Na een zwaar afscheid van Eline in Mendoza buste Lotte richting San Juan waar ze met meer dan open armen werd ontvangen in de AFS-gastfamilie van haar zus Hanne voor een weekje mate lurken, eten bij de bomma, asado´s en fernet links en rechts, en honneurs waarnemen bij iedereen waarbij Hanne sporen had nagelaten. Het Spaans kon eindelijk volledig de kast uitgehaald worden na het luilekkerleventje naast tweetalige Eline en de dansskills werden hier en daar ook al bijgeschaafd. Kortom, in een week tijd zag grote zus dat het goed was. Meer dan goed zelfs. Vlakbij San Juan (in Argentijnse termen welliswaar) ligt het Nationale Park van Ischigualasto, beter bekend als Valle de la Luna. Weer een heel ander, desolaat en vooral confronterend armer deel van Argentinie. Het landschap is zelfs zo desolaat dat je je er werkelijk midden in een maanlandschap waant. Bij een nachtbezoek bij volle maan geeft dat totaal een behoorlijk mystiek effect en moest het nu toch weer net lukken dat Janneke maan in zijn volle glorie over de vallei schitterde bij Lottes bezoek. Het licht van de maan over de geologische wonderen van de vallei is behoorlijk innemend maar op de onnozele gidsenvraag welke emoties zoiets dan bij je losweekt, wist Lotte alleen maar te antwoorden door muziek in haar oren te steken.

Verder in de voetsporen tredend van haar zusterlief vertoefde Lotte nog een weekje in het bruisende en gezellige Cordoba bij de gezusters Cecilia, Maira en Victoria die haar wegwijs maakten in het Argentijnse studentenleven en kon er nog een stopje in de geboortestad van Che Guevara vanaf. Argentinie afgesloten, maar dat blijft toch nog even nazinderen! Klaar voor de hereniging.

Een lange busreis door een armzaliger landschap waar de mensen mate inruilen voor koude terere (en waar werkelijk iedereen een grote thermos meesleurt), bracht Lotte naar Asuncion en later naar Pilar alwaar Eline ondertussen weer helemaal ingeblend was in het Paraguayaanse luilekkerleven alsof ze nooit was weggeweest. Mooi om te zien hoe Eline werkelijk een tweede thuis heeft!
Paraguay…tenés que sentirlo… en dat bleek ook zo te zijn. Wanneer we eerder in Argentinie of elders over onze stop in Paraguay vertelden, werden er hier en daar al eens vreemde gezichten getrokken. Paraguay is nu niet direct de meest trotste toeristische trekpleister van Latijns-Amerika maar na een weekje onderdompelen snap je zonder meer waaraan een Hasseltse deerne haar hart heeft verloren. In de "stad" Pilar kreeg Lotte eindelijk alles te zien waarover ze vijf jaar lang de meest enthousiaste verhalen had gehoord.De ongelofelijk heerlijke Paraguayaanse keuken van Maria, het temperament van moeder Carmen Amanda, de jaloerse uitspattingen van zuster Jazmin, het terere drinken en mensen kijken op het terras met de wijze Lala, zonsondergangen bij de Rio Paraguay met Argentinie aan de andere kant van het water, mototourkes maken over de zandwegen van het centrum en ongegeneerd siesta´s slapen. Uitrusten kan je wel in Paraguay, en dat was precies toch nog wel eens welkom.

Eline had in de twee weken tijd haar uiterste best gedaan de Paraguayanen te mobiliseren om Lotte het beste van hun landje te laten zien. Je moet weten dat dat geen gemakkelijke opdracht is, want in Paraguay is een afspraak nooit een afspraak en kan je maar best iedere belofte in twijfel trekken om niet teleurgesteld achter te blijven. Hoewel we ons daar dus erg bewust van waren, bleven enkele ergernissen toch niet te vermijden (daar is dan ons Belgische kantje). Na een heel gelobby konden we toch een traditionele "Quince" meemaken; een bombastisch feest voor de vijftiende verjaardag van ieder Paraguayaans meisje. Dat leverde een op zijn minst grappig décor op: jong en oud samen dansend in de kitcherige plaatselijke parochiezaal met massa´s afwaswaterbier en overenthousiaste tantes die alle moeite van de wereld deden om die twee blonde buitenlandse meiden aan voorbeeldige neven te koppelen (waaronder de charmezanger van dienst).

Tante Maria-Gilda de dierenvriend willigde wel haar belofte in en reed ons naar de campo, het platteland (voor zover Pilar al niet het platteland was) voor een bezoekje aan haar vriendin Angelica. Nuttig om weten is dat Angelica een koe is, die bijna reageert als een hond. Leuk om te zien. Speciale omgeving trouwens, die campo Pilarense waar weidse velden en droogstaande rivieren een thuis vormen voor runderen, brulapen en de (arme) Campesinos van Pilar die zich over de estancias van de rijkeren ontfermen. De arme boeren spreken vreemd genoeg ook bijna geen Spaans en verstaan enkel Guaranì, de inheemse taal van Paraguay. Die tweetaligheid maakt Paraguay behoorlijk uniek in Latijns-Amerika, een onderwerp dat Eline enkele jaren geleden van dichterbij bestudeerde voor haar thesis.

