Lieve allemaal, de reis gaat voort, de belevenissen blijven doorgaan. Ik heb een hele mooie trek achter de rug en Machu Picchu gezien. Tijd om jullie daar uitvoerig over te vertellen. Het duurde even voordat ik een juiste weblognummer kon vinden, maar toen ik gisteren in de bus "Hold on Tight (to your dreams)" van ELO beluisterde, was dat in een keer goed!

Arequipa
En zo betreed ik het volgende land: Peru. Nadat Copacobana mij met feestelijk geruis heeft uitgeluid, is het tijd voor de nachtbus naar Arequipa, Peru. De bus is vol met reizigers, ik kan zo snel geen Boliviaan of Peruaan zien. Een stukje rijden, bus uitstappen, paspoortcontrole, de grens overlopen, paspoortcontrole, de bus weer in. Geen spannende gebeurtenissen, geen stakingen, geen gesnuffel in de backpack. Ook deze grensovergang gaat soepel. De bus rijdt tot Puno, daar kan ik met een paar anderen overstappen in de bus naar Arequipa. De meesten gaan namelijk in een andere bus naar Cuzco.

Het is een touringachtige bus, maar de stoel zit wel krapper. Het is alsof hoe meer ik naar het noorden kom, hoe krapper de stoelen worden, hoe minder de beenruimte. Ik zit nu bijna met mijn knieën tegen de stoel voor mij. De bus gaat op weg, ik probeer te slapen, dat lukt redelijk.

Plots ontwaak ik uit mijn sluimerslaap. Het is nacht, maar er is ook licht. De bus staat stil. Ik kijk rond, alleen achterin zijn nog drie mensen. Ah, ik ben op het busstation van Arequipa. Met mijn rugzak de bus uit, de backpack uit de laadruimte en op naar de taxi. De informatie over de taxi´s van Arequipa goed gelezen: neem alleen de officiele taxi. En dat doe ik dus ook. Veilig en wel kom ik rond een uur of half zes bij mijn hostel "Home sweet home" aan. Eerst maar even opfrissen. Ik neem een douche. Dit is een hete douche, en geen pruttelstraal. Sterker nog, als er een prijs is voor "beste douche in een hostel", dan mag dit hostel zeker genomineerd worden! En elke ochtend een prima ontbijt op een zonnig dakterras, omgeven door besneeuwde vulkanen en bergtoppen.

Gek genoeg ben ik helemaal niet moe om te slapen, besluit daarom aan mijn weblog te werken. Later in de ochtend word mijn dorm-kamergenoot wakker. Michael, een leuke gast uit Israel, speciaal opgestaan om een Engelse voetbalwedstrijd te zien. Hij is totaal afwijkend van een groep Israeliers. Deze laatste hebben helaas bij de backpackers in Zuid-Amerika niet zo´n goede naam. Vaak zijn het jongelui die net hun dienstplicht erop hebben zitten, een te gesloten en ietwat rumoerige groep vormen, bijna tot geen interesse in andere reizigers, alleen maar op hunzelf gericht. Nee, dan is Michael heel anders. Leuk om mee te praten, over reizen, politiek, Europa, Israel, etc. Niet veel later komt de Nederlandse Henny erbij zitten.

Later in de ochtend ga ik met haar Arequipa in. We komen uit bij het befaamde grote klooster van deze stad. Ik had het plan die op maandag te bezoeken, maar ach, dat kan ook op zondag. Een prachtig klooster, dat een klein stadje op zich werd. Lange tijd is het grotendeels afgesloten geweest van de buitenwereld, waar de nonnen met sponsoring van hun rijke families toch een redelijk luxe en prettig leven leidden. Totdat Rome de regels voor diverse ordes wat strenger maakte en er een strengere hoofdnon kwam! Toen was het gedaan met de luxe. Wat resteert is een groot complex, net zo groot als een vierkante woonblok, met twee kerkjes, diverse straatjes met huisjes voor de nonnen, oude keukens, en een zaal met bijzondere schilderijen.

Het is prima in Arequipa. Wat opvalt is de temperatuurverschil. Ik ben de laatste weken zo gewend aan het dragen van twee overhemden, dat ik dat de eerste dag in Arequipa ook doe. Dat is dus niet nodig!

Cabanaconde
Ik had gelezen over de Canon del Colca en het blijkt dat dit dorpje een prima uitvalsbassis is. Kamer gereserveerd in een hostel en om 08:00 in de bus voor een rit van 6 uren naar dit plaatsje toegegaan. De bus mag eerst het nodige klimwerk doen, om dan op een vlakte te rijden en daarna een diepe afdaling in te gaan, met een uitzicht over een deel van de canyon. Een korte pauzestop, en via een grotendeels beetje hobbelweg met wederom mooi uitzicht over de Canyon arriveer ik uiteindelijk in Cabanaconde aan. Hostel Pachamama is waar ik verblijf, een prima hostel.
Vele reizigers maken hier een tweedaagse wandeling. Ze dalen af in de canyon, lopen een stukje bergop, dalen weer en overnachten in het dal bij een lodge met zwembad. De volgende dag hoeven ze dan alleen nog maar iets meer dan 1000 meter hoogteverschil te overbruggen. Dat had ik ook kunnen doen. Maar dat heb ik dus niet gedaan. Ik zag de gemiddelde wandeltijden, ken mijn eigen wandeltempo en besluit daarom om de canyonwandeling in een dag te doen, in omgekeerde volgorde. En dat is wel een hele pittige wandeling geworden.

