Dinsdag avond, 30 september, kwam ik aan bij Skyler, waar ik één nacht zou couchsurfen. Ik kwam naar Rapid City omdat dit een grotere stad in de Blackhills is. In de Blackhills is onder andere Mount Rushmore te vinden. Naast de Blackhills wilde ik liefst ook Badlands en Yellowstone zien, maar omdat ik met een Belgische vriend in Denver al de datum van 9 oktober had vastgelegd, had ik slechts één week om zó noordelijk te blijven. Ik moest een keuze maken, want in die korte periode kon ik ze nooit alle drie zien, maar om íets te zien moest ik een auto huren. Ik kon dus óf rechtstreeks naar Yellowstone rijden, zonder de Blackhills en Badlands, óf Yellowstone overslaan. Alhoewel Yellowstone voor mij één van de hoofdredenen was om naar de VS te komen, besliste ik dat ik de ochtend erna een auto zou huren en enkel door Blackhills en Badlands zou trekken. Maar… Toen ik bij Skyler aankwam zei hij dat er die avond nog een tweede couchsurfer kwam die met een auto van Philadelphia naar Seattle aan het reizen was. Toen de tweede couchsurfer, Jeremy, aankwam, vertelde ik hem over mijn plannen. Aangezien hij niet heel lang in de Blackhills wilde blijven en sowieso langs Yellowstone zou rijden op zijn weg naar Seattle, kon ik hem overtuigen om samen met mij één dag de Blackhills in te gaan en daarna enkele dagen in Yellowstone te blijven. Het huren van een auto was ineens overbodig geworden en waarschijnlijk ging ik toch nog de meeste plaatsen kunnen zien die ik wilde zien.

Woensdag ochtend reden we de Blackhills in. Na consultatie in het bezoekerscentrum hadden we de route vastgelegd. Eerst passeerden we Mount Rushmore, maar dat was eigenlijk niet zo indrukwekkend als ik had verwacht. Het leek veel kleiner dan ik me had voorgesteld en we namen dan ook genoegen met een foto vanaf de weg. Rond de middag begon het wat te regenen, maar dit hield ons niet tegen om een kleine wandeling te doen. Na twee uurtjes wandelen, reden we verder naar Crazy Horse Memprial, een monument ter ere van de Lakota indianen. Het is een beeldhouwwerk van de indiaan 'Crazy Horse' te paard in een rots, maar dan veel groter dan Mount Rushmore. De beeldhouwer Korczak Ziółkowski was hier 56 jaar geleden in zijn eentje aan begonnen en momenteel is enkel het gezicht pas echt af. Een project dat dus nog enkele generaties zal duren. Het wordt volledig gefinancierd door de opbrengsten van het museum aan de voet van de berg. Omdat we redelijk veel wilde doen op die dag zijn we niet lang in het museum gebleven, maar ik kocht me er een konijnenvelletje om tijdens de rit naar Yellowstone een buidelzakje van te maken. Tussen de foto's is het resultaat te zien. De bedoeling hiervan was om hete stenen erin te bewaren en aan mijn voeteneind in de slaapzak te leggen om het 's nachts warmer te maken. Een tip van Jonathan uit La Crosse. Als laatste activiteit van de dag deden we een tour door de Jewel Cave, een ondergrondse wandeling door de 3e langste grot van de wereld met verschillende soorten grotvormingen zoals stalactieten en stalagmieten. In de avond reden we nog enkele uren in de richting van Yellowstone om de dag erna korter bij te zijn.

Donderdag aten we ons vol bij het ontbijt, smokkelden we zoveel aan eten als we konden mee en verlieten we ons motel om 7uur 's morgens. Ik merk net dat ik de sleutel (kaart) van de kamer nog in mijn portemonnee heb, hopelijk krijgt Jeremy daar geen rekening van. De eerste dag Yellowstone was aangebroken, maar we hadden nog enkele uurtjes te rijden. Het leek echter alsof we al vanaf het begin door Yellowstone reden, want Bighorn en Shoshone National Forest, waar we eerst door kwamen, waren ook super mooi. Maar uiteindelijk arriveerden we dan bij de echte ingang van het park. We waren nog maar net binnen en we zagen al een groot bruin beest in een wei in de verte. We stopte om tot wat dichterbij te wandelen, maar we kwamen niet dichter dan de toegelaten 30 meter. Het was een bizon, de eerste die ik ooit in het wild gezien had. Hij graasde ongestoord verder toen wij en enkele andere wandelaars hem bewonderde.
