Met Costa Rica luiden we hier toch zo goed als ´het begin van het einde in´...Even confronterend, jawel, de aftelkalenders kunnen geprepareerd worden ginderachter!

Wij gaan daar voorlopig toch nog zo weinig mogelijk aan proberen te denken want nu moet het echte feest nog beginnen...

Zoals we thuis vragen ´hallo, alles goed´, luidt hier de standaardvraag ongeveer zo ´Hola, cómo estás...bailas?´....even wennen op zijn minst.

Maar beginnen bij het begin. Wie goed heeft opgelet in onze les herinnert zich nog wel dat we onze Costa Ricaanse contactjes al aan het lobby´en waren in New Zealand. Eens een anticipeerder, altijd een anticipeerder. En dat rendeert, want zondag werden we dus braafjes opgewacht in de luchthaven van San Jose door onze Felipe! Erg leuk om hem zo ver van New Zealand terug te zien....doet ons ook weer stilstaan bij hoever we al gevorderd zijn en wat we toch al achter ons hebben, maar genoeg gemijmer!

Felipe nam ons mee naar zijn gezellige huisje in San Antonio de Belen, net buiten de hoofdstad, waar zijn mama ons al stond op te wachten. Felipe´s mama is een straffe intelligente en vooral moderne madam, zoals je er niet veel vindt hier in Centraal Amerika.

Nu de kinderen zo goed als het huis uit zijn, transformeert ze haar huisje in een uiterst gezellig hotelletje...en wij mogen dat even gratis uittesten om daarna thuis massa´s reclame te maken (bij deze dus al!). Eigen kamertje, eigen badkamertje EN handdoeken en iedere ochtend een ander vers maar vooral uitgebreid ontbijt met zwarte bonen erop en eraan en niet te vergeten...straffe Costa Ricaanse koffie. Wederom hebben we het getroffen!

Zoals de naam het ook al bijna zegt, is er in Costa Rica aan schoonheid niks te kort en al snel beseften we dat we hier eigenlijk veel te kort zijn. Met pijn in het hart schrappen we vulkaanwandelingen en walvisspotting en doen we het wat rustiger aan, gaande voor zon, zee, wildlife en regenwouden.

Monica heeft ons al een prive-reisburo geregeld door haar vriend Ronald uit te nodigen die Costa Rica op zijn duimpje kent. En niet alleen Costa Rica, maar ook de truucjes van het vrouwenverleiden, zoals we al snel merken als we hem bezig zien in de stad...kostelijk op zijn minst!

Op maandag worden we door Ronald professioneel rondgeleid door San Jose. De 50-jarige levensgenieter weet veel en vertelt graag over zijn mooie land. Fijn om bezig te zien, fier als ie is. Niet alleen op alle schitterende natuur, maar ook op de vredevolle geschiedenis van Costa Rica. Blijkbaar heeft Costa Rica een voorbeeldsfunctie in Centraal-Amerika doordat het al vele jaren zonder een leger de vrede weet te bewaren. Wel iets om trots op te zijn, nietwaar.

Hij loodst ons door de straten en doet ons het jade - en goudmuseum bezoeken. Hoewel ertsen, grondstoffen en edelmetalen niet direct onze passies zijn, hebben ze hier toch een mooie collectietje weten te verzamelen en pikken we hier en daar nog wat van de Costa Ricaanse geschiedenis mee.

Met Costa Rica hebben we niet alleen het laatste maar ook een totaal verschillend deel van onze reis ingezet. Even wennen, dat wel.

Wennen aan onze spullen meer in het oog te moeten houden, wennen aan het omgaan met de al-dan-niet flatterende uitroepen op straat, wennen aan het Spaans en wennen aan het Latino-ritme. Eline voelt zich natuurlijk weer snel in haar (tweede) thuis en fleurt helemaal op Spaans ratelend en salsa-shakend. Voor Lotte is dat af en toe toch net dat ietsje anders. De eerste week zit ze er een beetje als een doofstomme bij, de taal absorberend, maar stilaan durven er hier en daar al eens wat Spaans-achtige klanken uitgestoten te worden met Italiaanse invloed.

