Bye bye Delhi

Ons bezoek aan Delhi was gaaf. Dagje museum, dagje rode fort, avondje licht en geluidshow bij datzelfde fort en als afsluiting een etentje met Paul en Anna. Beide zijn ze bezig met een technische universitaire opleiding en druk met hun scholarship. Eerder werden ze allebei uitgezonden naar Milaan, Paul vanuit Nederland en Anna vanuit Spanje, waar ze elkaar leerden kennen. Nu samen in Delhi voor een nieuwe stage van een maand of zes.

Eén van de activiteiten van Paul is het project ESSL (Expedition Sustainable Sierra Leone). In 2007 ging hij samen met nog drie studenten naar Sierra Leone, gesteund en bijgestaan door o.a. Yacht. Daar deden de energieke studenten een vijftal projecten en ééntje ervan was de hydro power plant in Yele. Nu loopt hij stage bij Voith Siemens Hydro, het onderdeel van Siemens dat zich bezighoudt met hydro power installaties, en speciaal met diverse type turbines.

De samenloop van omstandigheden is weer in de roos, wij lekker aan het reizen en Paul en Anna in Delhi. Tijd om elkaar nu eindelijk eens een keer in levende lijve te ontmoeten want tijdens het project dat ik voor Yacht deed kwam dat er niet van vanwege Paul's verblijf in Milaan. Wel hadden we regelmatig contact via mail en telefoon en dus is een echte ontmoeting dan altijd zeer welkom, zeker als dat onverwacht aan het andere eind van de wereld is.

Gisterenavond hebben we heerlijk samen gegeten in een restaurant in Delhi. Een echt restaurant deze keer. Wij als reizigers eten normaal niet zo sjiek buiten de deur, om ons budget een beetje te sparen. Paul en Anna halen ons op bij onze slaapplek, in een toeristenbuurt waar ze nog nooit zijn geweest. Een chicken tandoori en een chicken tikka kebab zijn voor Mark en mij een welkome vleesverwennerij, en al snel zitten we volop met elkaar te kletsen. Als je werkt in Delhi, ben je eigenlijk hoofdzakelijk daarmee bezig en zie je Delhi op een heel andere manier dan wij als reizigers. De highlights van de stad bezoeken wij als eerste, we slapen in een wijk waar we meerdere toeristen kunnen treffen en de luxe kantoorgebouwen zijn voor ons vreemd (dat vinden we niet erg overigens). Paul en Anna vertellen ons dat ze 9 a 10 uur per dag met het werk bezig zijn, daarnaast nog wat reizen van en naar het werk en zo zit een week er dan razendsnel weer op. Er is niet erg veel tijd om met de Indiase collega's een band op te bouwen, want ook zij komen werken en gaan redelijk laat op huis aan om samen met familie te zijn. In de weekenden proberen Paul en Anna ook wat van Delhi te zien, maar soms is het gewoon heerlijk, vertellen ze ons, om even uit de drukte van de stad te zijn. Zo gebeurde het dat ze samen naar een shoppingmall gingen, je zou denken om even lekker te shoppen maar nee……..alleen maar om even rustig ergens te kunnen zitten zonder continu te worden lastiggevallen door allerlei Indiase mensen die denken dat ze toeristen zijn. Niks shoppen maar wel even lekker rust aan het hoofd.

Wonen in Delhi is ook wel even anders dan slapen in een hotel, alhoewel, met twee koks, een schoonmaakster die iedere dag aantreedt ( 800 roepies per maand = 12 euro ) en een chauffeur met auto ga je bijna denkenn dat je leeft als een god in Frankrijk. Alles is geregeld rondom de zes maanden werken. Gelukkig hebben deze twee leuke jonge mensen na hun stage ook nog twee maanden de tijd om wat rond te reizen en meer van India of aangrenzende landen te zien.

Als reiziger, die zonder enige haast of beoogd resultaat door een land reist, raak je snel gewend aan de gewoonten van de lokale bevolking. Als werkende is dat toch ietsje anders. Zit je met iemand op het werk in gesprek vertelt Paul, neemt die ander continu de mobiele telefoon op, weg gesprek en na een minuut of tien weer verder waar je gebleven was. Als je een doel hebt, wordt het toch knap irritant dat dit één van de gewoontes is. Het houd je gewoonweg op in je werk. Het is mooi om te zien dat twee van zulke jonge mensen zo grif gebruik maken van hun talent en de leergierigheid straalt van ze af. Toch kijken ze ook uit naar kerst in Spanje, waar Anna vandaan komt.

We praten ook nog wat na over het Sierra Leone project en ik merk al snel dat het enthousiasme dat ik had nog steeds aanwezig is. Het is en blijft een interessante uitdaging om het verschil te kunnen maken elders op de wereld met de kennis die je hebt. Ik ben erg benieuwd of het project en in welke vorm dan, wellicht van de grond zal komen, ik blijf het volgen.

Bruiloften, wat een onderwerp zal je denken, maar eerder kwamen we hier al over te spreken met Aruna, die we tijdens onze trekking in Nepal ontmoet hebben. Een bruiloft is hier "huge", vertelde Aruna ons. Nou, Paul en Anna weten er alles van, omdat ze onlangs twee van de vier feestdagen hebben meegemaakt die horen bij zo'n bruiloft. Maar liefst 1200 gasten en een kostenplaatje van 80.000 euro. Jawel je leest het goed, daar kun je een heleboel dosa van eten hier en kindermondjes mee vullen. Het feest vond plaats in een heus kasteel en nog geen honderd meter verderop lagen de bedelaars, oud en jong, op straat. Tijdens de plechtigheid wordt er letterlijk met geld naar het bruidspaar gegooid, briefjes die er niet om liegen, en het was erg vreemd om te zien dat enkele bedelaars er flink van langs kregen toen ze hun kans schoon zagen om er wat van op te rapen. Hoe groot kan het contrast zijn ?

Kortom, het was een hele gezellige en boeiende avond, en na het eten gaan wij terug naar ons hotel, en Paul en Anna na een lange dag naar "huis". Wie weet komen we nog in Delhi terug en zien we elkaar nog eens.Tijd om de rugzakken in te pakken want we vetrekken morgen naar een wat luxer oord in India om even lekker uit te waaien, bij te komen van alle indrukken en drukte, schone lucht in te ademen, onszelf te bruinen, en onszelf te verwennen met alles wat hoort bij het strand, Goa here we come !!