Het leek altijd een ver-van-ons-bed-show, die laatste blog, maar onwezenlijk genoeg is ie nu een feit! Tijd voor een laatste, hopelijk eind goed al goed, verhaaltje!
Een laatste maand nuttig besteden in een land zo groot als een continent als Brasil, is geen `stukje cake`, bovendien bleek het weer hier in de winter niet zo exotisch als het cliche het wil. Daarom besloten we dus het strandenparadijs Floreanopolis maar over te slaan en verder de kustlijn naar het noorden te volgen (onze Amazone-ambities hadden we ondertussen al wijselijk opgeborgen, voor een volgende trip welliswaar).
Volgende stop op de lijst, Sao Paulo, waar we bijna een voetbalteam van gastheren voor ons klaar hadden staan. De aandachtige lezer herinnert zich vast nog wel ons `lucratief` verblijf in het hostel van Buenos Aires, waar we zowel Chileense als Braziliaanse reisbuddies hadden gemaakt. De geografen van de universiteit van Sao Paulo nodigden ons daar meer dan vriendelijk uit om wat Braziliaans studentenleven op te snuiven in Sao Paulo en dat lieten onze twee uittredende studenten wederom niet aan zich voorbijgaan.
Aan de terminal werden we al opgewacht door de charismatische Carlos, de ancien van de groep, die zijn homo-preferenties onder geen beding onder stoelen of banken steekt. Grappig in het begin, zeker wel, na een tijdje echter een klein beetje ongemakkelijk. Maar dat weegt nooit op tegen zijn ongelofelijke gastvrijheid, die al snel begon met een eerste feijoada (typisch Braziliaanse bonen en rijst-gerecht). Je kan het hem trouwens ook niet kwalijk nemen, die outing van zijn preferenties, want in Sao Paulo hebben we wel wat ogen kunnen trekken. Het straatbeeld wordt constant opgevuld met mensen waarvan je het geslacht voor het gissen hebt. Interessant observeermateriaal, sommigen onder hen weten zich zelfs vrouwelijker voort te bewegen dan wijzelf (en ik weet niet aan welke partij dat dan zou liggen). Sao Paulo is de stad van de transseksuelen en de holebi's, waar je als vrouw toch lichtjes begint te twijfelen of het wel de Chinezen zijn die de wereld overnemen, en niet de homo's.
Die liberale stadssfeer wordt gretig doorgetrokken naar de USP, de universitaire campus van Sao Paulo, waar we telkens weer grote ogen trokken en bemerkten dat wij Europeanen toch een licht andere, misschien `bescheidenere` cultuur hanteren.
Het ene niet beter dan het andere natuurlijk, en in onze week in Sao Paulo zijn we meer dan hartelijk ontvangen door Carlos, Christian, Lucelia, Rafael, Jose en iedere dag weer andere vrienden van vrienden van vrienden van vrienden....de ene niet minder enthousiast, hartelijk, warm (en lichamelijk) dan de andere! Er heerstte bovendien een heuse staking op de USP, Brazilianen pikken precies toch net iets minder dan brave Belgen wat maakte dat de chaos op een gegeven moment zo groot werd dat er een waan van traangas over de campus hing...(gelukkig waren wij er even niet).
Eline wisselt trouwens langzaam maar zeker haar Spaanse woordenschat in voor de Portugese en zelfs Lottes Portugese woordenschat reikt ondertussen al verder dan het eeuwige 'janela'(= raam). Heerlijk vreemd maar o zo sympathiek taaltje, dat Portugees.
Sao Paulo is niet direct de toeristische trekpleister bij uitstek en doet meer denken aan een Westerse metropool dan aan een grootstad van Latijns-Amerika. Maar we hebben het dan ook wel over waarschijnlijk het grootste economische trefpunt van het Latijns-Amerikaanse continent en dat zie je eraan, hier lijkt Brazilie waarschijnlijk zelfs minder een derde wereldland dan pakweg Italie (maar dat geldt uiteraard niet voor het hele land). Wat deden we daar dan een week lang? Wel, ons door de stad laten loodsen door een arsenaal aan verschillende gidsen (in verschillende talen) via interessante musea, leuke parken en vele evenementen met af en toe een pauze voor de lekkerste cappuccino's van de hele reis (die achteraf beschaamd genoeg uit poeder blijken te ontstaan...).
Bij Brazilie denk je samba samba samba, maar niets is tegenwoordig minder waar. Of toch bijna niet, in Sao Paulo beleefden we een heerlijk relaxte samba-avond maar verder is de realiteit van het moment FORRO! Wat moet je je daarbij voorstellen. Wel, eerst en vooral een kermismelodie die opgemonterd wordt door een trekzak met daarbij een hoop enthousiast, van de ene voet op de andere rondspringde, danskoppeltjes. Leuk om naar te kijken, enorm leuk, maar daar kan je het nooit bij laten, tenminste niet in een heupwiegend land als Brasil. Hoewel we beiden ondertussen behoorlijk te vinden zijn voor Latino paardansen, gaat dit zotte pasje ons petje toch te boven maar we komen er nooit onderuit en leggen ons er dus ieder weekend maar lachend bij neer. Het is eigenlijk best chamant om te zien hoe zulke kermismuziek zelfs leeft onder de stoerste jeugdbendes! In Brasil is werkelijk alles mogelijk...laat dat de enige zekerheid zijn die we over dit verbazende land kunnen uiten.
