Lieve allemaal,

inderdaad, ik ben de evenaar overgestoken en definitief terug op het Noordelijk Halfrond. Heel langzaam kom ik dichterbij huis, het volgend land is ook aangedaan. Dus eerst het verslag over de belevenissen tot nu toe. Het weblognummer, dit maal zijn het er twee. Zoek ze op via youtube. De eerste is het prachtige instrumentale nummer met "(Encuentro en el studio) De Ushuaia a la Quiaca" van Gustavo Santaolalla. De liefhebbers van Motorcycle Diary´s zullen het nummer herkennen. Het tweede nummer is "Enigmatism" van Mike Oldfield, ook een instrumentaal nummer. Ze geven voor mij allebei een prachtig reisgevoel weer.

Pululahua

Na mijn vorige weblogeupdate is het tijd om Quito te verlaten. Ik heb gelezen over het Pululahua reservaat ten noorden van Quito (www.pululahuahostal.com). Slapen in een dode vulkaankrater, dat lijkt me wel wat. Eerst daar maar komen. Ik kan de bus pakken richting Mitad del Mundo, het complex op de evenaar. Een groot standbeeld staat op het terrein, om er te komen mag ik 2 dollar entree betalen. Dat doe ik dus niet, ik neem wel een foto van afstand, en steek even later de evenaar over. Het Pululahua reservaat ligt namelijk op het noordelijk halfrond.

Even later sta ik dan daar, aan de rand van de krater. Aan de overkant zie ik de wolken de toppen van de krater raken. Beneden ligt het Pululahua Hostal, daar wil ik overnachten. Ik mag dus met mijn grote backpack en kleine rugzak aardig wat meters afdalen, de ophaalservice van 25 dollar bespaar ik daarmee. Stap voor stap rustig naar beneden, 20 minuten later loop ik in de groene krater en arriveer bij mijn hostal. Even opfrissen en lunchen. Allemachtig, wat een ontzettend lekkere warme hamkaassandwich. Speciaal beetje zoetig brood, verse ham, verse witte kaas, smikkelen en smullen! Het is nog middag, tijd voor een wandeling. Ik kan om een soort heuvel heen lopen. Dit houdt in eerst door een soort weide, dan via een dalend pad die omsingeld is door hoge struiken, de heuvel steeds aan mijn linkerkant houden. Daarna kom ik terecht op een verharde modderweg, die de heuvel omcirkelt. Soms kijk ik even op de kaart of ik goed loop, maar dat zit wel goed. Met een lach op mijn gezicht wandel ik verder. Is het niet geweldig om in zo´n krater te lopen? Na iets meer dan twee uren ben ik weer bij mijn hostal. Het zonnetje schijnt.

Terug van de wandeling direct maar weer een warme hamkaassandwich besteld. Opnieuw smikkelen en smullen. Tijd voor ontspanning, wat lezen en als avondeten een goede maaltijdsalade, met verse produkten uit de tuin van het hostal. Ik slaap goed, de vulkaan ook, die heeft niet gerommeld. Dat zou anders voor het eerst in meer dan 2400 jaren zijn geweest. De volgende dag maak ik nog een lekkere ochtendwandeling in de zeer grote krater, daarna is het tijd om verder te gaan. Maar dat betekent dat ik de afdaling van gisteren nu mag beklimmen. Stap voor stap, voet voor voet met volle bepaking loop ik omhoog. Ik hoef maar twee keer een paar seconden te rusten, ik geniet van het uitzicht over de krater en loop verder. Na ongeveer een half uur ben ik boven, nu nog op zoek naar de bus terug richting Quito. Ik reis namelijk direct door naar Cotacachi.

Rond deze dagen beslis ik ook om toch niet naar Venezuala te gaan. Ik zou graag de waterval Salt Anglo willen zien, maar het reizen door Venezuela is niet helemaal fijn. Plus dat het een duur land is, doordat president Chavez een vaste omrekenkoers heeft vastgesteld, die 2 tot 3 keer onvoordeliger is dan de economische koers. En ik heb geen zin om een paar honderd dollars mee te nemen naar Venezuela en de zwarte markt op te gaan. Erg teleurgesteld ben ik niet, ik heb inmiddels al vele mooie plekken gezien. En de verhalen die ik over Columbia heb gehoord maken mij erg nieuwsgierig naar dat land. Ik reis liever ontspannen door Columbia en Panama dan dat ik nog een snelle oversteek naar het Oosten van Venezuela maak.

