Om 8 uur stonden we gepakt en gezakt klaar voor ons volgend avontuur. We hadden de gevraagde gidsen, de auto zag er goed uit, het weer was in orde… Het leven lachte ons toe. Toen we vertrokken bleek dat we toch met een horde andere toeristen vertrokken. De eerste stops waren nog in het mooie rode wilde westen landschap van Tupiza. We genoten er kort van en sprongen telkens vlug weer in de auto om de rest van de toeristen voor te zijn. En die tactiek lukte ons vrij aardig. De eerste dag duurde vooral lang maar de uitzichten waren ronduit indrukwekkend. Om 17 uur kwamen we eindelijk aan in ons hotelletje. Al de reviews op tripadvisor en dergelijke spraken over basic tot slechte huisvesting maar dit noemen wij toch al hotel-style. Er kwam nog een groep bij in ons stekje maar dat was eerder grumpy, grumpier, grumpiest. Geen leuk volk om aan de tafel te hebben. 's Nachts gingen we nog even de sterrenhemel bewonderen en dit moet een van de meest magnifieke sterrenhemels ooit geweest zijn. Jammer genoeg kregen we het niet te pakken op camera.

De volgende ochtend startte vrij laat. We konden uitslapen want we moesten niet al te ver rijden en dan waren we eveneens na de anderen bij de hotpools. Zo gezegd zo gedaan. Toen we bij de hotpools aankwamen, stapten de laatste toeristen er net uit. We hadden de plek voor ons alleen en het uitzicht was wederom magnifiek. Een uurtje bakken en braden in 37°C, bij gebrek aan een bad compenseerde dit wel. We sloten de dag af in Laguna Verde om de volgende ochtend aan te vatten om 3 uur 's ochtends.

Waarom 3 uur? Wel wij hadden het idee opgevat om een vulkaan te beklimmen. Onze uitverkorene was de Licancabur. Deze is slechts een 5960m hoog waarvan wij de luttele 1500m moeten beklimmen. Het uur lag ons niet goed en met kleine oogjes zaten we dan ook te ontbijten. Goed warm ingepakt vingen we onze tocht aan rond een uur of 4. Maxime haakte echter na een uur klimmen al af. Ze werd plots duizelig en had geen evenwichtsgevoel meer. Toen ze terug beneden geraakte moest ze ook direct overgeven en is ze terug in haar bed gaan liggen. De hoogte maakte dus al snel een eerste slachtoffer. Ondertussen klommen Martin, Seb en ik verder. Het eerste deel ging echt goed voorruit en begonnen we te hopen op een halvering van het aantal klimuren, 4 in plaats van 8. En dan ging ik aan het dansen. Op 600 meter van ons doel ging het op 5 minuten tijd van kwaad naar erger. Gelukkig kreeg ik wandelstokken om mij recht te houden. En deze had ik ook echt nodig. Duizeligheid, braakneigingen, hoofdpijn, … alles was van toepassing op mij. Maar met nog maar 600 meter te gaan, ga je toch niet terug naar beneden? Met de hulp van Seb en Martin en veel rustpauzes kwam de top dichterbij. De tocht leek eindeloos. Maar na 8 uur lijden, bereikten we eindelijk de top. Het uitzicht was zeker de moeite maar ik voelde me extreem slecht. Gelukkig was ik niet meer alleen. En dan begin je aan de afdaling. Je denkt het ergste achter de rug te hebben maar dan denk je verkeerd. Onze gids ging er als een speer van door, recht naar beneden lopend. Wij keken vooral met grote ogen. Je moest echt lopen om de lawine van stenen voor te blijven, maar als niet geoefende alpinisten was het een heel proces van vallen en opstaan. Bloed, zweet en tranen, en een dikke 2 uur later waren beneden. Wat een miserie! Maxime stond ons beneden op te wachten en ze was echt blij dat ze was teruggekeerd als ze ons zag terugkomen. We zagen er blijkbaar alle drie op ons best uit. Hop, rijden naar die hotsprings! Daar konden we dan weer ontspannen en genieten en vooral vroeg ons bed in kruipen.

Ochtendstond heeft goud in mond, maar om na onze wandeling op te staan om 4 uur. Het pikte toch wel. We stonden op om geisers te gaan bewonderen met zonsopgang. Ik dacht dat ik eindelijk watergeisers ging bewonderen en dat dacht ik verkeerd. Het was een beetje zoals in Nieuw Zeeland: modder en stoom. Maar het was wel een heel bijzondere plek. Geisers overal en echt meters hoog. Jammer genoeg stinkt dat ook altijd zo. We probeerden ze zo goed mogelijk te trekken terwijl de zon op kwam en vooraleer we weer de auto in stapten. Nu kwam de tijd van de lagunes. Laguna Colorada, Laguna stinkie, … allemaal hadden ze wel een of andere naam en flamingo's. De ene lagune was al indrukwekkender dan de andere. De dag sloten we af in een zouthotel aan de rand van de Salar. Waarom ze dat hebben uitgevonden, geen idee, maar praktisch is het zeker niet. We dronken nog een glaasje wijn met onze twee zalige gidsen en leerden dat het in Bolivië de gewoonte is altijd eerst een klein beetje op de grond te gieten voor "Patcha Mama" beter gekend als moeder natuur en zo te proosten met elkaar!

En zo stonden we nog maar eens vroeg op om de zonsopgang te bekijken op de Salar de Uyuni. De Salar is echt immens en heel spectaculair. Heel bizar om over zo een witte vlakte te rijden en dan een eiland tegen te komen vol met cactussen. Hierna reden we nog naar een vulkaan, niet om ze te beklimmen maar om enkele mummies te zien en te genieten van het uitzicht. Toen we wilden vertrekken, keken we nog even naar een damesbasket wedstrijd van een lokaal mini dorpje. En natuurlijk kreeg ik de vraag om te proberen dunken. Iemand met die lengte zien ze daar nu eenmaal nooit, 1m50 moet zowat de gemiddelde lengte zijn. Dus probeerde ik te dunken met mijn wandelschoenen aan. Ik pakte de bal, dribbelde, liep aan, … en dunkte verrassend genoeg! Om dan te realiseren dat ik de ring helemaal naar beneden had gedunkt. Maxime, Seb en Martin kwamen niet meer bij van het lachen. De meeste mensen daar vonden het ook echt grappig maar de ref was toch al direct over betalen bezig. Gelukkig konden we de metalen ring gewoon terug in normale positie buigen en dan snel wegwezen. Nog even een stop op de prachtige salar om wat foto's te trekken en dan richting het dorpje Uyuni om van daar de bus richting La Paz te nemen.

La Paz is de zoveelste Zuid Amerikaanse hoofdstad voor ons. En voor ons had ze weinig speciaals buiten de drukte. Het weer zat ons ook niet mee, dus gingen we naar de cinema. De avond bracht nog slechter weer en dus besloten we direct door te gaan naar Rurrenabarque in de Amazone. De bus wachtte de volgende dag op ons….