ik las pas later dat het een populair spel is, maar het komt er op neer dat je in een keer je blik bier leeg moet drinken (oftewel adje). Vijftig procent was de eerste keer ook goed en heel wat handjes pinda's later moest ik toch echt mee doen met de die hards. Toen een van de vietnamesen over trouwen begon en ik gauw de rest van de groep weer opzocht bleef hij me achtervolgen tot ik m'n cabine in dook. Gelukkig hield mijn groepje het goed in de gaten.
Hoewel de nacht op de boot het meest spectaculair moest zijn was dat het voor mij allesbehalve. Zodra ik mijn bed betrad was ik zieker dan ooit tevoren en heb de nacht op de badkamervloer doorgebracht. De volgende morgen vertrok de boot richting Cat Ba eiland waar we bij aankomst met zo'n zelfde mini bus en veel te veel mensen naar het National Park vertrokken. Het was niet helemaal duidelijk wat ons te wachten stond, maar eenmaal bezig bleek er een hike op het programma te staan. Het is niet te beschrijven hoe warm en steil het was, maar na een klim van bijna twee uur hebben de top bereikt wat gedeeltelijk de moeite waard was. Bij de uitgang aangekomen, en nadat we een winkeltje aan water leeg gekocht hadden, werden we naar een hotel op het eiland gebracht. Er stond direct weer een tripje gepland (monkey island) die ik maar even heb overgeslagen. In de tussentijd heb ik overigens veel mensen zien gaan en komen, aangezien ik langer bleef dan 'mijn groep'. Toen ik met het avond eten bij een gezellig stel kwam te zitten ben ik bij hen aangesloten om het dorpje te verkennen onder het genot van een hanoi bier. Het bleek een vreemd eiland, volgebouwd met hotels die bijna allemaal leeg stonden. Amper iemand op straat en zo hier en daar een tourist.
Na het hotel zou ik nog een nachtje gaan camperen wat niet door ging. Ik bleek de enige te zijn die dit geboekt had en de gids leek het onverstandig om te gaan. Ten eerste was het niet comfortabel genoeg voor mij en ten tweede was het vreselijk saai zei hij. Ik wilde wel even een kijkje gaan nemen voor ik besloot, maar het was niet ter discussie. Zo bleef ik alleen achter in het hotel terwijl de groep weer vertrok. De volgende morgen ben ik op zoek gegaan naar een strandje en vond werkelijk het mooiste plekje dat ik ooit had gezien. Het was zo rustig en warm en helemaal alleen voor mij. Ik heb wat gezwommen en bij terug keer was er alweer een nieuwe groep in het hotel gearriveerd. Zij kwamen net terug van de hike en stonden op het punt om naar Monkey Island te gaan,dus kon ik mooi alsnog bij hen aansluiten. Ik had in de Lonely Planet gelezen dat er veel toeristen heen gaan maar zij het absoluut afraden. Er worden veel mensen gebeten en de apen nemen je spullen zonder pardon mee de bergen in. Ik was toch wel nieuwsgierig en de grap was, dat dat precies is wat er gebeurde. Ik had slim mijn spullen in de buurt van een groepje mensen gelegd en toen ik in het water was zag ik hoe apen aan hun spullen trokken. Er kwamen veel mensen om heen staan en gooiden met zand en zwiepten met stokken. Toen ik mijn hachje kwam redden kwamen ze ook eng dicht in de buurt en ben ik met een groepje ergens veilig gaan wachten tot het bootje ons weer kwam halen. De dag erna begonnen we aan onze terug weg wat een hele dag heeft geduurd. Weer met een busje, de boot, een ander busje, de stop in het complex en verder. Iedereen werd weer in de buurt van zijn hostel afgezet en ik weer in de mijne. Ik heb hier een nachtje doorgebracht en spendeer vandaag, een dag later, nog een dagje in Hanoi tot mijn trein vertrekt naar Hue om 19.00 uur. Nog een uurtje voordat ik een taxi aan ga houden. Deze dag ben ik zeer goed doorgekomen. Nu ik de stad een beetje meer ken kan ik er wat beter mee om gaan. Niet dat ik niet meer word opgelicht, maar ik kan me er beter door heen bewegen. Ik ken de weg in mijn buurt en heb een perfecte plek gevonden om een paar keer per dag koffie te drinken. Je betaald hier wel wat meer, maar er staat dan ook een security op het terras om iedere verkoper die te lang blijft staan weg te sturen. Vanmiddag heb ik het Thang Long Puppet Theatre bezocht wat een ware attractie is. Het schijnt beroemd te zijn en heeft dit jaar een prijs gewonnen. Er zijn een paar shows per dag en ze zitten allemaal constant vol geboekt. Het was wel een leuke beleving. Er werd steeds in het vietnamees iets over de geschiedenis, cultuur en gewoonten verteld (met de engelse vertaling op een tv erboven) wat vervolgens werd uitgebeeld met poppen in het water. Zo heb ik geleerd dat de pan-pipe een heel belangrijk voorwerp is voor mannen om hun interesse te tonen voor hun sweethearts. Voor vrouwen is dit de paraplu, die niet alleen dient als bescherming tegen de zon en regen. Er wordt ook mee gedanst en geflirt. Behalve de paraplu hebben zij ook een waaier, waarvan grote belangrijk is om te laten blijken waar je op uit bent. In die waaier schrijven ze gedichten om zich te uiten naar hun sweethearts.
Het ziek zijn heb ik weer redelijk onder controle. Ik heb zo mijn ups en downs die voornamelijk opspelen als ik de geur of het idee van de keuken opvang. Verder zit ik volledig onder de bulten, vlekken en beten en ben ik extreem verbrand. Ik hoef in ieder geval niet bang te zijn dat ik afkoel onder de airco want ik gloei een uur in de wind. (het kan de pret zeker niet drukken!). Ik maak nog even een mapje foto's aan en ga dan aan m'n volgende uitje beginnen. So long!

Ps. Het is echt een giller hoe vaak ik hier de backstreet boys en elton john hoor.