Toen we verder reden kwamen we langs de eerste plaats met vulkanische activiteit, 'Mud Volcano Area'. Naar zwavel stinkende wolken walmde over de parkeerplaats. Een kort pad leidde je langs enkele 'hot springs' en borrelende modderpoelen. Vooral de 'Dragon's Mouth' was cool om te zien, waar stoom en water ritmisch uit een grot borrelde.
We reden verder, meer naar het Noorden, door 'Hayden Valley', toen we opeens een hele rij auto's aan de kant van de weg zagen. Meer als dat konden we niet zien, maar we stopte toch even om te vragen waar iedereen naar aan het kijken was. En toen zagen wij het ook, een grizzly beer in het midden van het veld. Ik gok dat hij een 100 tal meters van de weg af was, kortbij genoeg om het te herkennen, maar helaas toch wat ver. Dit is ook de minimale afstand om beren of wolven te benaderen en meestal is er een 'ranger' in de buurt om dit te verzekeren.
De volgende stop was wel gepland. We gingen een kleine wandeling langs de 'Lower' en 'Upper Falls' doen. Een kleine vertakking van het hoofdpad bracht je tot onderaan de 'Lower Falls', waar je het water van 94 meter hoog naar beneden zag storten. Dat is bijna twee keer zo hoog als de 'Niagara Falls'.
Terug op de weg vertraagde we een tweede keer, dit maal door een lange file. De bizon die we in het begin van het park gezien hadden was ineens niet meer zo speciaal, want vóór ons stak een grote kudde bizons de weg over. Terwijl de file korter werd kwamen wij dichter en dichter bij de oversteek plaats totdat uiteindelijk de bizons vóór, achter en naast ons liepen. Op hun dode gemakje gingen ze stap voor stap vooruit, bleven dan weer een minuutje staan en liepen dan weer een klein stukje verder. Ze trokken zich helemaal niets aan van de auto's. Eén bizon kwam tot stilstand net voor de rechter voorkant van onze auto. Hij keek ons aan alsof hij wilde zeggen dat we plaats moesten maken. In het begin hadden we dit niet door, want hij zou waarschijnlijk een paar centimeter ruimte hebben vóór de auto als hij rechtdoor was blijven lopen en hij kon ook gemakkelijk een beetje in een boogje errond lopen. Maar nee, hij bleef staan en keek ons aan. Uiteindelijk reed Jeremy de auto een halve meter achteruit. En wat gebeurde… de bizon keek terug recht vooruit en wandelde op zijn gemakje verder de weg over. Het was ook leuk om te zien hoe de moeders langs hun kalveren bleven lopen om hen veilig de weg over te gidsen. Daarnaast waren er ook altijd één of twee hele grote bizons, vermoedelijk mannetjes, die als briegadiers ervoor zorgde dat de hele kudde bijeen bleef en veilig overstak. Uiteindelijk was er plaats genoeg om door te rijden en hadden we de overstekende kudde veilig achter ons gelaten.
Tijdens het wandelede of rijden was Jeremy continu aan het piekeren over hoelang hij in Yellowstone zou blijven. Hij zei dat hij twee dagen zou blijven, maar ik hoopte hem te kunnen overtuigen om langer te blijven. Het werd echter meer en meer duidelijk dat hij zo snel mogelijk naar Seattle wilde om zijn nieuwe appartement en huisgenoten te zien. Hoewel zoiets heel leuk en spannend is, snap ik niet dat je dat toch nog verkiest bóven een paar dagen Yellowstone. Uiteindelijk maakte hij zijn beslissing bekend. Hij wilde die zelfde avond nog het park uitrijden. Dit nieuws kwam als een mokerslag aan aangezien ik nu snel moest bedenken wat ik ging doen. Ik wilde echt heel graag een vijftal dagen blijven om de meeste routes en uithoeken van het park te kunnen bezichtigen. Een park trouwens, dat zo groot is als Limburg. Mijn beslissing