Maar ook eentje waar het leven en de dood vlak bij elkaar komen te staan. Rond een uur of 08.45 ben ik vertrokken, ik kom vlot bij de afdaling en begin eraan. Passeer nog een groep, en een tijd later kom ik een amerikaanse jongenman tegen. En die heeft heel erg treurig nieuws. Tijdens de beklimming heeft zijn vader van 62 een hartaanval gekregen en is daar helaas aan overleden. Reanimatie heeft niet geholpen. Lokale mannen dragen de brancard naar boven. Ik ondersteun hem nog even, en nadat hij door familie gebeld wordt besluit ik verder te gaan. Wat ik nog kan bedenken is dat het laatste beeld op wijlen zijn vader's netvlies eentje van een mooie omgeving is geweest.

Ik doe ongeveer 2 uren over de afdaling van iets meer dan 1000 meter, dit gaat via een kronkelrotspad nagenoeg recht naar beneden. Soms zijn de steentjes al helemaal tot gruis getrapt door de ezels. Hun uitwerpselen kom ik overal op het pad tegen. Gestaag zie ik een paar gebouwen en twee zwembaden steeds dichterbij komen. Ze zien er aantrekkelijk uit, maar ik vind het nog te vroeg om een pauze te houden. Ik arriveer bij de rivier, die al kronkelend door de canyon stroomt, ik geniet van het aanblik op de hoge rotswanden en steek over. Ik mag nu eerst een stukje klimmen aan de andere kant van de canyon, maar nu meer zijwaarts, zodat ik me eigenlijk in de vallei verplaats. Ik kom soms een groepje tegen. Een enkeling vraagt wat en kijkt verbaasd op als ze horen dat ik de wandeling in een dag doe. Dat moet toch kunnen, dacht ik zo.

Na wat rustig klimwerk kom ik aan in Malata. Bij het eerste de beste, kleine hostel-restaurant hou ik een pauze. Geniet van het zonnetje, luister naar wat muziek. Ik krijg een goede lunchmaaltijd voorgeschoteld, inclusief soep. Die energie kan ik natuurlijk wel gebruiken. Na ongeveer een uur is het tijd om door te gaan. Wat klimwerk, wat daalwerk, wat klimwerk en dan voornamelijk daalwerk. Ik mag namelijk de rivier in het dal weer oversteken, maar dan op een heel andere plek. Ben hier rond een uur of 15.00. Klets een beetje met een lokale VVV-medewerker, die bij de burg controleert of ik de touristenpas heb gekocht. En dan wacht mij de zwaarste opgave: over een slingerpad van ongeveer 5,5 km mag ik 1100 meter omhoog. Een hele pittige klim. De eerste 2 km red ik in een keer, maar daarna houd ik per kilometer toch even een paar minuten adempauze. Dit is zwaar. Maar het is te doen. Tijdens een adempauze vliegt een condorpaar voorbij. Prachtig. Gelukkig loop ik iets sneller dan de gemiddelde wandelaar, waardoor ik binnen drie uren de klim weet te voltooien. Nu nog een half uur doorlopen naar het dorp en het hostel, en zo stap ik in de vroege avond moe het hostel binnen. Uitpuffen op de bank, lekker douchen, goed eten. Blijkt dat een Canadese hostelgenoot precies hetzelfde heeft gedaan, alleen dan in omgekeerde volgorde. Ik slaap die nacht als een roos. De inspanning is nog niet helemaal gedaan. De volgende dag huur ik een fiets, en eerst in de bus naar een dorp 22 km verderop, om hetzelfde stuk langs de canyon terug te fietsen. Gelukkig ligt Cabanaconde 400 meter lager, dus ik weet dat ik het grootste gedeelte zal dalen. Een mooie fietstocht, een paar stops om van het uitzicht te genieten, het dalen gaat heerlijk. De middag is er voor de ontspanning, de avond is een prachtige avond. Ik ben in de middag al aan de praat geraakt met 3 oudere Canadezen, een Nederlands-Duitse stel uit jawel Groningen, Henny, en een Frans-Engelse jongeman. We wisselen veel leuke verhalen uit, eten in de avond met z'n allen in het hostel. Later wanneer de Canadezen al naar bed zijn, schuiven drie medewerkers van het hostel aan. Met als toetje rond middernacht een vers gebakken bananentaart.

