Dag 1
Om 6.45 uur stonden we op de stoep van de YHA in Adelaide om opgepikt te worden door Groovy Grapes, de organisatie waarmee we de driedaagse Great Ocean Road tour doen. Het was al 35 graden en het zou die dag weer oplopen tot 41 graden. De combinatie met de hordes vliegen is niet echt aangenaam kan ik je zeggen. Dat is dan meteen ook het enige dat niet altijd leuk is hier in Australië, want ook deze tour was weer geweldig.

De eerste dag moesten we zo'n 500 km afleggen. De eerste horde voor onze bus met 21 mensen, onze tour guide Ben en een trailer waren the Adelaide hills. Onze bus kon niet harder dan 40 km/uur heuvel op. Maar het lukte. Daarna gingen we over the Murray River en reden we een stuk langs de Tuna pipe line. Om aan de grote vraag van de Aziaten naar verse tonijn te kunnen voldoen is er pijplijn vanaf the Great Southern Ocean, waar de tonijn gevangen wordt, tot in het zuiden van Australië, waarvandaan de tonijn verscheept wordt, aangelegd.

We passeerden de grens naar Victoria waar we onze horloges een half uur vooruit moesten zetten. Er zijn vijf tijdzones in Australië. Het tijdsverschil met Nederland is niet meer bij te houden. Gelukkig doen onze mobieltjes dat. Waar zouden we zijn zonder deze verbinding met thuis, camera's, wekkers, horloges, zaklampen, agenda's, rekenmachines etc.

Ben geeft ons wat gezelschapsspelletjes te doen waardoor we elkaar in de bus snel op een leuke manier leren kennen. Goeie ideeën voor een nieuwe groep als ik weer aan het werk ga. Uit de speakers klinkt het nummer 'South Australia' van the Scared Weird Little Guys (zie/hoor video's). Super leuk.

In een park bereiden we met z'n allen een uitgebreide maaltijd met noedels, kip en veel groenten. Er vliegen weer veel papegaaien. Hier vooral witte.

Het gebied dat we doorkruisen wordt beheerd en beheerst door de schapenboeren. Zij hebben hier veel macht. Het enige dorpje dat we passeren leeft van de leveringen aan deze boeren.
Ben vertelt ook dat zij de reden zijn waarom eenmaal gevangen /geredde kangaroos nooit meer terug mogen keren in het wild, gewoon omdat zij een hekel hebben aan kangaroos omdat die 'hun' gras eten.

Dan rijden we de noordzijde van the Grampians National Park in.

We gaan daar de bus uit voor een wandeling naar the 'amazing' MacKenzie Falls. Het is 41 graden Celsius en we mogen van onze gids niet zwemmen onder de waterval. Anderen doen dat wel en wij kijken jaloers toe met alleen onze voeten in het water. Wel prachtig mooi.

We vervolgen onze weg. Langs de weg verschijnen weer kangaroos (Engelse spelling) en zien we voor het eerst emus in het wild. Ben doet erg z'n best voor ons om ze te spotten. Er is hier vorig jaar een grote bosbrand geweest en dat is goed te zien. Mensen vinden de branden verschrikkelijk en proberen ze zo snel mogelijk te doven. Voor de vegetatie in Australië hebben de branden een functie. Een groot aantal bomen en planten hebben zelfs branden nodig om zich te kunnen voortplanten. Daarom faciliteren eucalyptusbomen het veroorzaken en de verspreiding van branden. Deze bomen vervellen zo'n drie keer per jaar. De op de grond liggende bast ontvlamt makkelijk (bij een enkel vonkje van bliksem) en zorgt er ook voor dat de vlammen snel van de ene naar de andere boom kunnen overslaan, want de grond ligt er vol mee. De natuur zit zo fascinerend in elkaar.

Vanaf the Balconies lookout hebben we een geweldig uitzicht over the Grampians National Park.
We rijden verder door een geweldig mooi berggebied. Dan komen we plotseling in het dorpje Halls Gap uit waar mensen en dieren door elkaar leven. Het is inmiddels schemerig en alle dieren komen te voorschijn. De tuinen van de mensen zitten vol kangaroos, wallabies, cockatoos, kookaburras etc.