Na onze lieve vrienden in Sao Paulo achter te laten, vervolgden we onze reis naar het pittoreske Ouro Preto (Zwart Goud), de oudste stad van Brazilie. Zoals je van oude steden kan verwachten, kan je ook hier een kerk of twintig vinden. Allemaal bijna even schattig tussen de groene bergen en de kleine straatjes van kasseien. Weer een heel ander Brazilie. In dit gezellige stadje verbleven we in een charmante pousada bij de coole Daniel, met een keilekker ontbijt. Fijn om nog eens verwend te worden, zo lijkt het zelfs bijna alsof we op vakantie zijn ;-). Van daaruit maakten we ook nog een uitstap naar het gelijkaardige maar armere Mariana, ietsje verder de bergen in.
Ookal is het weer niet altijd wat je had gehoopt in deze periode van het jaar, de maand juni is wel ergens goed voor in Brazil, en wel voor dit: Festas Juninas.
Het toeval wil dat er in de maand juni in Brazilie de ene heilige na de andere gevierd wordt. Dat begon al bescheiden in Sao Paulo, werd ietsje heviger verdergetrokken naar Ouro Preto om helemaal los te barsten in Bahia, zoals we later bemerkten.
Vanuit Ouro Preto reisden we met een hachelijke nachtbus gedurende 22u via Belo Horizonte (minder exotisch dan het lijkt) naar het 'echte zwarte Brasil'van de staat Bahia.
We verbleven een kleine week in de hoofdstad Salvador da Bahia in een jeugdherberg in Pelourinho, de bekendste buurt van de stad die ook uitgeroepen is tot Unesco werelderfgoed. Na een dodentocht met de backpacks door de (verdomde) verkeersvrije kasseistraatjes, zagen we wat de mannen van de Unesco de moeite vonden. In het hoge centrum van het arme Salvador ligt een erg pittoresk (excuses voor het herhalend woordgebruik maar het was nu eenmaal pittoresk) oud stadscentrum vol kleurrijke huisjes. Dat centrum wordt aandachtig bewaakt door politie-agenten op elke hoek van de straat en dat heeft zo zijn redenen. De gevaarlijke verhalen over Brasil dienen wel wat gerelativeerd te worden, maar achter het mooie plaatje van Pelourinho en het tropische Salvador da Bahia schuilt schrijnend veel armoede en dus ook de nodige criminaliteit. Op straat loop je maximum rond met 10 euro en overal worden schattige jongetjes ingezet om een real van je af te troggelen (af en toe voor de wederdienst van een geknutselde bloem). Aanstekers worden van tafels gestolen en straatkinderen pikken elkaars vuilniszakken (waarvoor ze inzamelgeld lijken te krijgen). Je voelt je constant ongemakkelijk, zij het niet door het aanklampen van de Braziliaanse mannen, dan is het door het zien van zoveel arme kinderen. Maar elke Real hulp in Salvador lijkt in de vicieuze cirkel van lijmsnuiven en andere drugs terecht te komen, zelfs wanneer je eten voor de kinderen koopt, wordt het verkocht voor drugsgeld. Een uitzichtloze situatie verscholen achter een aantrekkelijk toeristisch plaatje. De ellende van Salvador werd in deze tijd dus ietsje opgesmukt door de Festa do Sao Joao. Over de hele stad wapperden vrolijke kleurrijke vlaggetjes en op verschillende podia werd er iedere avond gretig gedanst met op vrijdag zelfs een groot optreden van Bossanova-ster Gilberto Gil waarbij we ons met onze hostelvriendjes en een lading Caipirnha tussen de shakende Brazilianen wierpen.
Verder werden we hier werkelijk dag en nacht achtervolgd door de Forro en daarom zochten we op zaterdagavond de rust op bij een jazz-concert aan de kustlijn van het museum van Moderne Kunst, heel gezellig gebeuren! Salvador bestaat uit een bovenstad en een benedenstad die worden verbonden door de beroemde stadslift. De toeristen blijven meestal in het beschermde bovendeel, wij wisselden Pelourinho 1 dagje in voor de Mercado en het strand van Barra.
Bahia is niet alleen het mooiste en misschien interessantste deel van Brazilie, je vindt er ook het lekkerste eten en dus gingen de vreetzakskes natuurlijk het hele gastronomische Trotter-lijstje af met de ene verrassing al aangenamer dan de andere!
Ook in Bahia gingen we nog een keertje 6u landinwaarts voor een bezoekje aan het schattige kleine Lencois. We bleven wederom in een kleine Pousada waar we voor de tweedemaal op reis Belgen tegen het lijf liepen, hoera! Ook in Lencois schalde er maar 1 begrip door de straten zijnde....Forro. Daarom trokken we zoveel mogelijk het aangrenzende National Park Chapada Diamantina in voor wandelingetjes naar de natuurlijke wildwaterbaan-glijbaan over de rotsen en een dagje trekken (of eerder klauteren) met supergids Lukas naar een idyllisch watervalletje om ons even Pocahontas te wanen. Hoewel Salvador veel meer tot de verbeelding spreekt, voelden we ons een pak beter in het rustige Lencois, waar je zonder je omgeving 360 graden in het oog te moeten houden, over straat kan lopen.
