Nadat we een maandje aan een stevig tempo door het wondermooie Bolivië gereisd hebben, was het tijd voor een nieuw tijdperk. We namen afscheid van Seb en Martin en trokken richting Peru. Daar besloten we het wat rustiger aan te doen, daar de talrijke keren opstaan voor de prachtige Boliviaanse zonsopgangen en de rustieke lagunes ons toch stilaan wat partte speelde. We stopten nog even aan Isla Del Sol op het Titicacameer alvorens we de echte grensoversteek deden.

Onze bus zou normaal om 7u 's ochtends aankomen in Cuzco, Peru. Maar om één of andere reden kwamen we al om 5u 's ochtends aan. Hierdoor moesten wij in het midden van de nacht op zoek naar een hostel. Het heeft toch wel even geduurd maar uiteindelijk vonden we er een die nog/al open was en nog een kamer vrij had voor twee. Achteraf bleek de kamer voor twee een goede keuze te zijn daar ik de volgende dag plots ziek werd en de komende 24u bed arrest had. Nadat ik terug wat beter was hebben we Cuzco even verkent en het was nog erger dan verwacht. Toeristen overal! We waanden ons in Disney Village. Je kon geen 5m wandelen of je werd aangesproken voor een toer en de prijzen waren echt zot! Voor ons, komende van Bolivië, was dit belachelijk. Casper wou 's avonds een duveltje drinken en deze kostte maar liefst 12 euro. Gelukkig waren de fruitsapjes op de lokale markt wel echt heel lekker en betaalbaar. Omdat alles in en rond Cuzco en alles wat naar Machu Pichu leidt extreem duur is, besloten we er op de lokale manier te proberen geraken.

We stonden om 5u op en gingen naar de lokale mini-busjes. We vonden direct een busje dat ons naar Santa Maria kon brengen. Ik mocht plaatsnemen tussen twee schattige oude vrouwtjes. Maar achteraf bleek dat ze beide heel goed waren in doen alsof ze sliepen, veel plaats innemen en vooral goed leunen in de bochten. Na zo'n kleine 5 uurtjes kwamen we aan in Santa Maria vanwaar we direct in een ander busje richting Santa Theresa stapten. Voorlopig waren we budgetgewijs heel goed bezig daar de mini-busjes echt heel goedkoop waren. Op vlak van veiligheid moet ik toegeven dat ik mij al beter gevoeld heb. We reden constant langs een klif, schoven enkele keren weg en we zagen zelfs een pas gebeurt ongeval waarbij er een mini-busje in de ravijn terecht gekomen was. Ik was best opgelucht toen we mochten uitstappen. Daar aangekomen waren we al halfweg. Van hieruit moesten we de trein naar Aguas Calientes nemen. Een stuk dat je normaal ook kan wandelen, zo'n 2u goed doorstappen, maar daar ik nog niet op men paasbest was en we al onze rugzakken bij hadden, besloten we de trein te nemen. De treinrit duurde maar 20min en was verschrikkelijk duur. Het was een spiksplinternieuwe trein met zelfs ramen als dak zodat je de prachtige natuur kon bewonderen maar wat wel wou zeggen dat we serieus wat geld konden neertellen. De trein voor de lokale bevolking daarentegen was een gewone trein en die kostte maar 5 soles. (iets meer dan een euro) Jammer genoeg wouden ze ons niet als Peruviaan aanvaarden. De tocht van Cuzco helemaal naar Machu Pichu is wel echt de moeite, je vertrekt bij wijze van spreken bij bergen met sneeuw op en je komt aan in de amazone. Echt wel een magnifiek landschap.

Na 20min stapten we uit en bevonden we ons precies in Disneyland Parijs. Overal restaurants, massa's toeristen, winkeltjes en hotels. Gelukkig vonden we een goedkoop hostel. We boekten nog snel een ticketje voor de bus zodat we 's ochtends de eerste bus naar Machu Pichu konden nemen. Ondanks dat we ons in een pretpark waande waren we wel heel benieuwd naar de Inca stad. Het is tenslotte toch één van de wereldwonderen.

Heb geen zorgen, zorg maar dat je geniet…het is theorie, filosofie…. De wekker gaat af, ja wij hebben een Disneytune als wekker, we springen in onze kleren en maken dat we op de eerste bus zitten. Zoals verwacht waren we niet alleen en was het nog een heel eind aanschuiven vooraleer we de bus op konden en daarna de site konden bewonderen. Jammer genoeg zat het weer niet mee en was het niet alleen heel erg mistig maar na 5minuten begon het ook nog eens te regenen. Hierdoor kwamen we op het 'foute' pad terecht en wandelden we naar de zonnentempel in plaats van Machu Pichu, dat letterlijk aan onze voeten lag blijkbaar. Wij zaten dus nu op het eindpunt van de inca trail. Ondertussen kloddernat en nog niets gezien startten we onze afdaling om Machu Pichu te kunnen bewonderen. Het voordeel was wel dat de meeste mensen aan het schuilen waren dus wij hebben misschien niet de mooiste indrukken gezien maar wel met een minimale bezetting. Ik moet toegeven het was echt nog wel indrukwekkend. Wij hadden ondertussen al wel wat ruïnes gezien maar de hoogte en vooral de omringende natuur, die amper zichtbaar was, maakt het toch bijzonder.