Vanwege de hitte wil Ben voor ons een mogelijkheid scheppen om af te koelen. We gaan richting het drinkwatermeer van Halls Gap voor een frisse duik. Ben is er nooit eerder met een groep geweest en weet ook niet waar een goede plek is om het meer in te gaan. Enthousiast over zijn idee rijdt hij naar de kant van het meer en zakt direct met de bus in de modder weg. Meiden achter in de bus om de voorkant omhoog te krijgen, duwen en gas geven, takken achter de banden, de banden uitgraven, niets helpt. We zitten vast. Dat wordt hulp inroepen. Ondertussen doen wij, inmiddels bij zonsondergang, een poging het water in te komen met onze voeten in de drap en tot onze knieën tussen de takken en planten waartussen luchtbellen omhoog borrelen. Zouden hier krokodillen zijn? Avontuur en gelukkig loopt alles weer goed af. We worden niet opgegeten door de krokodillen en worden gered door een grote 4wheel-drive.
Met een gezellig barbecuefeest op de veranda van het houten huis waar we logeren sluiten we deze eerste dag af.
Wat zijn die maiskolven hier lekker!

Dag 2
We starten de dag vroeg om voor de ergste hitte de wandeling naar the Pinnacles van The Grampians/Gariwerd te kunnen maken. Een grote klim tussen rotsen en bos. Hagedissen schieten weg voor onze voeten. Een super gave wandeling.

Daarna bekijken we de tentoonstelling in the Brambuk Cultural Centre, waar we meer leren over de verschrikkelijke geschiedenis van the Aboriginals gedurende de afgelopen eeuwen.
De Aboriginal cultuur is de oudste levende cultuur op aarde, zo'n 40.000 jaar oud. De Aboriginals leefden dicht bij de natuur. Toen de Engelsen hier aan land kwamen beseften ze al gauw dat zij niet de eerste bewoners waren. Toch claimden ze het land op basis van hun eigen wet dat het land nog niet door anderen geclaimd was. Vervolgens hebben ze vooral in de 19de eeuw zoveel Aboriginals uitgemoord dat er nog maar heel weinig overbleven. In Victoria, de staat waar we nu zijn, bleven er destijds slechts 1000 over. Kinderen werden van hun ouders afgepakt. Meisjes werden tot dienstmeisjes opgeleid. 'Saving or enslaving?', stond er in het cultureel centrum. Ik vond het ongelofelijk te lezen dat dit nog tot 1960 is doorgegaan. Verschrikkelijk. Met plaatsvervangende schaamte loop ik hier rond. Niet te bevatten.........

We lunchen in the wetlands of the
Tower Hill Reserve. Een park In een slapende vulkaan. Er lopen emus rond die uit zijn op het eten van mensen en we zien drie koala's in de omringende bomen.
Emus zijn wat kleiner dan struisvogels. Ze hebben wel vleugels, maar kunnen niet vliegen. Emu mannetjes broeden de eieren uit. Als zij op één of andere manier van hun nest verjaagd worden komen ze niet meer terug en worden de eieren aan hun lot overgelaten.
Volgens Ben ziet de dagindeling van een koala er als volgt uit: 23 uur slapen, een half uur eten en een half uur sex. De mannetjes bewegen nog minder dan de vrouwtjes, omdat de vrouwtjes naar de mannetjes gaan voor de sex. De mannetjes brullen dan en wanneer ze naar een andere boom moeten voor meer verse blaadjes brullen ze ook voor ze bewegen.

Bij Warnambool gaan we the Great Ocean Road op. Vandaag rijden we het stuk dat ook wel the Shipwreck Coast wordt genoemd, waar we wat mooie rotsformaties gaan bekijken. Het stormt en de golven beuken tegen de 'limestone cliffs'.

