menm2azie voor chanced: km stand 13.899 km

Delhi , de grote stad

Het ticket voor deze trip hebben we al eerder gekocht, dus we zijn verzekerd van een plekje in de trein. Op 8 december zoeken we het juiste perron op voor onze reis naar Delhi. Lang zal hij niet duren deze keer, een uur of drie maar. Zo'n station is weer geweldig, men wil je schoenen poetsen, men verkoopt er van alles te eten, overal lopen "chai"jongens rond ( theeverkopers) en men probeert op allerhande manieren contact met ons te krijgen. "Where are you from", "what is your name", "do you have children", "wanna buy postcard", "where you go ?" "you long stay in Agra","first time in India" en ga zo maar door. De mensen zijn vriendelijk en behulpzaam. Wij hebben de ene keer twee kinderen en de andere keer drie, want de vragen die volgen als je zegt dat je er geen hebt, zijn onophoudelijk. Opa en oma zorgen voor ze en als iemand vraagt om een foto tover ik mijn familieboekje uit mijn tas en wijs twee of drie van onze neefjes en nichtjes aan alsof het onze eigen kids zijn. Vorige week waren het Sanne en Ruben, afgelopen week Florus en Milou.

De trein naar Delhi vertrekt vanaf perron twee, maar eerst vertrekken er daar nog wat andere treinen. Eens even wat rondlopen levert weer veel impressies op. De kinderen rennen hier in en uit stilstaande en vertrekkende treinen om wat roepies te verdienen. Ze doen een kleine voorstelling, met een zwarte snor op het bevuilde gezichtje getekend. De gescheurde kleren zijn te groot en aan vervanging toe. Schoenen kennen veel straat kinderen niet en slapen doen ze vaak op het station. Zodra ze een blanke in het vizier hebben, staan ze naast je. Creatief als ze zijn proberen ze alles om wat roepies te krijgen. De vragende ogen staan vreemd in de kleine hoofdjes, het haar is hard geworden van de viezigheid en piekt alle kanten op. Kleine jongens en meiden van de leeftijd van Florus lopen hier te overleven. Of ze een thuis hebben is de vraag, hoe dat er dan uitziet de volgende en verder kun je je er geen voorstelling van maken. Vriendjes maken onderling zal niet eenvoudig zijn, want de één zijn brood………

Op het station staat één of ander gebouwtje, niet duidelijk waarvoor maar ineens zie ik beweging bovenop. Er kruipen twee jongeren van een jaar of tien onder een vieze deken vandaan. Het enige dat ze hebben is een fles water en langzaam klimmen ze van het gebouwtje af. De broek van de ene is mijlenver te kort en de ander heeft de scheuren op zijn achterste. Hoe ziet de dag er vandaag weer uit, roepies sprokkelen voor wat eten waarschijnlijk en vanavond weer bovenop hetzelfde gebouw zonder perspectief naar de toekomst gaan slapen in de avondkou. In vele overtuigingen wordt gepredikt "leef in het nu". Deze kinderen kunnen niet anders dan dat doen, in het nu leven en niet aan morgen denken anders zie je het waarschijnlijk niet meer zitten.

Ik loop eens even naar de rails om te kijken of er weer een trein gaat arriveren. Eerst een blik in de verte maar als ik merk dat mijn neus langzaam begint te protesteren, kijk ik recht voor me op de rails. Wat een klerebende, de ratten knabbelen aan etensresten die iedereen hier op de rails flikkert inclusief al het verpakkingsmateriaal dat erbij hoort. Verder zeikt iedereen hier waar hij kan dus ook op de rails en schijten mag niet als de trein stilstaat wordt vermeld op een bordje in de trein, maar daar heeft men letterlijk schijt aan. Geen wonder dat mijn neus protesteert en het zal de laatste keer niet zijn hier in India.