Cotacachi
Ik overnacht drie nachten bij de allervriendelijkste, rustige Marcello. Hij kan lekker koken, en ikzelf maak ook een goede ovenschotel van aardappelen, groente, creme fraiche en chorizoworst. Nabij Cotacachi ligt een vulkaanmeer die ik wil bezoeken, mijn slaapadres komt dus goed uit. Het grotere dorp blijkt ook nog eens dichtbij Otavalo te liggen. Deze stad is in Ecuador zeer bekend om zijn erg drukke zaterdagmarkt met zijn handgemaakte spulletjes en vele kleurrijke stoffen. Ik bezoek de markt op een doordeweekse dag. Veel beter, veel prettiger om er dan rond te lopen. Ik zie mooie stoffen, maak van een paar van die stoffen foto's. Het stadje zelf is niet heel bijzonder, maar heeft wel weer vlak buiten de stadgrens een opvangcentrum voor roofvogels zoals condors, adelaars, arends en uilen. De vogels zitten in grote, ruime kooien. Prachtig om ze van dichtbij te zien. Rond half twaalf is er zelfs een soort vliegshow, waarbij ze een voor een in totaal drie roofvogels laten rondvliegen. Geweldig! Op een meter afstand vliegt een adelaar over me heen, schitterend!

Terug in Cotacachi probeer ik nog de voetbalwedstrijd Nederland - Duitsland te zien, helaas geen live-verbinding. Later in de week zie ik nog de harde en messcherpe analyse van deze wedstrijd. Ik schrik een beetje van het matige spel van de Nederlandse spelers. De volgende dag ga ik het vulkaanmeer Cotacachi bezoeken. Eerst in de bus, dan in de pickup. Marcello heeft me nog een goede tip geven over de juiste startpunt, ietsjes verder dan de ingang zodat ik direct langs het meer loop. Helaas is het mistig, de wolken hangen laag en ik kan het meer niet zien. Nou ja, dan loop ik gewoon verder. Dan zie ik dat de nevel omhoogstijgt, de zon doet haar werk. Ik zie een stukje van het meer, en plots verschijnt er een stuk van een eilandje. Ik blijf bij een uitkijkpunt staan, en ik zie in een aantal minuten de nevel helemaal wegtrekken. Het meer en de twee eilandjes verschijnen in volle glorie. Een prachtig moment. Ik zet mijn wandeling met een glimlach voort en in ongeveer 3,5 uur rond ik de wandeling af. De rest van de middag kan ik lekker ontspannen.

Pasto -> Popayan, Columbia

Tijd om verder te gaan en het volgende land te bezoeken: Columbia. Ik stap langs de snelweg in de rechtstreekse bus naar Tulcan, dat op een paar kilometer van de grens ligt. Ik ga niet direct door, maar eet nog een lekkere lunch en bezoek de begraafplaats van Tulcan. Thuis in Nederland had ik al iets gelezen over de cypressenhagen van deze begraafplaats. Fantastisch, blij dat ik deze zijsprong heb gemaakt. Het is een tentoonstelling van cypressen, die in beelden, standbeelden, figuren en vormen zijn gegoten. Ik heb het dan niet over een haag. Nee. Het zijn zes verschillende blokken aan hagen. Super!

De grensoversteek duurt langer dan mijn voorgaande grensovergangen, maar gaat ook weer prima. Aan de Ecuadorkant kan ik met anderen een tijdje plaatsnemen op een wachtbankje, aan de Columbiakant gaat het vlot. Twee vragen en ik krijg een stempel in mijn paspoort. In het nabijgelegen grensplaatsje heb ik even moeite met geld pinnen, gelukkig lukt het bij de tweede bank. Door naar Pasto, waar ik na twee uren in de minibus aankom. De taxibus rijdt een beetje hectisch door de kronkelende bergweg, met rechts van mij een prachtige lange bergvallei. De aankomst in Pasto is niet minder hectisch, overal verkeer, auto's die van alle kanten komen, diverse wegwerkzaamheden. Ingechekt in het hostel, lees op internet de uitstekende tijdrit van Robert Gesink in de Ronde van Zwitserland: beperkt verlies op de tijdritspecialisten, en tijdwinst op alle klassementsrenner. Prima!