'Our first extraordinary rock formation to be seen along Shipwreck Coast is London Bridge'. Bij London Bridge is 25 jaar geleden één boog ingestort. Het verhaal gaat dat er in 1990, op de dag dat de boog instortte twee mensen zonder het van elkaar te weten zich vanwege het mooie weer 'ziek' hadden gemeld (throwing a sicky noemen ze dat hier). Beiden waren los van elkaar richting London Bridge gereden. In die tijd mocht je er nog op. En zij waren de enige twee die op de tweede pilaar zaten toen the Arch in het water stortte. Het bleken bekenden van elkaar, een secretaresse en haar baas. Ze waren blij dat ze de situatie overleefd hadden, kusten en van het één kwam het ander. Totdat ze ineens door de lichten van een reddingshelikopter gevonden werden. Zo kwamen ze vol in beeld op televisie als overlevenden van deze natuurlijke ramp. Ze bleken getrouwd, maar helaas niet met elkaar. Naderhand zijn ze gescheiden en wel met elkaar getrouwd. Volgens Ben dus, maar die vertelt wel meer.

In Port Campbell National Park doen we even een middagdutje op de planten die de Aboriginals ook als matras gebruikten. Zij legden daar dan possumvellen over.

Bij Loch Ard Gorge is ooit een schip vergaan dat uit Engeland kwam. Op het schip zat o.a. Eva met haar hele familie. Zij wilden hun geluk gaan beproeven door in Australië te gaan wonen, maar haalden het dus net niet. Behalve Eva. Naast Eva was er nog één andere overlevende, Tom, een zeeman. Tom en Eva spoelden zwaar onderkoeld door het ijskoude water van de Great Southern Ocean aan in the Loch Ard Gorge. Tom heeft zich uit de kloof weten te redden en hulp gezocht, zodat ook Eva gered kon worden.
Voor hen niet eenzelfde happy end als in het vorige verhaal. Eva is direct teruggekeerd naar Engeland om bij haar oma te gaan wonen. Tom is blijven varen en zelf kapitein geworden. Zowel hijzelf als zijn twee zoons zijn uiteindelijk ook bij schipbreuk omgekomen.

Ben geeft ons een sightseeing tour door Princetown waar we die nacht verblijven. Het dorp bestaat uit een hostel (the 13th Apostle Backpacker hostel), een general store, a post office en een goedlopende pub. De pub wordt gerund door twee zussen van 21 en 24 jaar oud, Josefine en Anna. Hun ouders hebben een boerderij verderop. Wij laden daar onze spullen uit and we went for pizza at the pub. Erg gezellig en lekker. Volgens mij kom ik wat zwaarder terug dan toen ik vertrok. We hebben een leuke groep. De meesten zijn single en ongeveer 24 jaar oud. Behalve wij. De Duitsers en Engelsen zijn weer goed vertegenwoordigd. Er is één andere Nederlandse. Verder een Braziliaan, een Canadees, wat Zwitsers en een Zweedse.

Na de pizza rijdt Ben ons naar The Twelve Apostles. De enige reden waarom ze deze naam hebben is dat de naam die ze voorheen hadden niet commercieel was. Zo waren ze niet echt aantrekkelijk om te bezoeken. Het zijn er niet eens twaalf. Ook nooit geweest. Het waren er negen en nu, nadat er één ingestort is, zijn er nog acht. Limestone is erg fragiel. We mogen ook niet op de rand lopen, uit veiligheidsoverweging.
Als Peter wat loopt te mopperen over de drukte en de voordringende mensen als de zon gaat zakken en de lucht en rotsen mooie kleuren gaan aannemen, worden we 'gered' door een leuke Brabantse. Super gezellig. Ze zet ons op de foto voor The Twelve Apostles. We hebben geluk met het weer en krijgen een geweldige zonsondergang met als toetje zicht op verschillende groepjes mini pinguïns die aan land komen en richting hun nesten waggelen.