Dat brengt ons op een ander onderwerp, de misschien wel grootste gebeurtenis in het hele Paraguay-verhaal. Eline had een exemplaar van haar thesis afgeprint als presentje voor de school. Dat exemplaar kwam via via in de handen van de barmhartige buurvrouw Norma, die tevens de roddelpers van het dorp is en zo bereikte het thesisgerucht de Universidad de Pilar alwaar er heel wat interesse opgewekt werd. Zulk academisch hoogstandje hadden ze nog nooit gezien en het voorblad alleen al kon al op een concert van "ooh" en "aah" rekenen, laat staan de inhoud. In Paraguay neemt er blijkbaar maar sporadisch iemand de moeite het Guaranì te onderzoeken en buitenlandse interesse is dus op zijn minst verrassend. Er volgden weer heel wat plannen die op zijn Paraguayaans geen gevolg leken te kennen.Dat dachten we alleszins.Tot Eline na een zotte reggaetonavond tot 5u ´s ochtends, om 9u telefoon kreeg van de universiteit om zich in haar netste kleren te steken en zich naar de universiteit te reppen. Daar kreeg ze een uur de tijd een presentatie in elkaar te steken voor de opgetrommelde pers en belangrijke personen van de universiteit. Om 12u stond "La licenciada" als een echte professor doctor te schitteren voor flitsende camera´s, nieuwsgierige reporters, haar jaloerse zus en een trotse gastmoeder. Lotte stond erbij en keek ernaar! Memorabel! Dat gloriemoment kwam in de krant en werd ´s anderendaags ook op de nationale tv uitgezonden! U kan het thuis trouwens herbeleven via youtube (http://www.youtube.com/user/Adalojedaferreira). Aanrader!

Als je het Guaranì links laat liggen, kan je wel stellen dat Paraguay vooral opvalt door de hoeveelheid drank die verzet kan worden. Ongezien en onvolgbaar maar wel hilarisch. Dat zorgde voor heel wat zotte feestjes met drankjes onder de naam Jugo Loco (gemixte perzik met vodka en room) die het feest alleen maar zotter maken. Verjaardagen werden ook schaamteloos uitgevonden om buitenlanders naar een prive-feest te lokken. In het weekend gaat het feest steevast door in de veelbesproken "Mi Viejo" of de "opmerkelijke" Puttis Club…het ene al "interessanter" dan het andere. Maar het allerinteressants waren sowieso de afterpartys in de plaatselijke tankstations waar Paraguayaanse polka gedanst diende te worden. Op dat moment dacht Lotte toch dat er grenzen zijn op gebied van inburgeren. Soit, leuke herinneringen zat! Reggaeton heeft zich ondertussen opgedrongen als onze nieuwe favoriete muziek, alleen heeft Lotte nog wat gewetensproblemen met het accepteren van dit verschijnsel. Een mp3 vol muziekjes voor thuis zit wel stiekem al in de rugzak. Alles is eigenlijk gewoon grappig in Paraguay als je het met een korrel zout weet te nemen. Zelfs het feit dat je niemand op zijn woord kan nemen.

We lasten nog enkele dagen in om de hoofdstad Asuncion te leren kennen, wat souvenirs in te slaan en nog wat vrienden goeiendag te zeggen. Samen met nicht Cecilia woonden we ook een grote basketwedstrijd bij waar ook heel wat enthousiaste Paraguayaanse cultuur valt op te snuiven en waar we tijdens de pauze blijkbaar weer ettelijke minuten als attractie op tv zijn verschenen. Het kan niet op. Dat alles alvorens naar het duistere hoekje van Paraguay te reizen: Ciudad del Este.

Ciudad del Este is het smokkelparadijs aan het drielandenpunt en de vrije grenzen tussen Paraguay, Brazilie en Argentinie waar er lustig met goedkope electronica en andere brol over en weer gelopen wordt. Ons was echter op voorhand al deftig de les gelezen helemaal niets in Paraguay te kopen omdat het allemaal rommel zou zijn, maar we zijn toch voor een klein investerinkje gezwicht.

Logement kregen we in Ciudad del Este van de Belgische AFS-studente Sarah wiens gastouders een appartementje hadden in het centrum van de smokkelstad. Grappig, zo´n Belgische meeting met pannekoeken in de marginale uithoek van Paraguay. Vanuit Ciudad del Este reisden we over en ´t weer tussen de grenzen om de Watervallen van Iguazu te bezoeken vanuit de Argentijnse en de Braziliaanse kant. Watervalletjes waren we ook wel eens tegengekomen op de trip, maar in Iguazu val je toch even achterover. De Argentijnse kant slaat je werkelijk met verstomming door de onvoorstelbare hoeveelheid water. Brazilie verschaft je een onvergetelijk panorama van ontelbare watervallen. Aan de Argentijnse kant kregen we gezelschap van twee Argentijnen Gonzalo en Gonzalo (onnozel maar waar) die we op de bus leerden kennen en ons als Argentijnse binnensmokkelden en verder nog wat voor entertainment zorgden (al was het maar door te vertellen dat Gonzalo´s zoon ook Gonzalo heet, het kan niet op). Aan de Braziliaanse kant kregen we Sarah en Paloi mee. Verder brachten we in Foz de Iguaçu nog een bezoekje aan Elines nonkel Jan die zijn gading heeft gevonden in het Braziliaanse toerisme.

Na al dat heen en weer gehuppel tussen de grensposten namen we definitief afscheid van Argentinie en vooral Paraguay om met Brazilie onse grootse eindbestemming in te rijden.