Een goed nachtje slapen, en de volgende dag reis ik door naar de stad Popayan. Een mooie busrit van 6 uren door een wijds berglandschap. Het busraam kan niet open, dus goede foto's maken gaat niet. In de verte aan de overkant van de vallei raken de wolken de bergtoppen en komen er niet overheen. Ik arriveer in Popayan, het is inmiddels al donker. Tja, ik ben rond de evenaar, dus dan wordt het al snel na 18.00 donker. Ik loop ik naar mijn hostel in hartje centrum, mijn benen willen wel wat beweging. Het hostel ligt op een prima locatie, aan een plein in het centrum. De locale bevolking is al op dit mooie plein te vinden: ze zitten, ze wandelen, ze zijn relaxed. Na inchecken en de douche ga ik even een gezond hapje eten en lekker op het plein zitten.

Over wereldreizen gesproken. Mijn kamergenoot is een zeer behaarde, en goed bebaarde Engelsman van rond de 50. Hij fietst rond de wereld. Hij is al 2 jaar en 2 maanden onderweg. Prachtige verhalen over zijn belevenissen in Azie, overheidspersonen die niet konden en/of wilden geloven dat hij op de fiets was. Grensovergangen die alleen toegankelijk waren voor Locals, waardoor hij weer kilometers moet omfietsen. Dat zijn pas wereldreisavonturen!

De volgende dag is het genieten van een hele mooie stadscentrum. Over Sucre is Bolivia wordt geschreven dat het de Witte Stad is. Nou, Popayan kan er ook wat van. Nagenoeg alleen maar witte gebouwen te vinden, die ook nog eens uitstekend zijn onderhouden. Ook hier ben ik in een WITTE stad. Zowel in het begin als aan het eind van de middag (met een ondergaande zon) heb ik heerlijk rondgewandeld. Tussendoor met een Nederlander nog de voetbalwedstrijd Nederland - Portugal gezien. Spijtig te zien dat diverse spelers van het elftal hun persoonlijke ego belangrijker vinden dan het teambelang, niet bereid zijn voor elkaar en voor het team te vechten, zodat ze het team ten onder brengen. Lang getreurd? Welnee. Ik heb nog de Nederlandse wielrenners. En nog beter, ik heb een superleuk skypegesprek met eerst Ivo en Cindy, direct gevolgd door een gesprek met Paps en Mams. Zo kan ik na het skypen met een goed gevoel de stad weer in.

San Agustin
Popayan lokt uit om langer te blijven, toch ga ik verder. Ten westen van de stad liggen twee nationaal belangrijke arecheologische plekken. De eerst is te vinden nabij San Agustin. Dit betekent een hobbelrit van een paar uren, eerst door een groene vallei, daarna lijkt het alsof de bus door een laagbegroeide jungle rijdt. Ik mis het dorp bijna. De chauffeur van de minibus weet niet dat ik in San Agustin wil uitstappen, en het blijkt dat de minibus vlak langs in plaats van door San Agustin rijdt. Gelukkig attendeert een medepassagier. Want ja, ik maak nu al dagelijks mee dat de vriendelijke Columbianen een praatje willen maken. "Naranja Mechanica/The Orange Machine". Het voetbalelftal van zowel 1974 als van 1988 heeft diepe indruk gemaakt op de mensen. Dat kan ik niet zeggen van het huidig elftal. Ik dwaal af. Uitstappen, overstappen en aangekomen in San Agustin. Mijn hostal Casa del Sol Nacienta (house of the rising sun) ligt op een heuvel achter het dorp, dit is nog een pittige klim. Maar dan heb ik ook wat. Een prima vertrek, op de top, vriendelijke eigenaresse en prachtig uitzicht over de rivier. Wat hindert het dan dat ik geen telefoon- en internetverbinding heb.