Dag 3
We starten onze laatste dag van de Great Ocean Road met een wandeling door 'one of the world's oldest temperate rainforests' in Otway National Park. Het is een geweldig mooie wandeling. Fris groen met veel kleine palm- en varenachtigen en een aantal indrukwekkende bomen. Een aantal eucalyptusbomen, of zoals ze ze hier noemen gumtrees, zijn wel 100 meter lang en kaarsrecht. Anderen groeien alle kanten op. Heerlijk. Even genieten.

Verder stoppen we die dag nog bij Apollo Bay, waar we een markt en het informatiecentrum bezoeken.

Beach & picknick bij Lorne.

Bij Kenneth River krijgen we van Ben vogelzaad om de papegaaien te voeren. Oranje met groene, rood met blauwe. Ze zitten op onze armen, schouders en hoofden. Leuk. Behalve wanneer we gebeten worden door de grote wit met gele Sulphur-crested Cackatoos. Ook hier zitten weer koala's in de bomen. Ze blijven er aandoenlijk uitzien.

En dan, na nog wat indrukwekkende uitzichten door de bergen over de oceaan, zijn we alweer bij het eind van de Great Ocean Road. Of bij het begin. Het is maar hoe je het bekijkt. Hier rijden we onder the Historic Memorial Arch door. Toen begin 19de eeuw de soldaten na de eerste wereldoorlog terugkeerden zijn er banen voor hen gecreëerd in de wegenbouw. Grote delen van the Great Ocean Road zijn uit de rotsen gehakt door deze mannen. De boog herinnert daaraan. Met deze weg werden de dorpjes aan zee met elkaar verbonden.
Niet iedereen gaat meer elke keer de bus uit. Het is 41 graden Celsius en er staat een stevige hete wind. Niet warm, maar echt heet, terwijl we hier aan zee zijn. Het droogt het vocht in je ogen en daarmee voelen je ogen verbrand. Datzelfde gebeurt met de binnenkant van je neus. Ik heb zoiets nooit eerder meegemaakt. Het blijft uiteindelijk vier dagen achter elkaar deze temperatuur. Daarmee zijn we hier op de heetste plaats, niet alleen van heel Australië, maar tevens van de hele wereld. 'Hell on earth!', volgens Ben.
Ben is de beste gids die we hier in Australië gehad hebben. Hij weet een grote familie van het bijeen geraapte zootje te maken. Hij kan goed vertellen, heeft leuke humor, blijft ten alle tijden positief en verschaft ons informatie die ik graag eerder had gehad. Van de gidsen in The Red Centre bijvoorbeeld. Toen ben ik best bang geweest voor de spinnen en slangen. Ben vertelt ons bijvoorbeeld hoeveel jaar geleden het is geweest dat er iemand door een spinnenbeet overleden is, terwijl ik dacht dat er spinnen waren die je binnen een paar minuten konden ombrengen (met dank aan....., ik zal geen namen noemen). Lekker dan.

Bij Split Point zien we de vuurtoren die een rol speelt in televisieseries als Master Chef Australia. Onder het genot van een slushy is de wandeling nog net te doen.

Bij Bells Beach zien we surfers in actie. Hier oefenen de grote namen. Maar wat we vandaag te zien krijgen kan ik ook. Zeker ook last van de hitte. Bells Beach dankt zijn naam aan de bel die vroeger geluid werd om de surfers te alarmeren wanneer er een haai gesignaleerd werd.

In Torquay, 'home to the surf brands Quicksilver, Billabong and Rip Curl' mogen we even winkelen. Tijd voor een paar nieuwe slippers voor Peter.

Met het eind van de tour in zicht, durft ook Ben ons het andere nummer van de Scared Weird Little Guys te laten horen: 'Come to Australia (deadly animals)'. Het nummer om toeristen te motiveren om Australia te bezoeken. Zeker het beluisteren waard (video's ). Al weken lang niet meer uit mijn hoofd te krijgen.

En dan zien we dat zich in de verte enorme wolken vormen, donkere met bruine randen. Ander weer is in aantocht.
Wanneer we Melbourne aan de zuidzijde binnen rijden, wacht ons weer een hele andere ervaring .

A moment in time....
.... a lifetime of memories