was om me af te laten zetten in de meest noordelijke camping van Yellowstone, Camping Mammoth, naast het dorpje Mammoth. Eén van de weinige campings die gelukkig nog open was. Vanuit hier zou ik dan de komende vijf dagen proberen door Yellowstone te liften. Om 18 uur kwamen we aan bij de camping. Gelukkig was er nog een plaatsje voor 'hikers', want al de plaatsen voor mensen met een auto waren bezet. Ik was tegelijk opgewonden en bang voor de grote onzekerheid van de dagen die zouden komen. Maar ik hield me sterk en nam afscheid van Jeremy en de zekerheid van een plaats in zijn auto. Op mijn gemak zette ik mijn tent op, installeerde ik mijn slaapzak en kookte ik mezelf een simpel pasta gerechtje. Nadat ik volledig 'gesettled' was, was het ook al donker. Ik had geen zin om al naar bed te gaan of de avond alleen door te brengen. Ook moest ik ervoor zorgen dat ik morgen een lift had. Ik wandelde dus door de camping, op zoek naar wat gezelschap, toen ik twee heren rond een groot kampvuur zag staan. Ik begon een babbel, nodigde mezelf uit en amuseerde me de rest van de avond met verhalen van het gepensioneerd duo, Steve en Eddy. Het waren twee heel komische vrienden en ze trakteerden me op pintjes en tips voor mijn reis door Yellowstone. Ook hielpen ze me met het voorbereiden van hete stenen voor in mijn zelfgemaakt buideltje dat me in mijn slaapzak zou moeten opwarmen. Het vuur hield ons lekker warm, maar de koude rug voorspelde niet veel goeds. De memorabele nacht, waar sommigen van jullie op facebook misschien al iets van mee hebben gekregen, was aangebroken. Ik verliet de warmte en kroop met het lekker warme buideltje in mijn slaapzak. Na een uur of twee was ik nog altijd wakker en had ik het koud. Het buideltje was wel warm, maar het warmde mij niet op, zelfs niet mijn voeten waar het tegen aan lag. Ik deed meer kleren aan en verplaatste het buidelzakje van de ene plaats naar de andere om te proberen beetje bij beetje mijn hele lichaam op te warmen. Maar het hielp niet, waar het buideltje verdween, kwam de koude terug. Het buideltje tegen mijn buik houden en in foetus houding liggen was het meest effectief, maar dan nóg waren mijn rug en voeten ijskoud. Toen nam ik mijn nooddeken erbij en wikkelde me daar in. Die zilverkleurige dekens weerkaatsen je lichaamswarmte en zijn speciaal voor zulke noodsituaties gemaakt. Maar ook dit hielp niet… en mijn vingers en voeten deden pijn. De pijn voelde aan als brandwonden, maar was achteraf gezien waarschijnlijk van vrieswonden. De binnenkant van mijn tent was volledig wit van het ijs. Ik lag dus letterlijk in een diepvries en had het zó koud dat ik eigenlijk bang was om in slaap te vallen en niet meer wakker te worden. Het was ondertussen al 2 uur 's nachts en ik stond op het punt om me zo dik mogelijk aan te kleden, uit de tent te kruipen en de rest van de avond te 'ijsberen' om me warm genoeg te houden. Maar toen kreeg ik een ingeving. Ik herinnerde me dat de toiletten verwarmd waren en dat er ook een groter invaliden-WC-hokje was. Ik pakte mijn rugzak, slaapzak en zaklamp, deed mijn kleren en schoenen aan en wandelde naar de toiletten. Daar kroop ik naast de pot in mijn slaapzak, rustte mijn hoofd op mijn rugzak en bedekte mijn ogen om in het felle licht te kunnen slapen. De deur van het hokje ging niet op slot, maar ik denk dat het door mijn slaapzak die onder de wand door kwam duidelijk was dat dit hokje bezet was… Enkele uren en pisbeurten in het hokje naast me later was de ochtend aangebroken en had ik toch wat slaap gekregen.

