Van olifant naar bikini

Waar mijn vorige blog eindigde in Chiang Mai met een filmpje dat eindigt op een olifant, daar zal deze blog eindigen in Pai, in bikini.

In Chiang Mai zijn we uiteindelijk 5 nachten gebleven. Het was een fijne plek om even tot rust te komen na de toch wel intensieve jungle trek.
Om zichzelf te belonen deed Ruby allereerst haarzelf een tatoeage cadaeau, onder het mom van een souvenir dat tenminste geen ruimte in neemt in onze tas.

Maar het hoogtepunt van Chiang Mai was toch wel de kookcursus. De dag begon op de oudste markt van Chiang Mai waar ons eerst een hoop werd uitgelegd over de verschillende groenten en de verschillen daartussen. Het was een gigantische markt waar ze alles hadden wat je nodig hebt om Thais te koken, nou ja, bijna alles want noten konden we niet vinden.
Het meeste hilarische moment was op de vleesafdeling. Zo onherkenbaar als een stukje vlees in Nederland is, zo herkenbaar is het hier: een groot deel van de dieren leeft nog op het moment dat je het aanschaft. Niet een heel prettig gezicht. Het ene dier had het iets beter dan het andere, zo waren er bijvoorbeeld vissen die in een emmer water stonden - met een groot aantal in een emmer - waar een paar meter verderop de vissen op het droge lagen te spartelen. Met name dat laatste zorgde voor een beetje hilariteit, op het moment dat Sofie en Viola langs dat kraam liepen sprong een van de vissen van het kraam af wat resulteerde in een harde gil. Alle Thaien moesten hard lachen en zo ook Rub en ik.
De dag ging verder, en eindigde, in de villa van de kok die achteraf de nationale TV Chefkok bleek te zijn. (Kut, vergeten zijn handtekening te vragen!) Hij en zijn assistenten leerden ons 6 verschillende maaltijden bereiden welke we uiteraard na afloop zelf moesten opeten. Ik moet zeggen dat het me bijzonder goed smaakte, misschien zelfs wel het beste eten dat we in Thailand tot nu toe hebben gehad.
We sloten de dag af met een rondleiding door de enorma tuin van de chefkok waar we onder andere een cashewnotenboom en twee leguanen tegen kwamen.
Verder waren we vooral in de avond/nacht actief in Chiang Mai. Vlakbij ons guesthouse bevond zich een cocktailbar waar je voor slechts 1 euro 50 een Mojito nuttigt. U begrijpt, die werd dagelijks bezocht.

Met een voldaan gevoel (ik doneerde mijn spijkerbroek aan Thai Freedom House) vertrokken we maandag uit Chiang Mai. Op naar Pai, wat fantastisch zou moeten zijn, zo hoorden wij aan alle kanten. En ik kan jullie verklappen: it is! Pai is een klein maar zeer toeristisch, toch relaxed dorpje in het Noorden van Thailand waar de hippiecultuur duidelijk overheerst wat resulteert in chillen bij het kampvuur.
We verblijven in een bamboehut aan de de rivier, verwijderd van alle toeristische drukte die slechts op twee minuten lopen bij ons vandaan ligt. Een bamboehut met bed, douche en toilet, de gulden middenweg tussen de jungle en de stad en dat bevalt prima.
De eerste ochtend in Pai hebben wij, als fanatieke yogi's, een yogales gevolgd. Het was de meest verschrikkelijke les ooit. Het sloeg nergens op. De docente (Mama Yoga, zoals ze zichzelf noemt en dat zegt eigenlijk al genoeg) was nogal vol van zichzelf, vooral het feit dat ze 56 is, zonder rimpels! en in de kleren van haar dochter past. De zaal hangt vol met foto's van haar en tijdens de les was ze voornamelijk bezig met laten zien hoe goed ze wel niet is. Wij, de studenten, kregen nauwelijks aandacht en vooral de beginners werden slecht begeleidt. Tussendoor moesten we steeds een half uur stil gaan liggen waarna we ineens weer in heftige posities moesten gaan staan. Tijd om een mailtje richting Lonely Planet te sturen en haar school er voorgoed uit te schrappen.

Gisteravond zijn we naar een artfestival geweest, inmiddels werden we versterkt door Berbel, een Nederlands meisje die nog 3 weken alleen door Thailand reist. Met zijn vijfen gingen we op weg. Het bleek verder weg dan we dachten en nadat we de grote Pai River waren overgestoken verdween de straatverlichting als sneeuw voor de zon. Gelukkig hadden we een zaklampje. Op de heenweg.
We brachten ongeveer 2 uur door op het festival. Nadat een van de artiesten - duidelijk in hogere sferen dan wij - een van zijn hits ten gehore bracht: "Ain't nothing to lay down your head, 'cause someone took your bed? Don't worry, be happy!" en wij concludeerden dat je dit waarschijnlijk allen waardeerd wanneer je op minsten zo'n hoog niveau bent als hij was, besloten we weg te gaan. Helaas, op de terugweg was de zaklamp leeg waardoor we ietwat angstig onze voeten vooruit schoven in de richting van het centrum van Pai. Omringd door het geluid van blaffende honden waarvan we niet wisten waar ze lagen, liepen of renden. (Voor de nieuwsgierige aagjes, er staat een filmpje klaar) Ongedeerd kwamen we terug in de bewoonde wereld waar we zagen dat een van de bergen in brand stond. Een apart gezicht omdat het niet een heel bos leek te zijn maar alleen een lang slingerend pad. Het zag er uit als lava dat uit een vulkaan komt en zijn weg naar beneden zoekt. Gelukkig was het ver bij ons vandaan en dus hoefden we niet in paniek onze spullen in een hoog tempo in te pakken en weg te rennen. Daarentegen konder we gewoon op ons balkon zitten met een drankje en een nootje.

Een van de grappigste momenten uit Pai was het moment waarop wij in een Islamitisch restaurant bier bestelden en verbaasd op keken toen ons werd verteld dat ze dat niet hadden. Het kwartje viel pas een half uur later.

Inmiddels zijn we weer met zijn tweeen. Sofie en Viola verkiezen de westkust boven de oostkust en zijn al vertrokken en ook Berbel is haar eigen weg gegaan.
Voor ons start morgen opnieuw een lange reis waarna we hopelijk op zondagmorgen aankomen op Ko Tao. Tot die tijd doen wij nog even rustig aan. Op ons balkon. In de zon. In bikini.