Ik was zondag 19 Oktober pas in de namiddag vertrokken, dus het ging erom spannen of ik Arches National Park die avond nog zou bereiken. De uitzichten tussen de Rocky Mountains in Colorado waren geweldig, zeker tegen zonsondergang. Het was natuurlijk veel op en af rijden en bij het dalen zag ik af en toe iets langs de weg wat ik in Europa nog nooit gezien had, 'Truck ramps', grote zandbakken voor op hol geslagen vrachtwagens. Ik kwam pas 's avonds in het donker aan. De rit had een zeven tal uur geduurd en ik had het nog maar net kunnen volhouden. Omdat 's avonds de ingangen niet bewaakt worden, kon ik gratis Arches binnenrijden. Ik stopte bij het eerste 'viewpoint' om die nacht in de achterbak van de Dodge door te bregen. Een stuk oncomfortabeler dan ik had verwacht, want de onafneembare hoedeplank zat in de weg waardoor mijn middel er enkel met speciale bewegingen door kon. Speoleologie… niks voor mij.

Maandag ochtend 6 uur. Hij zag dat het licht was... en draaide zich nog eens om. Slechte beslissing, want de tweede keer dat ik mijn ogen open deed, een uurtje later, zag ik een rangerauto naast me stoppen. Het soort ranger dat boetes uitdeelt, niet die wat boekjes uitdelen en gids spelen. Hij tikte op het raam en ik kroop moeizaam naar de voorzetels om mijn kleren bijeen te zoeken. Hij zei dat ik hier niet mocht 'kamperen' en vroeg mijn paspoort. Ik legde uit dat ik 's avonds binnengereden was en heel moe was. Hij liet me gaan met een waarschuwing, maar had ondertussen wel mijn paspoort in 'het systeem' ingevoerd. Jip, nu sta ik op de lijst van 'most wanted'…. Nee, geen idee, maar ik vermoed dat ik de volgende keer vroeger moet… uhm, niet meer zó moet overnachten.

Ik reed als eerste naar de camping om mijn legale plaats voor de komende nacht te verzekeren. Weer was het geluk mij gunstig gezind want ik mocht de laatst beschikbare plek innemen. Daarna begon ik aan mijn eerste wandeling wat me langs 'Broken Arch' en 'Sanddune Arch' bracht. Waarom de eerste Broken Arch heet is mij nog niet duidelijk, want hij is… heel. Sanddune Arch ligt in een smalle gang tussen twee grote zandstenen duinen. In de namiddag was er nog tijd voor een wandeling naar 'Delicate Arch'. Het was een lange en zware wandeling, bergopwaarts en in de volle zon, maar het uitzicht bij de boog was geweldig!

Aan de foto is ook te zien dat deze naamgeving een stuk logischer is. Het is trouwens de meest bekende boog van het park en zelfs het symbol van de staat Utah. Een grappig detail om op te merken was een klein groen plantje dat op de top van de boog in die droge omgeving groeide.

's Avonds was er een 'ranger talk' - het andere soort ranger - over de gelijkenissen tussen Utah en Mars. Hierna vergezelde ik mezelf bij een kampvuur en schreef in mijn dagboek, waar ik waarschijnlijk voor de zoveelste keer een paar dagen mee achter lag. Te lui om mijn tent op te zetten sliep ik die nacht weer in de auto, met alle blauwe plekken in de ochtend van dien.

De volgende dag, dinsdag, stond ik vroeg op om zonsopgang bij de 'Window Arches' te zien. Ik was niet de enige en kon door de andere 'professionele' fotografen niet gaan staan waar ik wilde staan zonder te fotobommen (50 plussers, zie google). De zon kwam echter helaas op achter de wolken, een kleine teleurstelling voor mij, het einde van de wereld voor die fotografen.