Zo kregen we telkens weer een heel andere kant van Brazilie voorgeschoteld, maar met altijd dezelfde warmte en gastvrijheid van de locals.
Zo stonden we op vrijdag gek genoeg klaar voor onze laatste transfer naar Rio de Janeiro, geen betere afsluiter voor onze reis!
In Rio konden we weer terecht bij couchsurfer Ian in Leblon, een betere buurt van de stad, dichtbij Ipanema Beach. Door de regen besloten we onze reeks culturele activiteiten eerst af te werken zodat we bij zon de wereldbefaamde stranden zouden kunnen hitten. Van daaruit bezochten we dus het oude stadscentrum, de Botanische tuinen en gingen we een avondje het zotte straat-uitgangsleven van Rio in Lapa uitchecken met een andere groep couchsurfers. Aan contacten dus geen gebrek!
Onze laatste dagen brachten we door in Ian's spikslinternieuwe hostel aan Copacabana met de laatste sociale effortkes vandien als "where are you from?" en "how long have you been travelling for?". Voor de tweede keer op onze reis kwamen we ook nog eens een hoopje Belgen tegen (is dat een voorteken?) en kregen we een kort bezoekje van ons vriendinnetje Katrien.
Ondertussen was het tijd voor de toeristische topattracties zijnde een kijkje nemen op de Paõ de Açucar voor een impressionant zicht over de stad met een wakende en mytische Cristo tussen de wolken. We dachten het toerisme weer eens te slim af te zijn door krenterig het Suikerbrood te voet op te klimmen, wat we achteraf wel mochten bekopen toen we onze reisverzekering een laatste keer uitdaagden door het glibberige bos in het donker af te dalen met behulp van kodakverlichting.
's Anderendaags kregen we een zo mogelijk nog impressionanter zicht voorgeschoteld toen we aan de voeten van het bekendste Christusbeeld ter wereld een adembenemend 360 graden look-out voorgeschoteld kregen over het immense Rio. Een van de betere stadspanorama´s van de reis, misschien samen met dat van Hong Kong en zo is de cirkel weer rond!
Verder kan je Rio niet verlaten zonder ....voetbal, jawel. Zo gezegd zo gedaan en we vonden enkele lokale couchsurfers die ons mee op sleeptouw namen voor de stadsderby tussen Flamengo en Fluminense in het legendarische Maracaña-stadion. Hoewel we geen geweldige cultuurshock verwachtten, sloegen de Brazilianen ons wederom met verstomming door hun broeierige voetbal-enthousiasme. Een voetbalmatch is hier niet enkel sport voor de spelers maar ook voor de springende, schreeuwende en vooral zingende supporters...Fluminense áte morrer!
Ondertussen glanst Rio onder een stralende (winter!) zon waardoor we onze laatste dagen heerlijk op Copacabana Beach konden doorbrengen bij een luttele 30 graden. Cocoswater, verse sapkes, queijo op de bbq en schreeuwende verkopers...en vooral mensen kijken, Copacabana Beach moet wel de ultieme plek zijn voor kijken en bekeken worden. Ideale uitboldagen, a gente zag dat het goed was!

En wat doet dat dan zo met iemand, zo een wereldreis, zullen de Ingeborgs en Goedeles onder jullie zich nu vast wel afvragen. Wel, het is op dit moment allemaal eventjes te zot voor woorden, maar ik kan alleen maar afsluiten dat er hier twee dikke chansardkes bijeen zitten die beseffen dat ze belachelijk veel geluk hebben gehad om zo'n ultieme droom te kunnen waarmaken! Onuitwisselbare ervaringen, zoveel gezien, zoveel ongelofelijke mensen leren kennen die een onuitwisbare stempel hebben nagelaten. Dat smaakt een beetje naar meer maar eerst vooral naar bezinking. Het is allemaal beter gelopen dan we beiden hadden durven dromen, we hebben elkaar zelfs gewoonweg verbazend goed verdragen, en zelfs meer dan dat! Om even alle Belgische bescheidenheid opzij te schuiven, durven we te zeggen dat we een heerlijk sterk team zijn. Wat gaat het vreselijk raar zijn wanneer Lotte haar Belgische biezen pakt en Eline terug naar Sao Paulo zal reizen naar onze vrienden van de USP om haar Portugees te perfectioneren! Maar we gaan samen nog heerlijk lang kunnen teren op alle verhalen, dat doen we nu al met de nodige weemoed terug over New Zealand....en als alles uitgemolken is, is er vast wel genoeg reishonger voor nieuwe verhaaltjes. Jawel, we gaan even terug met onze voetjes aan de grond, maar ze zullen altijd toch net dat beetje blijven zweven om te blijven reisdromen!