Dag twee in Yellowstone was aangebroken, maar mijn prioriteit was om het de volgende nacht warmer te hebben. Bij de ingang van de camping ondervond ik dat het die nacht -5 graden was, terwijl mijn slaapzak maar voor +10 bedoeld was. Maar goed dat ik niet in die tent was blijven liggen. De komende nacht zou iets warmer worden, 0 graden, maar ik wilde een nieuwe tent en slaapzak om niet weer hetzelfde mee te maken. Mijn eerste poging tot liften was aangebroken en binnen de 5 minuten stopte een vriendelijke Amerikaan om me naar een stadje net buiten Yellowstone te brengen, Gardiner. Bij aankomst vroeg ik de eerste de beste waar ik een slaapzak en tent kon krijgen. De jongen wees me de weg, maar zei ook dat hij een tent voor me had die ik kon overkopen. Ik zocht een goeie, dure tent die groter was dan de mijne, maar toch nog compact was. Zijn tent was iets groter, zodat ik niet met mijn rug tegen het koude zeil lag. Het was niet de beste tent en hij was ook al erg gebruikt, maar omdat hij er maar 5 dollar voor vroeg, besloot ik om hem toch te kopen. Na een hele dag zoeken naar een slaapzak kon ik er uiteindelijk geen vinden en nam genoegen met een extra fleecedekentje. In de namiddag lifte ik terug met mijn nieuwe tent, fleece en voedselvoorraad. Er was niet meer genoeg tijd om dieper Yellowstone in te gaan, maar ik had toch ten minste de mooie noordelijke uitgang kunnen zien. 's Avonds nodigde ik mezelf opnieuw uit om bij Steve en Eddy rond het kampvuur te zitten. Ik vertelde over mijn nacht en de maatregelingen die ik voor de komende nacht had genomen. Bij het vuur maakte ik met mijn zakmes ook koordspanners en piketten uit hout, nodig om mijn nieuwe tent op te zetten (zie foto's). Na weer een gezellige avond rond het vuur was poging twee aangebroken. Om een lang verhaal kort te maken, de extra fleece was niet genoeg en ik bracht opnieuw mijn nacht naast de pot door. Deze keer had ik wel ook mijn slaapmatje meegenomen om comfortabeler op de harde begonnen vloer te liggen.

Dag drie was aangebroken en vandaag wilde ik zeker iets meer van het park zien. Wonder boven wonder wekte mijn zielig verhaal over de twee dodelijk koude nachten wat sympathie en ideeën op bij de campingeigenaars. Ze hadden nog een reserve slaapzak liggen die ik mocht gebruiken. Overtuigd dat twee slaapzakken over elkaar me zeker warm genoeg zouden houden, wandelde ik de berg op naar Mammoth voor een goede locatie om te liften. Voornamelijk auto's met genoeg plaats, maar met oudjes voorin en auto's gevuld met Aziaten reden aan mij voorbij. Maar binnen de 10 minuten stopte er een oud busje met een sympathiek Frans koppel erin. Toen ik instapte en zei dat ik van België was zei de jongen, Arno genaamd, "Are you Menno?". Vol van beroemdheidsgevoel bevestigde ik deze vraag, maar al snel bracht zijn vriendin Cloe me weer met mijn voeten op de aarde met de woorden "We saw your announcement on the board at the camping". Ik had namelijk een briefje bij de campingingang achtergelaten met mijn plannen om door Yellowstone te liften, maar ik had niet verwacht dat iemand dit ook echt zou zien en lezen. Alhoewel mijn oorspronkelijke idee was om gewoon te liften en uit te stappen bij de dingen die ik wilde zien, bevielen Arno en Cloe me zó erg dat ik vroeg of ik niet gewoon de hele dag met hun mee kon. Dit was geen probleem en zo waren we op weg naar hun eerste geplande bestemming, 'Petrified Tree'. Dit is een versteende boomstronk. Aan de foto is te zien dat dit moeilijk te geloven is doordat het uitziet als een normale boomstronk. Dat was wat het net zo cool maakte. Na een wandeling daar en nog een tweede wandeling naar de 'Wraight Falls' was toch wel het hoogtepunt van het hele bezoek aan Yellowstone aangebroken…. Nee, niet 'Old Faithful', dat is voor later, maar de 'Boiling River'. De Boiling River is een rivier met kokend water dat gevoed wordt door 'hot springs'. We reden naar een wandelpad dat je leidde tot waar de Boiling River en de 'Gardner River' samenkomen. Deze unieke plaats laat je toe een heerlijk warm bad te nemen in de anders vrieskoude Gardner River. Je moet wel opletten, want te kort bij het kokende water verbrand je en te kort bij het ongemixte koude water is het super koud. Maar als je een goed plaatsje hebt gevonden is het lekker genieten.
's Avonds terug op de camping ontmoette ik Sam, een jongen die in twee dagen naar Yellowstone was gefietst om daar één nacht te blijven en dan weer terug te fietsen. Yellowstone had hij natuurlijk al vaker bezocht, maar deze keer was hij enkel uit op wat fysieke uitputting. Ik nodigde hem uit om mee bij Arno en Cloe rond een kampvuur te zitten. We werden ook nog vergezeld door een tweede Frans koppel, Henri en Flore. Met hun kon ik de volgende dag mee op pad, dus dat was ook al gefixt. Mijn eerste plan was om met hen meet te rijden tot aan de volgende camping, kort bij de westelijke uitgang. Dan kon ik van daar weer het park uitrijden om een slaapzak te zoeken en kon ik die camping gebruiken als mijn nieuw vertrekpunt, korter bij de zuidelijke uitgang waar ik het park wilde verlaten. Maar aangezien Sam me aanbood zijn betere slaapzak over te kopen en ik geen zin had mijn tent af te breken en weer op te zetten besloot ik om de tent de laten staan en de volledige dag met hun mee te rijden. Na het gezellige kampvuur was de derde nacht aangebroken. Van Arno en Cloe kon ik een warm-water-kruik lenen en met die tweede slaapzak zou ik het hopelijk warm houden. En dat was ook zo, het was lekker warm die nacht en ik had eindelijk eens wat fatsoenlijke slaap gekregen.

