Afrika zou Afrika niet zijn als je niet af en toe buitengewoon veel moeite moet doen om aan je basisbehoeften te komen. Gisterochtend was het dan zover: er was geen stromend water meer. Er is gelukkig bij ons nog wel een kraantje buiten waar dan wel gewoon water uitkomt, dus ik vulde een emmer en heb me hiermee 's ochtends prima gered. Ik vond het zelfs wel leuk, lekker back to basic, met een emmertje water over je heen gooien om te douchen. De rest van de dag was ik niet thuis dus verdere waterperikelen zijn me bespaard gebleven, maar toen ik vanochtend wakker werd kwam ik erachter dat er nog steeds geen water was. Even later kwam de buurvrouw naar me toe om te melden dat ook het kraantje buiten was opgedroogd, deze schijnt namelijk te zijn aangesloten op een tank waar in principe genoeg water inzit voor twee weken, maar helaas had iemand de tank laten leeglopen… Verder was onze hele buurt verstoken van stromend water, dus bij de overburen aankloppen voor een emmertje water zat er niet in. Ik ben dus maar naar het ziekenhuis gefietst, waar ik net even heb gedoucht (wat een luxe) en waar ik een stuk of zeven lege flessen met water kan vullen zodat ik ook deze dag weer doorkom. Gelukkig zitten mijn huisgenoten allebei op Zanzibar, dat scheelt in de waterbehoefte. Hopelijk is er alles morgenavond weer opgelost.

Ik ben deze week druk bezig geweest op m'n stage, en de avonden heb ik zo multicultureel mogelijk proberen te vullen. Maandagavond hebben we met een groep meegedaan aan de pubquiz in de Irish pub (voor mensen die niet bekend zijn met het fenomeen pubquiz: http://nl.wikipedia.org/wiki/Pubquiz) waar we glansrijk tweede zijn geworden (een prestatie waar je niet zo gek veel aan hebt, aangezien alleen de winnaar een prijs krijgt). Op dinsdag heb ik me wederom vol goede moed in de dalla-dalla gewurmd en ben ik naar het centrum afgereisd om daar ergens te gaan eten. Op woensdag heb ik heerlijk ouderwets aardappels, vlees en groente gekookt voor mijn huisgenoten (wat eigenlijk een heel slecht idee is omdat je het enorm warm krijgt van koken. En dat is niet zo handig als het buiten boven de 30 graden is). Op donderdag ben ik opnieuw uit eten geweest en op vrijdag ben ik samen met Lien op bezoek geweest bij haar ex-huisgenoot. Dit is een Tanzaniaanse jongen die nu bij een andere Tanzaniaan inwoont. Ze hadden de huishoudster voor ons laten koken (mannen…) en als toetje mocht ik op traditionele wijze de door ons meegebrachte fles Konyagi openen. Konyagi schijnt hier veel gedronken te worden (het is mij wat raadselachtig waarom precies, want het smaakt echt afschuwelijk) en bevat zo'n 35% alcohol, en omdat mijn studentengenen me opnieuw in de steek lieten lag ik na een half uurtje bijna te slapen op de bank. Lien en ik werden daarom maar naar huis gebracht, terwijl de rest naar een lokale club vertrok. Tot zover mijn spetterende kennismaking met het Tanzaniaanse nachtleven.

Gisteren heb ik weer eens op een prachtig wit zandstrand gelegen en in de oceaan gezwommen. Niets nieuws onder de zon dus ;). Om de lichtelijke blamage van de avond ervoor te doen vergeten ben ik 's avonds met Groningse student Chris naar de Q-bar geweest, alwaar ik me ver van de Konyagi gehouden heb en ondertussen mijn ogen heb uitgekeken. De Q-bar schijnt namelijk de place to be te zijn als je als oudere blanke man een Tanzaniaans hoertje wilt oppikken. Gelukkig was Chris bij me om me het verschil tussen hoertjes en overige Tanzaniaanse vrouwen uit te leggen (Tanzaniaanse vrouwen kleden zich over het algemeen redelijk degelijk; meestal een lange rok of broek met een shirt erboven. Hoeren hebben daarentegen de neiging zo weinig mogelijk kleding en zo hoog mogelijke hakken aan te trekken. Na een tijdje ga je het onderscheid wel zien ;) ). In het begin van de avond werd er westerse muziek gedraaid, toen stond er alleen een niet al te gecoördineerd blank koppel op de dansvloer, maar later werd er wat lokalere muziek gedraaid en toen kwam het feest pas echt op gang. Zwarte mensen hebben een soort van genetische predispositie voor dansen, dus het was een fantastisch schouwspel. Alleen jammer dat er blanke mannen met verlekkerde blikken en slecht voetenwerk tussendoor walsten.

Vandaag staat in het teken van bijkomen van de dag van gisteren. Morgen is een nationale feestdag, dus dan hoef ik niet naar stage en heb ik nog wat meer tijd om niets te doen. Als er zich weer iets interessants voordoet laat ik weer van me horen :).

Liefs, Lotte