Rondom het stadje zijn diverse archeologische plekken, een grote en diverse kleinere. Een totaal verdwenen groep heeft mooie beelden in vulcanisch steen gehouwen. Het archeologisch museum is gebouwd in een gebiedje met vindplaatsen van die beelden. De belangrijkste beelden zijn bij elkaar gezet in een beeldentuin. Twee kleinere vindplekken bezoek ik via een fikse wandeling door een heuvelachtig golvend laag berglandschap. De andere kleine vindplekken zie ik de volgende dag in een jeeptour. Rijdend door een gelijk heuvelachtig golvend laag berglandschap, via een stijgende en dalende bochtige weg, veelal op een verharde weg bezoek ik dan ook nog een vernauwing van de rivier en twee watervallen. Een prima dagje in mooi natuur.

San Andres de Pisimbala (Tierradentro)
San Agustin is prima, San Andres de Pisimbal is nog beter. SAdP en vooral het nabij gelegen Tierradentro is bekend om zijn archeologische vondsten: speciaal beschilderde graftomben. Ik kan in etappes vanuit San Agustin naar San Andres de Pisimbala: een taxibus naar Pitalito, overstappen in een taxibus naar La Plata, overstappen in een taxibus naar SAdP. Mooie rit door bergachtig (2000m) landschap, ik wordt alleen bij aankomst verwelkomt door een regenbui. Niet getreurd, ik overnacht in het prima hotelletje van de allervriendelijkste en gastvrije Leonardo en zijn vrouw. Hun vriendelijkheid is een bezoek en verblijf hier al waard. Het is een prachtige plek, een dorpje met 1000 inwoners omgeven door bergwanden, enigszins afgelegen en een beetje verstopt in een vallei. Het kleine hotel ligt aan de enige toegangsweg. Er zijn meer reizigers aanwezig, en zo breng ik een leuke avond door met een stel uit Oostenrijk, een Canadees, een Engelse en een Argentijnse.

Ik maak in SAdP een wandeldagtour van ongeveer zes uren. De Argentijnse doet een halve tour, de anderen doen een halve tour in omgekeerde richting. Ik zou via de openbare weg naar Tierradentro kunnen lopen. Maar dat doe ik niet . Ik klim eerst 300 meter naar een top van ongeveer 2000 meter, zie links de weg naar Tierradentro. Ik heb zo een uitstekend uitzicht over de vallei waarin SAdP ligt, maar ook over de vallei aan de andere kant van de berg. Natuurlijk mag ik daarna naar beneden, ik kom uit in Tierradentro en bezoek het museum. Vervolgens klim ik een stukje op de bergwand aan de andere kant van de weg. Hier kan ik de goede en mooie graftombes bezoeken. Mooie gekleurd, mooie figuren. Ja, dit is zeker de moeite waarde, vooral in combinatie met de relaxte, mooie natuur. Terug in hotel lijk ik een leesmiddag tegemoet te gaan. Totdat Leonardo meldt dat we met z´n allen voor 5000 Pesos per persoon naar een natuurlijke Pyramide-rotsformatie kunnen gaan. Dit is een rit in een pickup van ongeveer 20 minuten en met een korte klim van 10 minuten. Prachtig. Ik sta nu op een rotsformatie die ik vanochtend vanaf het uizichtpunt heb gezien. De zon is al bezig onder te gaan, een prachtig lichtspel. Ja, het is meer dan prima om in SAdP te zijn.

Cali

En vanuit SAdP vertrek ik met overstap in Popayan naar Cali, waar ik nu even ben. De rit van 5 uren naar Popayan is een bijzondere, ik rijd waarschijnlijk over het slechtse stuk weg in Columbia. En hoe verder ik naar het noorden kom, hoe kleiner de zitruimtes in de bus lijken te zijn. Ik neem namelijk plaats op de achterbank, in het midden. Als ik op een andere plek ga zitten, zit ik met mijn knieën vast aan de rug van het bankje voor me. De weg zelf, dat is drie uur lang een stijgende hobbelroute over een verharde modderweg. Ik schud en stuiter alle kanten op, het lijkt alsof ik in een wasmachine zit. Moet ik direct bekennen dat ik nog nooit ik een wasmachine heb gezeten. Gelukkig zijn de Columbianen op deze route bezig een asfaltweg neer te leggen.