De volgende dag verkocht Sam me zijn slaapzak en vertrok ik met Henri en Flore in hun gehuurde Fiat 500. We reden richting Old Faithful en stopte onderweg nog bij enkele andere bassins om de geisers en andere activiteit daar te zien. Onderweg kwamen we weer een verdacht grote groep geparkeerde auto's en vertraagd verkeer tegen. Ook zagen we een rangerauto en een groep mannen met professionele telescopen langs de weg. Aangien dit alle tekens zijn voor het zien van een grizzly beer, stopte wij ook langs de weg. En daar liep hij, nog geen 20 meter van ons vandaan, aan de andere kant van de weg, liep een grizzly te grazen. De ranger liet ons niet dichterbij komen, maar voor sommige Aziaten is 20 meter natuurlijk niet genoeg. Met hun tablet voor hun gezicht liepen ze steeds verder het veld in, dichter naar de grizzly. Ook zij werden uiteindelijk teruggeroepen toen de ranger dit zag. Een grizzly aanval gebeurt namelijk in een mum van tijd. Hij rent veel sneller als mensen en zou de Aziaat dus al beet hebben voordat hij terug bij de auto was of de ranger met 'bearspray' kon proberen in te grijpen.
Rond de middag kwamen we aan bij Old Faithful waar we slechts een half uur moesten wachten op de uitbarsting. Honderden mensen stonden vol spanning achter het hek en wij zaten vooraan met de camera's in onze handen. Hij spoot zo'n 8 meter in de lucht gedurende een minuut of twee. Wel cool om eens te zien, maar zeker niet een 'must' als je Yellowstone bezoekt. Alle andere activiteit is mooier om te zien en de 'wildlife' is het vetste. Als je er ooit bent moet je vóor zonsopgang naar Lamar Valley rijden om de grootste kans om wolven te zien te hebben. Ik heb er helaas bij dit bezoek geen gezien.
In de namiddag kocht ik de benodigde producten om 's avonds bij het kampvuur s'mores te maken. Mijn uiting van dank aan de twee koppels om me mee door Yellowstone te nemen. Het zien van de reacties bij het eten van hun eerste s'more was 'priceless', laat me er zeker aan de denken dit jullie te doen proeven als ik terug ben! Die laatste nacht op camping Mammoth sliep ik in de nieuwe slaapzak. Deze zou tot -9 graden goed moeten zijn en was dus gelukkig lekker warm.

De vijfde dag, maandag 6 oktober werd het tijd om richting het zuiden en uit Yellowstone te gaan. Ik kon weer mee met Arno en Cloe, althans zo ver zij gingen. We reden samen met nóg een ander Frans koppel naar Mount Washburn, voor een wandeling naar de hoogste bergtop in Yellowstone. Voordat de wandeling begon, dronken we een kopje thee in de vrachtauto van het andere koppel. Zij hadden de laadruimte van hun vrachtauto zelf omgetoverd tot een volwaardig huis waar ze de aflopen drie jaar al in woonden en momenteel in twee jaar tijd van Canada naar Argentinië mee reisden. Na de pauze realiseerde ik me dat als ik vóór donker bij mijn volgende camping aan de zuidelijke uitgang van Yellowstone wilde zijn, ik niet meer genoeg tijd had voor de bergbeklimming. Ik nam dus afscheid van de groep en terwijl zij aan de wandeling begonnen zocht ik een lift. De eerste lift, van Jerry en Cynthia, had ik meteen en bracht me tot de eerst volgende 'junction'. Hier moest ik maar 5 minuten wachten op de volgende lift. Deze vrouw, Jerry genaamd, die in het park werkte, zette me af bij West Thumb Geyser Basin omdat ze me aanraadde dit ook nog te zien voordat ik Yellowstone verliet. Dit bassin was inderdaad de moeite waard en had een prachtig uitzicht op Lake Yellowstone. Na het eten van mijn lunch daar had ik binnen enkele minuten mijn derde lift van Fred. Hij was alleen door Yellowstone aan het rijden om voornamelijk wild en vogels te spotten. Omdat door het snel vinden van liften nog wat tijd over was, stopten we voor een wandeling naar Riddle Lake. Hier hadden we interessante discussies over 'het leven' en de huidige maatschappij terwijl we een arend bewonderde die op een dobberende zwerm watervogels jaagde. Op het einde van de middag reden we verder en zette Fred me af bij Camping Lake Lewis. Bij aankomst kwam ik heel toevallig Jerry tegen die daar net haar laatste shift afrondde. Ik zette hier rustig mijn tent op en ging daarna naar de campeerplaats van Thomas, een Pool die ik aan de ingang van de camping had leren kennen. Thomas zou de volgende dag door Grand Teton National Park rijden, wat ook precies mijn plan was. Aangezien hij meer dan genoeg plaats in de auto had, kon ik met hem mee rijden.