Cusco

Dit is een lange rit in twee etappes, eerst de bus terug naar Arequipa, om daarna de nachtbus naar Cusco te nemen. Ik slaap redelijk, kom in de ochtend aan en laat me naar Loki Hostel brengen. Dit blijkt een erg groot, eigenijk party-hostel te zijn, met rond de 250 slaapplekken..... en onzettend veel Israeliers. Gelukkig niet zo luidruchtig als de verhalen die over hun in Zuid Amerika rondgaan. Wat wel opvalt is dat ze bijna allemaal alleen maar met elkaar praten en amper tot geen contact zoeken met andere nationaliteiten. Zelfs mijn shirt met het Couch Surfing Groningen logo opent geen gesprek. Nee, helaas zijn de groepen Israeliers zeker niet de leuksten om tegen te komen. Na wat informatie te hebben ingewonnen, besluit ik me op te geven voor de meerdaagse Salkantay trek richting Machu Picchu inclusief extra toegang tot het uitkijkpunt Wayna Picchu. De trek start in de zeer vroege maandagochtend. Zo kan ik zondag nog genieten van het mooie centrum van Cusco. Het prachtige Plaza de Armas, bij een paar gebouwen en in een paar straten zijn nog de prachtige muren van de Inca's te zien: stenen die perfect in elkaar passen, zonder cement. De oude Inca nederzetting "Qorikancha", waar over heen een katholieke kerk is gebouw. Ontbijt in Loki hostel is trouwens ook typerend geweest, de reizigers alleen maar gefixeerd op hun mobiele telefoon of labtop.

Salkantay => Machu Picchu

De Salkantaytrek, dit een vierdaagse trek, met als toetje op de vijfde dag een bezoek aan Machu Picchu. Vroeg beginnen betekent echt vroeg beginnen. Ik kan om 04:00 opstaan, om rond 04:30 in de frisse ochtend te worden opgehaald. Een paar anderen in het hostel gaan ook, op de verzamelplaats blijken er drie busjes nodig te zijn. Op weg naar onze startplaats, half slapend in de bus. Gelukkig kan ik voorin zitten, mijn benen hebben de ruimte. Aangekomen in Mollepata kan ik direct aan het ontbijt, de welbekende brood met jam. De grote backpack op het paard, groepsindeling, gids Jorge, snacks kopen, en ik kan op weg, de kleine rugtas op mijn rug. Samen met de Nederlandse Lara, twee Israeliers (Ido en Raz), twee Ieren (62 jarige Sean met zijn 31 jarige zoon Ronan), twee teenagers Duiters (Roger en Fabian), twee Portugezen (Nuno en Tomas), de Chileen Rodriguez, de Spaanse Raquel en de Argentijnse Yasmin ga ik op pad. Een leuke groep, die elkaar gestaag weet te vinden. Het ijs is snel gebroken, we praten in de komende dagen afwisselend in het Spaans en in het Engels. Ido en Raz zijn twee hele goede voorbeelden dat individuele Israelische reizigers juist wel te pruimen zijn. Gestaag wandelen we naar 3900 meter hoogte, De verharde zandweg kronkelt al stijgend om de berg. In de ochtend snijden we soms een stuk af via een stijler binnendoor pad, om weer op de verharde weg te komen. De vallei is aan de rechterzijde, in de verte zie ik de witte toppen die langzaam aan dichterbij komen. De uitzichten zijn prachtig. Tussendoor heb ik mijn eerste groeplunch, voor een enkeling is de trek al pittig. Aan het eind van de inmiddels frisse middag kom ik bij het kamp aan, een grotere tent overkapt alle tweepersoonstenten. De besneeuwde toppen van de Salkantayberg zijn inmiddels ook te voorschijn gekomen. Het wordt snel donker, met kaarslicht en vier lagen kleding eet ik met de groep een goede maaltijd. Het is koud, veel te koud om me te wassen, ik duik vroeg de tent in. Mijn slaapzak doet goed genoeg zijn werk, de temperatuur buiten is onder het vriespunt. BRRRRR.

De volgende dag is een prachtige dag. In de zeer frisse vroege ochtend wordt ik om 05:00 gewekt, krijg direct een warme en lekkere kop thee. Ik eet met de groep mijn ontbijt, daarna kan ik op weg. De Argentijnse Yasmin en de Portugees Tomas huren een paard om de eerste gedeelte tot aan de 4600 meter te overbruggen. Een pittig stuk. Ik wandel nu over een vaak steil voetpad, zet mijn voet voor mijn andere voet, zet door, heb een pauze, het ademen gaat gelukkig goed, de bergwanden zijn niet ver weg, de hogere witte piek van de Salkantay ligt er prachtig bij, de zon breekt door en schijnt langzaam aan over de bergtoppen. Na een paar uur bereik ik in de ochtend het hoogste punt van de dag, de bergpas. Gids Jorge legt een aantal dingen uit, we gaan met de hele groep op de foto.