Diezelfde dag nog namen we de trein terug naar Cuzco en ineens verder met de bus naar Lima. Van daaruit namen we dan een micro en zo kwamen we in Punta Hermosa. Dit zou, volgens een Canadees koppel die met ons in de pampa's waren, een relaxt kuststadje moeten zijn waar we terug zouden kunnen surfen. De busrit was best amusant. Ik zat naast Marina, een vrouwtje dat alles zeer goed in het oog hield en er zeker voor zou zorgen dat de bus ons op de juiste plek afzette. Ze schreeuwde meerdere malen naar de chauffeur als ze dacht dat we te ver waren. Ook had ze haar goedkeuring over Casper gegeven, muy guapo, en ze voelde zich helemaal op haar gemak om even mijn leven te bespreken. Waarom ik nog geen kinderen had en waarom wij nog niet getrouwd waren was het grootste punt op de agenda. Best moeilijk om dit met mijn gebrekkig Spaans uit te leggen maar uiteindelijk kwamen we tot de consensus dat genieten van het leven toch het belangrijkste is.

De eerste indruk van Punta Hermosa was dat het redelijk leeg stond maar volgens de eigenaar van de hostel was dit de stilte voor de storm. Het ging namelijk Semana Santa worden en dan zou alles volzet zijn. Benieuwd of Pasen inderdaad zo'n drukte met zich mee zou brengen. Ik was alleszins mega jaloers op alle foto's op facebook van chocoladedingetjes terwijl ik ondertussen echt zo'n ongelofelijke drang heb naar lekkere chocolade.

Er bleken inderdaad wel goede golven in Punta Hermosa te zijn, maar misschien toch net iets te goed voor ons. Het waren echt Big Waves! Casper heeft wel een paar pogingen ondernomen maar we vonden daar enkel heel kleine puntige surfbordjes, aka guns. Niet de beste keuze blijkbaar voor een beginner. De dagen nadien werd het dan ook inderdaad heel druk. Het kleine strandje lag overvol mensen uit Lima die, zonder rekening te houden met het weer, toch hun badkostuum bovenhaalden.

Voor ons was het na vier dagen wel goed geweest. We hadden ons best geamuseerd, vooral omdat de baas van onze hostel, Daniel, echt een figuur was. We speelden samen pool, kregen verse limonade, versloegen hem met Ping Pong en nog veel meer. Ook probeerde hij de pijnlijke oren van een vriend op te lossen door er een rol krantenpapier in te steken en deze in brand te steken, echt een komisch zicht! Maar zoals altijd wilden we vooruit en blijkbaar was de surf in Miraflores meer ons niveau dus … Vamonos!

Lima is echt super groot. Het telt ongeveer evenveel inwoners als België en is echt een gigantische metropool. Nu we voor één keer een reservatie bij een hostel gemaakt hadden, bleek deze dubbele boekingen te hebben. We gingen dan maar om de hoek naar "The House Project". Achteraf bekeken een veel leukere hostel met een leuke relaxtuin met hangmatten en gratis fietsen en dergelijke. We kwamen daar ook direct twee leuke Belgen tegen uit Ronse. Mahjoub woonde nog in Ronse maar Sophie woonde ondertussen al bijna twee jaar in Mexico stad.

De eerste dagen waren de golven in Miraflores niet super, ze kwamen van alle kanten, maar wel veel kleiner dan in Punta Hermosa. Dus we besloten ons wetsuit nog eens aan te trekken en te kijken wat we er nog van konden. Gelukkig hadden ze hier wel longboards. Best leuk om nog eens in het water te liggen maar in het begin toch moeilijk om terug te starten. Uitgeput maar voldaan kwamen we na 1,5uur het water weer uit.

En zo vulden we dan onze dagen. 's Ochtends gaan surfen en in de namiddag de stad verkennen. Het is zo'n grote stad dat er altijd wel iets te doen is. Ook staat Lima bekend als een culinaire hoofdstad. Dit zorgde voor een grote variëteit aan keukens en barretjes. We vonden een sportsbar en volgden bijna dagelijks de NBA Playoffs. Daar we dit in België niet echt in realtime kunnen volgen, was het wel eens leuk om typisch op zijn Amerikaans met buffalo wings en een pintje bier naar de matchen te kijken.

Ook de Mallecon is 's avonds super gezellig. De mensen uit Lima zijn best wel sportief dus overal zie je outdoor fitness toestellen die echt wel gebruikt worden. Rollerbladers, skaters, lopers en nog veel meer. Ook waren er vaak wel acrobatische toestanden in het park. De sportclubs zijn er ook echt super mooi uitgebouwd. Zo zijn we een keertje gaan tennissen met zicht op de zee.

Na een weekje relaxen in deze grootstad was het tijd om ons 14de land aan te doen. Ik kan het bijna zelf niet geloven dat we al aan Ecuador toe zijn. De tijd vliegt wanneer je reist!