Na een wandeling rond die bogen en wat leuke 'shots' stapte ik in de auto en reed het park uit. Het volgende park op mijn lijstje was 'Bryce Canyon', maar ik was eigenlijk ook nieuwsgierig naar 'Canyonlands', op 5 kilometer van Arches. In plaats van wat kilometers richting Bryce te maken besloot ik dus de middag in Canyonlands door te brengen. Maar niet alvorens nog een laatste keer Moab , dat ook heel dicht bij Arches ligt, in te gaan. Ik moest namelijk toch nog tanken en voorraad inslaan, maar belangrijker, zo kon ik voor een laatste keer van een banana-health milkshake genieten. Ook stopte ik vóór het buitenrijden van Moab bij een 'rockshop'. Deze winkel, waar ze stenen en fossielen verkopen, was me namelijk al meermaals aangeraden…. En terecht, als je ooit de kans hebt om eender welke rockshop binnen te gaan, doen! Als Jurassic Park liefhebber die ik ben, zocht ik natuurlijk naar zo'n Velociraptor klauw, maar daar waren enkel replica's van te vinden. Wel replica's van echte klauwen, die overigens heel zeldzaam zijn en zo'n 10,000 euro kosten, volgens de winkeleigenaar. Toch verliet ik de winkel met een souvenier, een Mosasaurus tand. Niet functioneel, maar toch cool, zo'n miljoenenjaren oud ding te hebben. Ook kocht ik wat ijzerdraad met de bedoeling hier later een ketting van te maken.

Zoals gezegd stond vervolgens Canyonlands op de planning. Bij het welkomscentrum kocht ik voor 80 dollar een 'America The Beautiful Annual Park Pass' om alle volgende parken gratis binnen te komen. Deze betaalt zich na vier parken al terug. Canyonlands bestaat uit drie gebieden, 'Island in the Sky', waar ik ben geweest, 'The Needles' en 'The Maze'. Als eerste reed ik naar 'Mesa Arch' waar een groep omaatjes erg blij waren zo'n jonge knaap te zien. Jochem Myjers immitatie is er niks bij. Helaas had ik niet genoeg aangedrongen om hun mee op de foto te krijgen.

De volgende stop was voor een wandeling naar 'Upheavel Dome', waar ik even dacht dat ik naar beneden zou waaien… oeps.

Voordat ik het park uitreed stopte ik nog bij enkele viewpoints. 'Grand View Point Overlook' was echt ongelofelijk, groot en indrukwekkend.

Ook de uitzichten bij het binnen- en buitenrijden van het park waren trouwens super. En in mijn ogen was Canyonlands zelfs indrukwekkender dan de 'Grand Canyon', maar daar heb ik misschien door de verkeerde viewpoints en dikke smog niet de best mogelijke indruk gekregen.

Voordat ik richting Bryce vertrok reed ik ook nog even 'Dead Horse State Park' in om nog van het laatste daglicht te profiteren. Het was echter niet zo indrukwekkend als Canyonlands, maar de benaming van die plaats is wel interessant en vertel ik graag aan de geïnteresseerden.

Op weg naar Bryce dus. Halverwege de 400 kilometer werd ik echter te moe en stopte ik bij een 'Reststop'. Bij zulke rustplaatsen langs de autoweg stoppen altijd wel een paar mensen om voor de nacht de rit te onderbreken en dat was die nacht niet anders. De volgende ochtend vervolledigde ik mijn rit en arriveerde ik rond de middag in Bryce. Na het opzetten van de tent op de camping reed ik terug naar 'Rudy's Inn'. Dit is in eerste instantie een hotel, maar heeft ook een souvenier- en voorraadwinkel ernaast. De inkomhal van het hotel is echt super cool en heeft een grote openhaard. In de winkel was ik meteen verkocht aan de cowboyjas en -hoed. De rest van de dag rustte ik wat op mijn kampeerplaats.

Donderdag deed ik het ook rustig aan en reed ik tot alle viewpoint waarvan zeker 'Natural Bridge', 'Bryce Point' en 'Wall of Windows' de moeite waard zijn.