Daarna mag ik afdalen, eerst zo'n twee uren tot aan de lunch. Eerst via een pad vol met grotere en kleinere losse keien, soms stijl, langzaam aan zijn er mindere losse stenen, het dalen gaat dan makkelijker. De vallei ligt vol met hele grote keien, heel heel heel lang geleden achtergelaten door een gletsjer. Tijd voor de middagpauze. Op een vlak stuk, naast een beekje, heerlijk in de zon, geniet ik van een goede lunch, wederom eerst een goede soep gevolgd door een voedzame maaltijd. Een half uur luieren, en daarna kan ik met de groep op pad. Ik daal de komende drie uren naar 2900 meter, de vlakke vallei verandert in een diepe vallei met in de diepte de rivier die gestaag groter wordt. Soms passeer ik een waterval. Het laatste uur is wat pittig door vermoeidheid en eentonigheid. Het zicht is deels belemmerd door de hoge struiken, het wandelpad gaat op en neer. De benen voelen dit. Natuurlijk bereik ik het kamp, het is gelukkig warmer in het kamp, de nacht zal niet zo koud zijn als gisteren. Een gezellige maaltijd met veel leuk geklets, gevolgd door een kampvuur. Die laatste wil niet helemaal vlotten, het hout is te dampig. We ploeteren met ons allen om het kampvuur aan de gang te houden.

Dag drie hoeven we alleen maar in de ochtend te lopen, we nemen afscheid van onze dragers met hun paarden. We dalen verder af, langs de zijkant van de berg, passeren paar mooie uitzichtpunten en wat watervallen. Bij de lunch voel ik mijn kuiten, dat geldt voor de hele groep. We stappen rond het middaguur in de taxibus en rijden naar Santa Teresa. Spullen in de tent, en door naar de Hot Springs. De hele groep luiert ongeveer anderhalf uur in het lekkere warme water, de benen vinden dat prima. Al discoend in de taxibus terug naar onze kamp, een supergoede maaltijd en een feestje in de avond met de twee andere hikegroepen. Op de laatse dag nemen we afscheid van de kok en zijn twee helpers, ze hebben ons van prima en lekker eter verzorgd, en dat met een draagbare tweepitsgasstel. We wandelen over een brede, verharde openbare zandweg een andere mooie vallei in, omgeven door hoge rotswanden. Ik draag nu ook de grotere backpack op mijn rug. De Ieren hebben er zin in, ze lopen goed voorop. Bij "hydroelectra" heb ik de eetpauze, daarna volgt de laatste stuk van de trek: ongeveer twee uren lang langs de spoorlijn lopen, achter de Machu Picchu berg langs, om bij het dorp Aqua Calientes uit te komen. Een dorp met overgeprijste hotelkamers en restaurants, gelukkig is de avondmaaltijd en de overnachting inbegrepen in onze tour. De avondmaaltijd is wel een lachertje, het is namelijke een minimale portie, zodat we als groep nog een pizzaria induiken om een paar pizzapunten te eten. Ik ga slapen, de volgende dag is Machu Picchu.

Ik weet niet wanneer ik precies voor de eerste over Machu Picchu heb gelezen. Wat ik wel weet dat Machu Picchu altijd in mijn geheugen is blijven hangen als een plaats die ik graag een keer met eigen ogen wil zien. Die wens is uitgekomen, en het is super geweest. Ik sta vroeg op, we gaan met ons allen om 04:30 op pad, om voor 05:00 bij de brug aan te komen. Iedereen wil vanaf daar lopend bij de ingang van Machu Picchu aangekomen, en niet met de bus. Dit houdt wel in dat ik ongeveer 50 minuten ongeveer 3300 treden mag beklimming. Nooit geweten dat ik in de vroege ochtend zo kan zweten. Mijn twee overhemden met korte mouwen zijn behoorlijk doorweekt van zweet. Ido en Raz lopen zelfs met ontbloot bovenlichaam. Voor 06:00 kom ik aan bij de ingang, poort gaat open. Naar binnen en ik wacht met anderen totdat onze groep compleet is, Jorge geeft ons een twee uren durende rondleiding. Een stukje lopen, en daar is de eerste aanblik van Machu Picchu, een stille getuige op een hoge berg. De ruines liggen er goed bewaard bij, de huizen en muren zijn nog goed, de terrassen op verschillende hoogte goed zichtbaar. Ik blijf me telkens afvragen hoe ze dit hebben kunnen bouwen. De komende uren dwaal ik rond in Machu Picchu, trappen oplopend, trappen afdalend, langs perfect inelkaar gezette muren. Ik geniet. Een glimlach op mijn gezicht. Machu Picchu. Machu Picchu. Machu Picchu. Later in de ochtend om 10:00 kan ik ook nog de ernaast gelegen hogere uitzichtpunt Wayna Picchu beklimmen. Per dag kunnen maar 400 bezoekers deze top beklimming Ongeveer 1000 treden omhoog, soms echt steil, dus opnieuw zweten. Vanaf hier heb ik het complete uitzicht over en aanblik van Machu Picchu. Machu Picchu. Ik heb het met eigen ogen mogen zien. Super!