In Cali. Voor het eerst in lange tijd ga ik weer eens op stap. Cali is een soort salsahoofdstad. En ik kan zeggen, het sensuele salsadansen van de Calianen was erg mooi om te zien. Het avondje stappen ging bijna niet door. Ik ben namelijk in de ochtend wakker geworden met een halve dikke lip. Een mug heeft gepresteerd om in mijn lip te bijten! Morgen op weg naar Salento.

Veel liefs van Koos

o ja, nog een woord over de koffie. Geen verkeerd woord over de koffie. Na alle matige koffie in de eerdere zuidamerikaanse landen, kan ik hier in Columbia genieten van een GOEDE kop koffie. Moet alleen wel op de suiker letten, want daar zijn ze niet te zuinig mee!
*****************************************************************************************************************

Dear all,

indeed, I have crossed the equator and I am finally back in the Northern Hemisphere. Very slowly I come closer to home, and I have arrived in the next country. So the first report on the experiences so far. The weblog song, this time there are two. Look them up on youtube. The first is the beautiful instrumental song with "(Encentro en el Studio) De Ushuaia a la Quiaca" by Gustavo Santaolalla. The Motorcycle Diary's fans will recognize the number. The second track is "Enigmatism" by Mike Oldfield, an instrumental song. They both represent a wonderful journey feeling.

Pululahua
After my last blog update it was time to leave Quito. I've read about the Pululahua reserve north of Quito. Sleeping in an extinct volcano crater that sounds very good to me (www.pululahuahostal.com). But first I need to get there. I can take the bus into direction Mitad del Mundo, the complex on the equator. A large statue stands on the site, to get there I may pay $ 2 admission. Well, I do not, I take a picture from distance, and I cross the equator. The Pululahua reserve is located in the northern hemisphere.

Moments later I am standing there, on the edge of the crater. On the other side I see the clouds touching the tops of the crater. Below is the Pululahua Hostal, I want to stay there overnight. I may so with my big backpack and small backpack descent quite some meters down, (the pickup costs $ 25). Step by step I walk quietly down and 20 minutes later I walk in the green crater, arriving at my hostel. Freshen up and have lunch. My goodness, what an incredibly nice warm hamchesseandwich. Especially little sweet bread, fresh ham, fresh white cheese, a feast! It is not yet noon, time for a walk. I can dop some kind of a hill walking. This means I go first by a kind of meadow, then through a descending path which is surrounded by tall shrubs, the hill still keep on my left side. Then I walk on a hardened mud road that encircles the hill. Sometimes I look at the map if I walk well, but that's okay. With a smile on my face I walk away. Is not it great to be in such crater? After just over two hours I returned to my hostel. The sun is shining.

Back from the walk I directly order another hamcheessesandwich. Again splendid. Time for relaxation, reading and eating a good dinnersalad, with fresh produce from the garden of the hostel. Slept well, the volcano also, who has not tampered or made a move. If so, that would have been otherwise for the first time in more than 2400 years. The next day I have a second nice walk in the large crater, then it is time to move on. But that means I can now climb the descent I had yesterday. Step by step, foot by foot with full bepaking I walk up. I only need two times a few seconds to rest, enjoy the view over the crater and continue. After about half an hour I'm up, and take the bus back to Quito. Because I travel directly to Cotacachi.

These days I also have decided not to go to Venezuela. I would like to see the waterfall Salt Anglo, but traveling in Venezuela is not quite fine. Plus it's an expensive country, because Chavez has adopted a fixed exchange rate, which is 2 to 3 times more costly than the economic exchange rate. And I do not feel like to bring a few hundred dollars to Venezuela and change it on the black market circuit. Very disappointed_ No. I have already seen many beautiful places. And the stories I've heard about Columbia make me very curious about that country. I prefer to travel relaxed through Columbia and Panama that I have a quick passage to the East of Venezuela.