Na een tijdje krijgen we sterk de indruk dat onze trein niet gaat arriveren op perron twee en jawel als ik even een perron verderloop zie ik ineens een bord waarop verschijnt dat onze trein daar aankomt. We pakken onze rugzakken en zoeken onze coupe op. Er ligt nog het een en ander aan mensen te slapen in de trein, maar we hebben plek om te zitten. Op deze vroege morgen is het weer leuk om het landschap voorbij te zien trekken, redelijk vlak met keurige velden. We vragen ons af waarom dat er allemaal zo netjes uitziet en de steden zo'n giga zooi. Het antwoord kennen we niet. Na zo'n drie uur wordt het steeds drukker buiten en naderen we Delhi, een megastad met meerdere stations. Wij arriveren op een wat kleiner station ten zuid oosten van Delhi en begeven ons naar de uitgang. Tijdens die wandeling zien we weer allerlei taferelen, mensen die de trap niet zelf op kunnen worden in een soort stoel met vier handvatten de trap op en af gedragen,voor ons loopt een man de trap op waarvan de ene voet naar ons wijst en de andere gewoon naar voren. We zien het op hetzelfde moment en kijken elkaar aan want het is een gek gezicht, de man lijkt bij iedere stap die hij zet over zijn eigen voet te struikelen. Op de trap zitten vele bedelaars, jong en oud, gezond of aangetast door lepra of een andere ziekte. En mensen die zich voortbewegen op handen en voeten zijn hier geen uitzondering.

Eenmaal buiten zijn we weer voer voor de tuk tuk chauffeurs maar wij weten er inmiddels raad mee. De prijs naar de wijk waar we heen willen kennen we dus met ons wordt er niet gef***t. Na drie chauffeurs te hebben gezegd dat ze veel te duur zijn komt er een olijk kijkende man op ons af en vraagt waar we heen willen. "Yes , I know, come, come". "You didn't say how much" zeggen we hem vervolgens en hij begint te lachen, zijn ogen stralen en zijn lach is prachtig. We steggelen over de roepies en hebben een deal, maar dan wil hij nog wel iemand erbij in zijn tuk tuk, want anders verdient hij te weinig met zijn rit. "5 minutes" zegt ie. Met een grote lach zeg ik hem dat het er geen tien mogen worden en hij beantwoordt mij met een nog grotere lach. Deze man heeft humor en een positief karakter, en komt dus na vijf minuten terug……zonder extra passagier. Of we toch niet 30 roepies meer kunnen betalen en dan brengt hij ons waar wij heen willen. Ik zeg hem weer lachend dat we een deal hadden, en hij beaamt het met een lach. Hij gaat toch nog even zoeken en na een paar minuten komt hij terug met een Russische toerist. Op naar onze plek, en onderweg probeert de chauffeur of hij ruimte krijgt om ons zijn plek te laten zien ( yes, daar gaat ie weer …..de commissie). Met mijn lach, vertel ik hem weer dat we een deal hebben en dat het antwoord "no" is op zijn voorstel. Hij probeert nog een paar keer en bij de laatste maal, zeg ik hem dat hij nog tien keer kan proberen maar dat onze deal blijft staan. Hij zet ons keurig af waar we willen en wij betalen hem met een bijzonder grote welgemeende vriendelijke lach en bedanken hem.

Dat we een goede slaapplek hebben, is te danken aan Arien en Susan, die we drie jaar geleden ontmoetten in Cambodja. Zij gaven ons een tip voor "Cottage yes please" en da's een hele goeie. Voor het eerst draadloos internet, dus daar gaan we eens flink gebruik van maken en onze verhalen en foto's bijwerken. Tegenover het hotel zit een geweldig restaurant dus dat is ook heel vervelend, en meteen 's-middags lopen we hier wat rond om Delhi op te snuiven. Deze stad bruist, een kleurigheid aan mensen en taferelen die niet te beschrijven zijn, en wij voelen ons hier prima. Morgen gaan we het rode fort bezoeken en een lichtshow daar bekijken, nog naar het museum om wat meer van India te snappen en donderdag gaan we eten mat Paul en Anna. Paul is student aan de TU Delft en medeaanjager van het project Sierra Leone dat ik in mei voor Yacht heb gedaan. Heel toevallig, ( bestaat toeval eigenlijk?), loopt hij stage in Delhi op dit moment. Tijdens het Sierra Leone project is het me niet gelukt om hem te ontmoeten in Nederland en nu eten we samen en gaan lekker bijkletsen aan het andere eind van de wereld. It's a small world !!!

Vrijdag vliegen we naar Goa om eens lekker te gaan genieten aan het strand met kerst en oud en nieuw, tot later !