Moe en voldaan verlaat ik het complex rond een uur of een. Het is inmiddels drukker geworden in het complex zelf, bij de ingang komen nog steeds mensen aan. De rij voor de bus naar beneden groeit vlot, ik wil echter in stijl afsluiten: ik wandel naar beneden, dit gaat nog behoorlijk vlot. Bij hostal aangekomen tijd om op te frissen en na te genieten. Eten, en in de avond de trein en autobus terug naar Cusco. De zaterdagmiddag kijken we met onze hele groep nog naar Bayern Munchen - Chelsea in de Ierse pub, ikzelf zie later nog de mooie overwinning van Robert Gesink in de Ronde van California, we blijven in de Ierse pub tot 's avonds laat gezellig napraten. Vermoeid ga ik als eerste terug naar het hostel, neem afscheid van mijn leuke en goede wandelkameraden.

Lima

22 uren in de bus, een lange zit. Gelukkig zit ik in een comfortabele bus, en kan de stoel bijna plat. Naast me zit een Israelische. Ze groet niet, zegt geen woord en spreekt alleen met de paar vrienden en vriendinnen elders in de bus. Ik zie voor de tweede keer Fast en Furious deel 5, kan toegeven dat Vin Diesel een beetje voor de lach op mijn gezicht zorgt: hij overacteerd zijn´coolness´. Daarna krijg ik nog de belabberde Adam Sandler´s "Jack and Jill" voorgeschoteld. Wat een klote film, zeg. Het inderdaad tijd om te slapen. De maandag ergens in de middag dan aangekomen in Lima. Zo´n lange reis werkt wel na, dus niet veel gedaan. Ja, op tijd naar bed. De dinsdag wel van een mooi centrum kunnen genieten, kleurijke gebouwen en houten aanbouwen op de eerste etage. Het prachtige en kleurrijke San Francisco kerkklooster gezien, met zijn oude bibliotheek en catacomben. Foto´s maken, dat is niet toegestaan. Om elke hoek waar ik kijk, staat er een bordje met "verboden te fotograferen". Buurvrouw Koster krijgt de ansichtkaart met een paar goede indrukken van dit klooster. Deze dag ook nog mijn oude bankpas voor mijn tweede bankrekening laten blokkeren. Het is blijkbaar druk, het lijkt erop dat honderden Nederlanders hun bankpas hebben verloren. Ik heb een wachttijd van 8 minuten, om dan een gesprek van een paar seconden te hebben. Lekker is dat.

Tot slot heb ik nog buiten en in Lima ruines bezocht. De Pachacamac Ruine, om het oneerbiedig te beschrijven: het voelt alsof volwassen in een hele grote zandbank hebben zitten spelen. Gelukkig was het interessant. De ruines liggen tegen de kust aan, in een soort duingebied, de restanten hebben dezelfde kleur als het zand. Vandaar mijn opmerking. De Huaca Pucllana, een bijzonder metselwerkcomplex, inmiddels compleet omgeven door de stad. Inmiddels ben ik in Trujillo aangekomen. Mijn mobiele nummer is ook weer bereikbaar, een wachttijd van 18 minuten voor een gesprek van twee minuten om de blokkade eraf te halen....

Het gaat goed! Het blijft goed gaan! Ik heb 2,5 mooie weken in Peru achter de rug. Equador komt eraan. Pas goed op jullie zelf, hopenlijk komt er een mooie zomer aan. Het duurt niet lang meer of ook ik ben weer op het Noordelijk halfrond!

Veel liefs van mij.

**********************************************************************************************************

Dear All, the journey continues, also the experiences. I have finished a pretty nice and beautiful hike, have seen Machu Picchu with my own eyes. So it is time to tell you about my continuing story! It took some time for me to come up with the right weblog song, but when I was listening to the song "Hold on Tight (to your dreams)" of ELO, I knew this was the one.

Arequipa
And so I enter the following country: Peru. After Copacobana said farewell to me with festive noise, it's time for the bus to Arequipa, Peru. The bus is full of travelers, as soon as I can see no Bolivian or Peruvian. A short drive, bus trips, passport control, border overflows, passport control, the bus again. No exciting events, no strikes, no snooping in the backpack. The bus ride to Puno, I can switch with a few others on the bus to Arequipa. Most of them either in another bus to Cuzco.

