The death road!

De Party girls in mijn meisjes-kamer komen net terug thuis als ik opsta (7u) ..De hele nacht een kamer voor mezelf dus :-). Volledig uitgerust en klaar voor de 'World most dangerous road'!

Ik ben tamelijk verrast als ik ons busje instap. Voor ons zitten twee oudere mensen, naar schatting een jaar of 50.. ?!
We vertrekken op 4700m.. Onze kledij lijkt wel een motoruitrusting.. Behoorlijk stoer, but safety for all. Om erin te komen doen we een eerste stuk op ne gewone weg. Frederik sjeest weg achter de gids. Ik heb een beetje schrik, gezien mijn fiets-val in Ecuador, zeker met weer reflectoren langs de kant van de baan .. Not again!

Daarna komt er wel een serieuzer (lees: creepier) stuk. Den echte death road begint..bumpy!

Het uitzicht is prachtig tijdens het afdalen, en wijzigt van berg-canyon- achtig tot cloud forest! We stoppen regelmatig voor ne 'coolen' groepsfoto (jep, toeristentour.. ) en trekken af en toe wat kleren uit (hoe lager, hoe warmer, and the safety is gone ;-)) 't Ouder koppel gaat sneller als mij de baan af... very impressed! Ze blijken 61 en 63. Iets voor jullie volgend jaar, oudertjes?:-) (Die twee zijn tandartsen, en zijn in Bolivia als vrijwilliger. Ze proberen de mensen hier bij te brengen hoe ze hun tanden moeten onderhouden ..).

Na een welverdiend Pintje, lunch, en een paar baantjes in't zwembad keren we terug naar La Paz. Trekzak inpakken, afscheid nemen van Rachel (uit Cusco, die net in hetzelfde hostel is toegekomen) en fbcheck (leuke verassing, Maartje zal morgen ook de El Choro trek starten!): ready for tomorrow!

El choro trek - the real adventure (see below)

Onze pick up is weer lekker vroeg, maar brengt ons ineens tot op de hoogste bergpas met de auto. Omdat we dat toch maar wat valsspelen vonden, klimmen we nog even verder naar de top. Een uurtje later start de echte trek, zwaar beladen en vanaf ongeveer 4900 hoog beginnen we te dalen. Na een uurtje heeft de hoogte Frederik te pakken. 2 dagen La Paz is mss geen ideale voorbereiding.. We kunnen ni blijven zitten, en verder dalen is de enige optie .
De vegetatie van 4900 naar 3700 is totaal verschillend, wat de trail echt indrukwekkend maakt. Bij het eerste registratiepunt komen we Maartje al tegen, fijn! Smiddags begint het echte avontuur pas . Als we ons soepje willen koken, hebben we alles :gas, eten, kookpotten.. Enkel het kookvuurtje ontbreekt .. Zakken worden uitgekamd ma niks te vinden. s***! Onze rijst, pannenkoeken, eieren die we planden te maken .. We proberen in't dorpje nog iets te vinden, maar niks te zien. Domper op de feestvreugde. Ons enthousiasme is even weg, maar de gids van de
groep van Maartje stelt ons gerust. Warm water is geen probleem. Fieuw.
Op de camping gekomen mogen we in het huisje van de kampbazin koken, vree gezellig. Tis daar ook wel nog ff spannend. Frederik laat per ongeluk een paar batterijtjes int vuur vallen, die ontploffen in't kleine huisje van de madam.. O-ow. De schade blijft gelukkig beperkt, ons eten is lekker en de hele camping zit samen aan tafel. 2 Amerikanen hebben zelf vuur gemaakt (ons plan voor morgen) en onze eieren (allemaal .. Frederik ?!:-)) worden gekookt.

Om 6.30 staan we op, met Maartje haar groep. De 'vriendelijke' madam zet ons wel zwaar af, we hadden moeten weten dat niks voor niks is (zeker ni in Bolivia), ma dees was er zwaar over. Te moe om te reageren starten we onze dag. Maartje is net voor ons weg en we zien ze de rest van de dag nimeer terug.. Haar groep veel te snel, en wij nemen onze tijd. We genieten!
Een goeie 6 à 7u voor de boeg bij de start. Of dat was toch het plan. Om Half 3 zijn we op onze bestemming, maar geen Maartje te zien. En warm water om te koken is wel handig..
Nog voortgaan ?! Twijfels. We zijn al 7u30 op stap, en tis 2u30 meer tot de volgende camping volgens onze kaart, en een super zwaar stuk, el ascento del Diabolo.
We gaan er toch voor, met het vooruitzicht da we morgen dan al vroeg gedaan hebben. De inca trappen zijn enorm zwaar, maar ik geef goed gas. Tot ons water op is, en we volgens plan nog een uur te gaan hebben.. (Chloortabletjes genoeg, alleen werken die ni direct). Na een dikke 10 min zie ik een hut! wow, totaal uitgeput smijten we ons neer. De andere groep is er al een tijdje. We koken op ons zelf gemaakt vuurtje (goe gedaan, F!), en bakken zelfs brood voor de volgende dag. Heerlijk!

De laatste dag vertrekken we allemaal samen. Tis meer rennen als wandelen, en het plezier ervan valt er een beetje bij weg. Ma tis 't laatste, iedereen is moe en we zijn voor de middag beneden. In Coroico zijn we super content als we ons pas geopend hostel vinden (met nen uitbater die er alles aan doe om u opt gemak te stellen). Time to relax! We drinken een biertje op de plaza met Maartje en ik maak mijn befaamde Tonijn-avocado -tomaten - sandwiches. Mm! De avond wordt afgesloten met wijn, gin, afgehaalde pizza en 'hearts' spelen met de amerikanen. The good life!!

Maartje blijkt de ganse nacht ziek geweest, en is nog steeds niet goed. Zelfs water kan ze ni binnenhouden ..s***! Ff twijfel ma uiteindelijk neemt ze toch met ons de bus naar la Paz.. Langs de Death road naar boven. Beetje scary toch, en een sterke maag kunt ge hier wel gebruiken!
Pas bij het naar boven rijden vallen de vele kruisjes langs de weg op .. Gelukkig geen recente. Sinds het vrachtvervoer langs de nieuwe weg kan zijn er quasi geen accidenten meer.

Ons namiddagje in La Paz is nog busy. Gerief terugbrengen (kookding blijkt echt verdwenen), zak inpakken, langs de mirador en op ziekenbezoek bij Maartje. En dan op de nachtbus naar Uyuni.