In hotelkamers worden er al stiekem danslessen gegeven nu Lotte ook heeft beseft dat er geen ontkomen aan is en dat Salsa, Merengue en Cumbia voor de komende drie maanden zo evident zal zijn als regen in Belgie. I better get used to it...huiswerk genoeg de komende weken mij dunkt!

Dinsdag trokken we erop uit naar de Caraibische kust! Wat velen niet weten is dat Costa Rica ook rijkelijk bewoond wordt door zwarten uit Jamaica die hierheen zijn gekomen voor suikerrietplantages, koffie en bananen. Aan de Caraibische kust waan je je dan ook soms meer op Jamaica dan in Costa Rica...overal waar je komt is Bob Marley god, wordt er vriendelijk naar je interesse in marihuana gepolst en wordt er lustig kokos gegooid in alles wat eetbaar is (waar wij niet bepaald rouwig om waren).

Onze eerste stop was Cahuita waar reggae en chillen centraal staan, naast het schitterende National Park niet te vergeten. We brachten twee dagen door op het witte strand onder de palmbomen en explorerend in het regenwoud vol verstopte tropische beesten. Nooit verwacht dat we onze spullen nog ooit in het oog zouden moeten houden voor piklustige en allesbehalve mensenschuchtere cappucijnapen..bijna waren ze ermee weg! Ook nog nooit een luiaard voorbij zien kruipen langs een terras waar we net van de beste cocktails ooit aan het genieten waren. Nieuwe ervaringen, interessant.

Verder nog behoorlijk interessant is de welombekende macho-cultuur van het toeristendorp waar we drie dagen op rij mee geconfronteerd mochten worden met de getormenteerde Cesar. Ook zijn ´verlegen´neefje mochten we ontmoeten die een tijdje in Nederland en Belgie was geweest en daarvan behoorlijk gefrustreerd was teruggekomen. Het is maar dat jullie het weten, maar wij zijn allemaal racisten volgens hem. Eline was haar paard al aan het zadelen en heeft ons daar stevig doordravend verdedigd. Ik zat erbij en keek ernaar, wegens Babel-problemen en dergelijke, maar zeker even interessant! Achteraf voelden de kerels zich lichtelijk beschaamd (of was het allemaal gewoon part of the game) en kregen we vlotjes bier getrakteerd voor drie avonden op rij, altijd wel gepaard met vermoeiende en ingewikkelde gesprekken over het harde leven van een macho. Ons medelijden heeft ons wel niet zover geleid de arme Cesar mee te nemen op de laatste avond, wat hem zwaar vernederde zodat er zelfs geen goeiendag meer afkon. Een kleine greep uit macho-land, en het zal de laatste niet zijn!

Hoog tijd om Cahuita te verlaten na drie dagen, op naar Tortuguero. Hiermee bereiken we de misschien wel bekendste plek van Costa Rica waar we op het strand de trots van het land kunnen vinden, de zeeschildpadden. Zij het niet dat we net twee weken te vroeg aanstranden en dat de eitjes nog lustig onder het zand rijpen. De oudjes der zeeschildpadden hebben de stranden van Tortuguero gekozen als uitgelezen plek om aan gezinsuitbreiding te doen. Zij leggen hun eieren in het zand en binnen enkele weken zijn alle zeeschildpadjes klaar voor het leven in de oceaan en kan je iedere avond laat een schouwspel van schattige schildpadjes op weg naar de zee bijwonen. Niet voor ons dus, wat zijn we toch een pechvogels!

We zoeken ons een alternatief en zeker niet minder uniek programma uit. We weten een gids Rafael te strikken die ons ´s ochtends vroeg om half 6 mee de kano inneemt voor een prive-tour op de kanalen tussen het wilde regenwoud van Tortuguero, Zelfs voor ochtendmensen is het zwaar de moeite vroeg uit de veren te gaan want je hoort en ziet het regenwoud letterlijk wakkerworden. Kaaimannen langs de boot, vissende vogels, brullende en parende apen in de bomen, schuchtere rivierschildpadden, basilico´s of ´Jesus Christs´die lopen over het water, verscholen iguana´s, felgekleurde grote vlinders en massa´s exotische bloemen. Nog nooit een gids gezien die zo vol is van zijn job, weer mooi meegenomen voor ons natuurlijk! Wij proberen ons serieus te houden terwijl hij met allerlei oerkreten en dierenimitaties de dieren probeert te lokken. Tussendoor blijft hij maar zeggen dat hij de beste tour van Centraal Amerika serveert en dat bewijst hij dus met hand en tand. Als alle andere boten weer naar huis zijn omgekeerd, meert hij ergens aan in aan de rand van het bos en gaan we blootsvoets op zoek naar de kleine rode giftige kikker ( en gevonden) en wordt er even tijd ingelast om ´een te worden met het woud´ in voorlopig verlaten kanaaltjes tussen de bomen. Eline probeert ook nog even verser dan verse garnalensushi, recht vanuit de rivier geplukt. Om half 1 meren we terug aan voor een tour die normaal gezien maar tot half 9 zou duren. Waar voor ons geld!