It is like a touring bus, but the seat are tight. It's like the more I travel to the north, the tighter the seats are, the less space for the legs. I am now almost with my knees against the seat for me. The bus heads off, I try to sleep. Suddenly I awake from my slumber sleep. It is night, but there is also light. The bus is quiet. I look around, only the back are three more people. Ah, I'm the bus has just arrived in arequipa. With my backpack from the bus, the backpack from the cargo area and on to the taxi. I have read the information about the cabs of Arequipa: take only official taxis. And I do so. Safe I arrive around half past six when my hostel "Home sweet home". A hot shower, and not just a little beam of water. If there is a price for "best shower in a hostel", then this hostel should definitely be nominatedl! And every morning a good breakfast on a sunny terrace, surrounded by volcanoes and snowy peaks.

Oddly enough, after arriving I am not tired to sleep, therefore decides to work on my weblog. Later in the morning my dorm room mate, Michael, a nice bloke from Israel, wakes up especially up to watch an English football match on TV. He is totally different from a group of Israelean. The latter have unfortunately with the backpackers in South America not such a good name. Often they are young people who just have had their military, forming a too closed and somewhat noisy group, almost no interest in other people, just focus on themselves. No, Michael is very different. Fun to talk about travel, politics, Europe, Israel, etc. Not much later the Dutch Henny sat down. Later in the morning I go with her for a walk in Arequipa. We arrive at the famous huge monastery, downtown. I had planned to visit it on Monday, but alas, that is also possible on Sunday. A beautiful monastery, which was a small town by itself. Long time it has largely been closed from the outside world, where the nuns with their sponsorship of wealthy families still lived a fairly luxurious and comfortable lifestyle. Until Rome made the rules for various orders more strict, and there was a stricter leading nun! Then it was done with the luxury. What remains now is a large complex, as big as a square apartment building, two churches, several streets with houses for the nuns, old kitchens, and a room with special paintings.

It's fine in Arequipa. What is striking is the temperature difference. I am the last weeks so accustomed to wearing two shirts, the first day that I also do in Arequipa. That is not necessary!

Cabanaconde
I had read about the Canon del Colca, and it appears that this village is an excellent place to stay. Room booked in a hostel, and at 08:00 the bus for a ride of 6 hours to this town. The bus must first climb, then rides on a plain and then a deep descent, with a view over the canyon. A brief pause, stop, and largely through a bit bumpy, again with lovely views over the canyon, I arrive finally at Cabanaconde. Hostel Pachamama, a good hostel. Many travelers will make a two-day hike. They descend into the canyon, walk a bit uphill and down again, and stay in the valley at a lodge with swimming pool. The next day they do then only slightly more than 1000 meters of bridging. That I had to do. But I did not. I saw the average walking times, know my own walking speed and therefore decides to hike the canyon in one day to do, in reverse order. And that's become a very challenging hike.

But also one where life and death are present. Around 08.45 I left, I'll start smooth the descent. Passing another group, and some time later I stumble into a American. And he has very sad news. During the climb hist 62 years old father had a heart attack, ands unfortunately deceased. CPR has not helped. Local men carry the stretcher up to the mountain. I support him a little, but after he has been called by family I decided to go. What I can think of is that the last image his late father has had was a beautiful environment.

I'm about 2 hours of the descent of over 1000 meters, this is via twist-and-turn paht almost straight down. Sometimes the stones have been kicked to grit by donkeys. The donkeys droppings are everywhere on the path. Steadily I see a few buildings and two swimming pools come closer. They look attractive, but I think it is too early for a break. So I skip the pool. I arrive at the rive down in the canyon, I enjoy the high cliffs, and cross over. I have now a piece of climbing on the other side of the canyon, but now more sideways, so I actually move in the valley. Sometimes I bump into a group. A few people asking about my directions, looking surprised when they hear that I walk in one day do. That has to be, I thought. After some quiet climb I arrive in Malata. At the first small hostel-restaurant I see I take a break. Enjoy the sun, listen to some music, and get a good lunch meal presented, including soup. Of course I can use that energy.

After about an hour's time to go. Some climbing, some descent work, some climbing and especially descent work. I cross the river in the canyon again, but in a very different place. Am here around an hour or 15.00. Chat a bit with a local tourist office employee, who at the bridge checks whether I have bought the tourist pas . And then for me the hardest task: a winding path of about 5.5 km that goed up 1100 meters. Yes indeed, A very steep climb. The first 2 km I managed to do it in one stroke, but then I need to keep every kilometer a few minutes rest. This is heavy. But it's doable. But during a break condor flies a few over. Beautiful. Fortunately, I walk a little faster than the average hiker, so I know the climb within three hours to complete. Now a half-hour walk through the village and the hostel, and in the early evening I step into the hostel. Taking a rest on the couch, looking for some breath, nice shower, good food. Turns out that a Canadian hostel mate has done exactly the same route, only in reverse. I sleep like a baby that night. The efforts are not quite finished. The next day, I have rented a bike, get on the bus to a village 22 km away, to the cycle back along the canyon. Luckily Cabanaconde is located 400 meters lower then my starting point, so I know that the biggest part of the track I will have a descent. A nice bike ride, a couple of stops to enjoy the view, the canyon is wonderful. The afternoon is for the entertainment, the evening is a wonderful one. Already in the afternoon I have nice conversations with 3 older Canadians, a Dutch-German couple from Groningen, Henny, and a French-English young guy. We exchange a lot of nice stories, in the evening we eat together in the hostel. Later, when the Canadians have gone to bed, three employees of the hostel join. As dessert around midnight: a freshly baked banana cake.

