"Ik ben banger voor een paard dan voor een olifant"

Dat is een van de dingen die ik heb gezegd de afgelopen week. Een lang, drukke, indrukwekkende, zware, vermoeiende maar fantastische week.

Vrijdagavond vertrokken we uit Bangkok voor een 5 daagse Jungle trektocht.

...We rijden vrij hard en het wegdek is slecht. Ik word wakker wanneer de bus door een diepe kuil rijdt. Achter me hoor ik geritsel, een plastic zakje, gevolgd door het geluid van een maag die zich omkeert en leeg gooit. Ik wacht tot de zure lucht mijn neus binnen dringt, ik kan aan niets anders meer denken. Een blik op de klok laat me weten dat we nog zeker 3 uur moeten rijden. Drie uur lang in de zure lucht? Ik ben bang dat mijn maag dat niet trekt. Maar de zure lucht blijft uit, daarentegen stroomt een mengeling van rook, kattenvoer en zoetigheid mijn neus binnen. Zou Thaise kots anders ruiken?...

Wat we de afgelopen week allemaal hebben gezien en hebben meegemaakt, dat is bijna niet in woorden te beschrijven, in ieder geval is het teveel om op te schrijven.

Hoewel ik de natuur, de jungle, meer dan prachtig vond en ik genoot van het sobere leven (jezelf wassen in de rivier, slapen in een tent, eten vanaf een bamboeblad in plaats van een bord) waren het de momenten met de lokale bevolking die het meeste indruk op mij hebben gemaakt.

Dat begon bij Mr. Lar in Mae Sot, een al wat oudere man die zijn woning beschikbaar stelt voor mensen die deze tocht maken om even bij te komen voor je van Mae Sot doorreist naar Umphang. Hij heeft er veel plezier in, bereid met liefde een ontbijt, lunch of avondmaaltijd en liet ons de boardermarket bij de grens met Birma zien.

Later, in de Songthaew, de half open pick-up truck waarin we van Mae Sot naar Umphang werden gereden ging dat verder. Het was een 4 uur durende tocht over een weg met meer dan 1000 bochten. Voor ons Nederlanders is vier uur, tegenover dezelfde mensen, in een bus zitten lang. Vier uur lang de tijd om alles en iedereen in je op te nemen en op de een of andere manier ontstaat er na verloop van tijd een band met die mensen. Af en toe deel je een glimlach. En soms help je elkaar wanneer iemand moet overgeven, al is het alleen maar door het aangeven van een plastic zakje.

Toen we na 2 dagen (20 km) lopen door de jungle in Khotha - een Karen Village, 250 inwoners - aankwamen waren het vooral de kinderen die mijn aandacht trokken. Hoe ze tevreden waren met niets.
We kregen een rondleiding door het dorp waarbij we op bezoek gingen bij een van de families. Er werd in mijn kuiten geknepen en gelachen om onze witte huidskleur. Sieraden werden bewonderd en handen werden geaaid.
We sliepen die avond bij de mensen thuis. Een 38-jarige vrouw met 5 kinderen en zwanger van de zesde stelde haar woning beschikbaar voor vier Europeaanse meiden om te komen overnachten. We werden uitgenodigd om bij ze in de keuken te komen zitten waar we konden zien hoe zij koken, eten en met elkaar zijn.
Al snel hadden wij de aandacht van de kinderen getrokken en kwamen ze bij ons zitten. Ruby liet de jongste (Noah, 4) de foto's zien die ze dag had gemaakt, waarop ook het kleine meisje te zien was. Vol bewondering bestudeerde ze het apparaat. Haar iets oudere zusje (Nopen, 6) was vooral geïnteresseerd in mijn boekje plus pen. Ik gaf het haar en ze begon te schrijven. Een mooi handschrift voor een 6 jarig meisje. Helaas kon onze gids er later niets van maken. "This is very bad Thai.."

Later op de avond stroomde de woning vol. Waarschijnlijk is dit gezin een van de weinige of misschien wel de enige met een televisie. Hoewel de mensen in Khotha geeneens Thais spreken werd er de hele avond naar een Thaise soap gekeken. Het deed me denken aan de verhalen die ik van mijn vader hoorde, over toen de TV net in Nederland was. Waarschijnlijk ging dat er soortgelijk aan toe.

Een andere man die veel indruk maakten was iemand die voor minder dan een minuut de Songthaew met ons deelde. Hij vroeg ons waar we vandaan kwamen en nodigde ons uit naar zijn dorp te komen, maar wij waren op weg naar Mr. Lar in Mae Sot dus moesten we dat aanbod helaas afslaan. Toen hij de truck verliet zeiden we hem 'Goodbye', waarop hij antwoorden: "Never say goodbye because than we'll maybe never meet again".

Inmiddels zijn we weer een beetje bijgekomen, maar nog steeds beurs en vol met muggensteken. We zijn gister aangekomen in Chiang Mai waar we zeker 3-4 dagen gaan blijven, samen met Sofie en Viola uit Denemarken waarmee we ook de Jungletrek hebben gedaan.
De douche (met warm water!) wordt aanbeden, evenals de gewone w.c. die we in onze kamer hebben, hoewel we inmiddels aardig getraind zijn in het gebruik van alleen een gat in de grond.

Wat we hier gaan doen weten we nog niet. In ieder geval op zoek naar een Thaise kookcursus want het eten hier is goddelijk, met name dat van de kraampjes op straat waar je voor slechts 0,75 euro een bord noodlesoup haalt.
Daarover dus later meer.