Waar ik de afgelopen weken vooral beleefd heb hoe buitenlanders hun tijd doorkomen in Dar es Salaam, door ijsjes te eten bij Slipway, boodschappen te doen in Shopper's plaza en naar de film te gaan in Mlimani city, heb ik de afgelopen week de stad eens van een andere kant gezien. Rond een uur of 11, als de ochtendspits voorbij was, liep ik samen met een van de fysiotherapeuten van CCBRT naar de dalla-dalla standplaats op de hoek. We reden dan naar de een of andere uithoek van de stad, waar we de ouders van de betreffende patiënt opbelden die ons op kwamen halen en ons altijd gastvrij in hun huis ontvingen. We gingen dan in gesprek met de ouders om te achterhalen hoe het met het kind ging, en waarom ze gestopt zijn met de fysiotherapie.

Het dalla-dalla rijden alleen al is een avontuur op zich, omdat er buiten zoveel te zien is. Allereerst zijn de meeste dalla-dalla's versierd, naar de smaak van de chauffeur. Zo heb ik meerdere dalla's gezien met het hoofd van Didier Drogba erop, of Wayne Rooney, maar ook Spiderman kwam langs. En natuurlijk Barack Obama (een keer gespeld als 'Balak Obama'. Ze halen de l en de r hier vaak door elkaar). Ik zag zelfs een dalla met de tekst 'Bin Laden' op de voorkant, maar dat zal in het Swahili wel iets anders betekenen. Ik vind die tekst nou niet echt sterke reclame voor je bus… Verder zijn er onderweg ook erg grappige winkelnamen te vinden, zo heb je bij ons om de hoek de 'b***** hut' (verkeerd gespelde hamburgertent), en ben ik vandaag langs de Thank's God Mini Supermarket, Ismael Baby Hair Designer, P. Diddy Photo Studio en Mrs. Bolt Auto Spares gekomen. Zaken die je in Nederland in elk geval niet tegenkomt.

Ook de omgeving is soms verrassend mooi. Vandaag reden we met de dalla naar een bepaalde bushalte, en daar moesten we in de taxi stappen. Deze reed toen via allerlei hele smalle zandweggetjes de berg op. Een beetje zoals op weg gaan naar de Super-U in de Franse Ardèche, maar dan met loslopende kippen op straat. Eenmaal bijna aangekomen bij het huis van de patiënt, hadden we een prachtig uitzicht op een soort vallei. Alleen jammer dat Tanzanianen het niet zo nauw nemen met afvalverwerking; de rand van de vallei was bezaaid met stinkende troep. Gelukkig maakte het uitzicht op de palmbomen een hoop goed.

Het patiëntenbezoek zelf is soms hartsverscheurend. Ik vind het fantastisch dat ik zomaar bij alle mensen op de koffie mag komen (of nou ja, op de cola), en iedereen is enorm gastvrij en vriendelijk. Helaas is cerebral palsy een vrij uitzichtloze aandoening; de kinderen zijn vaak met een moeilijke bevalling ter wereld gekomen en hebben daardoor hersenschade opgelopen. Dit houdt in dat ze al op jonge leeftijd erg achterlopen in de ontwikkeling. Kindjes van 3 jaar oud kunnen vaak niet eens zelfstandig zitten of staan, en dit zal ook maar heel gering verbeteren.
Vandaag waren we op bezoek bij een jongen van 12. Hij was erg spastisch en had grote beugels om zijn benen om ze recht te houden. Hij kon zich voortbewegen met een looprek. Hij kon ook een beetje praten, maar dit ging heel traag en was erg onduidelijk. Wel was het een slim joch, hij wist prima wat er om hem heen gebeurde en af en toe zag ik z'n oogjes glimmen als z'n ouders iets leuks over hem zeiden. Want dat grote voordeel had deze jongen wel: zijn ouders waren enorm bezig met zijn gezondheid. Helaas zie je heel vaak dat een kind met cerebral palsy een grote last is, en hebben ouders eigenlijk niet zo heel veel zin om daar de hele stad mee door te crossen voor fysiotherapie of medische hulpmiddelen. Maar voor deze jongen was het anders: zijn ouders gingen voor hem door het vuur en deden elke ochtend en avond trouw alle oefeningen van de fysiotherapie met hem. Helaas loopt ook een kind met zulke fijne ouders nog tegen enorm veel muren op. De school in de buurt wilde hem niet hebben omdat hij zo gehandicapt is, en omdat ze zo afgelegen wonen is het erg lastig om de jongen elke dag naar een speciale school te brengen. Hij zit dus veel thuis, wordt een beetje onderwezen door zijn oudere broer en zus maar kan verder niet veel meer doen dan een beetje rond schuifelen achter zijn looprek. Hoewel ik meestal aardig afstand kan nemen van de moeilijkheden waar mensen in Tanzania tegen aanlopen, brak m'n hart toch een beetje bij het spreken van deze jongen en zijn ouders. Ze willen er allemaal het allerbeste van maken, maar wonen gewoon in het verkeerde land.

Gelukkig heb ik ook veel leuke dingen gezien de afgelopen week. Zo was ik dinsdag op bezoek bij een gezin waarbij het jongste meisje, ze was een jaar of 3, eens niet bang voor me was! Veel kinderen in buitenwijken hebben de neiging om me óf heel hard uit te lachen, óf heel hard te gaan huilen. Een beetje het omgekeerde zwarte piet-effect, geloof ik. Maar dit meisje vond me meteen al leuk, ze lachte steeds, speelde verstoppertje met me en heeft me trouw aan de hand meegenomen toen ik terug moest naar de dalla-dalla. Ook vind ik het leuk hoeveel moeite mensen doen om gastvrij te zijn. Vaak rent er snel iemand naar de winkel om wat flesjes koude cola te halen als we aankomen. Ook kregen we bij een gezin koekjes, maar eerst mochten we onze handen wassen. Ik weet niet of het kwam door gebrek aan stromend water of dat het gewoon gebruikelijk is, maar de heer des huizes kwam langs met een kan water waar hij langzaam water uit liet stromen. Hier mocht je dan je hand (alleen je rechterhand, met links hoor je niet te eten) onder houden om hem te wassen. Je hoeft er niet eens je stoel voor uit, ideaal.

Na deze week vol ontmoetingen met het echte leven in Dar es Salaam, ga ik dit weekend eens schaamteloos de toerist uithangen. Ik vertrek vanmiddag met de ferry naar Zanzibar, een paradijselijk eiland voor de kust van Tanzania. De wederom jaloersmakende foto's zullen uiteraard snel volgen ;).

Heel fijn weekend allemaal!

Liefs, Lotte