Cotacachi
I spend the night three nights with my very kind, quiet couchsurfing host Marcello. He is a good cook, and I also make a good dish of potatoes, vegetables, creme fraiche and chorizo ​​sausage. Cotacachi is located near a volcanic lake, this is good. The larger village is also not far away from Otavalo. This city is very famous in Ecuador for his very busy Saturday market with its many colorful fabrics and handmade stuff. I visit the market on a weekday. Much better, much nicer there than to walk around. I see beautiful fabrics, make a few pictures. The town itself is not very special, but has just outside the city a sanctuary for birds of prey such as condors, eagles, eagles and owls. The birds are in large spacious cages. Wonderful to see them up close. Around half past eleven, there is even some sort of a flying birds show, they take a total of three birds to fly. Great! Only a few feet away an eagle flies over me, beautiful! Back in Cotacachi I try the football match Netherlands - Germany, unfortunately no live connection. Later I found out I have not missed so much, the Dutch team did not play as a team, but as a bunch of ego´s.

The next day I'm going to visit Cotacachi volcano lake. First in the bus, in the pickup. Marcello has gvine me a good tip about the correct starting point, slightly further than the entrance so I will have a walk with the lake at my right side. Unfortunately, the fog, the clouds are low and I can not see much. Well, I continue to walk. Then I see the mist rises, the sun does its work. I see a piece of the lake, and suddenly there appears a piece of an island. I keep still at a lookout point, and I witness that in a few minutes the mist completely disappears. The lake and two islands appear in full glory. A wonderful moment. I stroll with a smile, and take in about 3.5 hours around I walk away. The rest of the afternoon, I can relax.

Pasto -> Popayan, Columbia
Time to move on and to go the next country, Columbia. I wait along the highway to get the direct bus to Tulcan that is located a few kilometers from the border. I'm not directly going to the border, but eat a nice lunch and visit the cemetery of Tulcan. Back home in the Netherlands I had read something about the cypress groves of this cemetery. Fantastic, glad I've made this dicision to visit the cementerio. It is an exhibition of cypresses, in pictures, statues, figures and shapes are cast. I'm not talking about one hedge. No. They are six different blocks of hedges. Super!

The border crossing takes longer than my previous crossings. Only two questions at Columbian side and I get a stamp in my passport. In the nearby border town, I have some troubles with an ATM, have more succes at the second bank. Skip to Pasto, where I arrive after two hours in the minibus. The minibus has a bit hectic drive through the winding mountain road, with my right, a beautiful long mountain valley. The arrival in Pasto is even more hectic, traffic everywhere, cars from all sides, various roadworks. Checking in the hostel, read on the Internet the profession bicycle Robert Gesink has done an excellent time trial in the Tour of Switzerland: limited loss on the time trial specialists, and winning time on all other riders for the good qualification in the standing. Excellent!

A good night's sleep, and the next day I travel to the city of Popayan. A nice bus ride of 6 hours a panoramic mountain scenery. I can not open the window, so no pictures. Across in the distance the clouds touching the mountains and do not come over. Arrived in Popayan, it's already dark. Well, I'm around the equator, so it will be dark soon after 18.00. I I walk to my hostel in the center, my legs like it after the trip. Great location, on a square and the locals are on this beautiful square. After checking in and the shower as a healthy snack and sit comfortably on the square.
Talking about world travel. My roommate is a very hairy, and well-bearded Englishman of around 50. He cycles around the world. He is 2 years and 2 months on the road. Wonderful stories about his adventures in Asia, government officials who could not and / or wanted to believe he was on the bike. Border crossings that were accessible only for locals, so he had to return and cycle extra kilometers. That is what I call an adventure!

The next day enjoy a beautiful city. About Sucre, Bolivia is written that it is the White Town. Well, I could say the same about Popayan. Virtually almost only white buildings to find, well maintained. Again I am in a WHITE town. Both the beginning and the end of the afternoon (with a setting sun) I enjoy strolling. In between I wathc with a Dutchman the football match Netherlands - Portugal. It is sorry to see that several players on the team think their personal ego is more important than the team interests, and that they are not prepared to fight for each other and for the team, so they team subdue. Long worry? Of course not. I have the Dutch cyclists sportnews. And even better, I have a super fun skype conversation with Ivo and Cindy first, immediately followed by a conversation with Dad and Mom. So I can enjoy the city again after the skype conversation.