Toen was het tijd voor de laatste nacht in Yellowstone. Met mijn nieuwe warme slaapzak zou ik zeker lekker en goed kunnen slapen. Maar niets was minder waar, want om 1 uur 's nachts werd ik wakker door wat geluiden. Ik hoorde iets rond mijn tent lopen en snuffelen. Verderop hoorde ik nog een tweede ding lopen. Maar toen deze begon te praten wist ik dat het om een baasje met zijn hond ging. Toch was het wat raar dat een gast zo laat aankwam en ik vertrouwde het niet helemaal. Net op dat moment hoorde ik het harde geluid van een snel startend vuur, alsof het met benzine aangestoken werd. De volledige tent werd verlicht en het leek alsof iemand mijn tent in de fik had gestoken. Ik keek snel door de opening van mijn tent, maar gelukkig was het die nieuwe buurman die verderop een vuurtje had gemaakt. Wel achterlijk van hem om dat allemaal midden in de nacht te doen en het duurde daarom ook even voordat ik de boel terug vertrouwde en terug in slaap viel.

's Morgens werd ik wakker en deed mijn gordijntje open. Ik kroop uit mijn tent en werd opgewacht door de hond. Deze gromde bij elke pas die ik nam, ook al was dit niet in de richting van zijn slapende baasje. Ook bleek onmiddellijk dat ik mijn schoenen was vergeten binnen te zetten en dat er één ontbrak. Blijkbaar had de hond 's nachts mijn schoen gestolen en naast zijn baasje gelegd. Maar de schoen was natuurlijk onmogelijk te bereiken zonder de hulp van het baasje. Na vele malen proberen hem wakker te schreeuwen, riep hij uiteindelijk zijn hond bij zich zodat ik mijn schoen kon pakken. Wat een aso was dat! Ik maakte mijn ontbijt en ruimde mijn tent op, maar niet zonder een grommende hond die me constant achtervolgde. Wat plakjes kaas deden hem uiteindelijk de mond snoeren waarna ik ongestoord verder kon doen. Met mijn spullen gepakt vertrok ik naar Thomas' campingplaats waar we aan de rit begonnen. Na een stukje rijden kwamen we Grand Teton National Park binnen. We waren niet van plan hier een wandeling te doen, maar er gewoon door te rijden en af en toe te stoppen voor een mooi uitzicht op de prachtige bergen en meren. Naar het schijnt zouden daar veel elanden zitten, maar die hebben we helaas niet gezien. Na twee uurtjes reden we het park weet uit en kwamen we aan bij Jackson, een oud cowboystadje. Hier zette Thomas me af en vertrok daarna richting Grand Canyon. Ik boekte een kamer in een motel om eindelijk weer eens een warme douche te nemen en op een heerlijke matras te slapen. Ik ging ook op tijd naar bed om wat van de slechte campingnachten in te halen.

De volgende ochtend was het woensdag 8 oktober. Mijn volgende bestemming was Denver waar ik Alexis, een college ingenieur uit Leuven, zou bezoeken. Omdat we op vrijdag een mountainbike trip gepland hadden, moest ik daar ten laatste donderdag avond aankomen. Om zeker te zijn dat ik dit zou halen, kocht ik na een twee uur durende poging tot liften een bus ticket dat me van Jackson naar Denver bracht. Tijdens de liftpoging stopte heel toevallig Henri en Flore, maar omdat hun Fiat 500 bomvol zat, kon ik helaas niet mee. Het verloop van de zenuwslopende busreis vertel ik in mijn volgende blogpost