Cusco
A long journey in two stages, the first bus back to Arequipa, and then the nightbus to Cusco. I sleep pretty, arrive in the morning, and let me bring to Loki Hostel. Turns out this is a very large, party hostel, with around 250 sleeping places ..... And a lot of Israelian groups. Fortunately they are not as noisy as the stories that have been told about them in South American. What is striking is that nearly all of them just talk with other Israelian and not make contact with people of other nationalities. Even my shirt with the Couch Surfing Groningen logo does not open a conversation. No, unfortunately the Israel groups are not the nicest groups to encounter.

After having obtained some information, I decide to go for the multi-day Salkantay trek, ending in Machu Picchu including additional access to the lookout point Wayna Picchu. The trek starts in the very early Monday morning. So on Sunday I can still enjoy the beautiful center of Cusco. The beautiful Plaza de Armas, a few buildings and some streets contain still the beautiful walls of the Incas: stones that fit together perfectly without cement. The ancient Inca settlement "Qorikancha" where on top a Catholic church has been build. Breakfast at Loki Hostel has indeed been typically: the travelers just fixated on their mobile phone or labtop.

Salkantaytrek => Machu Picchu
A four-day trek, with on the fifth day the visit to Machu Picchu. Starting early means really early. Getting up at 4:00 to be prepared at around 4:30 for the pick up. A few others in the hostel also appear. On the way to our starting point of the trek, half asleep in the bus that gets us there. Fortunately I can sit in the front, my legs have the space. Having arrived in Mollepata I instantly can eat breakfast, the famous bread with jam. The big backpack on the horse, grouping, guide Jorge explains, buy snacks, and I can on the road, small backpack on my back. Together with the Dutch Lara, two Israel Irish (Ido and Raz), two Irishmen (62 year old Sean with his 31-year-old son Ronan), two teenagers Germans (Roger and Fabian), two Portuguese (Nuno and Tomas), the Chilean Rodriguez, the Raquel Spanish and Argentine Yasmin I start my trek. A fun group that knows how to find each other steadily. We talk in the coming days alternately in Spanish and in English. Ido and Raz are two very good examples that individual Israeli travelers are the enjoyable ones. Steadily we hike to 3900 meters altitude, the hardened dirt road winds ascending the mountain. In the morning we sometimes cut off a part of the track by using a steeper path to get back on the paved road. The valley is on the right, in the distance I see the white peaks that slowly come closer. The views are magnificent. In between I have my first lunch with the group, for two the first part of the trek already has been a little bit difficult. At the end of the now bright afternoon I arrive to the first camp, a bigger tent covers all double tents. The snowy peaks of the Salkantay mountain are now visible. It quickly becomes dark, with candlelight and four layers of clothing I eat a good meal with the group. It is cold, too cold to wash myself, I go early in the tent. My sleeping bag is warm enough, the temperature outside is below freezing. BRRRRRR.

The next day is a beautiful day. In very fresh early morning I wake up at 05:00, immediately get a warm and delicious cup of tea. Breakfast, then I can on the way. The Argentine Yasmin and Portuguese Tomas are renting a horse for the first part to get to the 4,600. meter pass. A hard part of the track. I walk on a mostly steep footpath, put my foot for my other foot, continue, have a pause to catch my breath, the mountains are not far away, the higher white peak of the Salkantay lies beautifully in the sun breaks through and shines slowly over the mountain tops. After a few hours in the morning I reach the highest point on the pass. The group is soon together. Jorge Guide explains some things, we go for a grouppicture.

I descend, first about two hours until lunch. First through a path full of large and small loose stones and big rocks. The path is sometimes style, slowly there are less loose rocks. The valley is full of huge boulders, very very very long ago left behind by a glacier. On a flat piece, next to a brook in the sun, I enjoy a good lunch, again a soup followed by a nutritious meal. Half an hour idling, and then I can continue with the group. I descend the next three hours to 2900 meters, the flat valley turns into a deep valley in the depths of the river that is steadily growing. Sometimes I pass a waterfall. The last hour is a little monotony. The view is partially obstructed by high shrubs, the trail goes up and down. I reach the camp, at least it id warmer, the night will not be so cold. A nice meal with lots of nice talk, followed by a campfire. The latter is not quite rafts, the wood is too fuzzy. We struggle with all of us around to keep the campfire warm.