Rafael blijft er maar niet genoeg van krijgen en wil ons nog wat typisch voedsel doen eten. Hij klopt aan bij een restaurant en zorgt ervoor dat we ´s avonds de typische ´rondon´ krijgen voorgeschoteld met yuca, banaan, een vissenkop en natuurlijk....kokos!

We proeven nog even van het avondleven van Tortuegero maar beslissen dat we voorlopig toch nog niet ver genoeg gevorderd zijn voor Spaanse karaoke of Cumbia-dansen als wiebelkonijnen.

Via boten en kanalen geraken we uiteindelijk terug in San Antonio, waar we aankomen bij een leeg huis. Felipe is niet thuisgeraakt omdat hij in San Jose bestolen is...even confronterend maar goed om te beseffen dat wij hier toch even in een andere wereld zitten en vier oogjes in het zeil moeten houden.

We wachten braafjes op het stoepje waar we al snel vergezeld worden door de ´chicos del barrio´, vrienden van Felipe die ons een hele namiddag meesleuren in hun traditionele zondagactiviteit zijnde bier drinken met ijs in plastieken bekers op de stoep. Het kan simpel zijn en we moeten toegeven dat we ons meer dan kostelijk geamuseerd hebben!

Maandag hebben we een van die hoogstnodige rustdagen ingelast om dinsdag met Audel, vriend aan huis, weer te vertrekken richting La Fortuna. La Fortuna staat bekend om haar mooie groene natuur en watervallen maar vooral om vulkaan Arenal die fier over het hele decor waakt en nu en dan zelfs nog actief is! Op onze driedaagse was het echter behoorlijk bewolkt waardoor we rookwolkjes niet echt konden onderscheiden van echte wolken en we met ons fototoestel moesten klaarstaan voor als Arenal haar top eens vijf minuten wou onthullen. Mooi was het zeker wel daar tussen het groen! Er kon daar ook lustig gebaad worden in koude of thermisch warme riviertjes of aan Pocahontas-achtige watervallen.... Daar zaten we weer mooi!

Audel had zelf enkele cabinas waar we konden slapen maar een domper op het weekje was dat hij daar opeens ongegeneerd een enorme prijs voor aanrekende waar we beiden van achterover vielen. Dat betaalden we zelfs niet in Las Vegas en verwachtten we zeker niet van iemand die we dachten volledig te vertrouwen.

Jammer dat ze waar dan ook proberen geld te slaan uit Europeanen, of gringa´s zoals we hier meestal genoemd worden omdat ze denken dat al het blond wat hier rondloopt uit Miami komt.

Als er iets is wat men ons niet meer moet leren na al die tijd, zijn het wel prijzen van kamers en dat hebben we dan ook even duidelijk gemaakt met een kleine discount als gevolg maar het hele voorval liet toch een jammerlijk bitter sfeertje achter!

We waren blij weer terug naar San Jose te gaan waar Monica en Felipe gisteren een heus afscheidsfeestje ineen hebben geboxt met een verjaardagstaart voor Eline! Fijn sfeertje met nog wat prive-salsalesjes van onze Felipe en natuurlijk nog de nodige schunnige opmerkingen van de mannelijke gasten.... we proberen eraan te wennen maar soms wordt het toch even te genant!

Deze middag vertrekken we naar Peru voor een korte citytrip in Lima. Ook daar hebben we weer wat mensen die ons enkele daagjes zullen bezighouden alvorens we dinsdag de goede lucht opzoeken in Buenos Aires!