San Agustin

Popayan lures to stay longer, yet I continue. West of the city in the countryside are two major national arecheologische places. The first is located near San Agustin. This means a few hours lumpy bumby ride, first through a green valley, then it looks like the bus by a low jungle ride. I miss the village almost. The driver of the minibus does not know I want to get off in San Agustin, and it appears that the minibus drives along the vilage instead of driving through San Agustin. Fortunately a fellow passenger alerts me. I'm already experience almost daily that the friendly Colombians like to have a chat. "Naranja Mechanica / The Orange Machine". The football team of 1974 and from 1988, have made ​​a deep impression on people. I can not say that of the current team. I digress, transfers and arrive in San Agustin. My hostal Casa del Sol Nacienta (House of the Rising Sun) is located on a hill behind the village, this is still a steep climb. But it is worth the trip. Friendly owner and lovely views over the river. What does it matter that I have no phone and internet.

Surrounding the town are several archaeological sites, a large one and several smaller. The particular native group has disappeared completely and has left behind beautiful images in volcanic stone. The archaeological museum is built in an area with some of the sites. The main images are put together in a sculpture. Two other smaller places I visit via a walk through a hilly undulating low mountains. The other small places to find I see the next day in a jeep tour. Driving through a similar hilly undulating low mountains, ascent, descent, through a winding road, mostly on a paved road I still visit a narrowing of the river and two waterfalls. A great day in beautiful nature.

San Andres de Pisimbala (Tierradentro)

San Agustin is fine, the San Andres Pisimbal is even better. SAdP and especially the nearby Tierradentro is also known for its archaeological finds: specially painted tombs. I travel in stages from San Agustin to San Andres de Pisimbala: a minibus to Pitalito, change to a minibus to La Plata, to get the minibus to SAdP. Scenic drive through mountainous (2000m) landscape, I only welcomed on arrival by a rainstorm. Do not worry, I will stay in the great hotel owned by the most friendly and welcoming Leonardo and his wife. Their kindness is already worth to visit and stay here. It is a beautiful place, a village of 1000 inhabitants surrounded by mountain ridges, somewhat remote and a bit hidden in a valley. The small hotel is situated at the entrance of the village. There are more people present, and so I spend a fun evening with a couple from Austria, a Canadian, a British and an Argentinean.

I make in SAdP a walking tour of about six hours. The Argentine makes a half tour, the others do a half tour in reverse direction. I could walk the public road to Tierradentro. But I do not. I first climb 300 meters to a viewpoint on about 2000 meters, to the left i see the road to Tierradentro. I have an excellent view over the valley where SADP is located, but also across the valley on the other side of the mountain. Of course, I have to go down, I come from in Tierradentro and visit the museum. Then I climb the mountain on the other side of the road. Here I can visit the good and beautiful tombs. Beautiful colors, beautiful figures. Yes, this it is worth visiting here, especially with the relaxed, natural beauty. Back at hotel I seem to have a afternoon reading. Until Leonardo says that we can go all for 5000 Pesos per person to a natural rock-pyramid formation. This is a ride in a pickup of about 20 minutes and with a short climb of 10 minutes. Beautiful. I am now on a rock formation that I saw earlier this morning. The sun is already going to go down, a beautiful light show. Yes, it's more than okay to be in SAdP.

Cali

And I leave SAdP with change in Popayan to Cali, where I am now. The journey of 5 hours to Popayan is a very special, I'll probably about the worst piece of road in Columbia. And the further north I go, the smaller the seating on the bus seem to be. I take place at the back seat, in the middle. When I sit down at another place, I sit with my knees to the back of the bench for me. The road itself, that is three hours a rising bumpy and lumpy on a paved road muddy. I shake and bounce in all directions, it seems like I'm sitting in a laundromat. I must confess that I actually never have sit in a laundromat. Fortunately, the Colombians working to lay down an asphalt road.

And Cali. For the first time in a long time I go out. Cali is a kind of salsa capital. And I can tell, the sensual salsa dancing people from Cali was very nice to see. Almost I would not go out. In the morning I woke up with a thick lip. A musquito had managed to bite me in my lip! But tomorrow, of to Salento.

Much love from Koos

Oh yes, a final word about the coffee. No bad word about the coffee. After all moderate coffee in the previous South American countries, here in Columbia I can enjoy a GOOD cup of coffee. Just have to watch the sugar, because they use a lot of it in the coffee!