Na het legendarische Koninginnedagfeestje vorige week (ik heb meerdere mensen horen zeggen dat dit het beste feest in Dar es Salaam ooit was, en dat zegt wat als het van mensen komt die hier al jaren wonen) was het weer tijd om een weekje hard aan het werk te gaan. Naast het cerebral palsy project waar ik me al op had gestort, heb ik het verzoek gekregen om een filmpje voor de wachtkamers in elkaar te draaien. Mensen moeten hier vaak lang wachten voordat ze geholpen worden, dus proberen we ze, door middel van filmpjes en 'health educators' die een praatje houden, nog iets bij te brengen. Het filmpje dat ik maak is eigenlijk meer een soort slideshow van foto's met korte zinnen, zoals 'Slaap onder een klamboe' en 'Kom naar een dokter als je ziek bent'. Ik heb met de health educators gesproken over de onderwerpen die we in de slideshow zouden kunnen stoppen. Naast malaria en diabetes wilden ze ook graag wat over HIV/Aids vertellen. Helaas heb ik geen flauw idee hoe je op een nette manier in een gezellige slideshow mensen ervan kunt overtuigen om toch vooral op te passen met wie ze allemaal het bed in duiken, dus ik denk dat ik dat onderwerp er maar uit laat…

Voor het cerebral palsy project ga ik volgende week kinderen met die aandoening thuis opzoeken. Afgelopen week hebben we de ouders van die kinderen opgebeld om te vragen hoe het nu met de kinderen gaat en waar ze precies wonen (je krijgt dan natuurlijk geen adres, maar een routebeschrijving in de trant van: 'Bij het BP-station links, dan over drie verkeersdrempels, bij de duka rechts en dan is het dat huis met die boom ervoor'). Ik heb natuurlijk niet zelf gebeld, als je alleen 'Hallo' en 'Hoe gaat het ' in het Swahili kunt zeggen kom je niet zo ver aan de telefoon, maar de secretaresse van de fysiotherapeuten heeft me geholpen. Nou is dat werkelijk een afschuwelijk mens dat er altijd in slaagt om mijn humeur binnen tien minuten tot ver onder het nulpunt te brengen. Ze kan alleen maar heel chagrijnig kijken, is ronduit onbeschoft tegen patiënten en maakt veel misbaar als iets even niet gaat op haar manier. Nadat ik daar een paar uur naast heb gezeten ben ik aan het eind van de dag heel blij dat ik nog niet ontploft ben. Gelukkig spreekt ze geen Nederlands, dus ik kan op allervriendelijkste toon tegen haar zeggen dat ik haar oprecht een naar mens vind. Heerlijk :-).

Om de patiënten thuis op te zoeken moet ik me vanaf volgende week dus echt in het verkeer begeven. Tot nu toe red ik me aardig op m'n fietsje, zolang ik niet vergeet om de bewakers van de pinautomaten te groeten (die hebben hele grote geweren, dus die moet je te vriend houden) en zolang ik onthoud dat iedereen hier links rijdt (en dat vergeet ik nog altijd om de haverklap). We gaan volgende week met de dalla-dalla op pad; de leidinggevende fysiotherapeute wilde eerst regelen dat ik een auto mee zou krijgen, maar dat aanbod heb ik vriendelijk afgeslagen. Naast het links rijden en de enorme drukte op de wegen, hebben ze hier ook iets dat te omschrijven is als het driebaansprincipe. Veel wegen bestaan hier uit drie banen. Op de linkerbaan gaat het verkeer de ene kant uit, op de rechterbaan de andere kant. De middelste baan, laatst door iemand liefkozend de 'death lane' genoemd, wordt gebruikt door de kant die het drukst is. Als jij dus vindt dat jouw baan te druk is, kun je opschuiven naar de middelste rijbaan om wat beter door te kunnen rijden. Helaas is het heel goed mogelijk dat tegenliggers hetzelfde idee hebben, dus je zou zomaar iemand recht op je af kunnen zien komen. En over het algemeen wil niemand hier voor een ander onderdoen, dus het komt regelmatig voor dat pas op het allerlaatste moment een van de auto's terugschuift naar zijn eigen baan. Ik vind dit principe echt zenuwslopend, dus zelf een auto besturen zie ik niet zitten (nog even afgezien van het feit dat ik daar zelfs in het overgeorganiseerde Nederland niet echt een ster in ben). Gewoon ouderwets met de dalla-dalla dus komende week, ik kan niet wachten ;-).

Via het internet, en een paar prachtige stukken proza van mijn vader, heb ik aardig meegekregen wat voor gekkenhuis het in Enschede is geweest de afgelopen week. Ik hoop dat iedereen weer een beetje is bijgekomen, en dat de voetbalhaters de gekte hebben kunnen ontvluchten. Volgens mij is het een fantastisch feestje geweest, en omdat m'n grote broer en ik er niet bij konden zijn vind ik dat ze volgend jaar gewoon maar opnieuw kampioen moeten worden. Zorg ik dat ik dan wel in het land ben ;-).

Fijn weekend allemaal!

Liefs, Lotte