Sommige mensen noemden ons ramptoeristen, maar feit is dat we niet wisten waar we aan begonnen. De weg naar Rurrenabaque was slechts 400km maar zou wel minstens 18uur duren. Wisten wij veel waar we terecht gingen komen? Het eerste stuk van de weg was machtig. Bergen en valleien lagen in het verschiet. De bus was wel zo goed als leeg en wij waren zowat de enige toeristen. Maar nog steeds was er geen vuiltje aan de lucht voor ons. Tot we plots merkten dat we links begonnen te rijden en dat de asfalt onder de bus verdwenen was. De weg werd smaller en precies ook drukker. De ravijnen naast ons kwamen nu wel heel dichtbij. Blijkbaar reed de chauffeur links om te zien dat we niet in de diepte zouden verdwijnen. Toch niet het meest geruststellende gevoel. Ondertussen vonden we het geweldig wat we voorgeschoteld kregen. De nacht viel stilaan en we probeerden te slapen. Dit lukte verrassend genoeg niet goed. De weg lag er dan ook alsmaar slechter bij. En we hielden verschillende keren ons adem in en halt door files omdat een of andere bus of camion vast kwam te zitten. Dan kwam de bobcat ze redden en kon iedereen weer verder. De klok tikte verder. 18 Uur werden al snel 24 uur en het werd zelfs 35 uur. Maar we kwamen veilig en wel aan in Rurrenabaque. Het was een pak van ons hart.

Eens in Rurre vonden we een leuke hostel en besloten we een trip naar de jungle te boeken, eindelijk de Amazone in. Drie dagen jungle leek ons ideaal. We zouden rituelen van lokale stammen meemaken, insecten eten, water uit lianen drinken en zo de oermens in ons eens goed laten gaan. Expeditie Robinson, here we come!

We vertrokken de volgende dag met een drie uur durende boottocht. De jungle zag er prachtig uit. Ook zagen we de ravage die aangericht was door de overstromingen van enkele weken geleden. Echt machtig wat de natuur kan doen. Eens aangekomen in de jungle, zaten we met drie groepen te wachten op het middagmaal. Om ons bezig te houden, leerden we hout kappen met de machete. Er was echter maar een machete voor 10 personen. Na de lunch begon het echte werk. Een wandeling door de jungle. Twee uur door modder draven in de extreme hitte tussen een massa insecten met onze backpacks op onze rug, ik kan u verzekeren het was geen cadeau. We hoopten toch al enkele dieren te zien maar we kwamen van een kale reis terug. Aangekomen bij onze slaapplaats bleek dat een kamp maken betekent dat je een doek over al geïnstalleerde palen moest spannen. Tot dusver het avontuurlijke kamp maken. De kleine grote jongen in mij was toch een beetje teleurgesteld. Maar niet getreurd, de volgende wandeling stond al gepland. We wandelden doelloos rond, zagen en of hoorden niets. Het spectaculairste van de dag was het eten van termieten. Dit was om de muggen weg te houden. Termieten smaken een beetje naar munt. Bizar toch? De eerste dag in de jungle was dus toch niet zo tarzan-achtig als verwacht.

De volgende ochtend gingen we wederom wandelen. Deze keer zagen we een toekan, hoorden we enkele wilde zwijnen en hoorden we ara's. Als hoogtepunt zagen we een slangetje van 30cm. Ook kregen we een beetje uitleg over de planten en hun bijwerkingen. We mochten ook met de machete lianen kapot hakken en dan konden we het water van de lianen drinken. Best wel iets cool, zo'n natuurlijke dorstlesser.

De namiddag beloofde veel goeds. We gingen vissen. En met mijn overvloed aan geduld beloofde het een topper te worden. Ik ving natuurlijk niets, al had de rest van de groep ook geen geluk. Onze leider daarentegen ving vis na vis. En zo zagen we onze eerste gele piranha's. Ook het vissen 's avonds, op de grotere vissen, bracht ons geen geluk. De dag werd afgesloten met een ceremonie. Al leek het meer op een preek over zijn levensvisie. We waren stiekem blij dat we er vanaf waren, vooral dan Maxime die de bol coca in haar mond echt maar niets vond!

De laatste dag was er eindelijk. Nog steeds hadden we geen dieren gezien en waren we toch wel wat teleurgesteld met de activiteiten. Zeker voor de prijs die we betaalden en de belofte voor een Engelstalige gids die alleen Spaans bleek te kunnen. Vandaag gingen we een vlot bouwen. Maar ook dat stak al snel tegen. De gids ging er als een speer vandoor en wij konden er achter hollen. Maxime had het al snel helemaal gehad. Om het in haar termen te zeggen het was hoog tijd voor een eilandraad en meneer de indiaan ging eraan geloven. Ook bij mij stak het allemaal wat tegen. Seb en Martin maakten het vlot dan maar alleen terwijl ik en Maxime probeerden er het beste van te maken. Gelukkig kwam de boot ons nu snel ophalen. Tijdens de tocht terug begon Maxime terug de schoonheid van de jungle te zien en draaiden we toch weer wat bij. Jungle vs Belgen 1-0

Eens terug in het dorpje besloten we dan toch maar om naar de "zoo" te gaan. Zo noemde enkele mensen de pampa's. Dit was omdat je daar zoveel dieren kunt zien maar eveneens ook mensen. Maar misschien hadden we wel geluk want door omstandigheden waren de afgelopen dagen geen tours kunnen doorgaan. Hierdoor konden we voor een spotprijs bij het duurste bureau boeken en ons klaarmaken voor vertrek.