Day three we just need to walk in the morning, we say goodbye to our porters with their horses. We descend further, along the side of the mountain, passing some beautiful views and some waterfalls. At lunch I feel my calves, which applies to the entire group. We get around noon in the minibus taxi and drive to Santa Teresa. Stuff in the tent, and on to the Hot Springs. The whole group is lazy about a half hour in the nice warm water, the legs feel fine. All partying in the minibus taxi back to our camp, a very good meal and a party in the evening with the two other hikegroup. On the last day we say goodbye to the cook and his two helpers, they have provided us with great care and great ,rsñd, and that with a portable two-burner stove. We walk along a wide, paved public dirt road another beautiful valley surrounded by high cliffs. Today I carryo the larger backpack. The Irish are looking forward to, they walk well ahead. In "hydro electricity" I have the lunchbreak, followed by the last part of the trek: about two hours walking along the railroad, behind the Machu Picchu mountain along to the village Aqua Calientes. A village with overprices hotel rooms and overpriced restaurants, for us dinner and overnightsleep are included in the price. The evening meal is a joke, it is such a minimum dose, that we as a group go to a pizzeria for few pieces of pizza. Time to go to sleep.

I do not know exactly when I first read about Machu Picchu have. What I do know that Machu Picchu was always stuck in my memory as a place that I would like to see with my own eyes. That wish has come true, and it's been super. I get up early, at 04:30 we're going with all of us on the road, to arrive before 05:00 at the bridge. From there,everyone wants to walk to the entrance of Machu Picchu, and not to bgo by the later bus. This means an aprox 50 minutes climb with about 3300 steps. Never knew I was able to sweat so early in the morning. My two shirts with short sleeves are pretty soaked with sweat. Ido and Raz walk even with a bare torso. Before 6:00 I arrive at the entrance gate, they open at 06:00. Walk in and I wait with others until our group is complete, Jorge gives us a two-hour tour. A short walk, and there is the first sight of Machu Picchu, a silent witness on a high mountain. The ruins are well preserved, the houses and walls are still good, the terraces at different heights clearly visible. I keep wondering how come to have it build up here. The next few hours I wander around in Machu Picchu, ascending stairs, descending stairs. I enjoy. A smile on my face. Machu Picchu. Machu Picchu. Machu Picchu.

Later in the morning at 10:00 I can also climb the adjacent higher vantage point, Wayna Picchu. only 400 visitors per day are allowed, but this summit climb is about 1000 steps up, sometimes very steep, so again sweating. From here I have a complete view and sight of Machu Picchu. Machu Picchu. I have seen it with my own eyes to see. Super! Tired and satisfied I leave the complex around one o'clock. It has now become busier in the complex, near the entrance still people are entering. The queue for the bus down grows smoothly, however I want to end in style: I walk down, it goes pretty smoothly. Arrive at hostal time to freshen up and to enjoy. Food, and in the evening train and bus back to Cusco. The Saturday afternoon we watch you with our entire group went to Bayern Munich - Chelsea in the Irish pub, we'll stay there until late in the evening a pleasant chat. Tired, I first returned to the hostel, I say goodbye to my fun and good hiking companions.

Lima

22 hours in the bus, a long rid. Fortunately I am sitting in a comfortable bus, and can seat nearly flat. Beside me is an Israeli woman. She does not say hello, says no word and directly start to speak with the few friends and girlfriends elsewhere in the bus. I watch the movie "Fast and Furious part 5" for the second time, can admit that Vin Diesel puts a bit of a smile on my face: he overacts his coolness that it becomes funny. Then I get the lousy Adam Sandler ´ s "Jack and Jill". What a stupid, bad movie. It is indeed time to sleep.

On monday somewhere in the afternoon than arrived in Lima. Don´t do too much. Yes, to go to bed at time. The next day I enjoy a very pleasant walk in Lima Downtown, colorful buildings withwooden extensions on the first floor. I visit the beautiful and colorful San Francisco Church, with its old library and catacombs. Photo, s that is not allowed. ´ Around every corner where I look, there is a sign with "forbidden to take pictures". Neighbour Madam Koster will get the postcard with a few good impressions of this monastery. This day also still my old debit card for my second bank account. It is apparently busy, it seems that hundreds of Dutch people have lost their bankcard. I have to wait 8 minutes, in order to have a conversation of a few seconds. Isn´t it marvelous...

Finally, outside and in Lima I visit two ruins. The Pachacamac Ruins, to describe the disrespectful: it feels like sbeing in a very large sand bank were adults have built castle of sand. Fortunately it was interesting. The ruins lie against the shore, in a kind of dune area, the remnants are the same color as the sand. Hence my comment. The Huaca Pucllana, a particularly complex in Lima, now completely surrounded by the city of masonry. Now I am in Trujillo. My phonenumber is also working again. It took me a 18 minutes waiting time call, to have a conversation of 2 minutes to end the blokade....

Everything goes well! It continues to go well! I have 2.5 beautiful weeks in Peru behind the back. Equador is coming. Beware yourself, hopefully there will be a beautiful summer. It doesn't take long or more also I'm back in the northern hemisphere!

Lots of Love,

Koos