In de avond nodigde ik mijn buur uit voor het kampvuur. Carlos kwam oorspronkelijk uit Mexico, maar woont nu in de VS. Het was een erg gezellige en interessante avond met gesprekken over van alles en nog wat zoals vrouwen, vrouwen en ik denk ook vrouwen.

Op vrijdag had ik de 'Queens Garden Trail' met de 'Navajo Loop' uitbreiding gepland. Ik stond weer eens vroeg op om zonsopgang vanaf 'Sunrise Point' te zien, ik denk dat de foto voor zich spreekt.

Na de wandeling reed ik naar de lokale wasserette om mijn was te doen, waar ik twee lieftallige dames zag lopen. Na enkele zinnen ondervond ik dat ze Belgisch waren en dat ze precies dezelfde route als mij uitgestippeld hadden… toevallig! Maar zonder mogelijkheid tot enige opvolging vertrokken zij voor een lange wandeling en liep ik verder richting de wasserette… of toch niet. Ze kwamen terug en boden aan om met hun mee naar Zion te gaan zodat ik ook die nachten daar van hun geboekte accommodaties kon genieten. Mijn zielig verhaal over het slapen in de ongemakkelijke kofferbak en de koude tent had hun blijkbaar niet ongeroerd gelaten. 'Das in de chacoche', zeggen ze in België. We spraken af ons in de namiddag te treffen om richting 'Zion National Park' te rijden. Hoewel ik volgens mijn oorspronkelijke planning nog een dag in Bryce zou blijven om te rusten, moet je soms flexiebel zijn, niet?

Na de was en de plas reed ik naar Rudy's Inn om die jas en hoed te kopen en wachtte ik op Annelies en Aurelie. We kwamen die namiddag nog aan op de geboekte camping dicht bij Zion en het was helemaal niet moeilijk om mij als gast gratis binnen te smokkelen. Al weer had het geluk mij toegelachen, want dit was het huisje…

…en ik had een volledige heerlijke tweepersoonsmatras voor mij alleen. Er was zelfs een zwembad met een warm bubbelbad en een glijbaan waar we natuurlijk optimaal van gebruik maakte. In het bubbelbad zat een vrouw met haar kinderen, wiens ouders Nederlanders waren. Zelf sprak ze ook nog een aardig woordje Nederlands en haar jongste zoontje van vier sprak zelfs vloeiend alle talen waar we hem maar op testten.

Terug bij het hutje maakte ik een kampvuur en trakteerde ik mijn gastvrouwen op het vreugdevolle geschenk van s'mores. Ik denk dat de trouwe lezers zich nu echt vol ongeduld afvragen hoe lekker s'mores eigenlijk zijn.

Na een heerlijke nachtrust reden we Zion in. Bij dit park moest je de auto aan de ingnag parkeren en kon je de bus verder nemen. De eerste en enige wandeling die we die dag deden was 'Angels Landing'. Dit was me ook al door meerdere mensen aangeraden, maar op het begin van de wandeling hadden we nog geen idee wat ons te wachten stond. In de verte zagen we een lang, steil, zig-zaggend pad de rotswand opgaan met hele kleine mensjes. Hoe onheilspellend dit er ook uitzag, we hadden nog altijd geen idee, maar ik had wel het vermoeden dat het zichtbaar einde van dat pad niet het einde van de route was. Mijn vermoeden werd 'bovenaan' bevestigd bij het zien van zo'n tweede zig-zaggend pad dat ons nog hoger zou brengen. Weer, we hadden geen idee. En weer had ik het vermoeden dat we er nog niet waren omdat ik een voorganger, de Mexicaan Carlo, van kettingen had horen spreken. Kettingen waaraan je je aan moest optrekken om tot boven te komen. En inderdaad, bovenaan dat tweede zig-zaggend pad was het kettingpad zichtbaar. Na even op adem te komen en onze angst te overwinnen kropen we met behulp van deze ketting langs een schuine rotswand op. Eindelijk bereikte we het einde van de ketting en stonden we op een plateutje met een prachtig uitzicht over de vallei… Angels Landing, het einde van de route…. Of toch niet…? Niet veel later, nadat ik aan het einde van de ketting had bereikt, zag ik dit voor me:

Waarschijnlijk hadden de dames dit ook gezien, maar hadden ze niet in de gaten dat op die smalle riggel heel heel kleine mensjes liepen, helemaal tot bovenaan die rots. Ik liet hun even in de waan dat het erop zat en wees daarna subtiel in de richting van die menjes, het vervolg van de route. Dit tweede, veel langer en steiler kettingenpad, was Aurelie te veel en Annelies en ik begonnen er dus alleen aan. Gelukkig voor haar, heeft Annelies, in tegenstelling tot mij, geen last van hoogtevrees en werkte enkel de trage mensen voor haar op haar zenuwen. Een half uur en twee nat gepiste broeken later bereikte ik eindelijk de top. Het uitzicht was fenomenaal en deed zeker niet onder aan zijn naam.

Die nacht sliepen we een motel kort bij de ingang van het park. De kamer had echter twee keer zo weinig slaapplaatsen en was twee keer zo duur. Ook had het lang niet de faciliteiten en gezelligheid van de vorige locatie. Het lag dan wel vlak aan de ingang van Zion, maar ik raad die camping veel liever aan. Om toch iets van de avond te maken, trakteerde ik op een barbecue.

Er was hier echter maar één bed… dus het was erg krap met drie…. En ik sliep dus op mijn matje op de grond… Wat? Dachten jullie dat ik tussen hun in mocht liggen…? Ik ook…

De volgende dag, zondag 26 Oktober, wandelde we nog twee routes. Eén door een smalle kloof, tot aan de bekende 'Narrows', waar het pad stopt en je verder stroomopwaarts door het water kunt lopen. Dit deden wij echter niet omdat we de huur van toch wel noodzakelijk geschikt schoeisel te duur vonden. De tweede route liep langs de 'Lower Emerald Pools' waar kleine watervalletjes in een poel uitliepen en het geheel een lichte groene schijn had.

In de namiddag splitsten echter helaas onze wegen. Annelies en Aurelie gingen richting Las Vegas en ik ging naar de Grand Canyon, waar zij al geweest waren. Natuurlijk konden ze niet afscheid nemen zonder deze laatste foto.

Ik was weer alleen en 'on the road again'. Ik bereikte diezelfde avond nog de 'North Rim Campgrounds', de enige camping die nog open was aan de noordelijke kant van de Grand Canyon. Voordat ik mijn tent in kroop bereidde ik deze heerlijke maaltijd op het kampvuur. Een sappige mengeling van aardappelen, biefstuk, ui en paprika met een heerlijk barbecue-honing sausje.

De volgende ochtend reed ik richting de Canyon en parkeerde ik de auto op de parkeerplaats van de gesloten North Rim Lodge. De herberg was erg groot en zag er authentiek en gezellig uit. Misschien de moeite om een nacht in te boeken, maar dit moet je volgens mij wel een jaar op voorhand doen. Ik liep voor een uitzicht naar 'Bright Angels Point' wat me eigenlijk iets tegen viel. Misschien door de grote hoeveelheid smog, of misschien door de verzadiging van indrukken na al die vorige uitzichten. Op deze uitkijkplaats stond echter een man waar ik in gesprek mee geraakte.

In eerste instantie wilde ik deze blogpost de volledige periode van mijn huurauto laten beschrijven, net zoals het overeenkomstige fotoalbum doet. Maar aangezien de ontmoeting van deze mysterieuze man het begin van een heel nieuw hoofdstuk bleek te zijn dat zelfs tot het vertrek naar Zuid-Amerika zou duren, eindig ik deze blogpost hier. Deze man, heet trouwens David.