De pampa's is in het niets te vergelijken met de jungle. Het is de overgang van jungle naar grasland met de rivieren die alles doorkruisen. Maar door de tijd van het jaar stond het water wel 7 meter hoger dan normaal en zie je alleen de kruinen van bomen. Hierdoor zijn de dieren ook heel zichtbaar. Maar dit brengt ook wel veel muggen met zich mee en dat heeft Maxime geweten. Toch altijd leuk als iemand zich opoffert om als muggenafleider te dienen. Maar we waren op voorhand gewaarschuwd. De eerste dag was 4u rijden om daarna nog enkele uren in een bootje te zitten richting de lodge. Onderweg zagen wel al direct prachtige dingen. Er waren roze dolfijnen in het water, enkele aapjes, veel spectaculaire vogels en een 5 meter grote kaaiman. Aangekomen in de lodge deden we een inspectie en zagen we dat het goed was. Dit kon wel eens veel beter worden dan de jungle. Misschien zijn we toch minder Robinson dan we zelf denken?

's Avonds gingen we naar een uitkijkpunt voor de zonsondergang. Een mooi deck waar we allemaal samen zaten te babbelen. Veel was er echter niet te zien door de bewolking. En dan gebeurde het. Het werd donker en bam. Muggen, muggen en nog eens muggen. Echt bizar hoe dat het van de ene op de andere moment zo kan veranderen. Gelukkig waren we voorzien van t-shirts met lange mouwen en veel, als in massas, muggenspray.

De volgende ochtend was er om 7u ontbijt. Niemand had echter goed geslapen. Het lag niet aan de muggen en of de bedden. Deze laatsten waren best zalig maar het was zo ontzettend drukkend warm. Je kon bijna zwemmen in je eigen zweet. Gelukkig waren er ijskoude douches om af te koelen. Ook waren er rond een uur of 5 de brulapen die in gang schoten. Echt een bizar geluid dat precies recht uit een horrorfilm kwam. Ik had nooit kunnen gokken dat dat geluid van een aap kwam. Na een stevig ontbijt trokken we onze laarzen aan en gingen we op anacondajacht. Jammer genoeg is het op dit moment redelijk hoog water in de pampa's en zitten er dan niet zoveel anaconda's. We hebben er dan ook geen kunnen spotten. Maar toch wel een spannend moment als je tot aan je middel in het water staat en beseft dat je op zoek bent naar gigantische slangen. We zagen wel een zwart met gele cobra in een hol van een boom zitten maar hij was niet echt geneigd om eruit te komen.

In de namiddag gingen we nog maar eens een poging wagen om op piranha's te vissen. We vonden een spot vol rode piranha's en gooiden daar onze lijntjes uit. Klinkt echt super leuk maar als je niets kan vangen is het toch maar stom. Om één of andere bizarre reden kon iedereen piranha's vangen buiten Casper en ik. Wij kregen maar geen beet. 's Avonds hebben we dan de piranha's opgegeten maar voor ons wat het toch maar zuur zo zonder eigen vangst. Het hoogtepunt van de dag, en een troost voor ons, was echter het zien van een sloth. Onderweg terug naar de lodge zag het zoekende oog van Martin dit wonderlijke diertje. Ze zijn zo zeldzaam om te zien en zo schattig, dat het Canadese vrouwtje van onze groep dit het hoogtepunt van haar leven noemde!

De derde dag was eigenlijk het hoogtepunt van de trip. We gingen met de roze dolfijnen zwemmen. Het duurde even voor we een plekje vonden waar er enkele zaten en we sprongen dan meteen in het water. Wel een bizar gevoel als je weet wat er daar nog allemaal in het water leeft. De dolfijnen waren best wel verlegen en het was moeilijk om dichtbij te geraken. Nadien werd duidelijk dat als je alleen was ze heel nieuwsgierig waren en rond je kwamen cirkelen maar in groep of dichtbij de boot kwamen ze toch niet al te graag. Maar wel echt een topervaring! Hierna volgde nog een snelle lunch en dan moesten we al terug de boot op richting de auto's om zo 's avonds weer in Rurre te zijn.

De pampa's waren geweldig, de jungle niet wat we verwacht hadden. Zo kunnen dingen nu eenmaal lopen. Maar we waren voldaan en blij dat we toch naar hier gekomen waren. Het 35 uur durende avontuur gingen we niet herhalen dus namen we het vliegtuig naar La Paz. Ook dit was een ervaring. 12 passagiers en mijn eerste proppellervliegtuig. Ook het zicht was adembenemend. 35 uur werden 45 minuten en het tijd voor afscheid nemen was gekomen. Maxime en ik wilden zo snel mogelijk verder naar Titicaca. Seb en Martin gingen nog een extra dag in La Paz blijven. Het was leuk om hun erbij te hebben. Maar het is ook leuk om nog eens met twee te zijn. We namen een micro, lokaal busje, naar het meer.

De volgende dag gingen we naar Isla del Sol in het Titicaca meer. Dit is een heilig eiland voor de Incabeschaving. Om 8 uur namen we de boot. Deze was ontzettend traag maar na drie uur bereikten we de bestemming. Eerst gingen we Inca ruïne bekijken en dan wandelden we een precolumbiaans pad af. Het enige probleem is dat je niet kunt ontsnappen aan de andere toeristen. Maar lelijk was het zeker niet. En dan… Dan werd het tijd voor Peru…